[นิยายแปล]Lightning Empress Maid - บทนำ Ch.8 รู้สึกเหมือนตำนานได้เริ่มขึ้นแล้วค่ะ

————ถึง คุณแม่

คุณแม่จำวันนั้นได้มั้ยคะ? ใช่แล้วค่ะ วันที่พวกเราสองคนได้แยกจากกันไป คุณแม่คงลำบากใจกับนานากิที่ร้องไห้จนกระทั่งชีวิตของคุณแม่สิ้นสุดสินะคะ แต่นานากิจะไม่ขอโทษค่ะ นานากิคิดว่าการร้องไห้ของลูกสาวที่พลัดพรากจากแม่ของเธอเป็นเรื่องปกติค่ะ

มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป นานากิยังต้องการคุณแม่อยู่นะคะ

ในตอนเด็กนานากิยังไม่รู้ แต่คุณแม่น่าจะทราบถึงเวลาที่ตัวเองเหลืออยู่สินะคะ นานากิจำได้ว่าจู่ๆวันนึงคุณแม่ก็เริ่มเข้มงวดกับนานากิมากขึ้น นานากิยังจดจำความรักที่ได้รับจากคุณแม่ได้อยู่ค่ะ คุณแม่คงจะทรมานมากเลยสินะคะ

ต้องขอบคุณที่คุณแม่เข้มงวดค่ะ ขอบคุณที่คอยดุด่านานากินะคะ ขอบคุณที่ผลักไสตอนที่นานากิร้องไห้ขอความรักนะคะ นานากิรู้สึกเศร้าค่ะ แต่ถึงอย่างนั้น นานากิต้องขอโทษที่ตระหนักได้ว่าสิ่งนั้นคือความรักช้าไปค่ะ

ในตอนนั้น ที่จริงแล้วนานากิตื่นอยู่นะคะ คืนที่คุณแม่เข้มงวดกับนานากิ ตอนที่คุณแม่กอดนานากิไว้ในอ้อมแขนตอนหลับ และเอาแต่พร่ำบอกว่าขอโทษ ตอนนั้นนานากิยังเด็กเลยไม่เข้าใจว่าทำไมคุณแม่ถึงตัวสั่น ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณแม่ถึงต้องร้องไห้

แต่หลังจากที่คุณแม่จากไป วันเวลาได้ล่วงเลยไปนับสิบปี นานากิยังคงทำตัวเป็นเด็กอยู่เลยค่ะ แต่นานากิไม่ใช่ลูกสาวที่เอาแต่ร้องไห้คนนั้นแล้วนะคะ ได้โปรดเฝ้าดูนานากิในปัจจุบันด้วยค่ะ และได้โปรดภูมิใจในตัวของลูกสาวคนนี้ด้วยนะคะ

นานากิ ลูกสาวผู้โง่เขลาที่เอาแต่บ่นอยู่เมื่อสักครู่ มีเรื่องจะรายงานอยู่สองเรื่องค่ะ

นานากิได้พบกับเหตุการณ์ที่ดีสุดๆเลยล่ะค่ะคุณแม่ มันเป็นสถานการณ์ที่เรียกได้ว่าบังเอิญราวกับปาฏิหาริย์ แต่ตอนนี้นานากิกำลังรับใช้คนๆนั้นอยู่ค่ะ และนานากิสามารถยืดอกบอกได้เลยว่านั่นคือการพบกันที่ดีที่สุดค่ะ

ง่ายๆเลยนะคะ เขาเป็นคนที่แปลกค่ะ ถ้าพูดในทางที่ไม่ดีคือเขาไม่ใช่คนปกติค่ะ แต่นานากิรู้สึกได้นะคะ หลังจากที่ได้พบกับเขา นานากิสามารถระลึกถึงความอบอุ่นของคุณแม่ที่จางหายไปได้ค่ะ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน นานากิก็ยังเป็นลูกแหง่ที่แยกจากคุณแม่ไม่ได้ค่ะ เชิญหัวเราะเยาะนานากิได้เลยนะคะ

และนานากิเป็นคนอกตัญญูค่ะ

วันที่นานากิออกมาจากพระราชวังหลวง นานากิได้ปฏิเสธโลกที่คุณแม่บอกว่าสวยงามค่ะ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลูกสาวของคุณแม่ที่ทำมันลงไปค่ะ ไม่ต้องสงสัยเลยว่านานากิคงทำให้คุณแม่ผิดหวังสินะคะ แต่นานากิคิดว่าถึงจะขอโทษเรื่องนั้นไปมันก็ไม่สำคัญแล้วล่ะค่ะ

ดังนั้น วันนี้นานากิจึงมีเรื่องจะรายงานให้ทราบค่ะ

คุณแม่จำคำสัญญาห้าข้อที่ให้นานากิทำตอนที่คุณแม่กำลังจะตายได้ไหมคะ?

วันนี้นานากิอยากจะพูดถึงเรื่องการทำตามคำสัญญาหนึ่งในห้าข้อนั้นค่ะ

ก่อนหน้านี้สักพัก นายท่านของนานากิได้เผชิญกับบททดสอบค่ะ

เขานั้นอ่อนแอ แต่เขาเป็นผู้อ่อนแอที่แท้จริง ซึ่งไม่เข้าใจผิดว่าความอ่อนแอนั้นเป็นสิ่งที่น่าละอายค่ะ นานากิไม่ปฏิเสธว่าเรื่องที่เราพบกันนั้นเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เขาคว้าความบังเอิญนั้นไว้ค่ะ ในชั่วพริบตานั้น เขาได้คว้ามันเอาไว้อย่างกล้าหาญค่ะ เขาเลือกที่จะยืนหยัดอย่างภาคภูมิด้วยหัวใจของเขาค่ะ

และในช่วงเวลานั้นเอง นานากิทำหน้าที่เป็นกำลัง ส่วนผู้ที่ตัดสินใจก็คือนายท่านค่ะ ผู้กล้าหาญที่เลือกจะต่อสู้แม้ว่าตนเองจะอ่อนแอ ที่กล้าเขียนทับโลกของตนเองอย่างง่ายดาย ตอนนี้นายท่านของนานากิได้เริ่มต้นเส้นทางในโลกใบใหม่ของเขาในฐานะผู้แข็งแกร่งแล้วค่ะ

นานากิกำลังคิดเรื่องติดตามเขาไป ในฐานะคนรับใช้ค่ะ ในขณะเดียวกันก็ในฐานะลูกสาวของคุณแม่ด้วย นานากิไม่มีข้อสงสัยใดๆอีกแล้วค่ะ ตอนนี้นานากิมั่นใจแล้ว วันที่นายท่านได้เปลี่ยนโลก นานากิเองก็จะเปลี่ยนแปลงโลกเช่นกันค่ะ พวกเราได้กลายเป็นเจ้านายและผู้รับใช้

ตอนนี้ นานากิจะเติมเต็มหนึ่งในคำสัญญาจากวันนั้นค่ะ

นานากิ——ได้ยืนหยัดอยู่บนโลกใบนี้แล้ว

นี่อาจจะดูรีบร้อน แต่ถึงอย่างนั้น นานากิก็ไม่สามารถยืนอยู่เฉยๆได้ค่ะ นายท่านของนานากิเริ่มก้าวเดินแล้ว ผู้รับใช้จะต้องไม่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังค่ะ มันเพียงแค่ครึ่งทางเท่านั้น ไม่สิ แค่เริ่มต้น จากนี้ไป ถึงแม้จะต้องทุกข์ทรมาน นานากิก็จะกลายเป็นมนุษย์ผู้แข็งแกร่งที่สามารถยืนหยัดบนโลกใบนี้ต่อไปได้ค่ะ

ดังนั้น ได้โปรดนะคะ นานากิอยากให้คุณแม่ฉลองให้กับการแยกตัวของลูกสาวคุณแม่ด้วยค่ะ

และที่จริงแล้ว ยังมีอีกอย่างหนึ่งค่ะ นานากิต้องขอโทษสำหรับการเป็นลูกสาวที่เห็นแก่ตัวค่ะ แต่ได้โปรดฟังคำพูดต่อไปนี้ คำพูดที่นานากอไม่ได้พูดในตอนที่เอาแต่ร้องไห้ พอนานากิมาคิดดูแล้ว นานากิคิดว่านานากิไม่เคยพูดมันออกมาดังๆสักครั้งเลยค่ะ

“—นานากิรักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ”

นานากิจะก้าวเดินไปด้วยกันกับนายท่านแล้วนะคะ

คุณแม่มักจะชอบสีฟ้า นายท่านของนานากิเองก็มีดวงตาของลาพิซลาซูรี่ค่ะ สีเดียวกับที่คุณแม่รัก และได้โปรดมองท้องฟ้านี้ด้วยนะคะ วันนี้ฟ้าโปร่งมากเลยค่ะ คุณแม่จะเห็นมันจากตรงนั้นไหมคะ? สีฟ้าที่คุณแม่ชอบยังคงอยู่ไปตลอดกาล

“นานากิ เราจะสายแล้วนะ”

“ขออภัยด้วยค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

“ท้องฟ้ามีอะไรแปลกงั้นหรอ?”

“ไม่ค่ะ แค่—”

นานากิไปแล้วนะคะ คุณแม่

“— ดีจังเลยนะคะที่ท้องฟ้าเป็นสีครามแบบนี้”