[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการTSหรอก - ตอนที่ 69 สาวดุ้นหลบเลี่ยง และ การทำนายอนาคต
- Home
- [นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการTSหรอก
- ตอนที่ 69 สาวดุ้นหลบเลี่ยง และ การทำนายอนาคต
ตอนที่ 69 การหลบเลี่ยงและการทำนายอนาคต
ไม่จำเป็นต้องพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียนยามดึกกับเด็กสาวในชุดโกธิคโลลิต้าอีกต่อไป
การรวมกันที่ปกติจะเป็นไปไม่ได้、ทว่าเมื่อได้มองจริง ๆ เพียงอย่างเดียวก็ทำให้รู้สึกราวกับว่าถูกพาไปยังอีกโลกหนึ่ง
และในตอนนี้ฉันจะเป็นคนที่ทำให้พวกเขารู้สึกแบบนั้น
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่โรงเรียนมิคาเงะ
เนื่องจากธรรมชาติของดันเจี้ยนที่สามารถปรากฏได้ทั้งกลางวันและกลางคืน จึงมีนักเรียนจำนวนไม่น้อยแม้ในเวลากลางคืน
ในบรรดานักเรียนเหล่านี้、ถึงกับมีบางคนที่นอนตอนกลางวันเพื่อตื่นขึ้นมาทำงานในตอนกลางคืนที่มีการแข่งขันน้อยกว่า
วิธีที่พวกเขาพิชิตดันเจี้ยนในตอนกลางคืนโดยมีคนเข้าร่วมน้อยที่สุดคือ ภาพสะท้อนของนักสำรวจ
「……ที่นี่、ดูไม่เปลี่ยนแปลงเลยเน๊ะ」
ฉันมองดูแสงไฟที่เปิดกระจัดกระจายจากดาดฟ้าโรงเรียน แล้วจู่ ๆ ก็ยิ้มออกมาทันที
แม้ว่าจะเรียกว่าโรงเรียน、แต่ก็มีอาคารเรียนมากมายนับไม่ถ้วน ดังนั้นสถานที่แห่งนี้เพียงแห่งเดียวก็ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเมือง
『อ้าー、พอใจแล้วรึยัง? มาเพื่อเจรจาจริงไหม?』
อยากทำอีกสักหน่อยเหมือนกัน
ฉันอยากจะเล่นเป็นสาวสวยลึกลับที่กล่าวถ้อยคำที่มีความหมายจากที่สูง
『เธอชอบที่สูงจริงเน๊ บางทีอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีกับควันน๊า?』
ฉันไม่สนใจไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงที่กำลังพูดอะไรบางอย่าง
ขอฉันซึมซับอีกสักหน่อยเถอะ
บางครั้งฉันก็อยากเป็นสาวสวยลึกลับที่เงียบสงบแบบนี้
「――คิดอยู่แล้วว่าคุณต้องมา、โซลเซียลา」
ฉันได้ยินเสียงใครบางคนจากด้านหลัง……
ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、นี่จงใจเงียบไว้วใช่ไหม?
『~♪』
อย่ามาผิวปากในหัวคนอื่นอย่างงั้นสิย๊า ทำไปเพื่ออะไรกัน
「อาเร๊ะ、เมินกันเหรอคะ? เน๊、โอยー」
「……เสียงดังตลอดเลยเน๊ะ――อากากิริ รินกะ」
ฉันหันกลับไปและเรียกชื่อของเธอ
แล้วสาวน้อยที่สามารถพบได้ทุกที่ก็ยิ้มกว้าง
「ฉันเป็นคนที่ชอบส่งเสียงดังล่ะ ……อะ、ฉันอยากจะถามอะไรคุณหน่อย ตอนนี้คุณเป็นหมายเลข 0หรือเปล่า? หรือว่า、จะเป็นนาตากิ เคย์ที่ฉันรู้จักกันน๊า?」
อ้า、พอมาคิดดูแล้ว ฉันก็ทำตัวเหมือนสาวสวยลึกลับที่น่ารำคาญต่อหน้าคนนี้เน๊ะ
เอาล่ะ、มาเล่นสนุกกันสักหน่อยดีกว่า
「……ถ้าคุณต้องการคุยกับฉันก็แค่พูดตรง ๆ จริง ๆ เลย、มนุษย์ชอบวกวงจริงเน๊」
「งั้นเหรอ、เป็นหมายเลข 0 สินะ」
「โอยโอย、รู้สึกเหมือนไม่ได้รับการต้อนรับเลยเน๊ ฉันอุตส่าห์ยืมร่างกายของมาสเตอร์มาแท้ ๆ」
「ยืม……?」
ฉันพยักหน้าและยกปลายผมขึ้น
เป็นท่าทางที่สาวสวยลึกลับไม่เคยทำมาก่อน
「ฉันสามารถยืมร่างกายของมาสเตอร์มาได้เช่นนี้เช่นกัน เหตุผลที่ฉันปรากฏตัวต่อหน้าคุณด้วยรูปแบบกายหยาบในวันนั้นก็เพื่อปกป้องมาสเตอร์ของฉัน คิดว่ายังไง?สำหรับฉัน、จะยังเป็นดีมอนเกียร์ในแบบที่พวกคุณเรียกว่าเพื่อนได้อีกไหม?」
ฉันกางมือออกและส่ายหัวอย่างเกินจริง
รินกะจังทำท่าทางเฉือนคอตัวเองด้วยนิ้วโป้งโดยไม่แม้แต่จะพยายามซ่อนความรังเกียจของเธอ
「หล่อนไม่ได้รับเชิญ」
「ฮา、ช่วยไม่ได้เน๊ จ๊า、ก็ได้ ฉันจะคืนร่างกายให้กับมาสเตอร์」
ฉันส่ายร่างกายและก้มหน้าลงทีหนึ่ง
จากนั้นก็เปลี่ยนการแสดงออกเป็นใบหน้าหญิงสาวสวยลึกลับตามปกติและเอียงหัว
「พอแล้วเหรอ?」
「ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ชอบแม่นั้นเลย ว่าไปแล้ว、จะไม่เป็นไรเหรอคะ? ที่มีอะไรแบบนั้นอยู่ในร่างกาย」
「ไม่หรอก、เพราะนั่นคือสิ่งที่จำเป็น」
「……เหรอคะ」
รินกะจังกัดริมฝีปากและบ่นด้วยความหงุดหงิด
ก็น่ารักเหมือนกันเน๊
「ถ้าอย่างงั้น、ไปกันเลยไหม รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันมาที่นี่เพื่ออะไร」
หลังจากพูดอย่างงั้น、รินกะก็ออกเดิน
เข้าใจจริง ๆ ใช่ไหม?
แค่พูดแค่นั้นจริง ๆ เนี่ยนะ?
『มีแค่เธอแหละเน๊ะ』
เอาจริงดิ
「――คุณมาพบประธานสภานักเรียนใช่ไหม เพื่อเจรจาเกี่ยวกับอนาคตของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม」
「……ใช่แล้ว」
เอาจริงเรอะ!? รู้ได้ยังไงก๊านนน!?
■
ประธานสภานักเรียนของโรงเรียนมิคาเงะ、เป็นตัวละครที่ปรากฏในผลงานต้นฉบับด้วยเช่นกัน
ชื่อ、ซาโจว ยูกิฮิระ
ลักษณะเด่นที่สุดของเขาคือ เป็นผู้ชายผมบลอนด์ที่มีดวงตาเป็นประกาย
นักอ่านทุกคนคิดว่าเขาจะทรยศอย่างแน่นอน แต่เขาไม่ทำ、ในแง่หนึ่ง เขาคือผู้ที่ทรยศต่อนักอ่านของเขา
และ、ในปัจจุบัน เขาเป็น S แร๊งค์เพียงคนเดียวในโรงเรียนมิคาเงะ
โทรัคคุงในตอนนี้ยังไปไม่ถึง S แร๊งค์เน๊ะ
ซ้า、ดูเหมือนว่าประธานนักเรียนกำลังรอฉันอยู่
เขานั่งอยู่คนเดียวบนเก้าอี้หรูในห้องสภานักเรียน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเปลืองพื้นที่และยิ้มให้พวกเรา
รินกะเลือกที่จะพิงตัวอยู่ที่ประตู และมองดูสถานการณ์、แย่แล้ว
ฉันถูกคั่นกลางระหว่างคนสองคนที่ฉันอาจจะพ่ายแพ้ในเรื่องสติปัญญา……!
『อันที่จริง ฉันคิดว่ามีน้อยคนที่เธอจะสามารถเอาชนะได้เน๊』
ห๊ะ?
สาวสวยมีIQ100 ล้านงั้นเรอะ?
「ขอบคุณที่มานะ、โซลเซียลา อ้า、ที่โรงเรียนแห่งนี้ ถ้าเรียกว่านาตากิ เคย์จะเหมาะสมกว่าหรือเปล่า?」
「……แบบไหนก็ได้ เรียกตามที่ชอบได้เลย」
「ถ้างั้นโซลเซียลาแล้วกัน อยากคุยกับคุณที่ได้ยินชื่อเสียงมามากสักครั้ง」
แม้ว่าเขาจะยิ้มอยู่、แต่ยูกิฮิระซังก็ไม่แสดงอารมณ์ออกมา ฉันไม่สามารถอ่านการแสดงออกทางสีหน้าได้เลย
นี่หัวเราะเหรอ? นี่ยิ้มแล้วใช่ไหมเน๊ะ?
「ขอเริ่มจากทางฝั่งผมก่อนได้สินะ?ถึงอย่างนั้น ผมมั่นใจว่าหัวข้อที่จะพูดคุยกันของผมกับของเธอจะเหมือนกันอยู่แล้ว」
「ทำตามที่คุณต้องการ」
「ฮะๆๆๆ、ถ้าอย่างงั้นขอรับคำนั้นไว้แล้วกัน ――โรงเรียนของพวกเธอ、ได้นำดีมอนเกียร์กลับไปด้วยกันถูกต้องไหม」
กะแล้วความแตกเห็น ๆ น๊า
เพราะเป็นเรื่องของคน ๆ นี้แล้ว、แม้ว่าพวกโทรัคคุงจะมาช่วยพวกเราไว้ก็จริง、แต่ก็คงจะมีสั่งให้พวกเขาจับกลับไปทุกครั้งที่มีโอกาส
「เดิมทีแล้วสิ่งนั้นก็อยู่ที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม แล้วจะผิดอะไรกับการเก็บกลับไปที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมกันล่ะ?」
「โอโอ๊ะโตะ、น่ากลัวเน๊ะ อย่าจ้องมองผมแบบนั้นสิ ผมไม่ได้ต้องการที่จะขโมย、หรือใช้การมีอยู่ของดีมอนเกียร์อันอันตรายเป็นข้ออ้างในการบุกรุกหรอกนะ ……อย่างน้อยก็โรงเรียนของพวกผมล่ะนะ」
ยูกิฮิระซัง、พูดในขณะที่นั่งเท้าคางอย่างมีความสุข
เห็นได้ชัดว่าเขาสนุกกับการดูปฏิกิริยาของฉัน
คู๊、สนุกกับการรังแกสาวสวยลึกลับรึไงกัน!
『ฉันเรียนรู้จากอินเทอร์เน็ตว่ามีผู้คนที่มีรสนิยมเช่นนั้น』
อย่าเรียนรู้เรื่องพรรค์นั้นสิย๊า!
「ผมได้ยินมาว่าโรงเรียนของพวกเธอเป็นหนี้โรงเรียนคิโซอยู่มหาศาล แต่พวกเธอก็ยังเลือกที่จะทรยศพวกเขา、เท่ากับว่าจะไม่สามารถรับความช่วยเหลือได้อีกต่อไป การเงินกำลังลำบากอยู่เลยใช่ไหมเน๊ะ? ผมเข้าใจ、โซลเซียลา」
ยูกิฮิระซังกำลังโจมตีฉัน
แต่ฉันรู้ดี
คน ๆ นี้แม้จะมีน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนแบบนั้น แต่เขาแค่กังวลจริง ๆ
น้ำเสียงและท่าทางของเขาทำให้ดูเหมือนคนที่จะทรยศ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะเข้าใจเขาผิด แต่จริง ๆ แล้วเขาเป็นคนดีถึงจิตใจ
ม๊า、เขาก็ยังทำให้ฉันหัวหมุนอยู่ดี
「……ซ้า เธอ、จะตอบแทนผมเท่าไหร่」
มาแล้ว……!
「นี่คือบันทึกการทดลองดีมอนเกียร์ของโรงเรียนคิโซ ฉันแน่ใจว่าพวกคุณทุกคนก็ต้องการสิ่งนี้เหมือนกัน」
เมื่อพูดอย่างนั้น、ฉันก็วางเมมโมรี่ที่มีข้อมูลไว้บนโต๊ะ
ยูกิฮิระซังหยิบมันขึ้นมาและใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อของเขาโดยไม่แม้แต่จะมอง และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จะไม่ตรวจสอบข้อมูลหรืออะไรสักหน่อยเลยเหรอ……?
「อืม、เลือกได้ดีเลย」
「……หากคุณมีความปรารถนาอื่นใดก็จงกล่าวมา」
「ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ、แค่นี้ก็พอแล้ว」
เอ๊ะ、พอใจแล้ว?
ก็จริงที่ค่อนข้างจะเป็นสินค้าอันตราย、นั่นคือทั้งหมดที่คุณต้องการจริงเรอะ?
「คุณคิดอะไรอยู่”」
「เธอไม่พอใจงั้นเหรอ?ผมคิดว่าได้ตอบคำขอของเธอแล้ว แค่ทำให้โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมกลายเป็นโรงเรียนในเคลือของโรงเรียนมิคาเงะยังไม่เพียงพอเหรอ?」
「มิใช่เรื่องนั้น ทว่า、คุณเป็นมิตรมากเกินไป」
อย่ามาเอาเปรียบสาวสวยลึกลับนะย๊า!
ทางนี้ต้องเป็ฯคนที่ต้องอยู่ข้างบนเสมอ!
「การที่พวกผมมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นกับโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมจะทำให้ได้เปรียบในเทศกาลสงครามเน๊ะ ถึงจะไม่ใช่โซลเซียลา、แต่นักเรียนหญิงที่ชื่อว่าเทรุคามิ มิซุฮิกับสึกิมิยะ โทอา ……นั่นก็น่าทึ่งเช่นกันเน๊ะ ไม่เป็นที่รู้จักอย่างน่าเสียดายจนถึงตอนนี้」
เมื่อเขาพูดอย่างนั้นฉันก็ตระหนักได้เป็นครั้งแรก
โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมในปัจจุบันกลายเป็นกลุ่มอันตรายโคตร ๆ ของผู้ถูกเลือกกลุ่มเล็ก ๆ แล้วงั้นเหรอ
เป็นขุมทรัพย์แห่งพรสวรรค์ที่สามารถกลายเป็นเอซได้หากอยู่ที่โรงเรียนอื่น、มีดีมอนเกียร์ที่ไร้พันธสัญญา、มีคนที่โดนคาดคะเนว่าเป็น S แร๊งค์、มีผู้ใช้การโจมตีแบบบรรจบ、ทั้งหมดนำโดยสาวสวยลึกลับเช่นฉัน
「หากสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมได้、ก็นับว่าราคาถูกมาก ที่ต้องใช้หนี้หลายร้อยล้านเหรียญให้แทน แล้วตั้งแต่แรก แม้ทางนี้จะต้องจ่ายเงินจำนวนมหาศาลแต่แลกมากับการมี S แร๊งค์ในอนาคตก็นับว่าเป็นเรื่องที่สามารถยอมรับไดเ」
หรือก็คือ、นี่เป็นการเจรจาที่ชิงความได้เปรียบไปจากโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม จากพวกฉันไปตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว
คุโซ、ฉันควรขูดรีดให้มากกว่านี้!
『เธอ、พอพูดแบบนั้นแล้วดูเป็นตัวร้ายลูกกระจ๊อกเลยเน๊ ดูไม่เหมือนสาวสวยลึกลับเลยล่ะ』
หนวกหูย๊า!
「เช่นนั้น、การเจรจาก็สิ้นสุดแล้วเน๊ะ」
「ถูกต้องแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนับจากนี้เป็นต้นไป、โซลเซียลา」
ยูกิฮิระซังพูดแบบนั้นด้วยรอยยิ้มน่าสงสัยเหมือนเดิม
พูดตามตรง、ถ้าฉันพูดอะไรงี่เง่า ฉันคงโดนหลอก ดังนั้นฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเงียบไว้
「อ้า、จริงด้วย ได้ยินมาว่าเธออาศัยอยู่ที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมในฐานะนาตากิ เคย์สินะ ผมจะเป็นฝั่งยื่นข้อเสนอเกี่ยวกับโรงเรียนในเครือเอง、เพื่อไม่ให้แปลกเกินไป」
「……ขอบคุณ、ฉันซาบซึ้ง」
ใส่ใจกันขนาดนี้เลยเหรอ?
บริการหลังการขายก็สมบูรณ์แบบ!
「ไม่หรอก、ไม่มีปัญหา ทางนี้เองก็เบื่อโรงเรียนคิโซที่ทำตามใจชอบแล้วเหมือนกัน พวกผมเสียเวลาอย่างยาวนานในการเตรียมจุดประกายแห่งสงคราม โทรัคคุงกับ、มิฮายะคุงช่วยเหลือได้มากเป็นประโยชน์อย่างเหมาะเจาะ」
「……พวกโทรัค、ตอนนี้กำลังต่อสู้อยู่ที่โรงเรียนคิโซหรือเปล่า?」
「โอย๊ะ、เป็นห่วงสิน๊า?」
ฉันเดาว่าเขารู้อยู่แล้วว่าฉันจะพูดอย่างนั้น
ยูกิฮิระซังเปิดหน้าจอขึ้นมาแล้วพูดว่า「กลับมากันแล้วล่ะ」
ในหน้าจอ、ฉายภาพของโทรัคคุงกับมิฮายะจังที่ชูสองนิ้วขณะกำลังได้รับการรักษาพยาบาลแบบเบา ๆ ที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนมิคาเงะ
มิฮายะจังชูสองนิ้วแล้วน่ารัก、ส่วนโทรัคคุงทำแล้วน่าอึดดัด
คุณช่วยให้ข้อมูลนี้กับฉันด้วยได้ไหม?
สองช็อตของพระเอกงานต้นฉบับและนางเอกหลักงานต้นฉบับนั้นยอดเยี่ยมเกินไป
อยากใส่กรอบแล้วตั้งโชว์เลยล๊า
「วันนี้เป็นเหมือนการทักทายเท่านั้น การประกาศสงครามต่อโรงเรียนของเธอ การไปวิวาทกับคณะกรรมการวินัยได้สะดุดตาขนาดนั้น、ไม่คิดว่าเพียงพอแล้วที่จะเป็นดอกไม้ไฟสำหรับส่งสัญญาณสงครามหรือ?」
「อย่างงั้นหรือ」
「โอย๊ะโอย๊ะ、โล่งใจแล้วสิน๊า? จากที่ผมจำได้、แน่ใจว่าเธอเกลียดโทรัคคุงมากเลยไม่ใช่เหรอ」
「……ไม่ได้โล่งใจเป็นการพิเศษ」
ยูกิฮิระซังมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มที่แตกต่างจากก่อนหน้า
ยังไงดี、ฉันรู้สึกเหมือนเป็นรอยยิ้มที่……
「หากการเจรจาเสร็จสิ้น、ฉันจะไปแล้ว ฉันไม่สามารถออกจากโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมได้เป็นเวลานาน」
「อ้า、งั้นเหรอ น่าเสียดายน๊า ……จะว่าไปแล้ว、ผมนึกอะไรขึ้นมาได้ล่ะ」
ยูกิฮิระซัง、หยิบมีดหลายเล่มในมือของเขาและโบกมือให้ฉันดู
และจากนั้น、เขาก็ปาหนึ่งในนั้นลงที่เท้าของฉัน
อันตรายเน๊っ!
「――คณะกรรมการบริหาร、ได้ออกคำสั่งให้นักสำรวจ S แร๊งค์ทั้งหมดทำการจับกุมโซลเซียลาล่ะเน๊ะ」
「……ฉันสงสัยว่าสามารถถือเป็นการยั่วยุได้หรือไม่」
ฉันเรียกเคียวยักษ์ออกมาและถือมันอย่างเย็นชา
ถึงยังไงฉันก็ไม่อยากทะเลาะกับคน ๆ นี้ล่ะ
แม้ว่าจะดูเหมือนเขาทรยศฉัน แต่เขาก็เป็นคนดีจริง ๆ
ม๊า、ถ้าเขาจริงจังฉันก็จะสู้เหมือนกัน
คน ๆ นี้เองก็ยุ่งยากคนล่ะแบบกับโรคุฮาระซังล่ะ
「ล้อเล่น ๆ ผมแค่อยากล้อเล่นเพราะเห็นเธอดูเย็นชาอยู่ตลอด」
ยูกิฮิระพูดแบบนั้นแล้วหัวเราะ ก่อนโยนมีดทิ้งให้หายไปในความว่างเปล่า
ฉันรีบสะบัดผม แล้วออกจากห้องด้วยความไม่พอใจ
อะ、รินกะจัง ไว้เจอกันเน๊ะ!
……ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อย่าทำสิ่งที่ไม่จำเป็นล๊า?
ลาล่ะ!
■
ในห้องสภานักเรียนที่โซลเซียลาไม่อยู่แล้ว、รินกะสูดหายใจเข้าลึก ๆ
ความตึงเครียดและความรู้สึกแปลก ๆ ของที่ติดอยู่ในห้องนั้น、นี่เป็นเพราะความจริงที่ว่ามี S แร๊งค์สองคนเผชิญหน้ากันอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่ว่า、ทุกอย่างก็จบลงอย่างไม่มีปัญหา
「โล่งอกไปทีเน๊ะ、ที่จบลงโดยไม่มีปัญหาใด ๆ」
ยูกิฮิระไม่ได้พยักหน้าแต่โดยดีให้กับคำพูดของรินกะ
ถึงตอนนี้ เขาก็ยังกำลังจ้องมองไปที่ประตูด้วยสีหน้าหนักใจราวกับว่าเธอยังอยู่ตรงหน้าเขา
「มีอะไรอย่างงั้นหรือคะ?」
「……2,734,536 วิธี」
「เอ๊ะ?」
ยูกิฮิระพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า
รินกะเข้าใจความหมายของตัวเลขนั้นได้ทันที
ความสามารถของซาโจว ยูกิฮิระซึ่งเป็ฯ S แร๊งค์、นั่นคือ――ทางเลือกแห่งอนาคตที่ต้องการ
เขามีความสามารถเหนือธรรมชาติในการทำนายอนาคตที่เป็นไปได้จำนวนเกือบอนันต์ที่สามารถเกิดขึ้นได้ในอนาคตส่วงหน้าห้าวินาที และกำหนดอนาคตที่ต้องการให้เป็นเส้นทางเริ่มต้นของโลก
อาจกล่าวได้ว่าเขามีความสามารถที่แข็งแกร่งที่สุดสมกับที่ควบคุมหนึ่งในสี่โรงเรียนใหญ่
และดูเหมือนว่ายูกิฮิระจะใช้ความสามารถนี้ในการเจรจาสั้น ๆ กับโซลเซียลา
「ที่จริงแล้วเน๊ะ、ผมพยายามที่จะจับตัวเธอจริง ๆ ล่ะ」
「เอ๊ะ」
รินกะมองยูกิฮิระด้วยความตกใจ
สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไป เขายิ้มและเล่นผมของตัวเอง
ด้วยความโกรธกับสิ่งที่เขาพูดและการแสดงออก、รินกะพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดโดยไม่ปิดบัง
「ฉันพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ、ว่าจะไม่ยอมให้ทำร้ายเด็กคนนั้นเด็ดขาดเน๊ะ?」
「อ้า、ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้บาดเจ็บหรอกนะ ยังไงก็ตาม、ผมตัดสินใจที่จะจับตัวและให้ความคุ้มครองเท่านั้นเอง หากทำแบบนั้นแล้วโซลเซียลาเองก็จะไม่ถูกไล่ล่าเหมือนกันไง」
「……คุณแค่ต้องการรางวัลจริงไหมคะ」
「อะ、รู้ด้วยเหรอ? ไม่สิ、ซ่อนอะไรจากรินกะคุงไม่ได้เลยสิน๊า」
นั่นเป็นเรื่องโกหก
หากใช้ความสามารถของยูกิฮิระ、ก็ไม่จำเป็นต้องเลือกอนาคตที่ทำให้รินกะเข้าใจผิดตั้งแต่แรก
ถึงกระนั้น เหตุผลที่เขาหัวเราะเสียงดังต่อหน้ารินกะแบบนี้、ด้วยนิสัยของเขาหมายความว่าเขาไม่จริงจังกับการจับโซลเซียลามากนัก
「ผมสงสัยว่าคณะกรรมการวางแผนจะทำอะไรหากจับโซลเซียลาได้ เพราะอย่างงั้น、ผมเลยลองแสดงตามความเป็นจริง มะ、แต่เป็นไปไม่ได้เลยล่ะ」
ยูกิฮิระพูดออกมาอย่างสงบ โดยไม่มีท่าทีสำนึกผิดใด ๆ
「ฉันตระหนักได้เมื่อมียอดทะลุ 2 ล้านเน๊ะ อา、เด็กคนนี้แข็งแกร่งกว่าผม」
「คุณต้องการโซลเซียลามากเท่าไหร่กันล่ะ พอคิดว่าคุณพยายามมองไปอนาคตไกลขนาดนั้น และพยายามที่จะจับตัวเธอไว้」
「ต้องการมากสิ ถึงแม้ว่าจะจับและทำให้ยอมจำนนไม่ได้ แต่แค่มีเธอไว้ในความครอบครองก็จะทำให้เธอเป็นไพ่ใบสำคัญต่อคณะกรรมการบริหารแล้ว ขอแค่รักษาความสัมพันธ์ไว้ได้ก็คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วล่ะ」
พอพูดจบ、ยูกิฮิระก็ลบชื่อของนาตากิ เคย์ออกจากฐานข้อมูลของโรงเรียนมิคาเงะ
ใบหน้าของเขาดูผิดหวังเล็กน้อย
「ในแง่ของการเจรจา นั่นเป็นอนาคตที่ราบรื่นที่สุด หากผมก้าวร้าวมากขึ้นอีกนิด บทสนทนาก็จะแย่ลง แฟนในอนาคตจะโกรธเล็กน้อยตอนที่ผมบอกให้เธอมาที่โรงเรียนมิคาเงะ อิย๊า、ไม่รู้ว่าโกรธเรื่องอะไรด้วยซ้ำ」
ยูกิฮิระอนาคตที่เป็นไปได้ แล้วก็ตัดทิ้งไปโดยบอกว่า「เป็นความล้มเหลว」
เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนั้น、รินกะก็เชิดหน้าอกโดยไม่รู้ตัวแล้วพูดว่า
「ก็ต้องเป็นแบบนั้นจริงไหมคะ ถึงจะไม่รู้ว่าโซลเซียลากำลังคิดอะไรอยู่ เธอจะไม่พูดถึงสิ่งที่เธอรู้เลย แต่เธอเป็นคนมีความสามารถ และจริง ๆ แล้วเธอก็เป็นคนมีอัธยาศัยดี……อิย๊า、ถึงจะลำบากใจที่ต้องทำ、ฉันก็ขอขอบคุณความช่วยเหลือของคุณเน๊ー」
「เธอ、ชอบเด็กคนนั้นจริง ๆ เลยเน๊ะ ผมกลัวผู้หญิงแบบนั้นนิดหน่อย เลยคิดว่าคงรับมือไม่ไหว」
รินกะไม่ปฏิเสธหรือยืนยันคำพูดเหล่านั้น
ทว่า、เธอก็ยิ้มกว้างราวกับเป็นการตอบโต้ยูกิฮิระ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ