[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 92 ใต้กระโปรงอันเสแสร้ง

ตอนที่ 92 ความมุ่งมั่นอันเสแสร้ง

 

หลังจากเทเลพอร์ตเสร็จสิ้น、ฉันก็รีบขังตัวเองอยู่ในห้องที่เตรียมไว้ให้ทันที

ประตูล็อค、เรียบร้อย！

 

「……ฟู๊ว」

 

สมกับที่เป็นเพียวริจังเลย、เธอรู้ในหลายสิ่งที่พวกฉันไม่รู้ล๊า！

 

『นั่นยอดเยี่ยมมากเน๊ เพียงเท่านี้、ก็รู้แล้วว่าดวงตาปีศาจคือตัวตนที่แท้จริงของผี』

 

ฉันทำเป็นเหมือนรู้จักเธอดีโดยไม่ได้ตั้งใจ、แต่นี่ก็ทำให้ประหลาดใจจริง ๆ เน๊ะ 

เธอช่วยฉันไว้、กะแล้วเธอมีความเป็นสาวสวยอันยิ่งใหญ่น๊า

 

สักวันหนึ่ง、ฉันจะต้องตอบแทนบุญคุณนี้เน๊！

 

『ใช่เลยเน๊ ถึงอย่างงั้น、ฉันไม่ได้คาดคิดเลยว่าเธอจะปฏิเสธความร่วมมือของเธอคนนั้น กบกินคนพวกนั้น ในแง่ของจำนวนแล้วสามารถจัดการความตายอันเท่าเทียมได้แน่ การระเบิดเป็นวิธีการโจมตีที่มีประสิทธิภาพจริงไหม หมุนหัวคิดยังไง、ก็สมบูรณ์แบบ』

 

คำพูดเหล่านั้นถูกต้องเลยค๊า

แน่นอนว่าถ้าฉันมีเธอ、ฉันคงจะสามารถเอาชนะแพทย์ได้อย่างแน่นอน

หากเธอโจมตี、ก็เท่ากับฉันจะไม่ได้เป็นคนที่ทำร้ายสาวสวยโดยตรงไงล๊า

 

แต่、นั่นไม่ดีเลย

ในกรณีนั้น、มันจะกลายเป็นสถานการณ์แห่งความพ่ายแพ้ของโซลเซียลา

 

ฉัน、ตราบใดที่พวกเราเป็นสาวสวยลึกลับ、สถานการณ์ต่าง ๆ ส่วนใหญ่ก็ต้องได้รับการแก้ไขโดยโซลเซียลาเพียงผู้เดียว

 

เพราะฉันคือสาวสวยลึกลับไงค๊า

เว้นแต่ว่าจะเป็นผู้บริหารหญิงผู้ชั่วร้ายที่ใช้เพื่อนของตัวเองในการเอาชนะคู่ต่อสู้、หรือไม่ก็นางเอกผู้ทำลายล้างความชั่วร้ายไปพร้อมกับเพื่อน ๆ เท่านั้นค๊า

ความครึ่ง ๆ กลาง ๆ นั่น

 

ตัวตนที่ดำรงอยู่โดยยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง ซึ่งบางครั้งก็เป็นมิตร、บางครั้งก็ศัตรู

นั่นต่างหาก、คือโซลเซียลาผู้นี้เป็น

 

แน่นอนว่าก็เป็นเรื่องดีที่สามารถเอาชนะได้โดยอาศัยความสามารถของคนอื่น

แถมสาวสวยลึกลับยังสามารถยื่นอุทธรณ์ได้ว่าเป็นการใช้พลังใดก็ได้ในสถานการณ์ตรงหน้าได้อย่างมีประสิทธิภาพไงล่ะค๊า

 

ไม่มีอะไรผิดที่จะผลักใครบางคนกลับไป

สาวสวยลึกลับจะดูน่าเชื่อถือ ในช่วงเวลาที่ความยุติธรรมทับซ้อนกับความตั้งใจของเธอเอง

 

ยังไงก็ตาม、การให้สู้เคียงข้างกันไม่ดีหรอก……

หากจะเกิดขึ้นก็ต้องเป็นตอนสุดท้าย、หรือเหตุฉุกเฉินที่อันตรายอย่างยิ่งเท่านั้นล๊า

 

『เช่นนั้น จะเป็นการดีกว่าหรือไม่หากจะใช้งานเพียวริจังให้เหมาะสม หากเป็นเธอ、ต้องสามารถใช้งานเพียวริจังเพื่อเปิดทางเข้าหาแพทย์ได้สำเร็จอย่างแน่นอนจริงไหม ยังไงเธอคนนั้นก็มีความตั้งใจกระตือรือร้นที่จะช่วยเธอตั้งแต่แรกแล้ว』

 

เป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุดเลยค๊า

อย่างแรกเลย、สิ่งสำคัญอันหนึ่งหนึ่งคือการไม่ทำให้สาวสวยตกอยู่ในอันตรายล๊า

 

แม้บางครั้งจะช่วยไม่ได้หากนั่นคือสิ่งที่เด็กคนนั้นต้องการ、แต่คราวนี้ไม่ควรมาเกี่ยวข้องด้วยเน๊ะ 

 

ไม่มีทางที่ฉันจะดึงสาวสวยที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องให้เข้ามามีส่วนนร่วมในเรื่องนี้、เพื่อประโยชน์ในการเคลื่อนไหวของสาวสวยลึกลับหรอกนะย่ะ

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、จงคิดอย่างใจเย็นซะ 

　

โซลเซียลา、ไม่ได้เกิดมาเพื่อทำร้ายใคร

 

『……ขออภัย、แต่ดูเหมือนว่าฉันก็อารมณ์เสียเหมือนกัน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าโซลเซียลาจะถูกต้อนจนมุมได้เน๊』

 

ไม่เป็นไรหรอกจ๊า

เพราะพวกเราทั้งคู่ต่างก็เป็นโซลเซียลา、หากหนึ่งในพวกเราหลุดจากวิถี ก็ให้ตีหัวเพื่อให้กลับมาอยู่ในเส้นทางเดิมได้เลยล๊า

 

『ถูกต้องเลยเน๊ จ๊า、อาจจะเร็วไปหน่อยแต่ได้สินะ？』

 

โย๊ะช๊ะ！ มาเลย！

 

『เธอ、จำเป็นต้องสัมผัสริมฝีปากของเพียวริจังด้วยรึ？』

 

……ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、นั่นเป็นสิ่งจำเป็น

สถานะของทางนี้คือ สาวสวยลึกลับไงล๊า

 

『เธอ、ตอนนี้เป็นผู้ชายเน๊ะ？』

 

ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ

เติมพลังด้วย

『เมื่อไม่ไหวไม่ไหวในฐานะสาวสวยลึกลับ、เธอคงไม่ได้ฝืนเติมพลังงานสาวสวยลึกลับด้วยเหตุนั้นใช่ไหม？』

 

……สมกับเป็นคู่หูที่ยอดเยี่ยมเลยค๊า！ ไม่ว่าอะไรก็มองได้ทะลุปรุโปร่งน๊า！

 

『ทบทวนตนเอง』

 

วิส……โซรี่……

 

หลังจากความพ่ายแพ้ของโซลเซียลา、พวกเราทั้งคู่ดูเหมือนจะบ้าคลั่งไปแล้ว

ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับภาคแยกแม้แต่นิดเดียว、แม้จะรู้สึกว่าก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้、แต่ฉันต้องการให้แน่ใจว่าสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก

 

ความยุ่งเหยิงที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมดำเนินไปด้วยดีจริงไหม

จำวันเหล่านั้นไว้！

 

『อ้า、พอลองคิดดูแล้ว ติดว่าน่าจะเป็นความคิดที่ดีหากจะลองตรวจสอบเพื่อให้แน่ใจว่าสึกิมิยะ โทอาจะปลอยภัย หากเกิดเหตุถูกแพทย์จับไปเป็นตัวประกัน นั่นเป็นเรื่องฉุกเฉิน』

 

นั่นเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอนล๊า

โทอาจัง、คือตัวประกันที่สมบูรณ์แบบเลยไม่ใช่เหรอ

 

ฉันรีบเปิดประตูห้อง、แล้วพุ่งไปที่ห้องของโทอาจัง

 

ทันใดนั้นก็มีเงาของใครบางคน、อยู่ที่หน้าประตูเรียบร้อยแล้ว

 

「……っ、โทอาจัง！」

 

แย่แล้ว、แพทย์บุกมาแล้วเรอะ！？

 

『ไม่ใช่、นั่น……』

 

ฉันรีบเข้าไปใกล้ร่างนั้น、และตรวจดูใบหน้า

ถึงแม้ว่าโครงร่างจะคลุมเครือในความมืด、แต่เป็นมิยูเมะจังอย่างแน่นอน

 

อะไรกันน๊า、การพบกันลับ ๆ ระหว่างสาวสวยกลางดึกงั้นสิน

 

……เอ๊ะ、ก่อนจะรู้ตัวก็กำเนิด มิยู×โทอาแล้ว！？

 

『โทอา×มิยุก็เป็นไปได้เช่นกันเน๊』

 

「มิยูเมะจัง……？」

 

มิยูเมะจังมองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ、ในที่สุดเธอก็รู้สึกตัวฉันอยู่ที่นั่นด้วยเมื่อถูกเรียกชื่อ 

 

「อ้า、เคย์……ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ？」

 

「นั่นน่าจะเป็นคำถามของทางนี้มากกว่านะครับ」

 

「เอ๊ะ？ ฉัน……อาเร๊ะ？ ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้？」

 

มิยูเมะจังเอียงหัว

ตอนนั้นเอง、ท้องของเธอก็ส่งเสียงที่น่ารัก

 

พวกเรามองหน้ากันและตัวแข็งทื่อชั่วขณะ 

 

มิยูเมะจัง、เกาหัวอย่างเขินอายแล้วหัวเราะ「อะฮะๆๆ……」

 

「คงเป็นเพราะฉันไม่ได้กินอะไรเลย、หลังเต็มไปด้วยการตรวจสอบเน๊ะ อะ、อะฮะๆๆๆ」

 

「ชะ、ใช่อย่างั้นแหละ ถ้างั้น、อาー……ไปกินข้าวด้วยกันตอนนี้ไหมล่ะครับ？」

 

「จะดีเหรอ！？」

 

ฉันพยักหน้า

หากได้กินข้าวกับสาวสวย、เท่ากับฉันจะได้กินของว่างตอนดึกสองมื้อไงล๊า！

 

「ว๊าย、ดีใจจังเลย การได้กินข้าวหลังเที่ยวคืนอะไรแบบนี้、ให้ความรู้สึกพิเศษและน่าตื่นเต้นเลยเน๊ะ！」

 

มิยูเมะจังพูดอย่างมีความสุข

 

「ถ้างั้นก็ไหน ๆ แล้ว、ก็ชวนโทอาจังด้วยเลย！」

 

หลังจากพูดอย่างนั้น 、มิยูเมะจังก็เคาะประตู

ไม่นาน、โทจังก็ปรากฏตัวขึ้นในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น โดยสวมชุดนอนและหมวกคลุมศีรษะที่เธอยืมไว้ 

 

คิ๊วว！

 

「อาเร๊、หืม……ทั้งาองคนมีอะไรเหรอ」

 

「ไปกินข้าวกันเถอะ！」

 

โทอาจังหันสายตาที่ง่วงนอนมาทางฉัน

มันเต็มไปด้วยคำถามในดวงตาคือ「เมื่อกี้แม่นี้พูดว่ากินข้าวกันไหม？」 

 

「ไป、ด้วยกัน」

 

「เอ๋……ยังกินได้สิน๊า」

 

เมื่อเห็นโทจังตอบสนองอย่างแผ่วเบา、ฉันก็บอกเธอเบา ๆ ว่าไม่จำเป็นต้องฝืนก็ได้ 

 

「อาーไม่สิ、โทอาจังไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเองก็ได้」

 

「อึ้อ……จะกิน」

 

โทอาจังพูดอย่างหนักแน่น、แม้ว่าเธอจะขยี้ตาอย่างง่วงนอนก็ตาม

หรือว่าบางที、โทอาจังก็เป็นสาวตะกละ？

 

 

■

 

 

ในห้องทดลองซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยควันบาง ๆ เนื่องจากการระเบิดของกบกินคน、คาน่อนมองไปยังจุดที่ที่โซลเซียลาหายตัวไปและถอนหายใจ

 

「ฮ๊า、หนีไปได้สิน๊าー อืมー、น่ารำคาญเน๊ะ」

 

ตามทฤษฎีแล้ว、ควรจะสมบูรณ์แบบ

ฉันค้นพบตัวตนที่แท้จริงในช่วงกลางวัน、จากนั้นจึงวางแผนและเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่

 

ถึงอย่างงั้น เธอก็ยังไม่ถูกจับ、อาจเป็นเพราะ โซลเซียลาเหนือกว่าเอามาก ๆ

 

「……ไม่สิ、ไม่ใช่แบบนั้นเลยเน๊ อืม」

 

คาน่อนพิจารณาความเป็นไปได้แล้วจึงปฏิเสธอย่างแข็งขัน

การระเบิดที่ทำให้โซลเซียลาหลบหนีได้นั้นเกิดจากบุคคลที่สาม

 

ผิดปกติโดยสิ้นเชิง

ฉันแน่ใจว่าโซลเซียลาเองก็ไม่ได้คาดคิดไว้เช่นกัน

 

『――อาร๊า、ดูเหมือนจะถึงเวลาแล้วเน๊ะ』

 

「ถ้างั้น、คำพูดพวกนั้นหมายถึงอะไร……？」

 

โซลเซียลาได้กำหนดเวลาสำหรับตัวเอง

มีการคาดเดาถึงความเป็นไปได้ที่จะได้เผชิญหน้ากับตัวฉันในฐานะแพทย์ตั้งแต่แรกด้วยหรือไม่

　

ถ้าเช่นนั้นกำลังมองหาอะไรกันแน่

ฉันสงสัยว่าเธอกำลังค้นหาเกี่ยวกับดวงตาปีศาจหรือไม่

 

ไม่สิ、อย่างแรกเลย

 

「ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าโซลเซียลามีดวงตาปีศาจด้วย」

 

นั่นเป็นสูตรเวทย์มนตร์ที่ไม่เคยมีใครรู้จักอย่างแน่นอน

ออริจินอลฉบับสมบูรณ์ที่ไม่มีอยู่ในสมาคมวิชาการด้วยซ้ำ

 

การที่เธอมาไกลถึงที่นี่、กำลังทำอะไรกันแน่

 

「เด็กคนนั้น、รู้ว่าดวงตาปีศาจอยู่ที่ไหน ถ้าเป็นแบบนั้น――」

 

หลักฐานก็คือ、โซลเซียลารู้เกี่ยวกับดวงตาปีศาจ

ฉันบอกได้เลยจากพฤติกรรมของเธอในตอนกลางวัน、ไม่ใช่แค่สิ่งที่ออกมาจากปากของเธอเท่านั้น

 

เมื่อรู้ว่าดวงตาปีศาจอยู่ที่ไหน、อีกทั้งยังรู้ด้วยว่าเป็นดวงตาปีศาจรูปแบบไหน

 

หากเป็นเช่นนั้น、อะไรคือจุดประสงค์ของการมาที่ห้องทดลองแห่งนี้

 

ขณะที่กำลังคิดไปไกลขนาดนั้น、คาน่อนก็ต้องหยุดคิด

เมื่อจู่ ๆ ก็มีเสียงประตูที่ถูกบังคับให้เปิดออก、ทำให้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยุด 

 

「หนวกหูจังน๊า นี่นะ、ปกติแล้วเป็นประตูอัตโนมัติพร้อมระบบล็อคแบบอิเล็กทรอนิกส์ไม่ใช่รึไงกันー」

 

คาน่อนหมุนเก้าอี้ไปหา、และทำหน้ามุ่ย

ที่ตรงหน้า、มีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งซึ่งมีตาโบ๋ไหล่ห่อเหี่ยว 

 

「ซี้ซู้、ซี้ซู้……เกโกะ、ซุ、ซุรุชี่、ซุรุชี่ปฏิกิริยาที่ยอดเยี่ยม、อุวา」

 

「ลุกะจังล่ะก็ー、ถ้าวิ่งเยอะขนาดนั้นทั้งที่แทบจะไม่ได้นอนเลย หัวใจคุณจะระเบิดใช่ไหมล่ะ？ โฮร๊า、นั่งลงนั่งลง」

 

คาน่อนลุกขึ้น、และสั่งให้เธอนั่งบนเก้าอี้ 

ลุกะกล่าวคำขอบคุณโดยไม่พูดอะไรออกมาในแต่ละลมหายใจ、แล้วก็โน้มตัวลงไปบนเก้าอี้

 

「…………ฟู่」

 

「ไม่เป็นไรใช่ไหม？」

 

「ฉันเป็นลมประมาณ、สามครั้งขณะวิ่ง」

 

「หยุดเลยนะ」

 

「เพราะว่าคาดไว้อยู่แล้ว、ฉันจึงสร้าง『บาจิบสจิ！มอร์นิ่งคุง』ที่จะปล่อยพลังเวทมนตร์ออกมาเมื่อเป็นลม ดังนั้นไม่เป็นอะไรหรอก」

 

「ก็บอกว่า、ให้หยุดยังไงล่ะ」

 

ความยับยั้งชั่งใจนั้นมาจากมุมมองของสามัญสำนึก、มากกว่าของแพทย์

 

「มีปฏิกิริยาจากพลังเวทมนตร์ของโซลเซียลา แม้ว่าความเข้มข้นของเวทมนตร์จะอ่อน、แต่ด้วยรูปคลื่นนี้ ฉันเดาว่าเป็นการเทเลพอร์ตสินะ」

 

ลุกะเลื่อนหน้าต่างด้วยปลายนิ้ว、ให้คาน่อนที่ดูอยู่

คาน่อนเห็นดังนั้นก็พยักหน้า

 

「อืม ถูกต้องแล้วเน๊ะ หากพูดให้ถูก、เธออยู่ที่นี่มาจนถึงเมื่อกี้เน๊ะ」

 

「เป็นความจริงอย่างงั้นเหรอคะ！ ……อู๊ว、เวียนหัวอีกแล้ว――คิ๊วっ！？」

 

「อะ、บาจิบาจิจริงด้วย」

 

ลุกะซึ่งหัวสัปหงกทรุดตัวลงจากเก้าอี้ถูกบังคับให้ลุกขึ้น

ที่ดวงตา、ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ราวกับกำลังถลึงตามอง 

 

「โซลเซียลามาที่นี่อย่างงั้นสิเน๊ะ」

 

「อืม ค๊า、นี่ดาต้า」

 

「เอ๊……จะดีเหรอคะ」

 

「ฉันไม่สนใจการวิเคราะห์หรือการชี้แจงเป็นพิเศษเน๊ー」

 

คาน่อนส่งต่อข้อมูลที่เก็บได้ระหว่างการต่อสู้ช่วงสั้น ๆ ให้กับลุกะ

ส่วยใหญ่ประกอบด้วยข้อมูลที่มีอยู่แล้วในสมาคมวิชาการ、ยังไงก็ตามสำหรับลุกะนี่คือสิ่งคุ้มค่าโชคลาภ

 

「โอ้……！สิ่งที่จะได้รับเมื่อมีเพื่อนเน๊ะ……！」

 

「เพราะพวกเป็นอัจฉริยะที่ยอดเยี่ยมของสถาบันซิลเนียสเน๊ー อัจฉริยะก็เห็นคุณค่าของเพื่อนเช่นกัน、ฟุฮ่าๆๆ」

 

（ไม่ควรให้ข้อมูลว่าโซลเซียลาถือครองดวงตาปีศาจจะดีกว่าเน๊ー หากมีองค์ประกอบใหม่ ๆ เกิดขึ้น、ความสนใจของลุกะจังในเรื่องที่ไม่รู้จักจะเข้าไปเพิ่มเวลาวิเคราะห์และจะทำให้อารมณ์ของเธอแตกสลาย และทำให้เธอร้องไห้）

 

คาน่อน、แค่คิดถึงลุกะจึงเลือกปิดบังข้อมูลเกี่ยวกับดวงตาปีศาจ

 

「โซลเซียลาน่ะเน๊ะ、ดูเหมือนจะสนใจงานวิจัยของฉันเน๊ー เพราะว่าเธอบังเอิญปรากฎตัวมาเจอกับฉันพอดี、ดังนั้นพวกเราเลยสู้กันนิดหน่อย แต่เธอก็สามารถหลบหนีไปได้」

 

「จะ、จริงอย่างงั้นเหรอค๊า！ ชะ、ช่วยบอกความรู้สึกเกี่ยวกับการต่อสู้หน่อยเถอะ――」

 

ทันใดนั้น、คาน่อนก็ปิดปากของลุกะ

หลังจากนั้น、เธอก็ทำเสียงฮึดฮัดอยู่ครู่หนึ่งราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างแล้วยิ้ม

 

「สำหรับตอนนี้、ทำไมไม่ไปนอนล่ะ？ หากอยากได้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับโซลเซียลาจากฉัน、คืนนี้ไปนอนหลับฝันดีก่อน นี่คือเงื่อนไข！」

 

ลุกะดูเหมือนไม่พอใจแต่ก็พยักหน้า

 

「ดีล๊าー、จ๊าไปนอนได้แล้ว อึบ、เจอกันตอนเช้า」

 

คาน่อนพูดแบบนั้นหลังจากยืดเส้นยืดสายด้วยความพอใจ

เมื่อเห็นแผ่นหลังซึ่งไม่ได้ให้ความรู้สึกเศร้าหมองใด ๆ ลุกะก็พึมพำด้วยความโล่งใจ

 

「……โซลเซียลา、ไม่ได้มาหยุดการทดลองของคาน่อนใช่ไหมเน๊ะ」

 

「หืมー、ไม่เป็นไรหรอกจ๊า」

 

คาน่อนหันกลับมา、ยิ้ม และชูสองนิ้วทำสัญลักษณ์สันติภาพ

 

「ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครแตะต้องน้องสาวของฉัน」

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ