ตอนที่ 6 【ความสามารถของอัศวินดำเซคุโด】

เป็นเวลาสองนาทีแล้วตั้งแต่ฉันล่าเสร็จ

 

โรเอะนั้นกังวลเพราะสัญญาณสุดท้ายยังไม่มา

 

 

 

「เอ่อนั่นมัน คาเทียงั้นเหรอน่าผิดหวังซะจริง？」

 

 

 

เธอพึมพำขณะเดินผ่านป่า

 

 

 

「บ่นถึงข้างั้นเหรอ？」  

 

 

 

「เอ๋？」

 

 

 

เป็นคาเทียที่ปรากฏตัวจากฝั่นตรงข้ามถนน

 

ดูเหมือนว่าจะล่าเสร็จแล้วเลยเดินแบบชิวๆ

 

 

 

ดังนั้น

 

 

 

เธอถอนหายใจออกมา

 

ดูเหมือนจะคุยกันคนละเรื่อง

 

ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงได้เป็น【อัศวินแรงค์ S】และเป็นหัวหน้าทีม【กองกำลังล่ามังกร】

 

 

「เฮ้ย เด็กปีหนึ่งนั่นอยู่ไหน？」

 

 

 

「ดิฉันเองก็ไม่ทราบค่ะ」

 

 

 

「เอ่อ ว่าแต่ทำไมหมอนั่นถึงถูกเลือกให้เป็นหัวหน้ากันล่ะ！」

 

 

 

「ดิฉันเองก็ไม่ทราบเหตุผลเหมือนกันค่ะ！」

 

 

 

ขณะที่โรเอะและคาเทียกำลังพูดคุยกัน ก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างอยู่ในป่า

 

โรเอะตกใจและซ่อนตัวอยู่ในส่วนลึกในเมือง

 

คาเทียเองก็รีบซ่อนตัวตรงข้ามกับโรเอะ

 

 

 

เห็นได้ชัดว่าเป็นสัญญาณของมังกรและมันกำลังพุ่งตรงมาทางเรา

 

ตามที่พนักงานต้อนรับบอกมีมังกรสามตัวอยู่ในพื้นที่ล่าสัตว์

 

 

 

อีกสองตัวถูกจัดการไปแล้ว ดังนั้นเหลือคนเดียวคือเซคุโดที่จัดการด้วยตัวเอง

 

อย่าบอกนะว่าเขาแพ้มันน่ะ

 

 

 

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นแบบนั้น แต่ก็อดกังวลไม่ได้

 

โรเอะมองไปที่คาเทีย

 

คาเทียมองมาที่ฉันและก็พยักหน้า

 

 

 

เรามาถึงจุดที่ว่าต้องร่วมมือกันโค่นล้มมังกรตรงหน้า

 

 

 

แม้ว่าจะไม่ชอบกันก็ตาม แต่หากอยู่ในสมรภูมิเดียวกันก็เป็นสหายร่วมรบ

 

การต่อสู้ด้วยความประมาทเป็นหนทางไปสู่ความตาย

 

 

 

โรเอะเตรียมค้อนแม็กนั่มออกมาให้พร้อม และคาเทียเองก็หยิบบัสเตอร์แลนซ์ออกมา

 

เสียงของมังกรดังขึ้นเรื่อยๆและพื้นดินเองก็สั่นสะเทือนเล็กน้อย

 

 

 

จากนั้นสิ่งที่โผล่มาจากป่าก็ตัวเล็กกว่าที่ฉันคาดเอาไว้

 

ไม่ว่าจะมองยังไงนั่นก็คือมนุษย์

 

 

 

「บ้าเอ้ย ! รีบๆตามมาเร็วสิฟะ มังกรโง่！」  

 

 

 

เซคุโดที่บ่นเหมือนคนบ้านั่นเอง

 

มังกรกำลังไล่ตามเขาจากด้านหลัง

 

 

 

โชคดีจริงๆ

 

ดูเหมือนจะยังไม่ตาย

 

รู้สึกโล่งใจนิดหน่อย

 

 

 

ไม่อยากจะเชื่อภาพตรงหน้า แต่【อัศวินแรงค์ S】กำลังโดน【มังกรแรงค์ A 】ไล่ล่าอยู่

 

ตอนนี้ฉันพูดไม่ออก

 

 

 

เช่นเดียวกับคาเทียที่ดูงงจนทำอะไรไม่ถูก

 

 

 

「คาเทีย คาเทีย! ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ！」

 

 

 

「อา ไม่เป็นไร！」

 

 

 

ตอนนั้นเองที่ทั้งสองคนกำลังโดดออกจากพุ่มไม้

 

จู่ๆเซคุโดก็หันกลับมาและเผชิญหน้ากับมังกรที่ไล่ตามเขา

 

ดูเหมือนว่าเซคุโดแค่หนีมาตั้งหลักใหม่

 

 

 

เมื่อตระหนักถึงสถานการณ์ตรงหน้าคาเทียและโรเอะก็หยุดให้ความช่วยเหลือและดูสถานการณ์ตรงหน้า

 

 

 

มังกรนั้นส่งเสียงคำรามและพุ่งเข้าหาเซคุโด

 

เพื่อตอบสนองต่อการโจมตีนั่น เซคุโดหลบการโจมตีด้วยการเสริมแกร่งเล็กน้อย

 

 

 

　หะ！？

 

 

 

โรเอะตกใจ

 

เช่นเดียวกับคาเทีย

 

 

 

น่าทึ่งมาก

 

เขาหลบกรงเล็บที่พุ่งเข้ามาโดยมันผ่านหน้าเขาไปเพียงเล็กน้อย

 

 

 

อยู่ใกล้มากหากมองไม่ดีก็เหมือนเขาโดนมันขย้ำไปแล้ว แต่ว่ามันก็ตัดเส้นผมบางๆของเขาออกไปเท่านั้น

 

 

 

นอกจากนี้เซคุโดก็ยังทำท่าทางชิวๆ

 

ในขณะที่เขาเอามือหยิบดาบยักษ์บนหลัง การเคลื่อนไหวต่อไปของเขาช่างน่ากลัว

 

 

 

เมื่อเห็นแสงสว่างวาบเล็กน้อย แขนซ้ายของมังกรก็ถูกเฉือนออกมา

 

เมื่อเกิดแสงสว่างอีกครั้ง เซคุโดก็ทะลุผ่านมังกรราวกับสายลม

 

 

 

นั่นช่างแตกต่างกับความเร็วแสงครั้งก่อน

 

การโจมตีที่เร็วเหมือนกับแสงหากมองจากคนธรรมดา แต่หากดูดีๆเขาปล่อยการโจมตีออกไปห้าถึงสิบครั้งในไม่กี่วินาที

 

 

 

มันไม่ใช่การฟันด้วยความเร็วสูง แต่เป็นการฟันออกไปด้วยความเร็วเสียงต่างหาก

 

มังกรที่โดนโจมตีด้วยความเร็วเสียงมีเลือดไหลออกมาเหมือนดั่งดอกกุหลาบที่มีหนามแหลมผุดไปทั่วตัวและตายไปในทันที

 

 

 

การต่อสู้จบลงในไม่กี่วินาทีหลังจากเผชิญหน้ากับมังกร

 

ด้วยความรวดเร็วเช่นนั้น เซคุโดก็เก็บดาบยักษ์เข้าฝักและถอนหายใจ

 

 

 

โรเอะยังไม่อยากจะเชื่อกับภาพตรงหน้า

 

นี่ฉันเห็นอะไรอยู่?

 

 

 

ชายที่โดนมังกรไล่ล่าจนถึงเมื่อกี้กลายเป็นผู้ล่าเสียเอง

 

มังกรที่สภาพสมบูรณ์แข็งแรงกลายเป็นเนื้อบดในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีซึงเร็วกว่าโรเอะและคาเทียมาก

 

 

 

ใช้เวลาน้อยกว่า 1 นาทีด้วยซ้ำ

 

ไม่กี่วินาทีเท่านั้น

 

 

 

เหตุใดคนที่มีทักษะสูงเช่นนั้นต้องแสดงท่าทีอับอายให้เห็น?

 

ทำไมถึงทำท่าเหมือนกับมังกรนั่นเป็นตัวปัญหาขนาดนั้น?

 

ไม่ ทำไม เขาเป็นแค่นักเรียนปีหนึ่งแต่กลับมีทักษะดาบที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้?

 

 

 

ในบรรดาวิชาดาบที่โรเอะรู้จัก ของเขานี่ล่ะแกร่งสุดเท่าที่เห็นมา

 

ไม่เคยเห็นวิชาดาบที่น่าทึ่งและเร็วขนาดนี้มาก่อน

 

 

 

「อะ อะ….นายมันเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย……」

 

 

 

โรเอะโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ที่ซ่อนอยู่

 

「เอ๋？」เซคุโดพึ่งสังเกตเห็น

 

 

 

「เอ๊ะ โรเอะซัง คาเทียซัง โชคดีจริงๆที่พวกคุณปลอดภัย！」

 

 

 

พูดบ้าอะไรของนายเนี่ย

 

 

 

「ถ้างั้นก็จบเรื่องกันได้แล้วสินะ!! แน่นอนนาย ! หากสามารถใช้วิชาดาบที่น่าทึ่งแบบนั้นได้ ก็คิดว่าคงจะเร็วที่สุดแล้วล่ะ！」

 

 

 

「เห็นด้วยเลย ไม่เห็นต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นกับมังกรแค่ตัวเดียวเลยนี่」

 

 

 

「ไม่ใช่นะครับ…..ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะ นี่คือ มังกร “ตัวที่ 5” ต่างหากครับ！」

 

 

 

「──เอ๊ะ？」

 

「──หะ？」

 

 

 

โรเอะและคาเทียต่างตกใจ

 

 

มีอะไรผิดพลาดตรงไหนขออภัยล่วงหน้า