“————ซีนนนนนนนนนนน!!”

ราชาของเหล่าคนโง่ตะโกนออกมาค่ะ

ร่างกายที่กำลังสั่น ใบหน้าที่แสดงออกถึงความโกรธ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และปล่อยลมหายใจเน่าเหม็นออกมา เขาจ้องมาที่นายท่านของฉันด้วยดวงตาที่น่ารังเกียจ ใบหน้าที่ดูดีถูกปกคลุมไปด้วยความโกรธ นั่นคือเหตุว่าทำไมผู้ติดตามของเขาถึงตัวสั่นด้วยความกลัวสินะคะ พวกเขาหวาดกลัวในความโกรธเกรี้ยวของผู้ปกครองอันเบ็ดเสร็จของชั้นเรียนนี้

“มาดวลกับผมซะ วิลม็อท”

นี่คือการกระทำอันไม่ยั้งคิด? ไม่ค่ะ นี่คือก้าวแรกแห่งความรุ่งโรจน์

“แกลองพูดอีกครั้งสิ!! ตระกูลอัลเฟรดที่ตกต่ำ…….พูดกับฉันคน! กะ-แก อ้ากกก พอได้แล้ว! ฉันคืออาร์คาน!! ซีน แกกล้าที่จะต่อต้านฉันสินะ!!”

ความโกรธของเขามันปะทุขึ้นมาจนส่งผลกับคำพูดเลยล่ะค่ะ ภาพที่เขากำลังขยี้ผมสีทองของตัวเองเหมือนคนบ้านี่ดูตลกจังเลยนะคะ ไม่สำคัญหรอกค่ะว่าคุณจะโง่แค่ไหน ถ้าคุณเป็นราชาล่ะก็ แสดงให้เห็นถึงศักดิ์ศรีของตัวเองสิคะ ร่างกายนั้นคงจะไม่เคยได้รับความทุกข์ทรมานเขาน่าจะไม่เคยพบเจอกับความยากลำบากด้วยสินะคะ เพราะแบบนั้นเขาจึงไม่รู้

เจ้าคนอ่อนแอคะ ฉันจะถามอะไรคุณหน่อย

คุณเคยมีความกล้าที่จะทำลายสมดุลและก้าวออกมาไหมคะ? คุณได้รับทุกข์ทรมาน พบเจอกับความยากลำบาก แล้วในตอนนั้น คุณได้ก้าวออกมาไหมคะ? แม้จะพบกับเรื่องอย่างนั้น คุณได้ก้าวออกมาหรือเปล่า? แค่เพียงก้าวเดียวที่คุณต้องทำเพื่อที่จะทำลายสถานการณ์ในปัจจุบันมันไม่พอหรอกค่ะ คุณรู้บ้างไหมคะ ว่าเพียงแค่ก้าวเดียวนั้นมันน่ากลัวมากแค่ไหน?

นานากิรู้ค่ะ นานากิได้ทำการก้าวออกมา ในวันที่เสียคุณแม่อันเป็นที่รักไปค่ะ นานากิจะไม่มีวันลืมก้าวนั้นของตัวเองเลย

————พวกเราจะพิสูจน์มันเองค่ะ ว่าพวกเราคือ เจ้านายและคนรับใช้

ที่จริงแล้ว เป็นเพราะเขาอ่อนแอค่ะ ความภาคภูมิใจที่เขามีจึงเปล่งประกายมากกว่าใครๆ นั่นเป็นสิ่งที่น่าเคารพค่ะ นั่นคือสิ่งที่ไม่อาจสูญเสียไปได้ค่ะ เมื่อการพิสูจน์เสร็จสิ้นแล้ว นานากิจะถามพวกคุณอีกครั้งนะคะ ให้ลองถามตัวเอง

ว่าคุณเป็นมนุษย์ หรือเป็นแค่สัตว์ป่ากันคะ?

“ฟุ….คึ่ก อ้ากกก!!”

ราชาแห่งความบ้าคลั่งลืมแม้กระทั่งการพูดไปแล้วค่ะ ยอมแพ้ และส่งมอบบัลลังก์นั้นให้นายท่านของฉันเถอะนะคะ

นายท่านมองมาที่นานากิช้าๆ ในขณะที่รักษาท่าทางอันสง่างามไว้ ดวงตาสีไพลินของเขาดูกระจ่างใส ไร้มลทิน และไร้ซึ่งความกลัว มีเพียงสิ่งเดียวในนั้น ดวงตาสีฟ้านั้นเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ขอก้มหัวให้กับนายท่านผู้น่าภาคภูมิใจของนานากิค่ะ นานากิจะตอบรับจิตวิญญาณนั้นนะคะ

โชคไม่ดีที่นานากิไม่ได้ใส่ถุงมืออยู่ ดังนั้นนานากิจึงถอดผ้าคาดหัวของนานากิออกมา นี่คือข้อพิสูจน์ว่านานากิเป็นคนรับใช้ของนายท่านค่ะ มันเพียงพอที่จะเป็นสัญญาณของการท้าดวลได้ นานากิตั้งใจที่จะใช้มันตบหน้าวิลม็อทท์ อาร์คานค่ะ เอาให้ใบหน้าบิดเบี้ยวนั่นดูน่าเกลียดมากกว่าเดิมเลยค่ะ

“อ๊ะ!?”

คนที่จะต่อสู้ก็คือพวกเราที่เป็นคนรับใช้ มันไม่ถูกต้องนัก แต่ไม่เป็นไรค่ะ แล้วคุณตั้งใจจะดูจากบนนั้นอีกนานแค่ไหนกันคะ วิลม็อทท์ อาร์คาน

นี่คือการกบฏค่ะ รีบๆลงมาจากบัลลังก์ได้แล้ว

“ไป และ———— ฆ่ายัยนั่นซะ!!”

ราชาได้ระเบิดอารมณ์ออกมา คนรับใช้ของเขาหลับตาลงเงียบๆ และเอื้อมมือไปยังดาบของเธอ ท่าทางนั้น ไม่มีการสั่นแบบเมื่อเช้าเลย อัศวินไร้ชื่อคะ นานากิจะแสดงความเคารพต่อคุณเองค่ะ

นานากิมองไปยังนายท่าน เขาพยักหน้าเงียบๆ ตอนนี้ เขาได้ทำก้าวแรกสู่ความรุ่งโรจน์ เวทีนั้นไม่ใช่ที่นี่ค่ะ ราชาผู้บ้าคลั่ง อัศวินผู้น่าภาคภูมิใจ มาตัดสินกันภายใต้ท้องฟ้าสีทับทิมกันเถอะค่ะ

สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว

◇

“มันอันตรายนะคะ ท่านวิลม็อทท์ กรุณาถอยออกไปด้วยค่ะ”

“อย่ามาสั่งฉันนะโว้ยยยยยย!!”

ราชาผู้บ้าคลั่งที่ถูกครอบงำด้วยความโกรธ เตะคนรับใช้ที่จิตใจดีงามคนนั้น เขาได้แสดงด้านที่น่ารังเกียจต่อหน้าผู้ชมหลายคนที่รู้เรื่องกันดี ผ้าคาดหัวที่ถูกกำแน่นอยู่ในมือเป็นของนานากิ นานากิคงจะมีปัญหานะคะถ้าคุณทำกับมันรุนแรงเกินไป

“รีบๆไปฆ่ามันได้แล้ว!!”

เพื่อนของฉันเริ่มโมโหแล้ว ขอบคุณนะคะ อิลแว็งค์-นาซกูล แต่ปล่อยที่ตรงนี้ให้นานากิจัดการเถอะค่ะ มันเป็นวันแห่งการฉลอง วันนี้นานากิมีเจ้านายแล้วค่ะ ตอนนี้ นานากิมั่นใจในเส้นทางนี้แล้ว เพื่อที่จะรู้จักโลกใบนี้ในแบบที่คุณแม่เห็น ปล่อยเรื่องนี้ให้นานากิจัดการเถอะค่ะ

เพื่อนของฉันดึงตัวกลับไปอย่างไร้คำพูด นานากิขอบคุณมากค่ะ เมื่อนานากิเงยหน้าขึ้นไป มันเต็มไปด้วยสีแดง นานากิคิดว่ามันสวยดีนะคะ สีแดงนี้กำลังอวยพรให้นานากิอยู่

นานากิมองไปรอบๆ

นายท่านยืนอยู่ตรงนั้นอย่างมั่นใจ ใช่แล้วค่ะ ยืดอกเข้าไว้ ความรู้สึกนั้น ท่าทางแบบนั้น นั่นไม่ใช่ท่าทางของคนอ่อนแออีกต่อไป นายท่านได้เชื่อใจมอบทุกอย่างให้นานากิจัดการ

เขามอบความไว้วางใจในตัวนานากิ ที่เหลือก็แค่ตอบรับมันสินะคะ

“…..”

ขณะที่กวัดแกว่งดาบ เธอไม่ได้ขยับ เธอมีความสามารถนะคะ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมนานากิถึงได้เห็นคุณเป็นอัศวิน

“แกมัวทำอะไรอยู่!! รีบๆไปฆ่ายัยเมดนั่นได้แล้ว!! แก แล้วก็แกด้วย!! มัวมองอะไรกันอยู่ ห้ะ! รีบๆเข้าไปฟันมันได้แล้ว!! ฉันคืออาร์คานนะโว้ย!!”

วิลม็อทท์ อาร์คาน กำลังทำอะไรอย่าง สั่งบุคคลที่สาม ช่างเป็นการกระทำที่โง่เขลาจริงๆเลยนะคะ การส่งกำลังเสริมเข้ามาในการดวลเนี่ย การกระทำโง่ๆและไม่ไว้ใจในคนรับใช้ตัวเองเนี่ย รู้จักละอายบ้างนะคะ และก็เจ้าพวกก้อนเนื้อที่ชักดาบขึ้นมาตามคำพูดนั้นเนี่ย สิ่งที่คุณถืออยู่ในมือมันไม่ใช่ของเล่นนะคะ

“ทะ-ท่านวิลม็อทท์คะ”

เธอ ผู้ที่ถูกทำให้แปดเปื้อน เรียกชื่อเจ้านายราวกับว่าอยากจะยอมแพ้ อัศวินผู้น่าภาคภูมิใจเอ๋ย นานากิจะปกป้องความสูงส่งนั้นของเธอเองค่ะ

นานากิย่ำไปบนพื้น

“อุกก!?”

“ฮี้!!?”

แรงสั่นสะเทือนหยุดได้แม้กระทั่งฝูงวัว แม้แต่สัตว์ก็ยังเข้าใจว่าพื้นดินที่แตกนี้มันหมายถึงอะไร เจ้าพวกสัตว์ที่ไร้ซึ่งความภาคภูมิใจ ถ้าคุณสามารถชี้ดาบมาที่นานากิคนนี้ได้ล่ะก็ จงทำซะ ทำมันในขณะที่ก้าวข้ามความกลัวของคุณซะ ถ้าเป็นแบบนั้นแล้ว คุณก็จะอยู่ในสภาพเดียวกันกับเธอผู้น่าภาคภูมิใจคนนั้น ตอนนี้ เมื่อได้รู้ถึงพลังนี้แล้ว ลองยืนอยู่ต่อหน้านานากิผู้นี้ดูสิคะ

“ผู้ที่ชักดาบออกมา กรุณาก้าวออกมาได้เลยค่ะ”

แต่ช่วยเตรียมตัวไว้ด้วยนะคะ ก้าวนั้นไม่อยู่ในเส้นทางของชัยชนะค่ะ คุณจะก้าวออกมาก็ไม่เป็นไรหรอกนะคะ แต่นานากิจะฟันคุณก่อนที่เท้าจะถึงพื้นเลยค่ะ สำหรับคนที่เลือกจะยอมแพ้ คุกเข่าแล้วก็ทิ้งดาบเสียนะคะ ผู้เดียวที่สามารถยืนอยู่บนเวทีนี้ได้คือคนที่มีความภาคภูมิใจค่ะ ผู้ที่ไร้ซึ่งความภาคภูมิใจ จงไปเสียนะคะ

ไม่มีใครกล้าส่งเสียง

ไม่สิ มีเพียงคนเดียวที่ยังตะโกนอยู่

“บ้าอะไรกั…..นั่นมันบ้าอะไรกัน!! ซีน แก แกพาตัวอะไรมาที่นี่!!”

ราชาผู้เป็นสาเหตุให้ปราสาทของตัวเองถูกทำลายตะโกนออกมา จนสุดท้ายของสุดท้ายแล้ว เขาก็ยังแสดงความโง่เขลาอยู่ ตอนนี้ มาจบมันเถอะค่ะ คุณอัศวินผู้น่าภาคภูมิใจ

“…ฟุ”

อัศวินที่แขนหมดแรงและมองไปยังท้องฟ้า หลังจากที่เธอมองไปยังท้องฟ้าสีแดงแล้ว เธอใช้แววตาอันแข็งแกร่งจ้องมาที่นานากิ และ——

“โอ้วววววววว——!”

เธอก้าวออกมา

โลกจะต้องสรรเสริญให้กับเธอค่ะ ไร้โชคเรื่องเจ้านาย ไร้โชคเรื่องคู่ต่อสู้ แต่เธอก็ยังไม่ได้โยนความภาคภูมิใจของตัวเองทิ้งไป ในที่นี่ไม่มีใครสรรเสริญเธอ นั่นคือเหตุผลว่าทำไม ได้โปรด ใครก็ได้ ขอแค่สักคนก็ยังดีค่ะ ใครสักคนช่วยปรบมือให้เธอหน่อยนะคะ

นานากิไม่สามารถทำได้ค่ะ นานากิจะต้องตอบรับความภาคภูมิใจของเธอ

อัศวินผู้น่าภาคภูมิใจ คุณได้ทำการก้าวเพื่อมุ่งไปสู่ชัยชนะ บางทีความทุกข์ทรมานคงจะรอคอยคุณอยู่หลังจากการต่อสู้นี้ แต่นานากิจะไม่สงสารหรอกนะคะ นั่นคือการกระทำที่แย่ที่สุด มันจะทำให้ความภาคภูมิใจของคุณแปดเปื้อน เพราะแบบนั้น ได้โปรดก้าวข้ามความทุกข์ทรมานที่รออยู่ใอนาคตด้วยนะคะ

นานากิจะรอคอยวันที่คุณสามารถยืนอยู่ต่อหน้านานากิได้อีกครั้งค่ะ คุณจะต้องแข็งแกร่งขึ้น คุณมีความภาคภูมิใจที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนานากิ เพื่อเป็นการแสดงความเคารพต่อความสูงส่งนั้น นานากิจะมอบของขวัญให้คุณค่ะ แสงนี้เป็นแสงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของนายท่านที่น่าภาคภูมิใจของฉัน และคุณค่ะ อัศวินผู้น่าภาคภูมิใจเอ๋ย กรุณารับไว้ด้วยนะคะ

ขอให้คุณทั้งคู่อาบไปด้วยความรุ่งโรจน์————นี่ค่ะ การโจมตีจากสวรรค์

—————แสงของสายฟ้า

“——”

“หวาาาา!?”

แสงของสายฟ้าที่อยู่เหนือความเข้าใจของมนุษย์ ผ่าลงมาที่อัศวินที่น่าภาคภูมิใจคนนั้น และเจ้านายของเธอ อัศวินคนนั้นล้มลงเงียบๆภายใต้ฝุ่นสีแดง ส่วนเจ้านายของเธอร่วงลงไปด้วยท่าทางที่ไม่น่าดูชมเอาซะเลย

การโจมตีเดียวนี้เป็นค่าตอบแทนที่หยาบคายต่อนายท่านซีน อัลเฟรดของฉัน และการทำให้ความภาคภูมิใจของอัศวนิคนนี้แปดเปื้อนค่ะ การต่อสู้ได้ผลสรุปแล้ว ดังนั้นนานากิจึงเดินไปยังอัศวินที่หมดสติ และพยุงตัวเธอขึ้นมา ร่างกายที่สูงส่งนี้ไม่ควรถูกเห็นในสภาพที่ไม่น่าดูค่ะ นานากิรีบทำการรักษาเธอ

เพื่อนของฉัน ให้นานากิยืมพลังคุณอีกครั้งนะคะ

อิลแว็งค์-นาซกูล ส่งพลังให้นานากิอย่างรวดเร็ว อ่า อัศวินผู้น่าภาคภูมิใจคะ คุณได้รับการจดจำโดยเทพเจ้าเชียวนะคะ ได้โปรดภูมิใจเถอะค่ะ

เพื่อนของฉัน วันนี้เป็นวันดีจริงๆเลยนะคะ

ด้วยประโยคนี้ของฉัน เพื่อนของฉันได้พยั————ไม่หรอคะ ทำไมล่ะคะ เพื่อนของฉัน คุณไม่พอใจอะไรงั้นหรอ? อะไรนะคะ? บางอย่างที่สำคัญ? คุณพูดเรื่องอะไ————เดี๋ยวนะคะ

จากคำพูดเพื่อนของฉัน นานากิมองไปยังวิลม็อทท์ อาร์คาน

…..แปลกจัง ผ้าคาดหัวของนานากิหายไปไหนกันคะ?