[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 25 หากเป็นสาวดุ้นบางครั้งก็ต้องทำหน้าที่แทน

ตอนที่ 25 หากเป็นสาวสวยบางครั้งก็ต้องทำหน้าที่แทน

 

โรคุฮาระซังไม่อยู่！！！

 

ฉันอุตส่าห์มั่นใจในเรื่องนั้น、นั่นเป็นเพราะพวกเราพบโทรัคคุงที่ได้รับบาดเจ็บและล้มลงอย่างรวดเร็ว、และมิฮายะจังที่กำลังเผชิญหน้ากับจ้าวแห่งดันเจี้ยนเพื่อปกป้องเขา

 

ในงานต้นฉบับ、ไม่ได้ย่ำแย่ขนาดนี้นี่

 

สถานที่ที่พวกโทรัคคุงอยู่นั้นเป็นโพรงขนาดใหญ่ที่ก่อตัวอยู่ลึกภายในถ้ำ 、ซึ่งเป็นรังของจ้าวแห่งดันเจี้ยน

ยังไงก็ตาม、พวกเรากำลังสังเกตสถานการณ์จากที่สูงจากหนึ่งในถ้ำท่ามกลางถ้ำข้างกำแพงจำนวนนับไม่ถ้วน

 

จ้าวดันนั่นมีรูปลักษณ์ชวนให้นึกถึงตั๊กแตนตำข้าว、มีเคียวสองอันเป็นอาวุธและไม่มีความสามารถพิเศษอื่นใด

 

แต่ทว่า、จังหวะเวลาไม่ดีนัก เนื่องจากโทรัคคุงยังไม่เข้าใจวิธีใช้ลูทรา、และมิฮายะจังความสามารถของเธอก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา

ดังนั้นจึงส่งผลให้ตัวละครหลักพบว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก 、แต่โรคุฮาระซังจะบุกเข้ามาพอดี

 

และ、นั่นคือสถานการณ์ในต้นฉบับ

ทว่า、สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าฉันแตกต่างออกไป

 

มันแย่จริง ๆ

เรื่องราวกำลังพบจุดจบ

 

โลกจะถูกทำลายหากโทรัคคุงหายไป！

นี่ไม่ใช่เวลามาดูเฉย ๆ แล้ว！

 

「เคย์คุง！？」

 

「ขอโทษนะ ผมต้องไปก่อน！」

 

ฉันกระโดดลงไปปรากฎตัวต่อหน้ากลุ่มตัวละครหลักทันที

และจากนั้น、บุกเข้าไปขวางในจุดที่จ้าวแห่งดันเจี้ยนกำลังพยายามฟันเคียวเข้าใส่มิฮายะจัง

 

「ッ！？ นายได้ไงกัน！？」

 

ฉันไม่มีเวลาตอบ

 

ต่อหน้าเคียวที่ถูกเหวี่ยงลงมา、ความเร็วในการคิดของฉันเพิ่มขึ้น และทุกอย่างก็เปลี่ยนเป็นสโลว์โมชั่น

 

เคียวเข้ามาใกล้ตรงหน้าฉัน 

เป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหลีกหรือสกัด

 

ถ้าอย่างงั้น、สิ่งที่ฉันสามารถทำได้ก็ถูกกำหนดไว้แล้ว

 

「っ！」

 

ฉันรวมพลังเวทมนตร์ทั้งหมดไว้ที่แขนขวาแล้วยื่นออกไปเพื่อป้องกันเคียว

 

สิ่งที่ฉันทำได้คือป้องกัน！

หากฉันสามารถปกป้องสิ่งที่ฉันชอบได้、ก็พอใจแล้ว！

 

「คู๊วっ、ぁ」

 

เคียวแทงเข้าไปในแขนขวาที่ถูกเสริมจนแกร่งของฉัน ทำเอากระดูกลั่นดังเอี๊ยด

เลือดไหลทะลักออกมาจนน่าหัวเราะ แต่ฉันก็หยุดการโจมตีได้สำเร็จ

 

หากเป็นแบบนี้、เท่ากับว่าฉันชนะแล้ว 

 

ฉันเหวี่ยงดาบสั้นในมือซ้ายเข้าใส่จ้าวแห่งดันเจี้ยน

พิษที่ทำให้เป็นอัมพาตที่อยู่ในใบดาบเริ่มกัดกร่อนบริเวณที่ถูกตัด ทำให้จ้าวแห่งดันเจี้ยนเป็นอัมพาตในเวลาไม่ถึงวินาที

 

「โทอาซัง！」

 

พอฉันตะโกนเรียกชื่อเธอ、แสงสีทองก็หลั่งไหลลงมาจากด้านบนราวกับเป็นการตอบสนอง

 

มันเปลี่ยนจ้าวแห่งดันเจี้ยนให้กลายเป็นเถ้าถ่านโดยไม่เปิดโอกาสให้ต่อต้านใด ๆ

 

อย่างที่คาดไว้ มันเป็นรูปแบบชัยชนะของเรา

ทำให้ชาและฆ่าในการโจมตีเพียงครั้งเดียว นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุดแล้ว

 

「ฮาっ、ฮาっ……」

 

ฉันดีใจที่ทำมันได้ทันเวลา

มันไม่ตลกเลยหากงานต้นฉบับจะมาจบลงในที่แบบนี้เน๊ะ 

 

เมื่อคิดอย่างนั้นฉันก็หันกลับไปตรวจสอบความปลอดภัยของตัวเอกและกลุ่มของเขา

 

「นาตากิ เคย์……」

 

นี่เป็นครั้งที่สองที่เราพบกันเน๊ะ！

สวัสดีมิฮายะจัง！

 

「ฮึ่ม ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะได้เห็นหน้าคุณอีกครั้ง วันนี้รู้สึกเลวร้ายที่สุดเลย」

 

「ッ、ยังจะพูดแบบนั้นได้อยู่สินะ ……！」

 

ขอโทษฮะ

แต่、เพราะยังไงฉันก็คือ นาตากิ เคย์

ไว้พอฉันกลายเป็นสาวสวยเมื่อไหร่ พวกเราต้องเข้ากันได้ดีแหละเน๊

 

อะ、แน่นอนว่าโทรัคคุงจะเป็นของเธอ

ส่วนฉันจะสร้างฮาเร็มยูริเอง

 

จะว่าไปประธานสภานักเรียนจะยอมให้เปลี่ยนชื่อเป็นโรงเรียนยูริศึกษา เฟกตอมรึเปล่าน๊า

 

「โอ้ยโอ้ย、ทั้งที่คนเขาอุตส่าห์ช่วยยังจะแสดงท่าทางแบบนั้นอีกเรอะ ทางนี้ยังไงก็เป็นลูกชายคนที่สามของตระกูลนาตากิ」

 

「ฟุ、ฉันรู้หรอกน๊า ว่านายน่ะ、ถูกไล่ออกจากตระกูลนาตากิ และตัดขาดความสัมพันธ์ไปแล้วใช่ไหมล่ะ？」

 

พูดไปแล้วก็เป็นแบบนั้นล่ะ

ฉันลืมเรื่องนั้นไปแล้ว เพราะมันไม่เกี่ยวข้องกับ ＴＳ

 

「แล้วมันใครกันล่ะที่ได้รับการช่วยเหลือจากชายที่ถูกเตะออกจากตระกูลกันน๊า？」

 

「っ」

 

……อาเร๊ะ、ตอนนี้พอลองคิดดูแล้ว ถ้าโรคุฮาระซังไม่อยู่แล้วใครจะสอนโทรัคคุงเกี่ยวกับลูทราล่ะ

นี่เป็นทักษะที่จำเป็นสำหรับการต่อสู้กับบอสที่เขาจะต่อสู้หลังจากนี้ไม่นาน

 

จะดีกว่าไหมหากฉันจะทำแทนเรื่องนั้น？

 

แต่ว่าแบบนี้ต้องยุ่งเกี่ยวกับงานต้นฉบับซะแล้วน๊า

ว่าไป、โทรัคคุงอยู่ในสถาพที่จะฟังไหวไหมนี่สิ？ ไม่ใช่ว่าต้องรีบไปโรงพยาบาลเหรอ？

 

「นาย、อย่าเข้ามาใกล้โทรัคนะย๊ะ！」

 

「หุบปาก」

 

ฉันนั่งลงและตรวจโทรัคคุง

อืมー、ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไรล่ะมั้งน๊า 

 

ดูเหมือนว่าพลังเวทมนตร์แค่กำลังจะหมดลงตามในงานต้นฉบับล่ะ 

 

「……คะ、คุณคือ เคย์คุง？」

 

อะ、ฟื้นแล้ว 

 

「โย้、โทรัค ยังหนีจากความตายได้สิน๊า รู้สึกเป็นยังไงบ้างล่ะ」

 

「งั้นเหรอ、คุณมาเพื่อช่วยผมไว้สินะ ขอบคุณ」

 

「เอาเถอะ ฉันก็ไม่ได้มีความสุขเป็นพิเศษที่มีไอ้ลูกหมามาขอบคุณแบบนี้」

 

นั่นเป็นเรื่องโกหก ฉันดีใจโคตร ๆ

ซ้า、ดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันอาจจะต้องสอนวิธีใช้ลูทราให้แทนที่โรคุฮาระซังซะแล้วล่ะ

 

พูดตามตรง ภาระมันหนักเกินไปสำหรับบทบาทของตัวร้าย

อืมー、สงสัยจังว่าจะสามารถทำให้คำพูดและการกระทำใกล้เคียงกับท่าทางของโรคุฮาระซังในงานต้นฉบับได้มากขนาดไหน

 

ฉันตัดสินใจสอนวิธีใช้งานลูทราให้กับเขาแทน ในขณะเดียวกันก็พยายามนึกถึงบทพูดและท่าทางของโรคุฮาระซังในงานต้นฉบับ

 

ขออภัยสำหรับบทบาทของตัวร้ายด้วยเน๊ะ！

 

「――อาร๊าย、ฉันได้เห็นสไตล์การต่อสู้ของนายนิดหน่อยแล้ว……นั่นมันอะไรกัน」

 

ฉันจ้องมองโทรัคคุง

จากนั้น、โดยไม่สนใจโทรัคคุงที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ฉันคว้าหน้าอกของเขาแล้วดึงขึ้น

 

อ้าっ、ดูเจ็บปวด！ แต่ฉันเจ็บปวดเหมือนกัน！

 

「ฉันไม่รู้จักวิธีใช้ดีมอนเกียร์หรอกเน๊ะ แต่ถ้าผู้ใช้เป็นขยะแม้แต่อาวุธที่ดีแค่ไหนก็เป็นแค่ขยะนา」

 

「คุっ……」

 

「ปล่อยโทรัคนะย๊ะ！」

 

「เอาไปสิ」

 

ฉันแสดงท่าทีจงใจปล่อยโทรัคคุงจากมือเกินจำเป็น

จากนั้น、ฉันก็หยิบดาบญี่ปุ่นสีขาวที่ตกอยู่ที่เท้าของเขาขึ้นมา 

 

อืมอืม、กะแล้วเชียว หากยังมีสัญญาอยู่ ต่อให้คนอื่นถือดีมอนเกียร์ไว้ก็ไม่มีปัญหา

 

「คุณค่าที่แท้จริงของดีมอนเกียร์นี้ไม่ใช่การเสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกายเป็นพิเศษ แต่เป็นอย่างอื่นมากกว่านั้น」

 

「……เอ๊ะ？」

 

「นายน่ะ สามารถคุยกับลูทราได้ใช่ไหม ฟังนะ นายทำอะไรได้บ้างล่ะ มะ ความจริงที่ว่าเธอเงียบมาจนถึงตอนนี้อาจหมายความว่านายยังไม่ได้รับความไว้วางใจสินะ ฮ่าๆๆๆๆ」

 

「っ、ผม……」

 

ใบหน้าของโทรัคคุงมืดครึ้ม

แน่นอนว่าฉันก็เช่นกัน

 

แต่ว่า、ขอโทษ เพราะโรคุฮาระซัง เขาสอนแบบนี้นิหน่า……

 

จริง ๆ แล้วแขนขวาของฉันเจ็บมาก

แบบนี้、คงไม่เป็นไรใช่ไหมน๊า？ ฉันคงไม่เจออันตรายมากกว่านี้ใช่ไหม？

 

 

『■■■』

 

 

อะไรนะ ตอนนี้ฉันยุ่งมาก ดังนั้นโปรดกลับมาใหม่ทีหลัง

 

 

『■■■■■！』

 

 

เอ๊ะ、สนใจลูทราเหรอ？

ไม่ดีเลย、จะให้ตัวสร้างปัญหาเช่นคุณเข้าใกล้

 

ไฮ๊、ฉันจะคืนลูทราให้โทรัคคุงเน๊ะ！

โม๊ว！ช่วงนี้มีเสียงรบกวนในหัวฉันมากมาย

 

「ถ้าไม่มีสัญญาฉันคงเอาไปใช้แล้ว……ม๊า、แต่ถ้าหากนายตายไปซะ เดาว่าตอนนั้นฉันก็คงได้ลูทราไป」

 

ฉันโยนลูทราไปให้โทรัคคุง

โทรัคคุงลนลานรีบรับเอาไว้、ตามที่ฉันวางใจเลย

 

ดำเนินไปเหมือนกับงานต้นฉบับเลยน๊า、ดีล่ะ！

 

「จ๊านะ、ถ้ายังไม่ตายก็เราคงได้เจอกันเร็ว ๆ นี้」

 

กลับกันเถอะกลับกันเถอะ

โทอาจังกำลังรอฉันอยู่ข้างบน……เอ๊ะ、โทอาจังลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

 

ไม่เป็นไรใช่ไหม？ ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม？เธอเป็นสาวสวย、ไม่ควรปล่อยให้ผิวถูกทำร้ายจริงไหม？

 

「เคย์คุง……」

 

「ไปกันเถอะครับ、โทอาซัง」

 

โฮร่า、กลับกันเถอะ 

แขนของฉันเจ็บมาก

 

「อย่าพึ่งไป！」

 

「……อะไร」

 

มิฮายะจัง、ขอโทษจริง ๆ

อุว๊าー、ดูโกรธจริง ๆ แหละ

 

「นาย、กำลังทำบ้าอะไร！ วางแผนที่จะให้โทรัคไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องอะไรกัน！？」

 

「ฮะっ、ฉันจะรู้ไหม」

 

ฉันคิดว่ามันเป็นความตั้งใจอันยิ่งใหญ่ของงานต้นฉบับ……

 

「ไอ้นี่！」

 

มิฮายะจังเล็งปืนมาทางฉัน

นิ้วของเธออยู่ในไกปืนแล้ว

 

เอ๊ะ、คงไม่ได้พยายามจะยิงฉันจริงจังหรอกใช่ไหม！？

 

「มาบอกซะว่านายรู้อะไรกันแน่ ไม่งั้น……」

 

ดวงตาของเธอมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า

 

ขณะที่ฉันกำลังคิดว่าควรจะทำอะไรต่อหน้าเธอ ฉันก็รู้สึกตัวว่าโทอาจังเข้ามายืนปกป้องฉันอยู่ตรงนั้น

 

「……กรุณาหยุดเถอะค่ะ」

 

「หลบไปซะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ」

 

「เกี่ยวสิคะ ฉะ、ฉัน、เป็นเพื่อนของเคย์คุง」

 

「ถ้าอย่างงั้น、เธอเข้าใจทุกสิ่ง、ที่เจ้าหมอนี่รู้และสิ่งที่มันพยายามจะทำอย่างถ่องแท้เลยใช่ไหม？」

 

เมื่อได้ยินคำถามนั้นของมิฮายะจัง、โทอาจังก็ส่ายหัว

แต่ชั่วครู่ต่อมาเธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูด

 

「ก็จริงอยู่ว่าเคย์คุงดูทำอะไรไม่สมเหตุสมผลเลย、และฉันแน่ใจว่าเขารู้อะไรบางอย่างเหมือนกันกับรักกะจังด้วย แต่ฉัน、สำหรับพวกฉันแล้วที่ได้เขาช่วยเอาไว้ นั่นคือเรื่องจริง」

 

โทอาจัง……

 

「ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าเคย์คุงเคยทำอะไรกับพวกคุณเอาไว้！ฉัน、อยากจะเชื่อในตัวเคย์คุง！」

 

ขอบคุณสำหรับอารมณ์ความรู้สึกอันยิ่งใหญ่นะ

ฉันจะกลายเป็นสาวสวย และยอมรับความรู้สึกนั้นไว้อย่างแน่นอนน๊า……！

 

「โทอาซัง……」

 

「ไปกันเถอะ、เคย์คุง」

 

โทอาจังจับมือซ้ายของฉันแล้วเริ่มเดิน

ขณะที่ยังคงถูกจับมือไว้แน่น ฉันก็เดินตามออกจากที่นั้นราวกับถูกดึง

 

จู่ ๆ ฉันก็เกิดความสงสัยและหันกลับไปมองข้างหลัง、ก็เห็นมิฮายะจังจ้องมาทางนี้ด้วยสีหน้าสับสน

 

กะแล้ว การเข้าไปขวาง มันจะไม่ใช่เรื่องดีเลยน๊า！！！

 

 

 

「……เคย์คุง」

 

「ครับ」

 

ระหว่างมุ่งหน้าไปทางออกโทอาจังก็เรียกชื่อฉัน

เธอดูแตกต่างจากท่าทางขี้อายตามปกติ

 

「ฉันรู้ว่าเคย์คุงทำแบบนั้นกับสองคนนั้นอย่างจงใจ ฉัน、พวกฉัน、จะเชื่อในตัวคุณ」

 

「ขอบคุณมากนะครับ」

 

「……เพราะงั้นอย่างน้อยแล้ว、ได้โปรดอย่าทำอะไรที่ไม่สมเหตุสมผลแบบเมื่อกี้อีกได้ไหมคะ」

 

แรงของมือที่กุมไว้แข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย

 

ตามความรู้ทั่วไป ถ้าอยากให้สาวสวยจับมือคุณ คุณจะต้องเป็นสาวสวยก่อน

ดังนั้นฉันจึงพยายามที่จะดึงมือกลับมา แต่เด็กคนนี้จับได้แน่นมากและฉันก็ไม่สามารถคลายมือออกมาได้

 

หรือว่าบางทีเธออาจกำลังโกรธอยู่ เพราะฉันทำอะไรลงไปโดยพลการ？ ……บางทีฉันควรต้องขอโทษสินะ

 

「……ขอโทษครับ」

 

「っ」

 

เด็กคนนี้ใจดีและใส่ใจเพื่อนมากเกินไป

เพื่อประโยชน์ต่อโทอาจังด้วยแล้ว ฉันจะต้องกลายเป็นสาวสวยโดยเร็วที่สุด

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณคิมหันต์ กสิกรไทย X-6887 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

โลลินีทนักแปลบ่นๆไร้สาระ

ช่วงนี้ทรมานเสียเหลือเกิน ดันเป็นร้อนในแถวเหงือกฟันกรามขากรรไกร แค่อ้าปากแผลร้อนในก็ถูกันเองจนปวดทั้งซึก เวลากินอะไรแทบเคี้ยวไม่ได้ กินโจ๊กยังลำบาก ฮา