[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 27 สาวดุ้นก็ยังสวยแม้จะบาดเจ็บก็ตาม

ตอนที่ 27 สาวสวยก็ยังสวยแม้จะบาดเจ็บก็ตาม

 

ยามค่ำคืนของเมืองแห่งโรงเรียนค่อนข้างคึกคักเล็กน้อย

เหล่านักเรียนที่ได้รับการปลดปล่อยจากการเรียนกำลังเพลิดเพลินกับอิสรภาพราวกับกำลังใช้ชีวิตอยู่ในวัยเยาว์อันไม่รู้จบ

 

โซนพิเศษดันเจี้ยนก็ไม่มีข้อยกเว้น

ในระหว่างวัน พวกเขาอาจจะจ้องมองสมุดจด แต่ตอนนี้พวกเขากำลังค้นหาดันเจี้ยนพร้อมอาวุธในมือ

 

เงาหนึ่งมองลงไปที่นักเรียนจากด้านบนของอาคารร้าง

 

ใช่แล้ว、ฉันเอง 

 

「ค่ำคืนในเมืองนี้ค่อนข้างคึกคักจังเลยเน๊ะ ฉันชอบความเงียบสงัดของยามราตรีเสียมากกว่า」

 

ที่ฉันสามารถพูดแบบนี้ได้

 

ก็เพราะฉันกำลังแต่งหญิงอยู่ไงล๊าーーー！！

ช๊ายเลยー！

 

 

『■え■■！』

 

 

โอะ、โซลเซียลาเองก็ยังอารมณ์ดีเน๋！

เริ่มเข้าใจถึงข้อดีของการแต่งหญิงแล้วใช่ไหมน๊า？

เธอยังช่วยทำให้ผมฉันยาวขึ้นด้วย และหากทำอย่างตั้งใจตามที่เป็นอยู่ ก็จะกลายเป็นอุปกรณ์ที่ปลอดภัยสำหรับการเปลี่ยนเป็นสาวสวย ฉันคิดว่าเราคงเข้ากันได้ดีต่อไป

 

ฉันอยู่บนตึกร้างใกล้กับโซนพิเศษดันเจี้ยน

มันจะต้องถูกสร้างขึ้นโดยโรงเรียนบางแห่งเพื่อวัตถุประสงค์ในการเฝ้าระวังในอดีต แล้วจึงถูกทิ้งไป

 

แม้ว่าจะเป็นอาคาร แต่ก็แตกต่างจากอาคารทั่วไปตรงที่มันมีลักษณะที่พิเศษ

ลวดหนามฉีกขาด ปลอกกระสุนเปล่า และซากป้อมปืนใหญ่กระจัดกระจายอยู่ตรงนี้และตรงนั้น

 

ฉันกำลังนั่งอยู่บนซากป้อมปืน มองลงไปที่เมืองขณะกอดเข่าข้างหนึ่ง

 

「เมืองนี้สว่างเกินไปสำหรับฉัน……」

 

สนุก

 

ตอนนี้แขนขวาของฉันได้รับบาดเจ็บดังนั้นฉันจึงรับบทเป็นสาวสวยที่มีด้านมืด

ชุดโกธิคโลลิต้า×ผ้าพันแผล เข้ากันได้ดีเกินไปแล้ว

ฉันน่าจะเอาผ้าปิดตามาด้วย……！

 

ยังไงก็ตาม ฉันพันผ้าพันแผลใหม่ตามความชอบของฉัน

มันถูกพันไว้อย่างแน่นหนาและไม่มีเสียเปล่าใด ๆ แต่ยังตั้งใจให้ส่วนปลายสามารถปลิวไปตามลมได้

 

ที่นี่คือบนด้านฟ้าของอาคาร ผ้าพันแผลและผมของฉันจึงปลิวอย่างอิสระ

ด้วยสีหน้าเศร้าบนใบหน้าของเธอ มือขวาของเธอถูกพันด้วยผ้าพันแผลขณะที่เธอจับผมไว้ ทำให้เกิดภาพที่ยอดเยี่ยม

 

ด้วยเหตุผลบางประการ ดูเหมือนว่าทั้งไดฟ์เกียร์ทั้งโซลเซียลาจะไม่มีฟังก์ชันในการช่วยบันทึกภาพนิ่งที่งดงามนี้

ทำไมกันน๊า

 

「ฮา……」

 

อีกอย่างแขนขวาของฉันเริ่มเจ็บอีกแล้ว

จนถึงเมื่อกี้ก็สบายดี แต่สาเหตุอาจเป็นเพราะฉันเปิดแผลแรงเกินไปตอนที่พยายามพันผ้าพันแผลใหม่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นบาดแผลก็คงลุกลามและแย่ลง

 

ก็แบบถึงตอนนี้เลือดก็ยังไหลซึมผ่านผ้าพันแผลอยู่เลย

แต่ว่า、ผ้าพันแผลที่มีเลือดไหลออกมาเล็กน้อยจะทำให้ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น ดังนั้นฉันจึงโอเคกับผลลัพธ์ที่ได้

 

ฉันเชื่อว่าเป็นความจริงของโลกที่สาวสวยไม่ควรประสบพบกับความเศร้า แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็เข้าใจในความงามของสาวสวยที่ถูกบาดเจ็บด้วย

 

ฉันอยากให้ทุกคนที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมมีรอยยิ้ม โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉันอยากให้เหมือนการ์ตูน 4 ช่องชีวิตประจำวันสาวสวย

แต่ว่าสาวสวยที่ได้รับบาดเจ็บหรือมีสีหน้าเศร้าสร้อยก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน

 

ฉันควรทำอย่างไรกับสองอารมณ์ที่ขัดแย้งกันนี้ดี

 

ง่ายมาก

ฉันได้รับบาดเจ็บก็ดีย์ล๊า

 

「……ฉันเดาว่าฉันประมาทไปหน่อย」

 

ขณะที่พูดสิ่งนี้ ฉันก็ลูบแขนขวาของฉันเบา ๆ

ที่ด้านข้างมีเคียวสีดำสนิทถูกวางค้ำไว้

 

สาวสวยแบบนี้ก็ดีย์เน๋

 

 

『■■■、■■■■？』

 

 

เอ๊ะ 、วงเวทย์เสร็จสมบูรณ์แล้ว？

 

ดีเลยเน๊！ เธอ、มีใครเคยบอกไหมว่าเก่งมาก？

 

จ๊าซ๊า、เมื่อฉันยกแขนขวาขึ้น วงเวทย์ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

ฉันจะเล่นกับมันสักหน่อย

 

 

『■■』

 

 

ฉันยกแขนขวาไปทางเมืองพร้อมกับเสียงตอบรับอันร่าเริงจากไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว

　

จากนั้น、วงเวทย์วงกลมกว้างหนึ่งเมตรที่ได้รับการพัฒนาก็ปรากฎที่ปลายฝ่ามือ

 

สีต่าง ๆ ผสมผสานและเปลี่ยนแปลงกัน ราวกับว่าสีน้ำเงินเข้มและสีม่วงกำลังรบกวนซึ่งกันและกัน

สตริงอักขระที่ไม่มีความหมายและสูตรการคำนวณนั้นดีมาก

 

ขณะที่ฉันกางมันออก ฉันก็พึมพำด้วยเสียงที่อาจหายไปในสายลมหรือไม่ก็ได้

 

「――โลกยังคงไม่ตอบฉันเน๊ะ」

 

คู๊ว～！

นี่แหละ นี่แหละ！

 

สาวสวยที่เมื่อคุณเปิดใจกับเธอ เธอจะจมลึกกับคุณเพื่อพึ่งพากันและกันตลอดไป！

สวมบทบาทเป็นสาวสวยแบบนี้สนุกที่สุดเน๊！

 

「ถึงกระนั้น เราก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องสู้ต่อไป」

 

ฉันสวมหน้ากากป้องกันแก๊สพิษเพื่อปิดส่วนล่างของใบหน้า จากนั้นคว้าเคียวแล้วยืนขึ้น

 

ฉันแค่ยืนขึ้น

ไม่ได้ทำอะไรเลย

ยังไงก็ตาม ฉันอยากจะทำให้ดูเหมือนว่ากำลังทำอะไรสักอย่าง

 

ในจังหวะเดียวกันกับที่ฉันทำให้กระโปรงพริ้วไหวอย่างนุ่มนวลระหว่างหันหลังกลับ――

 

อะ

 

「……เอ๊ะโตะ、โซลเซียลา、ถูกต้องไหมคะ？」

 

เมื่อฉันหันกลับไปก็พบสาวน้อยคนหนึ่ง

ดวงตาของพวกเราประสานกันอย่างสมบูรณ์

 

ฮาร์ฟอัพทวินสีฟ้าอ่อนที่ไม่หลอมรวมไปกับยามราตรี

ดวงตาที่ให้ความรู้สึกถึงความฉลาด

 

และชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนมิคาเงะ

 

ใช่เลยล่ะเน๊、นางเอกหลักของงานต้นฉบับไงล่ะเน๊！

 

ซวยแล้ว

 

 

■

 

 

ฟุตาบะ มิฮายะอยู่คนเดียวอย่างผิดปกติในวันนั้น

 

กาโต้ โทรัคที่เป็นคู่หูของมิฮายะได้รับบาดเจ็บจากในดันเจี้ยน、ตอนนี้เองก็ยังคงอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล

แม้ว่าบาดแผลบนร่างกายของเขาจะหายดีแล้ว แต่เขาก็ยังอยู่ในสภาพที่ต้องพักผ่อนเนื่องจากอาการพลังเวทมนตร์หมด

 

「ฮ้า」

 

มิฮายะไม่รู้เลยว่าวันนี้ตัวเองถอนหายใจไปแล้วกี่ครั้ง

 

ทุกอย่างเป็นเหมือนปกติ ยกเว้นความจริงที่ว่าเขาไม่ได้อยู่ข้าง ๆ มิฮายะ

มิฮายะเข้าเรียนตามปกติและค้นหาดันเจี้ยนหลังเลิกเรียน

 

วันนี้ทุกอย่างช่างเป็นวันที่ดูไม่สมจริงเอาซะเลย、มิฮายะใช้เวลาทั้งวันอย่างเฉื่อยชา

 

บางทีอาจเป็นเพราะสถานการณ์ปัจจุบันของมิฮายะที่ทำให้เธอทำตัวแตกต่างไปจากปกติ

 

「……มีตึกอยู่ในที่แบบนั้น」

 

โลกที่ควรจะมีเพียงภูมิประเทศตามปกติได้ฟื้นคืนสีสันอย่างรวดเร็วเพื่อเติมเต็มความว่างเปล่า

ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เท้าของมิฮายะก็พาเดินไปที่อาคารร้างอย่างไม่มั่นคง

 

และ

 

「――โลกยังคงไม่ตอบฉันเน๊ะ」

 

แล้วก็ได้พบกับเธอคนนั้น

 

ผมสีฟ้าและสีเงินเหมือนดวงดาวที่ลอยอยู่ในท้องฟ้ายามค่ำคืน

เสื้อผ้าสีโทนเดียวที่ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในเทพนิยายที่ถูกหลุดลอยไปจากโลกธรรมดา

 

มิฮายะรู้จักหญิงสาวที่มองเมืองผ่านวงเวทย์ที่ดูราวกับโฮโรสโคป(จักรราศี)เพียงฝ่ายเดียว

 

「……โซลเซียลา？」

 

มิฮายะเคยได้ยินนักเรียนมากมายคุยกันเรื่องของเธอคนนี้บ่อย ๆ ที่โรงเรียนมิคาเงะ

Ｓแร๊งค์ลำดับที่แปดแห่งเมืองแห่งโรงเรียน นักสำรวจลึกลับที่ไม่ทราบสังกัด

 

ครั้งหนึ่ง มิฮายะได้ดูวิดีโอการต่อสู้ของเธอ และฉากนั้นก็ฝังลึกลงในตัวมิฮายะ มีทั้งความเป็นตัวของตัวเอง และความแข็งแกร่งอย่างน่าสะพรึงกลัว

 

「……เราก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องสู้ต่อไป」

 

ขณะที่มองดูโดยไม่รู้ว่าควรทำยังไง จู่ ๆ โซลเซียลาก็พึมพำและลุกขึ้นยืน

จากนั้นก็หยิบเคียวที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาแล้วหันกลับมา

 

「อะ」

 

มิฮายะไม่รู้ว่านั่นคือเสียงที่หลุดออกมาจากตัวเอง

 

สายตาของเราสบกัน

ดวงตาที่เฉียบคมและเย็นชาจนทำให้ราวกับมองเห็นภาพลวงตาที่เธอสามารถมองทะลุผ่านเข้ามาในตัวได้

 

ดวงตาทั้งสองข้างนั้นกำลังมองมาที่ตัวมิฮายะเองอย่างแน่นอน

 

ไม่มีวี่แววว่าโซลเซียลาจะพูดอะไรเลย

มีเพียงเสียงลมที่ดังก้องไปทั่ว

 

ในที่สุดมิฮายะก็พยายามฝืนเปร่งคำพูดออกมา

 

「……เอ๊ะโตะ、โซลเซียลา、ถูกต้องไหมคะ？」

 

ก็เข้าใจอยู่หรอก

แต่นั่นเป็นคำพูดเดียวที่หลุดออกมาได้ทันที

 

มิฮายะเสียใจ โดยคิดว่าการติดต่อครั้งแรกอยากจะให้ดีมากกว่านี้สักหน่อย แต่โซลเซียลากลับตอบเพียงว่า「ใช่แล้ว」

 

「ฉันขอเอ่ยถามว่าคุณต้องการสิ่งใดจากฉันหรือไม่」

 

「อะ、เอ๊ะโตะ……」

 

โซลเซียลาพูดราวกับว่าระมัดระวังตัวอยู่

ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจเลย

 

ตัวเธอคงได้รับรู้เรื่องที่มีการรับรองตัวเองให้เป็นＳแร๊งค์แล้ว

และเพราะอย่างงั้น หลายโรงเรียนจึงต้องการตัวเธออีกด้วย

 

จากมุมมองของเธอคนนั้นแล้ว、มิฮายะอาจถูกมองว่าเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น

 

「มะ、ไม่――」

 

ขณะที่กำลังจะปฏิเสธ สายตาก็สบไปที่แขนขวาของโซลเซียลา

อาจเป็นเพราะมีบางอย่างถูกพัดจนเกิดเสียงดังในสายลม

 

มันเป็นผ้าพันแผลที่พันอย่างหยาบ ๆ

 

แขนขวาของโซลเซียลาถูกพันด้วยผ้าพันแผลในลักษณะที่ไม่เรียบร้อย

มันดูหยาบจนดูเหมือนว่าจะยังไงก็ได้ตราบใดที่สามารถห้ามเลือดได้

 

「คุณ、บาดเจ็บอยู่？」

 

「……อ้า、เมื่อไม่นานนี้เองในดันเจี้ยนเน๊ะ มีเหตุผิดปกติเกิดขึ้น」

 

แม้ว่าจะเป็นเรื่องของตัวเอง、แต่โซลเซียลาก็พูดราวกับว่าไม่แยแส

แม้กระทั่งตอนนี้ เธอก็ยังใช้แขนขวาโดยไม่ลังเลใจเพื่อปกป้องผมของเธอจากลมที่พัดมา

 

ไม่ว่าเลือดจะซึมเข้าไปจนชุ่มผ้าพันแผลมากแค่ไหนก็ตาม

 

「คุณเลือดออก……！」

 

「ไม่ใช่เรื่องใหญ่」

 

และก่อนที่จะรู้ตัวมิฮายะก็พูดกับโซลเซียลาซึ่งยังคงสงบอยู่ตลอด

 

「เอาเถอะน๊า、เอาแขนขวามาให้ฉันดูที วิธีพันผ้าพันแผลเละเทะไปแล้ว ฉันจะแก้ให้เอง」

 

แม้ว่ามิฮายะจะรู้ว่าอีกฝ่ายคือโซลเซียรา แต่ก็ยังเข้าหาโดยไม่ลังเล และกระตุ้นให้เธอนั่งลงข้างกัน

 

「ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกนะ」

 

「เรื่องแบบนั้นไม่สมเหตุสมผลเลยไม่ใช่รึไง คุณกำลังบอกให้ฉันมองคนเจ็บตรงหน้าแล้วปล่อยพวกเขาไว้ตามลำพังรึไงกัน？」

 

นั่นเป็นคำพูดที่ดีมากเลยไม่ใช่รึไง มิฮายะคิดอย่างเยาะเย้ยตัวเองเล็กน้อย

 

（ฉันมีนิสัยชอบผลักให้หมอนั่นถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง）

 

ใบหน้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของมิฮายะ

 

ตอนนี้คิดดูแล้ว เด็กหนุ่มคนนั้นก็ได้รับบาดเจ็บที่แขนขวาของเขาเหมือนกัน

ไม่สิ、นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมิฮายะถึงทิ้งโซลเซียลลาไว้ตามลำพังไม่ได้จริงไหม

 

ที่ไหนสักแห่ง เขาและโซลเซียลาที่มิฮายะควรช่วยดูเหมือนจะทับซ้อนกัน

 

「โฮร่า、นั่งลงสิ」

 

「ฮ้า……ช่างอัธยาศัยดีเน๊ะ」

 

โซลเซียลา、ยอมทำตามอย่างไม่เต็มใจขณะที่ถอนหายใจไปด้วย

มิฮายะนำชุดปฐมพยาบาลฉุกเฉินออกจากพื้นที่ขยายของไดฟ์เกียร์ แล้วกางออกตรงจุดนั้น

 

「ฉันจะแก้ผ้าพันแผลออกก่อนรอบหนึ่ง ฉันจะพยายามทำให้ไม่เจ็บเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ถ้าเจ็บก็ให้บอกได้เลย」

 

「ไม่มีปัญหา ฉันคุ้นเคยกับความเจ็บปวด ……เทียบไม่ได้เลยกับตอนนั้น」

 

นั่นคือสิ่งที่โซลเซียลาตอบโดยไม่ต้องคิด

 

มิฮายะค่อย ๆ คลายผ้าพันแผลออก

ลอกออกยาก อาจเป็นเพราะเลือดจับตัวเป็นก้อนแล้วบางส่วน

 

แต่ในที่สุดมิฮายะก็สามารถลอกออกจนหมดได้

 

「……บาดแผลสาหัส」

 

「เป็นเช่นนั้น」

 

มันดูน่าเจ็บปวดมากจนไม่รู้ว่าทำไมเธอคนนี้ถึงยังสงบสติอารมณ์ได้

รอยแผลเป็นสีแดงเข้มแผ่กระจายไปทั่วผิวสีขาวดุจกระเบื้องเคลือบดินเผา

 

มิฮายะพยายามอดทนเพื่อไม่ให้มองไปทางอื่นและโรยยาฆ่าเชื้อให้

 

「จะเปื้อนสักหน่อย」

 

「เหรอ」

 

แม้ว่าเธอจะต้องเจ็บปวด แต่โซลเซียลาก็ยังคงมีใบหน้าที่เย็นชา

เป็นผลให้เกิดความเงียบแปลก ๆ ปกคลุมทั่วสถานที่ ทำให้เกิดบรรยากาศที่อธิบายไม่ได้

 

ฉันรู้ว่ามันเป็นการทำเพื่อตัวเอง แต่ก็ยังรู้สึกอึดอัดเกินไป

 

「คุณพันผ้าพันแผลนี้เองเหรอ？」

 

「ใช่ ไม่เคยทำมาก่อน จึงไม่สามารถพันได้อย่างถูกต้อง」

 

「ทั้งเลือดที่ไหลออกมา ทั้งแผลที่เปิด……คุณพันใหม่หลายครั้งใช่ไหม？」

 

「ช่างสุดยอดเสียจริง、เข้าใจได้อย่างถ่องแท้เน๊ะ」

 

เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกเหมือนว่าโซลเซียลากำลังแสดงอารมณ์ของเธอ

 

（จะไม่ไปโรงพยาบาลสินะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันกำลังพยายามจัดการกับบาดแผลใหญ่ขนาดนี้ด้วยตัวเอง）

 

แน่นอนว่าด้วยความสามารถในการรักษาตัวเองของนักสำรวจ มันก็จะหายขาดในที่สุดได้เอง

แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้น ก็จะต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดไปก่อน

 

ถึงอย่างงั้นโซลเซียลาก็ยอมรับมันราวกับเป็นเรื่องปกติ

เดาว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นมาจนถึงตอนนี้

 

มิฮายะหยิบผ้าพันแผลใหม่ออกจากชุดปฐมพยาบาล

จากนั้นก็พันผ้าพันแผลอย่างรวดเร็วและระมัดระวังเพื่อไม่ให้แผลถูกลมอีก

 

「ค่ะ เสร็จแล้ว」

 

「……ขอบคุณ」

 

โซลเซียลาขอบคุณ ขณะมองดูแขนที่พันด้วยผ้าพันแผลด้วยความสนใจ

 

「คุณเก่งเรื่องการพันแผล、มากทีเดียวเน๊ะ」

 

「เพราะฉันต้องพันให้เพื่อนสมัยเด็กบ่อย ๆ ล่ะนะ」

 

มิฮายะพูดแล้วหัวเราะ

 

「เหรอ คน ๆ นั้นน่าจะมีความสุขอย่างยิ่งที่มีคนเช่นคุณเคียงข้าง」

 

「……ฉันสงสัยอยู่ว่าจะเป็นแบบนั้นไหม」

 

มิฮายะระบายออกมาโดยไม่ตั้งใจ

แต่、ก็รีบยิ้มทันทีราวกับจะกลบเกลื่อน

 

เมื่อเห็นมิฮายะเป็นเช่นนั้น จู่ ๆ โซลเซียลาก็ยิ้มอย่างใจดีและชี้ไปที่บริเวณข้าง ๆ เธอ

 

「นั่งลงเสียสิ ฉันจะรับฟังความกังวลของคุณเพื่อขอบคุณสำหรับผ้าพันแผล」

 

「แต่……」

 

「ฉันแน่ใจว่ามีหลายสิ่งที่เราสามารถพูดคุยได้ เพราะเราไม่เกี่ยวข้องกันโดยสิ้นเชิง โฮร่า」

 

มิฮายะนั่งลงข้าง ๆ ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกด้อยกว่า 

โซลเซียลาเพียงมองไปที่เมืองแล้วพูดว่า「พูดได้ตามใจชอบเลย」โดยไม่มองมิฮายะ

 

ในที่สุดมิฮายะก็เริ่มพูดทีละน้อย

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ MR. TANTIKORN กรุงไทย X-8914 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

ไม่รู้ทำไม พอน้ำปะปาไม่ไหลเพราะน้ำท่วม ดันปวดท้องมันทุกวันเลย ฮา