[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 74 ม่านรักสุดท้าย และ เป้าหมายสาวดุ้น

ตอนที่ 74 ม่านสุดท้ายและเป้าหมาย

 

「อ้าาาาาา、พวกนั้นเองก็กำลังจะหนีไปแล้วนะค๊า！？」

 

เอย์น่ากรีดร้องขึ้นมา、เมื่อเธอเห็นครัมและฮิคาริกำลังจะจากไปเช่นกัน

โรคุฮาระคว้าต้นคอของเอย์น่าเอาไว้ ขณะที่เธอกำลังโน้มตัวออกมาจากรูบนหลังคาของศูนย์ทดลอง、และพูดด้วยความเบื่อหน่าย

 

「นี่หล่อน、ไม่มีจรรยาบรรณเลยรึไง？」

 

「มีสิคะ？ พูดไปแล้ว、ทำไมเมื่อกี้ถึงไม่ใช้ทะลวงดาราเข้าใส่ตอนที่โอเน่ซามะกำลังไร้การป้องกันล่ะคะ โอกาสแบบนั้นมีมาไม่บ่อยหรอกนะค๊า」

 

「……พอเห็นหล่อนที่เป็นแบบนี้แล้ว、ก็คิดเลยว่าสมกับเป็นดีมอนเกียร์จริง ๆ พอสถานการณ์เป็นใจแบบนี้ก็จะเอาทันทีเลย」

 

นั่นคือคำวิจารณ์ของโรคุฮาระเกี่ยวกับเอย์น่า、ดีมอนเกียร์ดูเป็นมนุษย์มากกว่าใคร ๆ

 

「ทันทีฉันอุตส่าห์รวบรวมความกล้าเพื่อบอกว่าโอเน่ซามะอยู่ที่ไหนแท้ ๆ……」

 

「เรื่องนั้นทำได้ดีมาก ทว่า、ม๊ะ、ไงดี……ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะกลายเป็นไอ้สารเลวแบบนั้นเหมือนกันน๊า」

 

คำสั่งจับโซลเซียลายังคงมีผลอยู่

หากมีโอกาส ก็ไม่ควรพลาด และโดยเฉพาะอย่างยิ่งโรคุฮาระก็มีเหตุผลที่จะจับโซลเซียลลา

 

「……จ๊า、เดาว่าวันนี้ฉันก็ต้องกินถั่วงอกเหมือนเดิมสิเน๊ะ」

 

「อร่อยนะโว๊ย、ถั่วงอกน่ะ」

 

「อู๊ว……ถ้าไม่ไปถล่มเขตใจกลางเมืองขนาดนั้น……ก็คงไม่ต้องไปกู้เงินมากขนาดนั้น……」

 

เขตใจกลางเมืองของโรงเรียนคิโซมีบทบาทในด้านการท่องเที่ยว

ค่าใช้จ่ายในการทำลายพื้นที่ส่วนใหญ่、การทำให้นักเรียนเป็นบ้าชั่วคราว และทำให้การทำงานของโรงพยาบาลเป็นอัมพาตนั้นเป็นค่าใช้จ่ายหนักมาก

 

「ฮ่าๆๆๆ、ประธานนักเรียนค่อนข้างจะโกรธมากด้วยน๊า สำหรับข้าแล้ว、คงจะดีไม่น้อยหาการยิงถล่มนั้นช่วยให้แย่งชิงตำแหน่งประธานสภานักเรียนมาได้」

 

「ทำถึงได้อยากสู้แค่ตอนที่ฉันไม่อยากสู้กันค๊า เป็นปีศาจร้ายเหรอค๊า？」

 

เขาขี้เกียจเกินไปที่จะตอบด้วยคำพูด、ดังนั้นจึงทำเพียงลูบหัวเอย์น่า

จากนั้น、เมื่อพวกครัมหลุดออกไปนอกสายตส เขาก็ลุกขึ้น 

 

ในมือ、เขากำลังถือดาบคู่ของตัวเองไว้อยู่ 

 

「……พวกนั้นก็ไปกันแล้ว、ดังนั้นก็ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว กลับกันเถอะ」

 

「ลีดเดอร์？」

 

โรคุฮาระพูดขึ้นขณะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

เอย์น่าเอียงหัว、ขณะที่ถูกโรคุฮาระกอด

 

ทันทีหลังจากนั้น พื้นที่ด้านหลังโรคุฮาระก็ถูกกลืนหายไป

จากความว่างเปล่าที่ไม่มีแสงสว่าง、สาวน้อยผมสีดำที่ดูเหมือนจะละลายไปในความมืดปรากฏขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

 

「นั่นเป็นลางสังหรณ์ที่น่าขยะแขยง、เช่นเคยเน๊ー」

 

สาวน้อยคนนี้、มีชื่อว่า ทาทารา ทาทาริ

เป็นหนึ่งในＳ แร๊งค์ที่ปกครองเมืองแห่งโรงเรียน

 

「เอย์น่าจัง、ไม่ได้เจอกันนานเลยเน๊ー ……ซู๊ดดดด」

 

เมื่อทาทาริเห็นเอย์น่าก็โบกมือให้อย่างเป็นมิตร

แต่、ในขณะเดียวกันก็ส่งเสียงเหมือนทนความหิวไม่ได้ออกจากท้องพร้อม ๆ กัน

 

「ยังคงฟังดูเป็นเสียงไร้มารยาทเหมือนเคย ไม่มีอาหารให้แกหรอกเน๊、ไปกินขยะซะไป」

 

「หืมโม๊วー ที่นายกดดันฉันตลอด เพราะฉันพยายามจะกินโซลเซียลางั้นสิเน๊ー？」

 

「แน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่รึไง ข้าคือผู้เดียวที่จะเอาชนะยัยนั่นได้」

 

โรคุฮาระหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม ขณะที่ชี้ปลายดาบคู่ไปที่ทาทาริ

ทาทาริเองก็ยังเช็ดน้ำลายเมื่อเห็นแบบนี้

 

「จ๊า、ทั้งคู่ก็ดูเหนื่อย ๆ งั้นมากินด้วยกันไหมล่ะเน๊ーฟุๆๆๆ、ครั้งนี้ฉันทำไม่ได้、แต่ครั้งหน้าจะต้อง…… ฟุๆๆ……นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นโซลเซียลาในชีวิตจริง และเธอก็ดูน่าอร่อยจริง ๆ เน๊ー」

 

「ฮี่っ」

 

「เอย์น่า、ถ้าคู่ต่อสู้เป็นยัยนี้ อนุญาตให้ใช้ทะลวงดาราได้เลย」

 

「น่ารังเกียจที่สุดเลยค๊า！ กลับไปซะ！ ฉัน、ไม่ชอบคน ๆ นี้เลยค๊า！」

 

「อาร๊า、ฉันออกจะชอบเธอน๊า ซู๊ดดดด」

 

「ชอบในแง่ของอาหารไม่ใช่รึไงค๊าぅ！？ ลีดเดอร์ぁ！」

 

เมื่อเห็นเอย์น่าเกาะเสื้อของตัวเองและร้องไห้、โรคุฮาระก็ถอนหายใจ

จากนั้น、ก็ทำให้ดาบคู่หายไป และโบกมือไล่ทาทาริให้หายไปซะ

 

「จะไม่สู้หน่อยเหรอー？」

 

「พวกเราทั้งคู่、ต่างก็ไม่ต้องการสู้จริงไหม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง、แกจะต่อสู้เมื่อต้องการกินเท่านั้นเน๊」

 

「……เป็นเอย์น่าจังก็ดีย์ー？」

 

「ถ้าอย่างงั้น、แกก็คงต้องอดตายไปซะ」

 

สายตาของพวกเขาประสานกันไม่กี่วินาที

ก่อนที่จะเป็นทาทาริที่เป็นคนแรกที่ยอมแพ้ไปให้กับบรรยากาศตึงเครียดที่ไม่สามารถผ่อนคลายได้แม้แต่ชั่วขณะหนึ่ง

 

「เข้าใจแล้วー ฉันเอง、ก็ไม่อยากเผาผลาญแคลอรี่มากกว่าที่กินเข้าไปเน๊ー」

 

ทาทาริ、หยิบอาหารพร้อมทานแบบพกพาออกมาจากกระเป๋าด้านในของเครื่องแบบและเริ่มกินมัน

เมื่อเห็นแบบนั้น、เอย์น่าก็พูดขึ้นว่า「อะ、ดีจังน๊า」、ขณะเดียวกันโรคุฮาระก็ได้แต่ลูบหัว

 

「เอย์น่าจังอยากกินด้วยกันเหรอー？」

 

「แม่นี่จะกินถั่วงอกของข้าตอนที่กลับถึงบ้านแล้วโว๊ย อย่ามาทำให้อิ่มด้วยอาหารที่ไม่เป็นประโยชน์สิฟ๊ะ」

 

「โม๊วー、ปลาก็จับไม่ได้เน๊ー จ๊า、ฉันจะกลับแล้วเน๊ー ให้อยู่ที่นี่ต่อไป、ฉันก็กินอะไรไม่ได้จริงไหม」

 

พอพูดแบบนั้นแล้ว、ทาทาริก็หันหลังกลับอย่างไร้การระวังตัวต่อหน้าโรคุฮาระ

ทันใดนั้น、ก็มีเสียงของบางสิ่งถูกฉีกขาด รูที่ว่างเปล่าก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

ทาทาริหายไปราวกับถูกกลืนเข้าไป

 

แต่、ราวกับว่าพึ่งนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอก็หันกลับมาพูด 

 

「มาลองคิดดูแล้วー、ปกติแล้วโซลเซียลาอยู่ที่ไหนกันเน๊ー？สถานการณ์ปัจจุบัน、นายเป็นคนเดียวที่ได้สู้กับโซลเซียลาจริงหม๊ายーมีเบาะแสเกี่ยวกับตัวตนของเธอหรือเปล๊าー？」

 

「……ข้าไม่รู้โว๊ย ถ้ารู้อะไรแบบนั้นจริง、ข้าคงบุกไปถล่มแก้แค้นนานแล้วเฟ๊ย」

 

「…………ก็จริงแหละเน๊ー」

 

ทาทาริ、จ้องมองโรคุฮาระอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็หายเข้าไปในความว่างเปล่าราวกับว่าพอใจแล้ว

ไม่นานหลังจากที่เธอหายไป、ช่องว่างก็ปิดลง 

มีเพียงความเงียบที่ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นตั้งแต่แรก

 

「พวกเราก็กลับกันเถอะ」

 

「อะ、ค๊า」

 

เอย์น่าพยักหน้า、และเดินตามโรคุฮาระไป

 

「อาโน๊、แบบนี้ดีแล้วเหรอคะ」

 

「เรื่องอะไร」

 

「ที่ไม่บอก、เรื่องของเน่ซามะ」

 

โรคุฮาระ、ไม่เพียงแค่เบาะแส ในความเป็นจริงเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียลาด้วยซ้ำ

เขาอาจมีข้อได้เปรียบเหนือＳ แร๊งค์คนอื่น ๆ เพราะเขาไม่เพียงแต่จะรู้จักโรงเรียนที่เธออยู่เท่านั้น แต่ยังรู้ใบหน้าที่เธอมักจะใช้ด้วย　

 

「ข้าไม่สนใจหรอกเฟ๊ย นั่นคือเหยื่อของข้า」

 

「งั้นเหรอคะ……ท้ายที่สุดแล้วก็อยากที่จะสู้ตัวต่อตัวสิเน๊ะ、ลีดเดอร์น่ะ」

 

「กลัวขึ้นมารึไง？」

 

「ใช่ค่ะ！ ฉันกังวลมากเลยนะคะ！」

 

เอย์น่าพูดต่อ「แต่ว่า」

 

「พอถึงเวลาที่จะเริ่มการต่อสู้อีกครั้ง、ก็ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้เลย、ดังนั้นฉันคิดว่ามาทำให้เละเทะโดยสมบูรณ์กันไปเลยยยยย！」

 

เอย์น่ายกนิ้วให้ด้วยรอยยิ้มที่สวยงามและสิ้นหวัง

เมื่อเห็นแบบนี้、โรคุฮาระก็ตะโกนออกมา「ดีล่ะ！」 

 

「จ๊า、ถ้าอย่างนั้น มากินราเมนเพื่อให้มีชีวิตชีวาเถอะ！」

 

「เอ๊ะ、จะดีเหรอค๊า！？ ก็เงิน、กับบัญชีทั้งหมดถูกแช่แข็งแล้วนี่คะ、แถมเงินในกระเป๋าก็ถูกประธานสภานักเรียนยึดไปด้วย……」

 

「เอย์น่าเอ่ย、ข้าคือＳ แร๊งค์、โรคุฮาระแห่งความรุ่งโรจน์เลยนะเอ๊ย……？　ข้าแน่ใจว่าตัวเองมีบัตรที่ใช้มีชื่อประธานอยู่！」

 

「โอออออออ！！！」

 

เอย์น่าเมื่อเห็นบัตรเครดิตที่โรคุฮาระหยิบออกมา เธอก็เกิดปฏิกิริยาตอบรับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของวันนี้

 

「ถ้าชนะ ข้าจะให้หล่อนเลือกท็อปปิ้งได้มากเท่าที่ต้องการ แต่ในเมื่อแพ้、ก็อย่างเดียวเท่านั้น」

 

「หนึ่งอย่าง แปลว่ายกโทษให้ฉันสิเน๊ค๊า！？ ยั๊ตต้า……！」

 

เมื่อเห็นเอย์น่าชูกำปั้นเล็ก ๆ ขึ้นฟ้า、โรคุฮาระก็ยิ้มขึ้นมาทันที

 

（Ｓ แร๊งค์คนอื่น ๆ เองก็คงกำลังมองหาโซลเซียลากันเอย่างจริงจังอยู่แน่นอน แต่ข้าก็ยังมีสิ่งที่เรียกได้ว่าเป็นสงครามกับโรงเรียนมิคาเงะ、ดูเหมือนข้าจะไม่ต้องเบื่อไปสักพักล่ะน่ะ）

 

เป็นการมาถึงของโลกที่วุ่นวาย

เหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นจุดเริ่มต้นของโลกที่โรคุฮาระแสวงหา

 

（อ้า น่าสนใจจริงเน๊！ ต่อจากนี้ไป นี่คือเหตุผลว่าทำไมเมืองแห่งโรงเรียนถึงดีที่สุดไงล่ะ！）

 

โรคุฮาระยิ้มเพื่อระงับอารมณ์ที่เร้าร้อนในใจ 

ดวงตาคู่นั้น จับจ้องไปที่ดวงดาว

 

 

■

 

 

อรุณสาหวัสค๊าー！！！

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากจบแบบมีความสุข รู้สึกดีมากเลยเน๊！！！

 

『เธอนี่แข็งแรงตั้งแต่เช้าเลยเน๊』

 

เพราะเมื่อวานฉันได้เห็นบางสิ่งที่งดงามแหละเน๊

ม๊ายสิ๊、ท้ายที่สุดแล้ว สาวสวยคือคนที่ต้องช่วยชีวิตเอาไว้น๊า

 

ฉันเปิดหน้าต่างห้องของฉัน

เอี๊ยด、ด้วยเสียงเอี๊ยด อุปกรณ์โลหะของหน้าต่างก็หลุดออกมาและตกลงกับพื้น

 

「อะ」

 

สักพักก็มีเสียงกรุ๊งกริ๊ง

อาー、ฉันต้องทำความสะอาดทีหลัง

 

『เอาน่า、ทำไมเธอไม่ใส่ใจห้องของตัวเองให้มากขึ้นกว่านี้ล่ะ？ คิดจะอยู่ในสถานที่แบบนี้ที่เหมือนกับซากปรักหักพังไปอีกนานแค่ไหนกัน』

 

จนถึงตอนนี้、ฉันใช้เงินทั้งหมดไปกับสินค้าแต่งหญิงแล้วล่ะนะ

ดังนั้นจึงไม่มีเงินซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่หรือซ่อมรูที่ผนัง

 

ฉันคิดว่าน่าจะถึงเวลาแล้วที่จะจัดห้องให้เหมาะสม

นอกจากนี้、ฉันอยากจะสร้างห้องลับที่สามารถเล่นเป็นสาวสวยลึกลับได้เต็มที่ด้วยล๊า

 

『ดีจังเน๊、ทำไมเราไม่ใส่ไพ่ทาโรต์หรือลูกตุ้มไว้ตรงนั้นล่ะ』

 

ยอมรับสิ่งนั้น

ตัดสินใจแล้ว、ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่องานกู้ภัยดันเจี้ยนตั้งแต่วันนี้ล๊าー！

 

『หากสนใจก็มากำจัดดันเจี้ยนด้วยกันเถอะเน๊＾＾』

 

พวกเราในตอนนี้เป็นอิสระแล้ว

เหตุผลนั่นก็เพราะ、เกือบทุกอย่างในโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมได้รับการแก้ไขแล้ว

เหลือก็เพียงรอเนื้อหาตอนท้ายเท่านั้น

 

หลังจากนั้น、สิ่งที่ต้องทำก็คือการทำให้ดันเจี้ยนTSปลอดภัย

ส่วนเรื่องการทำสงครามกับโรงเรียนคิโซ、ม๊า……อืม、พวกโทรัคคุงจะพยายามอย่างเต็มที่เองล๊า

เชิญชมความสำเร็จของโทรัคคุงจากที่นั่งพิเศษกันดีกว่า

 

ดังนั้นตอนนี้ฉันจึงตัดสินใจอุทิศเวลาทั้งหมดให้กับงานอดิเรกของตัวเอง

ก่อนอื่นไปทักทายทุกคนในโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมกันเถอะ

เป็นเรื่องรู้สึกดีย์ที่ได้กล่าวสวัสดียามเช้ากับสาวสวยในตอนเช้าเน๊！

 

 

 

ฉันก็มุ่งหน้าไปที่ห้องสภานักเรียนตามปกติ

วันนี้、ฉันสามารถสัมผัสบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาดั้งเดิมได้แม้กระทั่งจากหน้าประตู

 

「อรุณสวัสดิ์ครับ」

 

ฉันเปิดประตูเข้าไป、และทักทายในฐานะนาตากิ เคย์

รุ่นพี่มิโรคุ、 รุ่นพี่มิซุฮิ、 โทอาจัง、และน้องใหม่ นานะจัง ต่างก็อยู่ที่นี้กันทั้งหมด

เมื่อพวกสาว ๆ สังเกตเห็นฉันก็เริ่มส่งเสียงทักทายกัน

 

「อรุณสวัสดิ์นะจ๊ะ เคย์คุง」

 

รุ่นพี่มิโรคุกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มที่โต๊ะประธานนักเรียน

ท้ายที่สุด รุ่นพี่มิโรคุก็เหมาะกับการอยู่ตรงนั้นน๊า！

 

「อรุณสวัสดิ์คะ、นาตากิ เคย์ อาหารเช้าวันนี้คือ、เหตุผลผัดถั่วงอก」

 

「อะ、ขอบคุณ」

 

นานะจังยื่นผัดถั่วงอกส่วนของฉันมาให้

ฉันรับไว้ กล่าวขอบคุณ แล้วนั่งลงบนโซฟา

 

「วันนี้ฉันกับโทอาจังช่วยกันทำด้วยกันล่ะ？」

 

「ปะ、เป็นยังไงบ้างคะ？」

 

ฉันกินเข้าปากหนึ่งคำ、แล้วก็หมดสติไปชั่วขณะหนึ่ง 

ความเร็วในการประมวลผลของสมองของฉันไม่สามารถตามทันกับการทำอาหารโฮมเมดโดยสาวสวยดับเบิ้ลได้

 

「อร่อยมาก……อร่อยมากจริงเลยครับ！」

 

「ฟุๆๆๆ ดีจัง เน๊ะ、โทอาจัง」

 

「อืม！ มีเยอะแยะเลยนะคะ กินให้เยอะ ๆ เลยเน๊ะ！」

 

ฉันมองดูกองถั่วงอก、แล้วมองดูรุ่นพี่มิซุฮิที่นั่งตรงข้ามกับฉัน

งั่ม งั่ม งั่ม、รุ่นพี่มิซุฮิพยักหน้าอย่างมีความสุขขณะเคี้ยวถั่วงอก

เธอเองก็ดีใจที่ได้กินอาหารฝีมือเพื่อนสมัยเด็กอีกครั้งเน๊ะ

　

「ถ้าอย่างงั้น、ผมก็ไม่เกรงใจ――」

 

ขณะที่ฉันกำลังจะเพลิดเพลินกับเมนูถั่วงอก ฉันก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้

 

――นี่มันเป็นแค่ฮาเร็มธรรมดาไม่ใช่เหรอ

 

หัวหน้าผู้พิพากษา！

 

 

『โทษประหารชีวิต』

 

 

ไร้ซึ่งเมตตา！？

ไม่สิ、ไม่จำเป็นเน๊ะ 

ก็แบบฉันไม่ใช่สาวสวยล่ะนะ

 

จ๊า、ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลายเป็นสาวสวยเน๊！

 

ด้วยพลังของอาหารเช้าแบบโฮมเมดของสาวสวยที่ฉันกำลังกินอยู่ฉันจึงกลายร่างเป็นสาวสวยสุดลึกลับ

แน่นอนว่า、รูปลักษณ์ภายนอกยังคงดูเหมือนนาตากิ เคย์อยู่

ความเป็นสาวน้อยของฉันเพิ่มขึ้นเล็กน้อย、แต่ฉันมั่นใจว่าสามารถปกปิดสิ่งนั้นได้ดี

 

หัวหน้าผู้พิพากษา！

 

 

『พลิกผัน บริสุทธิ์！』

 

 

ตุลาการจงเจริญ！

จากการตรวจสอบอย่างเข้มงวดโดยไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、ฉันดีใจที่ฉันยังมีชีวิตอยู่

ทว่า、การกลายเป็นซุปเปอร์สาวสวยลึกลับทุกครั้งเพื่อจุดประสงค์นี้ต้นทุนถือว่าแย่ 

 

……ดีล่ะ、ฉันตัดสินใจแล้ว 

 

『ลางไม่ดีเลย』

 

ต่อไป、ค้นหาอุปกรณ์เปลี่ยนเพศที่ให้คุณเป็นสาวสวยได้ในระยะเวลาจำกัด

 

『……หากมีสิ่งนั้น、เธอก็ไม่ต้องการดันเจี้ยนที่กำลังมองหาอีกต่อไป』

 

เรื่องนั้นไม่จำเป็นอีกแล้ว

 

ในตอนที่พวกโทรัคคุงโดนเปลี่ยนเพศชั่วคราวโดยＴＳดันเจี้ยน、พวกเขาก็พยายามเปลี่ยนกลับโดยใช้เครื่องทันที

ยังไงก็ตาม、ก็ไม่สามารถคืนร่างเดิมได้ 

นั่นเป็นเพราะว่าวิญญาณกลายเป็นสาวสวยซึ่งล้มล้างแนวคิดไปโดยสิ้นเชิง

โทรัคคุงซึ่งมีงานอดิเรกและความคิดค่อนข้างคล้ายกับสาวสวยก็กังวลอยู่แล้ว

　

นั่นเป็นเราะเครื่องจักรสามารถเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ภายนอกได้เพียงเท่านั้น

เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ไม่สามารถเรียกเธอว่าเป็นสาวสวยตัวจริงได้

 

『อืมอーดูเหมือนว่าจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจน๊า』

 

และ、สถาบันซิลเนียสก็ได้สร้างเครื่องแปลงเพศที่ให้พวกโทรัคคุงได้อากาสได้ใช้งานก่อน 

ดังนั้น、เป้าหมายต่อไปของฉันก็ถูกกำหนดไว้แล้ว！

 

『ก็แค่พูดตามที่ฉันพูดเองน๊า』

 

เราแค่จะต้องจ่ายเงินจำนวนมากให้กับนักเรียนที่หน้าตาฉลาดของสถาบันซิลเนียส、และให้พวกเขาสร้างอุปกรณ์ＴＳให้ล่ะ！

 

『จบเรื่องรสนิยมทางเพศแล้ว คนรวย？』

 

นั่นถูกต้องเลย

ขณะที่ฉันกำลังกินถั่วงอก、ก็ได้เขียนแผนภูมิที่สมบูรณ์แบบไว้ในหัว

หลังจากได้พบกับนักเรียนของสถาบันซิลเนียส……กลายเป็นเพื่อที่ดีต่อกัน……ทำเงินได้มากมาย……ดีย์！

 

『จะเป็นอย่างที่พูดในแผนภูมิไหมน่ะ？ รอบนี้』

 

หนวกหูย๊า

ในงานต้นฉบับ　สถาบันซิลเนียสไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักมากนัก ดังนั้นจึงไม่เป็นไรหากมีช่องว่างในแผนล๊า！

นานแล้วที่ฉันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้โดยไม่ต้องกังวลกับสิ่งรอบตัวเน๊！

 

 

『จนถึงตอนนี้ก็ไม่เคยเห็นกังวลเลย』

 

 

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว、ก็ไปที่สถาบันซิลเนียสกันเถอะ！

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

สองสามวันนี้ฝนตกต่อเนื่องทั้งวัน ลมหนาวก็มาคู่อีก พอต้องไปนั่งขายของกลางสายฝนลมหนาวซัดมาพร้อมละอองฝนนี่อย่างหนาวเลยน้อ นั่งขาสั่นงั่กๆ ฮา

แล้วกลางคืนมาเจอแผ่นดินไหวต่อ ขาดแต่ประตูสู่ต่างโลกโผล่มาเท่านั้นก็ครบองค์ ฮา