[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 93 การเผชิญหน้าสาวดุ้นยามเช้า

ตอนที่ 93 การเผชิญหน้ายามเช้า

 

ตอนเช้า、ในช่วงที่ยังเร็วเกินกว่าที่นักเรียนทั่วไปจะตื่น、ฉันกำลังเดินสำรวจรอบอาคารเรียน

คราวนี้ ฉันออกมาเดินเล่นธรรมดา ๆ ในฐานะนาตากิ เคย์

 

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มีโอกาสได้เดินดูภายในสถาบันซิลเนียส、ดังนั้นฉันคิดว่าฉันจะสนุกไปกับมันในขณะที่ทำได้

 

ถึงจะพูดแบบนั้น、ที่จริงแล้วเป็นสาวสวยลึกลับที่ยังไม่ได้นอนเลยต่างหากค๊า！

ฉันต้องตื่นตัวตลอดเวลาเพื่อระวังคาน่อนจัง、อรุณสวัสดิ์นะเจ้าค๊ะ！

 

『ดูสบายดีเน๊』

 

ฉันได้กินข้าวเย็นกับสาวสวยสองรอบเน๊ะ

แต่เพราะโทอาจังกับมิยูเมะจังกินกันเยอะมาก、ทำให้แค่ดูก็อิ่มแล้ว

โดยเฉพาะโทอาจัง

นั่น……เป็นรอบที่สองของเธอแล้วเน๊ะ……？

 

「――อะ、เคย์ อรุณสวัสดิ์！」

 

เป็นเวลาเช้าตรู่ที่สามารถมองเห็นพระอาทิตย์ยามเช้าขึ้นมาจากด้านหลังอาคาร

ขณะที่ฉันมองดูท้องฟ้าซึ่งกลายเป็นสีขาว、ฉันก็ได้ยินเสียงอันร่าเริง

 

เมื่อมองย้อนกลับไปตามเสียง、ก็เห็นมิยูเมะจังกำลังวิ่งโบกมือเข้ามาหา

พวกเราพึ่งกินข้าวเย็นไปด้วยกัน、นี่เป็นการพบกันหลังจากแค่สี่ชั่วโมงที่แล้ว แต่มิยูเมะจังดูมีความสุขมากที่ได้พบฉัน

 

「อรุณสวัสดิ์、มิยูเมะจัง」

 

「เคย์ตอนนี้ยังเช้ามากเลยเน๊ะ」

 

「ผมพึ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกน่ะ、เลยอดใจอยู่เฉยไม่ได้」

 

ฉันซื้อกาแฟสองแก้วจากตู้จำหน่ายสินค้าอัตโนมัติ、และยื่นให้มิยูเมะจังหนึ่งกระป๋อง

มิยูเมะจังรับไปพร้อมกับขอขอบคุณอย่างจริงจัง

 

กาแฟยามเช้ากับสาวสวยー……ฉันรู้สึกมีชีวิตชีวาจริง ๆ ล๊า

ในขั้นสุดท้าย、ฉันยังอยากกปลดล็อคความสำเร็จ งานเลี้ยงน้ำชายามเที่ยงคืน

 

『หากต้องการทำเช่นนั้นก็รีบเข้า、ฉันจะทำให้ส่วนหนึ่งในห้องของเธอดูเหมือนสาวสวยลึกลับเน๊』

 

สาวสวยลึกลับที่เรียกสาวสวยด้วยความตั้งใจกลางดึก、และเสิร์ฟชาแสนอร่อย……

ดีอย่างน่าอัศจรรย์……รู้สึกเหมือนกำลังหลงรักตัวเองเลย

 

「คิดยังไงบ้างล่ะ、กับสถาบันซิลเนียส เป็นสถานที่ที่ดีเลยใช่ไหมล๊า？」

 

มิยูเมะจัง、พูดแล้วหัวเราะ

ในรอยยิ้มนั้นมีบางอย่างเช่น ความภาคภูมิใจ、และความไร้เดียงสา

 

「……อ้า、ไม่มีทั้งการปล้นทั้งสงคราม ฉันคิดว่ามันหรูหราเกินไปสำหรับฉัน、ที่จะได้ยินเสียงลมและเสียงนกร้องในตอนเช้าแบบนี้น๊า」

 

「นี่นายไปอยู่ที่แบบไหนมาตลอดเนี่ย」

 

「ก็ทางพวกผมไปมีปัญหาบางอย่างกับทางโรงเรียนคิโซมาเมื่อไม่นานมานี้น่ะ」

 

เมื่อได้ยินชื่อโรงเรียนคิโซ、มิยูเมะจังก็ร้อง「อ้าー」เหมือนจะเข้าใจแล้ว

 

「ถ้าเทียบกับที่แบบนั้น มันก็เป็นแบบนั้นแหละเน๊าะ ฮ่าๆๆๆ……คงจะลำบากมากเลยสิเน๊ะ、กับโรงเรียนคิโซ」

 

「นั่นสิเน๊」

 

พูดไม่ได้

โรงเรียนแห่งนี้เองก็มีปัญหามากมาย、อย่างดวงตาปีศาจ หรือแพทย์ผู้บ้าคลั่ง และเรื่องร้ายอื่น ๆ อีกมากมาย

แล้วยังมีข้อเท็จจริงที่ว่า、โอเน๊จังของมิยูเมะจังเป็นหนึ่งในผู้กระทำผิดด้วย

 

หรือว่าบางที、ภาคแยกของมิยูเมะจัง、เป็นเพียงซีรีส์ 4 โคมะ(การ์ตูน4ช่อง)ที่รวมเรื่องราวในชีวิตประจำวันแบบหลวม ๆ……？

 

ที่ทำให้เป็นงานแบบหลวม ๆ 、เพราะเนื้อหาผลงานอยู่ในประเภทรุนแรง……？

 

「ฉัน、ถูกไล่ออกจากปาร์ตี้……ฉันกังวลมาก ๆ เลยว่าอาจจะเริ่มเกลียด เพราะว่าโรงเรียนแห่งนี้สถานที่แห่งนี้คือ、คือทั้งชีวิตของฉัน」

 

มิยูเมะจังบอกว่าเธอจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนแผ่นดินใหญ่ได้ไม่มากนัก、ซึ่งถือว่าแปลก

 

「เพราะอย่างงั้นแล้ว、ถ้าฉันเริ่มเกลียดโรงเรียนนี้ ความทรงจำทั้งหมดของฉันจะกลายเป็นเหตุการณ์เลวร้ายไปจนหมด นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด」

 

「แต่、นั่นไม่ใช่ที่เกิดขึ้นสิเน๊ะ」

 

มิยูเมะจังพยักหน้า

ใบหน้านั้นยังคงยิ้มอยู่

 

「ฉัน、รักโรงเรียนแห่งนี้ ทั้งโอเน๊จังทั้งลุกะซัง、ทั้งหมด แม้แต่พวกเด็กที่ไล่ฉันออกจากปาร์ตี้、ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันไม่สามารถเกลียดพวกเขาได้เน๊ะ」

 

หลังจากพูดอย่างนั้น、มิยูเมะจังก็ดื่มกาแฟกระป๋องเพื่อปกปิดความอายของเธอ

สมมติว่าสาเหตุที่เธอหน้าแดงขนาดนั้น、เป็นเพราะพระอาทิตย์เริ่มจะขึ้นแล้วกันดีกว่า

 

「ขอบคุณมากเลยนะ ทั้งที่ช่วยฉันในดันเจี้ยน ทั้งที่มาโรงเรียนนี้、ด้วยกัน ถ้าฉันตายไปทั้ง ๆ แบบนั้น、ฉันคงเริ่มเกลียดสถาบันซิลเนียสแล้วแน่เลยย」

 

ขณะที่มองลงไปที่กระป๋องกาแฟเปล่า、มิยูเมะจังก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาที่มีเพียงฉันเท่านั้นที่ได้ยิน

　

「ทางผมเอง、ก็ต้องขอบคุณด้วยเหมือนกัน ผมดีใจจริง ๆ ที่ได้มาที่สถาบันซิลเนียสน่ะ」

 

ที่ทำให้ฉันได้พบกับสาวสวยที่ไม่เคยเห็น、ขอบคุณมาก

ฉันคิดว่าความรู้สึกขอบคุณของฉันยิ่งใหญ่ขึ้น

 

「หลังจากนี้、ควรขอบคุณโทอาจังด้วยสิเน๊」

 

หลังจากพูดจบ、มิยูเมะจังก็ลุกขึ้นยืน

เธอ、โยนกระป๋องด้วยท่วงท่างดงาม ลงไปในถังขยะโดยไม่ส่งเสียง

 

「พาราโบลาสมบูรณ์แบบที่ไม่ชนขอบถังขยะด้วยซ้ำ น่าทึ่งมากใช่ไหมล๊า？」

 

ใบหน้านั้น、เต็มไปด้วยความพอใจและยั่วยุ

ฟุมุ、น่าสนใจ ฉันคิดว่าฉันยอมรับความท้าทายนั้นแล้ว

 

ฉันยังดื่มกาแฟไปในครั้งเดียว、ล้างกระป๋อง

จากนั้น、ก็ยืนขึ้นและเล็งไปที่ถังขยะ 

 

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง！ ลุยกันเลย！

 

『เธอ、ไม่มีความภาคภูมิใจเลยรึไง？』

 

ทิ้งลงเป้าดูเท่กว่าจริงไหมล่ะ

 

『ถึงจะพูดอย่างงั้นก็เถอะเน๊、อยากให้ฉันทำอะไรล่ะ』

 

แบบว่า、ไม่มีสูตรเวทมนตร์ที่ช่วยขว้างสิ่งของให้สำเร็จบ้างเหรอ？

 

『ไม่มีเหตุผลที่จะไม่มี อย่ามาดูถูกเวทมนตร์ 』

 

แย่ล่ะทำใหโกรธซะแล้วสิ

จ๊า ก็ได้ ฉันจะทำมันให้สำเร็จด้วยกำลังของฉันเอง

 

『หากปล่อยให้ฉันใช้ร่างกายก็ดีเน๊』

 

ถึงตอนนั้นก็โดนยึดไปกันพอดีนะสิย๊า！

 

โย๊ะชิ、ฉันจะแสดงศักยภาพที่แท้จริงของฉันในฐานะนาตากิ เคย์ให้ได้เห็นเอง！

 

「――っ」

 

ฉันโยนกระป๋องลงถังขยะ

พาราโบลาสมบูรณ์แบบ、ที่วาดขึ้นหลังจากอ่านลมและคำนวณระยะทางแล้ว、ตรงไปที่ถังขยะ――และลอยผ่านไป

 

「อะ」

 

「อะฮ่าๆๆๆ、ชัยชนะเป็นของฉันเน๊ะ！」

 

「บอกว่านี่เป็นทักษะที่มีเพียงอัจฉริยะเท่านั้นที่สามารถทำได้เร๊อ……！」

 

「ฝีมือของทางนี้ต่างกันไงล่ะ」

 

เมื่อเห็นฉันเสียใจอย่างขมขื่น、มิยูเมะจังก็เกาหัวตัวเอง

จากนั้นพวกเราก็ระเบิดหัวเราออกมาพร้อมกันจนบอกไม่ถูกว่ามาจากทางไหน 

 

สาวสวยที่ให้ความรู้สึกห่างไกลเช่นนี้อาจไม่เคยมีมาก่อน！

ตอนนี้、สนุกจริง ๆ เลยค๊า！

 

โซล×มิยูเมะล่ะเน๊！

 

『นิสัยเสียเพิ่มทวีคูณเลยนะ』

 

ปากที่พูดนั่นเอาจริงเรอะย๊ะ

 

「ถ้าอย่างงั้น、ขอบคุณสำหรับกาแฟ！」

 

เธอน่าจะอยู่ระหว่างกำลังเดินทางไปที่ไหนสักแห่ง

มิยูเมะจังวิ่งด้วยความรีบร้อน、มุ่งหน้าไปยังอาคารเรียนหลัก

ดูยุ่งจังเน๊

 

「อ้า、แล้วเจอกันเน๊ะ」

 

ฉันโบกมือขณะมุ่งหน้าไปที่ถังขยะ

อิย๊า、การได้เจอสาวสวยในยามเช้าเช่นนี้ดูเหมือนวันนี้จะมีอะไรดี ๆ รออยู่ล๊า！

 

『ลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าเธอต้องจัดการอะไรบางอย่างกับแพทย์？』

 

จะไปลืมได้ยังไงกันล่ะ

ฉันจะไม่ยอมให้สาวสวยลึกลับต้องพ่ายแพ้เป็นครั้งที่สองหรอกย๊า

 

ต้องค้นหากลยุทธ์เพื่อเอาชนะ、หรือรับพลังใหม่

สัญชาตญาณของฉันกระซิบว่าการต่อสู้เพื่อแก้แค้นกำลังจะมาถึงในเร็ว ๆ นี้ล๊า！

 

『……ฟุมุ、เช่นนั้นฉันก็มีข้อเสนอแนะ――』

 

ในขณะที่ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

ก็มีเงาปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน ขณะที่ฉันกำลังก้มลงหยิบกระป๋องขึ้นมา

 

เงานี้……เป็นภาพเงาของสาวสวย

 

『เจ้านี่กำลังพูดบ้าอะไรกัน』

 

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองตามเงา、ก็เห็นนักเรียนตัวเล็กยืนอยู่ตรงนั้น

โฮร่า สาวสวยล่ะ

 

เธอเป็นสาวทวินเทนผมสีส้ม

 

『จริงด้วยล่ะ น่ารักเน๊＾＾』

 

ฉันเจอแต่สาวสวยตั้งแต่ฉันมาที่สถาบันซิลเนียสล่ะค๊า！

หรือว่าบางที ที่นี่อาจเป็นสถานที่ที่สาวสวยเท่านั้นที่สามารถเข้ามาได้！？

ฉันยังไม่เจอใครสักคนที่ไม่ใช่สาวสวย！

 

『ชมรมสคิพพิชิตดันเจี้ยน』

 

……พวกคนที่ว่าไม่เห็นรู้จัก ไม่เห็นเคยเจอ ไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อนเลยค๊า 

 

ตอนนี้มีสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าฉันแล้ว

อืมอืม、น่ารักมากเน๊ 

 

「โอย」

 

ฉันโยนกระป๋องลงถังขยะเพื่อเป็นตัวอย่างที่ดี、แล้วก็ยิ้มให้

 

「สวัสดีตอนเช้า มีเรื่องอะไรให้โอนี่ซังช่วยหรือเปล่า？」

 

「１８」

 

「เอ๊ะ」

 

「ฉันอายุ １８ปี」

 

เด็กสาวโลลิกอดอก、เงยหน้าขึ้นมองฉันและจ้องมองมาที่ฉัน แล้วพูดด้วยท่าทางที่ดูคุ้น ๆ

ฉันก้มหัวทันที

 

「ต้องขอโทษอย่างสูงครับ！ รุ่นพี่ッ！」

 

「เอ๊ะ、อ้า、ไม่หรอก ฉันไม่ได้โกรธขนาดนั้นเน๊ะ」

 

รุ่นพี่สาวโลลิพูดจาตรงไปตรงมา

ยังไงก็ตาม、หากเป็นรุ่นพี่และเป็นสาวสวย สิ่งที่ฉันทำได้ก็มีแค่ก้มหัวลง

 

「……ชิ、มันคงจะจัดการง่ายกว่านี้ ถ้านายเข้าหาด้วยเจตนาแอบแฝงน๊า」

 

หลังจากที่รุ่นพี่สาวโลลิพูดแบบนั้น、เธอก็เข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นและจ้องมองมาที่ฉันมากยิ่งขึ้น

ฉันอดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจให้กับพลังนั่น

 

ฉันบอกได้เลยว่าเธอกำลังโกรธจากก้นบึ้งของหัวใจ

คน ๆ นี้、โกรธฉันจริง ๆ และไม่มีใครอื่นอีก

 

「แก、ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเป็นใครหรือมาจากที่ไหน」

 

เธอคว้าคอเสื้อฉันไว้、แล้วบังคับฉันให้อยู่ในท่าก้ม

เธอพูดแบบนี้พร้อมกับจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยว、โดยไม่ยอมให้ฉันพูดด้วยซ้ำ

 

「ทำไมแกถึงพาเธอกลับมาที่สถาบันแห่งนี้กัน」

 

「เอ๊ะ？」

 

เหมือนว่าทำผิดพลาดบางสิ่งลงไป、เสียงที่สื่อถึงอารมณ์รุนแรงราวกับว่าอยากจะฆ่าฉันซะเดี๋ยวนี้

ฉันทำได้แค่ตกตะลึงกับเหตุการณ์กะทันหันนี้

 

「คิดว่าพวกเราต้องพยายามมากแค่ไหนกัน、เพื่อให้แม่นั้น……มิยูเมะสามารถหนีไปได้น่ะห๊า……！」

 

สถาบันซิลเนียส、วันที่สอง

เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น、ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าฉันมาติดอยู่กับบางสิ่งบางอย่างโดยสมบูรณ์แบบ

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ