[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการTSหรอก - ตอนที่ 54 ข้อมูลสาวดุ้น และ สาวดุ้นเป็นหนึ่ง
- Home
- [นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการTSหรอก
- ตอนที่ 54 ข้อมูลสาวดุ้น และ สาวดุ้นเป็นหนึ่ง
ตอนที่ 54 ข้อมูลและความเป็นหนึ่ง
ขอข้ามการบรรยายโดยละเอียดไป……
รุ่นพี่มิซุฮิค้นพบแล้วว่าฉันมาที่โรงเรียนคิโซ
『ฟุมุ、น่าสงสัยจังว่าทำไมความแตกได้เน๊ ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะติดตามข้อมูลตำแหน่งของเธอได้』
ไม่รู้เหมือนกัน แต่ ก็ความแตกแล้วจริง ๆ น๊า
เธอบอกว่าจะพาโทอาจังมาด้วยสิ
เมื่อฉันมาซื้อเสื้อผ้าเพื่อแต่งหญิง แต่กลับกลายเป็นการเคลื่อนไหวที่สร้างปัญหาในระดับโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม!
แย่แล้วไม่ใช่รึไงเน๊?
ฉัน、คงไม่เหลือความไว้วางใจในอนาคตแล้วเน๊ะ?
『……ฉันมีแผน、หนึ่ง』
โห๊
ว่าไปได้เลย
『มีสัญญาณของน้องสาวของฉันอยู่ในตึกนั้น เรามาขโมยเธอแล้วใช้บังหน้ากันเถอะ นั่นเป็นเหตุผลที่ชัดเจนมากเลยจริงไหม』
ตึกนั้น、ตึกแหลม ๆ นั้นสินะ?
ไม่ดีหรอกนะเธอ ขืนทำแบบนั้นโรคุฮาระซังก็ได้บินดิ่งมากันพอดี
โซลเซียลา วันนี้ ราตรีสวัสดิ์
ฉันจะไปแต่งตัวเป็นผู้หญิงอย่างสงบสุข
『อย่างงั้นเหรอ』
แล้วก็、ฉันควรจะทำยังไงกับเพียวริจังที่อยู่ข้าง ๆ ฉันดี
ฉันแน่ใจว่าคุณจะได้รับแรงกระตุ้นจากการกระทำของฉัน และเสียงฮี้ย๊าใช่ไหม?
ฉันอยากให้เธอเงียบไว้จนกว่าเหตุการณ์ในงานต้นฉบับของโทรัคคุงจะเกิดขึ้น
「เน๊เน๊、นักเรียนจากโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมที่จะมาพวกนั้นเอง、พวกเธอก็เป็นไปตามแผนการของคุณหรือเปล่าค๊าー?」
「……เรื่องเล็กน้อยน่ะ ความผิดปกติระดับนี้」
「ฮ่าๆๆๆ、งั้นเหรอค๊า ตามที่คาดไว้เลยเน๊ะ」
โฮร่า、ดูตาของเพียวริจังสิ
แวววาวเหมือนจะระเบิดได้ทุกขณะเลยไม่ใช่รึไงกัน?
นี่ไม่ใช่เวลาที่จะขอให้ใครมาช่วยเลือกเสื้อผ้าให้แล้วเน๊
ได้โปรด、เพียวริจัง รีบ ๆ กลับไปเร็ว ๆ ที……!
『……ยังไงก็รีบออกไปก่อนที่เด็กจากโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมจะมาถึงกันดีกว่าเน๊』
ใช่เลยน๊า
ไม่ใช่เวลาต่อรองแล้ว、รีบออกจากตึกดีกว่า
เสื้อผ้าเป็นเรื่องคราวหน้า!
「ถ้าอย่างงั้น、ไปกันเลยไหม」
เจอกันใหม่เน๊、เพียวริจัง!
「ค๊า、ไปกันเลย」
จะตามฉ๊านมาทำไมก๊านนนนน!
สุดท้าย、ฉันก็ได้ออกมารอข้างนอกตึกพร้อมกับเพียวริจังเพื่อรอการมาถึงของพวกรุ่นพี่มิซุฮิ เพียวริจัง……เธอไม่มีอะไรให้ทำเพื่อตัวเองเลยเหรอ?
เน๊、ถึงจะไม่ควรพูดแบบนี้ก็สาวสวยก็เถอะ
แต่ว่าช่วยไปที่ไหนสักที่แทนได้ไหม?
『อาจจะพูดได้ว่ากลับไปสู่สภาวะปกติล่ะ』
ไม่ทีเหตุผลที่ฉันจะแรงใส่สาวสวยได้หรอก
นอกจากนี้、สาวสวยลึกลับจะไม่บอกให้กลับบ้าน!
โซลเซียลาไม่ไล่ตามคนที่จากไป และไม่ปฏิเสธคนที่มา、เป็นการตีความที่ไม่สอดคล้องกันล๊า!
ฉันไม่ยอมให้ใครมามีอิทธิพลเหนือการกระทำของฉัน!
『นั่นแน่นอน……』
เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
ฉันจะขอให้เธอไปที่ไหนสักแห่งด้วยสาวสวยลึกลับอย่างเหมาะสม
มาให้ข้อมูลเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในงานต้นฉบับ、เพื่อให้เธอไปที่นั่นกันเถอะ มาทำกันเลย
「คุณ
「อะ คนพวกนั้นใช่ไหมเน๊」
……ใช่แล้วเน๊ะ」
สายไปแล้วー!
ฉันก็เป็นแบบนี้เสมอ
■
สถานที่ที่มิซุฮิกับโทอามาร่วมตัวกันคือ、ใต้อาคารพาณิชย์ที่ตั้งอยู่ในเขตปกครองตนเองใจกลางโรงเรียนคิโซ
ขณะที่ฉันอยู่ร่วมกับฝูงชน ฉันเห็นชุดที่คุ้นเคย
「เคย์、อยู่ที่นี่เองสินะ」
「……ขอโทษด้วยครับ」
พอเจอกัน เคย์ก็ก้มหัวให้
เป็นคำขอโทษสำหรับการพยายามที่ลงมือช่วยเหลือมิโรคุด้วยตัวคนเดียว
「ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ、นายวางแผนที่จะเคลื่อนไหวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ」
「……ตั้งแต่ตอนที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลครับ」
「งั้นเหรอ……」
(เขาอยู่โรงพยาบาลเดียวกัน บางทีคงสังเกตเห็นถึงความรู้สึกไม่ปกติได้ตั้งแต่แรก แต่ก็ควรที่จะคุยเรื่องนี้กับฉันกับโทอาด้วยสิ……คนซุ่มซ่าม)
มิซุฮิถอนหายใจในใจ
ยังไงก็ตาม、ในเวลาเดียวกัน ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของเขา
「คราวหน้า、เชื่อในพวกเราด้วยสิ ทั้งฉันทั้งโทอาต่างก็มีความรู้สึกอยากพามิโรคุกลับมาเหมือนกัน」
「????」
เคย์เงยหน้าขึ้น
「ถ้าต้องรับตัวมิโรคุกลับจากโรงเรียนคิโซ、ก็ต้องเป็นพวกเราทุกคนสิ ใช่ไหม、โทอา」
「อืม เคย์คุง、คุณไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกนะ?」
「……เอ๊ะ?」
เคย์ทำเสียงประหลาดใจ
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจราวกับว่าเขาเชื่อว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่จะพามิโรคุกลับมาได้
(เคย์……นี่นายคงต่อสู้ตัวคนเดียวแบบนี้มาจนถึงตอนนี้เลยสินะ)
การมีเพื่อน เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดสำหรับเขาหรือเปล่าน่ะ
มิซุฮิจับมือของเคย์
「มาช่วยมิโรคุด้วยกันเถอะ」
「…………ครับ!」
■
คร๊าบ! รวมตัวกัน!
『ค๊า』
มีบางอย่างเกิดขึ้นโดยที่ฉันไม่รู้!
รุ่นพี่มิโรคุ、เกิดเรื่องอันตรายบางอย่างขึ้น!
ฉันคิดว่าจะเป็นการเทศนา แต่ไม่ใช่ล๊า
นั่นทำให้ฉันมีความสุข
แต่ว่า、มีเรื่องเลเวลสูงเกิดขึ้นที่ร้ายแรงกว่าการโดนเทศนา
มารวบรวมข้อมูลกัน
ฉัน、ถามด้วยสีหน้าเหมือนรู้อยู่แก่ใจ
「ยังไงก็เถอะครับ、รุ่นพี่มิซุฮิรู้เรื่องเรื่องนี้มากแค่ไหน」
「เรื่องเดียวคือ、มิโรคุถูกโรงเรียนคิโซลักพาตัวไป แล้วก็、ความจริงที่ว่าจำนวนหนี้ตามข้อตกลงลงลดตามที่แม่นั่นว่าไว้……」
อะ、เป็นอย่างงั้นจริงเรอะ!?
นี่ไม่ใช่เวลามาตื่นเต้นและพูดถึงชุดใหม่จะดูดีแค่ไหนแล้ว!
ก่อนอื่นเลย、ทำไมรุ่นพี่มิโรคุถึงตกเป็นเป้าหมายกันล่ะ?
เพราะเป็นสาวสวย? กะแล้วเพราะเป็นสาวสวยสินะ?
「ฉันยังไม่รู้จุดประสงค์ในการลักพาตัวมิโรคุ」
พอพูดอย่างงั้น、รุ่นพี่มิซุฮิก็มองมาที่ฉัน
เอ๊ะ? หรือว่าบางที、จะคิดว่าฉันรู้เหรอ?
แย่แล้ว、ฉันไม่รู้
「――โรงเรียนคิโซは、กำลังดำเนินการทดลองความเข้ากันได้กับดีมอนเกียร์โดยใช้นักเรียนภายนอกอยู่」
เดี๋ยวสิ、เพียวริจัง!?
「เธอ……」
「ฉันคือเพียวริจัง!ไอดอลของทุกคนและเป็นสัญลักษณ์ของความยุติธรรมเองค๊าー!ไม่เจอกันนานเลยเน๊、สึกิมิยะ โทอาซัง!」
「อะ、เช่นกันค่ะ」
เพียวริจัง、โบกมือให้โทอาจัง
จากนั้นฉันก็หยิบสมาร์ทโฟนออกมาถ่ายรูปคู่กับมิซุฮิ
โอย、เดี๋ยวก็โดนตีหรอกหล่อน
「นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบคุณเน๊ แม้ว่าคุณอาจจะรู้จักฉันแล้วก็ตาม」
「คุณเป็นคนที่ไลฟ์สดโดยไม่ได้รับอนุญาตที่เขตโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม」
「ช๊ายช๊าย อาโตะ、ได้โปรดอย่าทำหน้าดูน่ากลัวขนาดนั้นสิค๊าー」
เพียวริจังพูดกับมิซุฮิด้วยรอยยิ้มพร้อมทำท่าทางแบบเดียวกับที่เห็นในไลฟ์สด
「ฉันเป็นผู้ให้ความร่วมมือ ……ค๊า、เชิญเลย」
พูดจบเพียวริจังก็ยัดเมโมรี่ USB อันเล็ก ๆ ใส่ในมือรุ่นพี่มิซุฮิ
「จนถึงตอนนี้ นักเรียนที่ถูกลักพาตัวโดยโรงเรียนคิโซมักจะถูกพาไปยังสถานที่เดิมเสมอ ซึ่งในนี้รวมข้อมูลโดยละเอียด เช่น สถานที่และจำนวนเจ้าหน้าที่ ดังนั้นโปรดใช้มันตามสบายเลยค๊า」
คุณไม่ให้ข้อมูลสุดยอดบ้า ๆ แก่ฉันเหรอ?
เน๊、คุณจะไม่ให้ข้อมูลสุดยอดบ้า ๆ ให้ฉันบ้างเหรอ?
เรื่องสำคัญ、นี่หรือว่าบางทีเรื่องของศาสตราจารย์ในงานต้นฉบับคงไม่ใช่ว่าเริ่มต้นไปแล้วนะ?
「……น่าชื่นชม」
「ไม่หรอกไม่หรอก ฉันกับนาตากิ เคย์เป็นเพื่อนกันนิหน่า」
พอพูดแบบนั้น、เพียวริจังก็ตบไหล่ของฉันแล้วหันหลัง
ขณะเดียวกันก็กระซิบข้างหูฉันเบา ๆ
「ประมาณนี้、ดีแล้วใช่ไหม」
「……นั่นสิเน๊ะ」
คิดว่าดีแล้วมั้ง?
ในปัจจุบันงานต้นฉบับถูกทำลายไปหมดแล้ว
「ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยจัดการส่วนที่เหลือด้วยน๊าー」
เพียวริจังโบกมือลา แล้วเดินมุ่งหน้ากลับเข้าไปในตึกโดยไม่หันกลับมามอง
ฉันรู้สึกเหมือนเธอคงดูพวกเราทำภารกิจโจมตีฆ่าตัวตายจากชั้นบน……
「เคย์、นั่นเป็นคนที่คุณรู้จักเหรอ」
「ครับ บางที……เพื่อนที่เชื่อถือได้、ของผมล่ะมั้งครับ」
รุ่นพี่มิซุฮิ、เมื่อเธอได้ยินคำพูดของฉัน เธอก็ดูมีความสุขและพูดว่าเมื่อเธอได้ยินคำพูดของฉัน เธอก็ดูมีความสุขและพูดว่า「งั้นเหรอ」
จากนั้นสีหน้าของเธอก็ตึงเครียดขึ้น
「ถ้าอย่างงั้น、ไปกันเลยไหม」
「อืม」
「……ครับ」
ยังไงดี、ฉันรู้สึกเหมือนเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับงานต้นฉบับแล้ว
แต่ว่า、ก่อนอื่นต้องช่วยสาวสวยก่อน……!
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ไร้สาระ
ไอ้ความรู้สึกเหมือนลืมอะไรอยู่ตลอดเวลานี่น่ารำคาญจังน้อ ไปซื้อของข้างนอกกลับมาบ้านก็รู้สึกเหมือนลืมนั้นลืมนี้ไว้นอกบ้านจนต้องค้นของดูแล้วค้นดูอีกทั้งที่ไม่ได้ลืมอะไรไว้เลย