ตอนที่９【รวมตัวสมาชิก】★

มุมมองเซคุโด

 

ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ยินเสียงของสาวสวยทั้งสองอย่างโรเอะซังและคาเทียซังในตอนเช้า

 

ความอึดอัดที่กวนใจหายไปในทันที

 

 

 

「ครับ ! กำลังจะไปครับผม！」

 

 

 

ตอนนี้ผมยังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย แต่ก็เปิดประตูโดยไม่ใส่ใจ

 

　แล้ว

 

 

 

「「อรุณสวัสดิ์ตอนเช้านะคะหัวหน้า」」

 

 

 

โรเอะและคาเทียต่างโค้งคำนับผมด้วยท่าทีอันงดงามจนทำให้กลายเป็นที่จับตามอง

 

เมื่อวานยังพูดจาห้วนๆใส่ผมอยู่เลยแล้ววันนี้เรียกผมว่าหัวหน้าซะแล้ว

 

 

 

ตัวผมที่โดนต้อนรับต่างจากเมื่อวานอย่างสิ้นเชิง และการที่ผมถูกเรียกแบบนี้จะว่าไงดีล่ะมันจั๊กจี้น่ะ

 

 

 

「อะ อรุณสวัสดิ์ยามเช้าครับ จู่ๆเป็นอะไรไปครับเนี่ยทั้งสองคนเลย」

 

 

 

「จริงๆแล้วชั้นอยากจะขอโทษหัวหน้า──」

 

「จริงๆแล้วฉันเองก็อยากจะขอโทษหัวหน้าค่ะ──」

 

 

 

เสียงของคาเทียซังและโรเอะซังไพเราะมากจนทั้งสองต่างมองหน้ากัน

 

 

 

「คาเทียซัง ช่วยกรุณาหุบปากสักครู่จะได้ไหมคะ? ดิฉันมาถึงเป็นคนแรกนะคะ」

 

「เธอนั่นแหละที่ต้องหุบปาก」

 

「เธอนั่นแหละที่ต้องหุบปาก」

 

 

 

หวา ทั้งสองคนกำลังทะเลาะกันเพื่อที่จะคุยกับผม

 

อาจเป็นเหมือนคนสองคนที่เป็นคู่กัดกันเสียมากกว่า

 

 

 

「เอาล่ะครับ หยุดทะเลาะกันเดี๋ยวนี้เลยนะครับ เพราะงั้นทั้งสองคนช่วยเป่ายิงฉุบกันได้ไหมครับ？」

 

 

 

「ทำไมต้องเป่ายิงฉุบด้วยคะ！」

 

「อะ โอเค」

 

 

 

ปกติแล้วเรื่องเป่ายิงฉุบจะถูกใช้ในเวลาทะเลาะกันนี่

 

คาเทียที่เป็น【อัศวินหญิงแรงค์ S】เตรียมตัวที่จะเป่ายิงฉุบอย่างเต็มที่

 

เป็นภาพที่น่าตื่นตาแต่เช้าเลยนะ

 

 

 

「ดิฉันชนะค่ะ！」

 

「บ้าเอ้ย ! ทำไมชั้นถึงได้แพ้กันละ！」

 

 

 

เอ่อ ดูเหมือนจะจบแล้วนะ

 

ปฏิกิริยาของคาเทียนี่เกินจริงไปแล้ว

 

แม้ว่าจะดูน่ารักก็เถอะ

 

 

 

「ถ้างั้น หัวหน้าเซคุโด เรื่องเมื่อวานนี้ ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่จากไปโดยไม่พูดอะไรเลย ขอโทษจริงๆนะคะ！」

 

 

 

「อะ อืม……」

 

 

 

「ในฐานะที่คุณเป็นหัวหน้าทีมของฉัน ดิฉันคิดว่าคุณเหมาะสมในการเป็นหัวหน้าทีม ดิฉันจะไม่คัดค้านเรื่องที่คุณเป็นหัวหน้าอีกแล้วล่ะ ขอให้ดิฉันได้ติดตามคุณไปด้วยนะคะ」

 

 

 

ขณะที่พูดด้วยความภาคภูมิใจ โรเอะก็โค้งคำนับด้วยท่าทีสง่างาม

 

ผมบลอนด์ยาวของเธอปลิวไสวอย่างสวยงาม

 

 

 

แม้ว่าจะเป็นลูกน้องของผม แต่ก็รู้สึกกังวลกับการที่เธอปฏิบัติหน้าที่อย่างเคร่งครัดเกินไป

 

ผมอายุน้อยกว่าพวกเธอ ดังนั้นอยากให้คุยกันแบบปกติ

 

 

 

「ชั้นเองก็เหมือนกันหัวหน้าเซคุโด」

 

 

 

คราวนี้คาเทียก้าวออกมาข้างหน้า

 

เธอยืนข้างโรเอะซังและปรับท่าทาง

 

 

 

「ชั้นอยากจะขอโทษที่ทำท่าทีไม่เหมาะสมกับหัวหน้า ชั้นเองก็ไม่คัดค้านเรื่องที่ท่านจะเป็นหัวหน้าเช่นกัน ชั้นพร้อมปฏิบัติงานในฐานะลูกน้องของท่าน」 (ป.ล.เนื่องจากนางใช้ภาษาสุภาพเลยเปลี่ยนเป็นชั้้น)

 

 

 

คาเทียเองก็โค้งคำนับแบบโรเอะซังโดยใช้ภาษาสุภาพอย่างเหมาะสม

 

 

 

จริงๆแล้วแม้ว่าพวกเธอจะเป็นนักเรียนปีสามก็ตาม

 

พวกเธอน้อมรับความผิดที่ตัวเองก่อและเคารพคนที่อายุน้อยกว่า

 

ความจริงที่พวกเธอสามารถทำแบบนั้นได้เพราะโรเอะซังและคาเทียซังมีวุฒิภาวะทางจิตใจที่ดี

 

 

 

บอกตามตรงผมอยากให้พวกเธอเลิกมาหาผมตอนเช้าๆ อะ

 

 

 

「ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกครับ ไม่เป็นไรเลย ผมรู้สึกขอบคุณทั้งสองคนมากที่ยอมรับในตัวผม」

 

 

 

ผมเองก็พยายามพูดภาษาสุภาพเพื่อไม่ให้หยาบคายต่อพวกเธอ

 

อา วุ่นวายจริงๆ

 

การมีทีมที่เคร่งครัดแบบนี้จะสร้างความตึงเครียดเอาได้

 

 

 

อย่างที่คิดเลย

 

 

 

「ได้โปรดเงยหน้าขึ้นเถอะครับ โรเอะซัง คาเทียซัง หากเป็นไปได้ ผมอยากให้ทั้งสองพูดคุยตามปกติเหมือนเดิมครับ แทนที่จะใช้ภาษาสุภาพแบบนี้……」

 

 

 

「เอ๊ะ ไม่เป็นไรงั้นเหรอคะ？」

 

「เอ๊ะ แบบนั้นจะดีเหรอ？」

 

 

 

หมายความว่าไง?

 

 

 

「อ่า พระเจ้าช่วยต้องขอบคุณคำสั่งนั่นการใช้ภาษาสุภาพกับเด็กปีหนึ่งนี่มันลำบากจริงๆนั่นแหละค่ะ」

 

「นั่นน่ะสิ ถ้าหัวหน้าพูดแบบนั้นข้าก็ไม่ขัดข้อง」

 

 

 

เปลี่ยนท่าทีเร็วเกินคาด

 

เร็วโครตๆเลยล่ะ

 

 

 

ช่างมันเถอะ

 

เพราะแบบนี้พวกเธอจะได้เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น และเหนือสิ่งอื่นใดการได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของโรเอะซังและคาเทียซังเป็นสิ่งที่ดี

 

 

 

「อาระ เซคุโดคุงงงงงง~」

 

 

 

มีอีกเสียงหนึ่งดังก้องขึ้นมา

 

ไม่ ไม่ ไม่ม วันนี้จะมีคนมาหาเยอะไปแล้วนะ

 

คราวนี้ใครอีกล่ะ? วิธีพูดแบบนั้น—————-อืม ชัดเจน

 

อาจารย์ฟรันเบลนี่เอง

 

เธอเป็นคนเดียวที่พูดด้วยท่าทีสงบ

 

 

 

เมื่อผมหันไปมองต้นทางของเสียง ก็เห็นอาจารย์ฟรันเบลในชุดเกราะสีน้ำเงินและคันธนูขนาดใหญ่กำลังมาทางนี้

 

ผมสีบลอนด์แบบดั้งเดิมยังคงตราตรึงใจ

 

 

 

「อาจารย์ฟรันเบล！」โรเอะซังและคาเทียซังต่างตกใจ

 

สองคนนี้รู้เรื่องอาจารย์ฟรันเบลรึเปล่านะ?

 

เอ่อ ก็เป็นอาจารย์ในโรงเรียนของเรา ถ้าไม่รู้ก็คงแปลกมั้ง?

 

 

 

「อาระ คุณโรเอะและคุณคาเทีย อรุณสวัสดิ์ค่า~」

 

 

 

「อรุณสวัสดิ์ค่ะ」

 

「อรุณสวัสดิ์อาจารย์」

 

 

 

โรเอะ คาเทีย ฟรันเบล ทักทายกันในยามเช้า

 

พอมาคิดดูแล้วแบบนี้ก็เป็นการรวมตัวกันของ【กองกำลังล่ามังกร】。

 

เป็นภาพที่น่าทึ่งที่สาวสวยทั้งสามคนพร้อมร่างกายอันแสนทรงเสน่ห์มาอยู่กันพร้อมหน้า

 

ภาพตรงหน้ามันงดงามมาก จนเหมือนเลือดกำเดาจะไหลออกมา

 

 

 

เมื่อคิดว่านี่คือทีมของผมจริงๆ ก็รู้สึกว่าเหนือกว่าไอ้พวกสารชั่วประเทศอื่นแล้วสิ

 

อยากจะเอาไปคุยอวดพวกกรีต้าและเพื่อนของผมชะมัด

 

 

 

「อรุณสวัสดิ์นะคะเซคุโดคุง」

 

 

 

「อรุณสวัสดิ์เช่นกันครับอาจารย์！」

 

 

 

「อาจารย์ดีใจมากเลยไม่เพียงแค่เซคุโดคุงเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ แต่ยังรวมถึงพวกเธอสองคนด้วย ตอนแรก็ตั้งใจจะไปตามที่หลังแท้ๆ」

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลพูดพร้อมกับยกมือขึ้น

 

 

 

「มีอะไรงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

โรเอะซังถาม

 

อาจารย์ฟรันเบลพยักหน้า

 

 

 

「อืม จริงๆแล้วดูเหมือนว่าฝูงมังกรจะปรากฏขึ้นที่เขตล่าสัตว์อีกแล้วค่ะ เจ้าหน้าที่ที่ใช้ในการจัดการพวกนี้ยังมีไม่พอก็เลยออกคำสั่งให้หน่วยของเราไปช่วยเหลือค่ะ」

 

 

 

ฝูงมังกรงั้นเหรอ?

 

นั่นไม่ใช่เรื่องปกติเลยนะ

 

 

 

「เอ่อ มีแค่นั้นเองงั้นเหรอคะ?」

 

 

 

「ใช่แล้วล่ะคะ นี่เป็นการทำงานของ【กองกำลังล่ามังกร】ด้วยน้า~」

 

 

 

เป็นเรื่องจริงอย่างที่พวกโรเอะซังพูด

 

อีกทั้งมันยังจะช่วยกระชับความสัมพันธ์ของพวกเราในอนาคต

 

แม้จะยุ่งยากตั้งแต่เช้า แต่เป็นโอกาสดีที่จะไปล่าแย้ในตอนเช้ากับเหล่าสาวสวยทั้งสามคน

 

 

 

「เอาล่ะ ! ถ้างั้นทุกคนก็รีบไปที่ประตูเมืองกันเถอะ Let’s Go ！」

 

 

 

ผมที่ตัดสินใจพูดเหมือนกับหัวหน้าทีม

 

ผมเองก็ออกเสียงได้ค่อนข้างดีนี่

 

 

「เซคุโดคุง」

 

อาจารย์ฟรันเบลเรียกผมราวกับว่าเจอปัญหา

 

「อะไรงั้นเหรอครับ？」

 

「ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลยนะคะ」

 

อ่าวเห้ย

นี่ผมยังใส่ชุดนอนอยู่อีกเรอะ