[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 49 การต่อสู้ครอสเดรส และ ประกายดาวสาวดุ้น

ตอนที่ 49 การต่อสู้และประกายดาว

 

ในห้องสภานักเรียนที่มีแสงจันทร์ส่อง มิซุฮิกำลังเผชิญหน้ากับเด็กสาวคนหนึ่ง

เด็กสาวที่ครั้งหนึ่ง เคยต่อสู้เคียงข้างกันด้วยหตุบังเอิญล้วน ๆ

 

โซลเซียลาคือชื่อของเธอ

เธอเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญของเมืองแห่งโรงเรียน

 

「ต่อให้คุณจะรู้ทุกสิ่ง แต่ก็มิมีสิ่งใดที่คุณทำได้มากนักหรอก」

 

โซลเซียลา、แม้จะอยู่ต่อหน้ามิซุฮิก็ยังคงเยือกเย็น และพูดแบบนั้นด้วยสีหน้าเย็นชา

เดิมทีก็เป็นโซลเซียลาที่เริ่มพูดกับเธอก่อน

 

เป็นเธอที่รู้ตัวว่าฉันกำลังเข้าไปใกล้ตัวเธอ 

 

「ถ้าเช่นนั้นแล้ว คุณจะมีความสุขมากกว่าหากมองเห็นโลกที่ถูกจำกัดตั้งแต่เริ่มต้น？」

 

「เรื่องเหล่านั้นล้วนแล้วแต่หลอกลวง」

 

「ถึงแม้จะหลอกลวง แต่ก็ไม่เป็นไรถ้ามีความสุขจริงไหม คุณไม่ชอบการโกหกใช่ไหมล่ะ」

 

โซลเซียลาหลบสายตาจากมิซุฮิ、หายใจเข้าลึก ๆ

มันควรจะเป็นการเคลื่อนไหวธรรมดา ๆ แต่ก่อนที่จะรู้ตัว ฉันก็มองตามไปแล้ว 

 

มิซุฮิฟื้นคืนสติกลับมาสู่ตนเอง、และพยายามบอกตัวเองให้เตรียมพร้อมเอาไว้

 

「อ้า、ฉันเกลียดการโกหกน๊า」

 

「เหรอ ฉันเองก็เช่นกัน、เราเข้ากันได้ดีเน๊ะ」

 

พอพูดแบบนั้น、โซลเซียลาก็ยิ้ม

ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าเธอคิดอะไรอยู่

 

ทว่า、มันน่าขนลุก ราวกับว่าดวงตาสีฟ้ากำลังมองเข้าไปในส่วนลึกของหัวใจของฉัน

 

「……ตอบมาซะที、ว่าคุณมาที่นี่ทำไม ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับคุณ」

 

ฉันรู้ถึงความแข็งแกร่งของโซลเซียลาดี

ดังนั้นฉันจึงเข้าใจดีว่าถ้าเธอกลายเป็นศัตรูจะน่ากลัวแค่ไหน

 

และเหนือสิ่งอื่นใด เด็กสาวคนนี้เคยช่วยฉันเอาไว้ครั้งหนึ่ง

ฉันรู้สึกลังเลที่จะเล็งปืนไปที่เธอซึ่งเป็นผู้มีพระคุณของตัวเอง

 

ยังไงก็ตาม、โซลเซียลาไม่ได้เปลี่ยนท่าทีแม้แต่น้อย แม้ว่าจะได้ยินคำพูดของมิซุฮิแล้วก็ตาม

 

「ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสถานการณ์ของคุณ ศัตรูและพันธมิตรล้วนถูกกำหนดโดยดวงดาว」

 

「งั้นเหรอ」

 

ถ้าอย่างงั้น、จังหวะนี้เองที่มิซุฮิตั้งใจจะเรียกอาวุธของตัวเองออกมา

 

「แต่ว่า นั่นสิเน๊ะ、ฉันคิดว่าฉันสามารถช่วยคุณได้นิดหน่อย」

 

โซลเซียลาลุกขึ้นยืน

จากนั้นเธอก็หยิบกระดาษหลายแผ่นออกมาจากวงเวทย์แล้วโยนมาทางมิซุฮิ

 

มิซุฮิรีบหยิบขึ้นมาทันที

เห็นได้ชัดว่าเป็นเอกสารบางอย่าง

นอกจากนี้、ก็ยังดูคุ้นเคยเอามาก ๆ 

 

「……เอกสารนี่มันที่โทอากับเคย์กำลังช่วยกันจัดการอยู่」

 

「ใช่แล้วเน๊ะ นี่คือเอกสารที่เหล่ารุ่นน้องของคุณกำลังกันจัดการอยู่」

 

โซลเซียลาชี้ไปที่เอกสาร、ราวกับกำลังบอกให้ฉันอ่าน

มิซุฮิมองดูเอกสารราวกับว่าถูกล่อลวง

 

（นี่มัน……เกี่ยวพันกับหนี้สินที่มาจากโรงเรียนคิโซนี่หน่า ฉันเข้าใจดีเพราะเห็นมาตลอด）

 

「นี่มันแล้วยังไงกัน」

 

「คุณยังไม่สังเกตเห็นอีกหรือ」

 

「……อะไรล่ะ？」

 

「ดูเหมือนหนี้จะลดลงอย่างมาก……แต่ว่าประธานสภานักเรียนที่นี่ดูจะมีความสามารถมากทีเดียวเน๊ะ」

 

จู่ ๆ โซลเซียลาก็พูดเรื่องแบบนั้น

อาจจะดูเหมือนการพยายามเปลี่ยนหัวข้อเพื่อกลบเกลื่อน แต่นั่นไม่มีเหตุผลสำหรับกับเธอ

 

เพียงแค่นั้นมิซุฮิเข้าใจแล้ว

 

「เกิดอะไรขึ้นกับมิโรคุ」

 

「เธออยู่ในโรงพยาบาลมาระยะหนึ่งแล้วเน๊ะ แล้วทั้งที่นักเรียนชายอีกคนกลับมาที่โรงเรียนแล้วแท้ ๆ และจากเท่าที่ฉันรู้ ดูเหมือนเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลย」

 

「……ไม่มีทาง」

 

「ฟุๆๆๆ、หากเป็นเพื่อนที่ดี ทำไมไปเจอกันไม่ได้ล่ะ」

 

โซลเซียลาพูดราวกับกำลังล้อเลียน 

รอยยิ้มนั้น ตอนนี้ให้ความรู้สึกดูราวกับว่ากำลังทดสอบมิซุฮิ

 

「เกิดอะไรขึ้นกับมิโรคุกันห๊า」

 

「ซ้า？ เรื่องนั้น、ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย」

 

โซลเซียลาเอียงหัวของเธอ

เห็นได้ชัดว่ากำลังซ่อนบางสิ่งบางอย่าง

 

หากเป็นเช่นนั้น มิซุฮิก็จะไม่ลังเลใจอีกแล้ว

 

「ตอบมาซะ」

 

ฉันเรียกอาวุธออกมา、และเล็งปากกระบอกปืนไปที่โซลเซียลา

ยังไงก็ตาม、เธอแค่จ้องมองมา โดยไม่ปลดปล่อยอาวุธของตัวเองออกมา

 

「เป็นอะไรไปเหรอ？จู่ ๆ คุณก็หยิบอาวุธออกมา ฉันทำอะไรให้คุณโกรธหรือเปล่า」

 

「เกิดอะไรขึ้นกับมิโรคุ ตอบมาซะทีเซ๊！」

 

「ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอก」

 

หลังพูดแบบนั้น、โซลเซียลาก็เรียกใช้วงเวทย์

จากนั้น、เธอก็เข้าไปข้างในโดยไม่สนใจคำถามของมิซุฮิ

 

（เวทย์เคลื่อนย้าย！？ ไม่ใช่อบิลิตี้、แต่เป็นการเทเลพอร์ตไปด้วยวงเวทย์อย่างงั้นเหรอ！）

 

มิซุฮิ、รีบวิ่งด้วยความตื่นตระหนก

จากนั้น、เธอก็กระโดดเข้าไปในวงเวทย์ได้ไม่กี่วินาทีก่อนที่มันจะหายไป

 

 

■

 

 

ทิวทัศน์ต่อมาที่มิซุฮิเห็นคือ、สนามฝึกซ้อมของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม

สถานที่นี้แต่เดิมทีเป็นเพียงสนามโล่ง ๆ ของโรงเรียนซึ่งต่อมาก็ถูกมิซุฮิสร้างขึ้นโดยการวางสิ่งกีดขวาง และอุปกรณ์ฝึกฝนต่าง ๆ เข้าไป เป็นสถานที่คุ้นเคยสำหรับมิซุฮิ

 

「ทำไม、ถึงเป็นที่สนามฝึก……」

 

ถ้าจะหนีก็ควรต้องเป็นสถานที่ที่อยู่นอกเขตปกครองตนเองของโรงเรียนแห่งนี้สิ

ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องนี้ ฉันก็ได้ยินเสียงจากด้านหลังฉัน

 

「ดูเหมือน、คุณจะตามฉันมาเน๊ะ」

 

เมื่อหันกลับไป、ฉันก็เห็นโซลเซียลากำลังยืนอยู่บนหนึ่งในสิ่งกีดขวางที่สูงที่สุดในสนามฝึกซ้อม และกำลังมองลงมาที่ฉัน

 

「ก็ฉันยังไม่ได้รับคำตอบเลยนี่น๊า」

 

「ฉันเกลียด、การถูกเร่ง」

 

「เรื่องนั้นใครจะไปอยากรู้กัน！」

 

มิซุฮิเหนี่ยวไกโดยไม่ลังเล

ฉันเข้าใจดีว่านี่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ฉันสามารถชนะได้โดยการอ้อมมือ 

 

ฉันต้องต่อสู้อย่างสุดกำลังตั้งแต่เริ่มต้น

 

กระสุนไฟและกระสุนน้ำถูกยิงออกจากปากกระบอกปืนทั้งสอง

เมื่อเผชิญกับสิ่งนี้ หากเป็นนักสำรวจทั่วไปที่ถูกโจมตีโดยตรง พวกเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส、แต่กับโซลเซียลาแค่วางมือซ้ายไว้ข้างหน้าเธออย่างใจเย็น

 

ในจังหวะนั้นเอง วงเวทย์ก็ได้ถูกสร้างขึ้นในมือซ้ายของโซลเซียลา และเคียวยักษ์ปรากฎออกมา หมุนวนปัดป้องกระสุนทั้งสองนัดก่อนที่จะตกลงไปในมือของโซลเซียลา

 

โซลเซียลาชี้เคียวยักษ์มาทางมิซุฮิ แล้วพูด

 

「ได้สิ ฉันจะเล่นกับคุณสักหน่อย」

 

ชั่วครู่ต่อมา ร่างของเธอซึ่งแผ่นหลังพิงแนบกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวก็หายไป

 

「っ！？」

 

ในเวลาเดียวกัน ฉันก็รู้สึกถึงการมีอยู่ที่ข้างหลัง

 

มิซุฮิหันปืนไปด้านหลังแล้วยิงโดยไม่ลังเล

 

「ช้า」

 

โซลเซียลาพูดขณะที่เธอหลบกระสุน

ทันใดนั้น กระสุนที่ผ่านไปก็ทำให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ด้านหลังเธอ

 

การโจมตีครั้งที่สองเกิดขึ้นเพื่อหลบหลีกอีกฝ่าย

สำหรับมิซุฮิแล้ว การโจมตีครั้งนี่เป็นครั้งที่สิบแปด、ยังไงก็ตามในขณะที่เกิดการระเบิด มันก็ถูกป้องกันไว้ได้ด้วยกำแพงเวทมนตร์ที่กางออกด้านหลังเธอ 

 

（นี่เป็นเทคนิคที่ฉันเคยแสดงให้เห็นในการต่อสู้ด้วยกันครั้งก่อน ไม่มีทางที่มันจะได้ผลสินะ）

 

มิซุฮิควบคุมเปลวไฟระเบิดที่ถูกป้องกันไว้ได้โดยโซลเซียลาอย่างใจเย็นอีกครั้ง

จากนั้นก็เปลี่ยนรูปร่างเป็นกระสุนขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วน

 

（ถึงจะยังไม่สมบูรณ์แบบ、แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องลังเลเลย）

 

ด้วยสัญญาณของมิซุฮิ、กระสุนทั้งหมดก็ถูกยิงออกไป

กระสุนกระจายออกไปราวกับเปลวเพลิง เข้าใกล้โซลเซียลาพร้อมกันในคราวเดียว ราวกับล้อมตัวเธอไว้แล้ว

 

การโจมตีด้วยคลื่นเพื่อทำให้เธอไม่มีเวลาหายใจ

 

เมื่อเห็นว่าการโจมตีมาจากทุกทิศทาง、ในที่สุดโซลเซียลาก็หยุดเคลื่อนไหว

 

ขณะเดียวกัน กระสุนเพลิงก็มุ่งหน้าสู่โซลเซียลลา

ในที่สุด บริเวณนั้นก็เต็มไปด้วยควันและระเบิดเสียงดังสนั่น

 

「……」

 

มิซุฮิเล็งปืนเข้าไปในควันโดยไม่ลดความระมัดระวังลง

จากนั้นก็ระดมยิงกระสุนต่อไปด้วยพลังเวทมนตร์ทั้งหมดที่เหลือ

 

การโจมตีด้วยคลื่นเป็นเพียงเพื่อต้องการให้หยุดเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้เอง、เป้าหมายที่แท้จริงของมิซุฮิ คือการได้รับโอกาสให้สามารถยิงถล่มจุดนั้นได้

 

กระสุนยังถูกยิงต่อไปหลายสามวินาที จนถึงวินาทีที่พลังเวทมนตร์ของตัวเธอหมดลง

ขณะที่ความเงียบกำลังจะเข้าปกคลุมพื้นที่、มิซุฮิก็พูดอย่างเหนื่อยล้า

 

「……หวังว่าคงจะได้ผลสักหน่อยหน่า」

 

ลมยามค่ำคืนพัดฝุ่นออกไป

ที่ตรงนั้น ร่างของโซลเซียลาดูไม่ต่างจากยามเริ่มต้น

 

「เป็นการโจมตีที่ดี」

 

เป็นคำพูดที่ราวกับประเมินฉันอยู่

เมื่อมิซุฮิได้ยินคำพูดเหล่านั้น ก็รู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่การต่อสู้

 

（ฉัน、ไม่ได้รับโอกาสให้เป็นคู่ต่อสู้ด้วยซ้ำ……！？）

 

「ทว่า、เพียงเท่านั้นมิอาจจะไปถึงดวงดาวได้」

 

โซลเซียลาพูด ขณะที่เธอลอยขึ้นไปในอากาศอย่างนุ่มนวล

เธอมองลงมาที่มิซุฮิ、ก่อนยกแขนขวาขึ้นสู่ท้องฟ้า และวงเวทย์ก็ถูกสร้างขึ้น 

 

แม้ว่าจะไม่ทราบหลักการและกลไก แต่มิซุฮิก็เข้าใจอย่างรวดเร็วว่ามีอะไรอยู่ในวงเวทย์นั้น

 

เปลวไฟและน้ำล้นออกมาจากทั่วทุกมุดของวงเวทย์

 

นั่นเป็นกระสุกที่ฉันพึ่งระดมยิงเข้าใส่โซลเซียลาเมื่อกี้อย่างแน่นอน

 

「……ไม่มีทาง、คุณรวบรวมกระสุนเข้าไปอย่างงั้นเหรอ」

 

กระสุนของมิซุฮิที่ยิงออกไปนั้น、เป็นหัวกระสุนที่สร้างขึ้นมาจากพลังเวทมนตร์　เพราะแบบนั้นแล้ว、หากเป็นเธอที่สามารถแทรกแซงพลังเวทมนตร์ได้อย่างอิสระ การที่จะควบคุมพลังของผู้อื่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

 

นั่นคือสิ่งที่ฉันเข้าใจในหัวของตัวเอง

ยังไงก็ตาม、ในเวลาเดียวกัน ฉันก็เข้าใจเช่นกันว่า นั่นคือ ขอบเขตที่มนุษย์ไม่อาจก้าวเข้าไปได้

 

「นี่เธอยังเป็นมนุษย์อยู่จริง ๆ งั้นเรอะ」

 

「ซ้า、คุณคิดว่ายังไงล่ะ」

 

โซลเซียลาควบคุมเปลวไฟและสายน้ำเข้ารวมตัวกันสู่วงเวทย์ 

อำนาจที่ขัดแย้งกันสองประการ สีแดงและสีน้ำเงิน ได้ถูกทำให้กลายเป็นสิ่งอื่นโดยมือของโซลเซียลา

 

「แก่นแท้ของพลังของคุณ、มิใช่เพียงการสร้างและใช้งานเปลวไฟและสายน้ำ」

 

「……ว่ายังไงนะ？」

 

「……เปลวไฟถูกตีความตัวตนแนวคิดอย่างเรียบง่ายว่าการทำลายล้างด้วยไฟ ส่วนสายน้ำ、ก็เป็นเพียงผลพลอยได้จากอิมเมจที่ใช้เพื่อควบคุมพลังเวทมนตร์ได้แม่นยำยิ่งขึ้น」

 

ต่อหน้ามวลพลังเวทมนตร์ที่หลอมรวมเปล่งประกายมากขึ้นเรื่อย ๆ โซลเซียลายังคงร่ายคำพูดอย่างใจเย็น

เธอคงถอดรหัสแก่นแท้ของความสามารถของมิซุฮิได้แล้ว

 

กระสุนที่ยิงออกไปโดยมิซุฮิ、ได้เปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่เกินความเข้าใจของเธอแล้ว

 

「……นี่มัน、อะไรกันแน่」

 

ในที่สุด ดาวดวงก็ถือกำเนิดขึ้น

พลังเวทมนตร์ทรงกลมสีน้ำเงินอมม่วงขนาดมหึมา ฉันสามารถอธิบายได้เพียงเท่านี้

 

ความเจิดจ้าที่พร่างพรายไปทั่วบริเวณโดยรอบ ไม่สามารถอธิบายเป็นอื่นได้นอกจาก ดวงดาว เท่านั้น

 

เมื่อเห็นสิ่งนั้น มิซุฮิที่กำลังจะยกปืนขึ้น แต่ก็หยุดลง

เพราะรู้โดยสัญชาตญาณว่ากระสุนของตนไม่สามารถทำอะไรได้

 

「ฉันจะแสดงความเจิดจ้าแห่งดวงดาวให้คุณเห็นเอง」

 

เมื่อโซลเซียลากล่าวเช่นนั้น、ทันใดนั้น ก็มีวงเวทย์หลายวงถูกสร้างขึ้นรอบ ๆ เวทมนตร์ทรงกลมนั้น

ไม่มีทางที่จะรู้ได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

 

ในที่สุดโซลเซียลาก็เหวี่ยงเคียวด้วยการเคลื่อนไหวอันสง่างาม

และในตอนที่มันกำลังจะเคลื่อนที่ลงใสตามการเหวี่ง

 

『มิซุฮิจังหมอบลง！』

 

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากสายฉุกเฉินที่เชื่อมต่อกับไดฟ์เกียร์

มิซุฮิรีบหมอบลงโดยไม่ลังเล

 

ในไม่ช้าแสงสีทองอันสุกใสก็พุ่งผ่านไป

รังสีสีทองส่องสว่างบริเวณนั้นด้วยแสงที่รุนแรงยิ่งกว่า ทำลายวงเวทย์จำนวนมากที่สร้างโดยโซลเซียลา และปะทะกับเวทมนตร์ทรงกลมโดยตรง

 

ในจังหวะนั้นเอง、ก็เกิดระเบิดขนาดใหญ่กินบริเวณโดยรอบ

 

「ッ！？」

 

มิซุฮิ、ลนลานยิงกระสุนไปที่พื้น สร้างกำแพงน้ำแบบด้นสด และกระโดดลงไปหลบในเงาของมัน

เอาตัวรอดจากการระเบิดที่แพร่กระจายไปโดยรอบที่ทำลายอุปกรณ์และสิ่งกีดขวางมากมาย

 

การระเบิดสงบลงภายในไม่กี่วินาที

เมื่อมองไปรอบ ๆ สนามฝึกก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก มิซุฮิเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

ที่ตรงนั้น、ร่างของโซลเซียลายังคงลอยนิ่ง

 

「――สนุกพอสมควรเลยล่ะ เช่นนั้น」

 

หลังจากพูดจบ、โซลเซียลาก็วาดวงเวทย์ในอากาศแล้วหายเข้าไปในนั้น

คราวนี้ เธอคงสามารถหลบหนีไปอย่างแท้จริง 

 

「……โซลเซียลา นี่เธอรู้อะไรกันแน่」

 

「มิซุฮิจัง！ ไม่เป็นไรใช่ไหมー！？」

 

ฉันได้ยินเสียงตะโกนมาจากที่ไกล ๆ

เมื่อมองไปตรงนั้นก็เห็นโทอาสวมชุดนอนถือปืนใหญ่ และมุ่งหน้าไปทางมิซุฮิอย่างกระวนกระวาย 

 

มิซุฮิยกมือขึ้นโบกข้างหนึ่งเพื่อแสดงว่าตัวเองปลอดภัยดี、โทอาเห็นก็ยิ้มออกมา

 

「มิซุฮิจ๊า、แค่กっ、มิสุっ、มิซุฮิ、จางっ、อุเอっ、แค่กっ」

 

「เพราะแบกของหนัก ๆ แล้ววิ่งล่ะน๊า ไม่เป็นไรใช่ไหม？」

 

「มะ、ไม่เป็นไร！ ทางมิซุฮิจัง、ลำบากกว่าจริงไหม ฉัน、ยิงทันที、แต่ไม่รู้คิดถูกไหม」

 

นั่นเป็นการกระทำที่โทอาทำไปตามความรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าเป็นนี่เป็นสถานการณ์ที่อันตรายต่อชีวิตของฉัน

 

「อ้า ช่วยไว้เลยล่ะ ถ้าโทอาไม่ยิงการโจมตีแบบบรรจบมา ฉันเองก็สงสัยเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างในตอนนี้」

 

「ดีจัง……ฉันได้ยินเสียงระเบิดแปลก ๆ ก็เลยรีบเข้ามา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องรวบรวมพลังเวทมนตร์ระหว่างวิ่งเลยล่ะ ดูสิ ฉันยังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย！」

 

หลังพูดแบบนั้น、โทอาก็โชว์สภาพตัวเอง、เป็นชุดปาจามาล่ะ

 

（ยังเป็นลายคุณหมีอยู่สินะ…… แล้วยังหมวกคลุมผมด้วย……）

 

ขณะที่มิซุฮิกำลังคิดว่าเธอยังคงชอบลวดลายที่ดูเป็นเด็ก ๆ อยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหนึ่ง

 

「ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ、ทั้งสองคน！」

 

เจ้าของเสียง ดูเหมือนว่าจะเป็นเคย์

เคย์、รีบวิ่งเข้ามาหาทั้งสองด้วยหน้าตาตื่น 

 

ดูเหมือนเขาจะยังไม่นอน และยังสวมชุดเครื่องแบบอยู่ด้วยซ้ำ

 

「เคย์、นายก็ไม่เป็นไรใช่ไหม」

 

「ผมไม่เป็นไรหรอกครับ แต่จู่ ๆ ผมก็ได้ยินเสียงระเบิดกับเห็นแสงแปลก ๆ ออกมาจากสนามฝึก ก็เลยรีบวิ่งเข้ามาดู นี่มันอะไรกันน่ะครับ」

 

「……โซลเซียลาน่ะ」

 

「เอ๋！？」

 

เคย์ส่งเสียงประหลาดใจ

จากนั้นเขาก็มองไปรอบ ๆ และพยักหน้า

 

「ดูเป็นเรื่องยุ่งวุ่นวายขนาดนี้ ก็สมเป็นโซลเซียลาแน่นอนเน๊ะ ……สนามฝึกซ้อมดูเละเทะเลยจริง ๆ」

 

「อ้า นั่นสิน๊า」

 

「ขอโทษครับ」

 

「ทำไมล่ะ เคย์คุงขอโทษทำไม？」

 

「………………ถ้าผมมาเร็วกว่านี้、อย่างน้อย――ผมก็น่าจะทำอะไรได้？ โฮร่า、พิษที่ทำให้เป็นอัมพาตของผมอาจได้ผลจริงไหมครับ」

 

เคย์พูดแบบนั้นพร้อมเรียกดาบสั้นออกมาโชว์

แต่ทว่า、มิซุฮิก็ส่ายหัว

 

「ไม่หรอก、ต่อให้พวกเราจะอยู่กันพร้อมหน้าสามคน ก็ไม่มีทางชนะหรอก ……Ｓ แร๊งค์、เป็นตัวตนที่แข็งแกร่งระดับนั้นแหละน๊า」

 

「……อย่างงั้นเหรอครับ」

 

เมื่อเห็นเคย์เสียงอ่อยลง、มิซุฮิก็เข้าไปกอดไหล่ของเขา และโอบไหล่ทั้งแบบนั้น

 

「นั่นคือเหตุผลที่เราต้องแข็งแกร่งขึ้นใช่ไหม、นะ？」

 

「……ครับ」

 

「ฮ่าๆๆๆっ、ฉันคิดว่าจะมาอาบน้ำสักหน่อย แต่สุดท้ายกลับสกปรกหนักกว่าเดิมอีก」

 

「ฉะ ฉันก็ด้วย、ฝุ่นเต็มเลย……」

 

「งั้นไปอาบน้ำพร้อมกันเลยไหม เคย์ไปด้วยไหม」

 

เคย์ตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

 

「……ไม่、เรื่องนั้น……เอ๊ะโตะ、เอ๊ะ、ผมขอผ่าน」

 

「หืม、งั้นเหรอ」

 

（เอ๊ะ、มิซุฮิจังชวนจริงจังเลยเหรอ？ ลืมความแตกต่างระหว่างชายหญิงไปแล้ว？）

 

โทอาที่ตกใจกับคำพูดและการกระทำของเพื่อนสมัยเด็ก จึงตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องเพื่อช่วยเคย์

 

「ชะ、ใช่แล้ว ว่าไปแล้ว、ฉันสงสัยจังว่าทำไมโซลเซียลาถึงมาที่นี่เน๊ะ」

 

「……จริงด้วย！」

 

ด้วยคำถามนี้、มิซุฮิจึงนึกขึ้นได้ว่าทำไมถึงได้เข้าไปต่อสู้ด้วย

มันหายไปจากจิตใจเมื่อต้องเผชิญกับพลังมหาศาลเช่นนั้น แต่ที่จริงนี่เป็นเรื่องที่สำคัญมากจริง ๆ

 

มิซุฮิ、มองไปที่โทอากับเคย์、แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

 

「บางทีอาจมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นกับมิโรคุ」

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

รู้สึกว่าช่วงนี้ไอติมเคเอฟกับเดลี่แถวบ้านรสดร็อปลงแปลกๆ ทั้งรสทั้งกลิ่นต่างจากเดิม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพึ่งพ้นน้ำท่วมมารึเปล่า หรือต่อมรับรสตัวเองเพี้ยนไปแล้ว ฮา