[นิยายแปล WN] Ｓ級騎士の俺が精鋭部隊の隊長に任命されたが、部下がみんな年上のＳ級女騎士だった - ตอนที่ 56【ฉันเชื่อมันนะ！】

ตอนที่ 56【ฉันเชื่อมันนะ！】

 

 

มุมมองโรเอะ

 

 

ณ เช้าวันถัดมา

 

 

 

 

 

 

โรเอะลุกขึ้นมาจากเตียงของเซคุโดและค่อยๆลืมตาขึ้น

 

 

แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องผ่านหน้าต่าง และได้ยินเสียงนกร้องขับขาน

 

 

 

 

 

 

　นี่…..ฉัน……

 

 

 

 

 

 

อา…พอหลังจากตอนนั้นฉันก็เผลอหลับไปสินะ

 

 

 

 

 

 

ตัวเธอที่ตื่นขึ้นมาก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเซคุโด ฉันจ้องมองเซคุโดที่นอนอยู่

 

 

เขายังคงนอนหลับอย่างเอาเป็นเอาตายเลยทีเดียว

 

 

แขนของเขาค่อนข้างจะแข็ง ถึงแม้คนอื่นๆจะบอกว่าแขนเขาดูนุ่มนิ่มก็เถอะ แต่แขนนี่ก็ทำให้โรเอะรู้สึกถึงความเป็นชายของเขา

 

 

 

 

 

 

เพราะแบบนั้นฉันก็เลยหลับลึกไปพร้อมๆกับเขาได้อย่างสบายใจ

 

 

ร่างกายของฉันรู้สึกสดชื่นจนน่าตกใจ

 

 

 

 

 

 

นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ฉันได้หลับอย่างมีความสุขขนาดนี้…

 

 

 

 

โรเอะคิดแบบนั้นขณะมองไปที่เซคุโด

 

 

 

 

 

 

แล้วควรจะทำยังไงกับเขาดีล่ะ？

 

 

　……ตอนนี้ก็ยังเช้าอยู่เลย ปล่อยให้เขานอนต่อไปคนเดียวต่อดีไหม

 

 

 

 

 

 

โรเอะจูบเซคุโดเบาๆที่แก้มแล้วลุกขึ้นจากเตียง

 

 

 

 

 

 

หลังจากสวมชุดชั้นในและชุดเกราะมิลธิลอีกครั้ง โรเอะก็หยิบค้อนแม็กนั่มที่วางไว้ข้างกำแพง แบกมันไว้ข้างหลังและออกไปข้างนอก

 

 

 

 

 

 

อากาศข้างนอกปลอดโปร่งสดชื่น จนโรเอะสูดหายใจเข้าลึกๆ

 

 

เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีครามสดใสและลูบไล้บริเวณใต้สะดือน้อยของเธอ

 

 

 

 

 

 

ทำไมฉันเริ่มรู้สึกกังวลใจ

 

 

ฉันรู้เหตุผลนั้นดี

 

 

เป็นความรู้สึกแปลกๆที่ให้ความอบอุ่นกับฉันอย่างน่าประหลาด

 

 

 

 

 

 

หลังจากลูบไปที่ท้องสักพัก โรเอะก็เริ่มเดินไปที่เมืองเพื่อมุ่งไปยังสนามฝึก

 

 

 

 

 

 

ฉันเองก็ต้องออกกำลังกายทุกเช้า

 

 

คาเทียเองก็น่าจะอยู่ด้วย ดังนั้นจะขอให้เธอมาเป็นคู่ซ้อม

 

 

 

 

 

 

「คุณโรเอะ อรุณสวัสดิ์ค่ะ」

 

 

 

 

 

 

โรเอะได้ยินเสียงของฟรันเบลจึงหันหลังกลับ

 

 

ตรงนั้นมีฟรันเบลที่ใส่ชุดเกราะตามปกติเดินมาทางนี้

 

 

 

 

 

 

「อรุณสวัสดิ์ค่ะอาจารย์ ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลยนะคะ」

 

 

 

 

 

 

「อืม ช่วงเช้าไม่มีการเรียนการสอน เพราะงั้นฉันก็ว่าจะมาฝึกยามเช้าเหมือนกันค่ะ」

 

 

 

 

 

 

「เข้าใจแล้วค่ะ」

 

 

 

 

 

 

「ก็แบบว่าฉันเห็นคุณโรเอะและคุณคาเทียฝึกทุกเช้าเลย ดังนั้นฉันเองก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะคะ」

 

 

 

 

 

 

「ค่ะ ถ้าไม่ได้ฝึกทุกเช้าจะรู้สึกไม่สดชื่น ก็เลยหมั่นฝึกทุกวันเลยค่ะ」

 

 

 

 

 

 

ร่างกายของผู้หญิงน่ะถ้าขาดการฝึกนิดหน่อยก็จะหย่อนยาน

 

 

เพราะมันอ่อนแอยังไงล่ะ

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ฉันเห็นเขา ฉันค่อนข้างจะอิจฉาเซคุโด

 

 

แม้ว่าจะไม่ฝึกในตอนเช้า ร่างกายก็ยังคงฟิต

 

 

แม้แต่ในหมู่ผู้ชายเขาก็เป็นคนที่แกร่งที่สุด

 

 

 

 

 

 

「ใช่จริงๆด้วยสินะคะ…….ยังไงก็ตาม คุณโรเอะ เมื่อวานไปทำอะไรกับเซคุโดคุงงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

 

 

 

　หะ！？

 

 

ทำไมจู่ๆถามแบบนั้น

 

 

 

 

 

 

「อะไรงั้นเหรอคะ ฉันก็แค่ไปซ่อมลูกบิดประตูที่บ้านเขาเท่านั้นเองค่ะ? อาจารย์ก็น่าจะเห็นนี่คะ？」

 

 

 

 

 

 

「ก็จริงนั่นแหละค่ะ แต่ถ้าลางสังหรณ์ฉันไม่ผิดละก็คุณคงจะกลับไปที่บ้านเซคุโดอีกรอบหลังจากที่พวกเรากลับบ้านไปแล้วใช่ไหมคะ？」

 

 

 

 

 

 

　นะ！？

 

 

นี่ฉันโดนตามงั้นเหรอ！？

 

 

เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย！

 

 

 

 

 

 

「อ่านั่นสินะคะ….พอดีว่า! ฉันลืมของไว้ที่บ้านเซคุโดก็เลยไปเอามาค่ะ！」

 

 

 

 

 

 

「โกหกสินะคะ？」

 

 

 

 

 

 

「ไม่ ไม่ ไม่ได้โกหกสักนิดเลยนะคะ？」

 

 

 

 

 

 

「อืมมม ฉันคิดว่ามันแปลกนะคะเพราะหลังจากที่พวกเราแยกทางกัน บ้านพวกเราก็ไปกันคนละทางไม่ใช่เหรอคะ?」

 

 

 

 

 

อึก！

 

 

นี่ฉันตกหลุมพรางงั้นเหรอ！

 

 

ฉันไม่ได้นึกถึงขนาดนั้นเลย！

 

 

 

 

 

 

「คาเทียก็พูดแบบเดียวกันนะคะว่า「ยัยนั่นจะไปไหนน่ะ？」」

 

 

 

 

 

 

นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย

 

 

นี่มันความผิดพลาดครั้งใหญ่

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่คาเทียเองก็คอยจับตามองกับเขาด้วย

 

 

น่าอายเกินไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

ที่มากกว่านั้น ยังโดนจับตามอง

 

 

ทั้งคาเทียและอาจารย์

 

 

ฉันต้องระวังตัวกว่านี้

 

 

 

 

 

 

「อาจารย์คะ พอดีว่าฉันกลับไปหยิบของที่ฉันลืมทิ้งไว้จริงๆค่ะ ไม่มีอะไรจริงๆ เอ่อนี่ไงคะ ฉันลืมค้อนแม็กนั่มไว้ที่บ้านเขา」

 

 

 

 

 

 

เมื่อฉันพูดแบบนั้นใบหน้าของอาจารย์ฟรันเบลก็เปลี่ยนไป

 

 

『มันยากเกินไปนะที่จะลืมของที่ใหญ่แบบนี้？』

 

 

『ตอนกลับบ้านก็เห็นเอามันกลับไปด้วยนี่？』

 

 

ดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ฉันทำเป็นไม่ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

「เข้าใจแล้วค่ะ แต่ว่าวันนี้น่ะคุณโรเอะมีกลิ่นของเซคุโดอยู่เต็มตัวเลย ฉันก็เลยคิดว่าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นซะอีก」

 

 

 

 

 

 

　อาจารย์มีจมูกแบบไหนกันเนี่ย！？

 

 

　แถมยังรู้ขนาดที่ว่าแยกกลิ่นเซคุโดออกอีก！？

 

 

　ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ！

 

 

 

 

 

 

「เอ๊ะ！？กลิ่นมันเหม็นชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอคะ！？」

 

 

 

 

 

 

ชิบล่ะ ฉันพูดบ้าอะไรออกไปเนี่ย

 

 

นั่นเป็นเพราะอาจารย์ฟรันเบลในตอนนี้กำลังทำหน้าตาน่ากลัว ราวกับว่าเธอมั่นใจในบางสิ่ง

 

 

 

 

 

「ปฏิกิริยาแบบนั้น ฉันคิดว่าคงมีแค่คุณโรเอะเท่านั้นแหละค่ะ」

 

 

 

 

 

 

「ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่! ฉันไม่ได้่ทำอะไรเลยจริงๆนะคะ！」

 

 

 

 

 

 

「จ้ะ เข้าใจแล้ว」

 

 

 

 

 

 

ฟรันเบลพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม

 

 

โกหกเห็นๆ

 

 

ฉันแน่ใจว่าคนๆนี้จะต้องจับเรื่องที่ฉันกับเซคุโดแอบกินกันแล้วแน่ๆ

 

 

 

 

 

「อาจารย์ ! ได้โปรดเชื่อฉันเถอะนะคะ！」

 

 

 

 

 

 

「เข้าใจแล้ว ฉันเชื่อแล้วค่า เชื่อแล้วจริงๆー」

 

 

 

 

 

 

　หนอย เธอจะเซ้นส์ดีเกินไปแล้ว！

 

 

　หยุดยิ้มแบบนั้นได้แล้วนะ！

 

 

　ทำไมถึงทำหน้ามีความสุขขนาดนั้นล่ะ！？

 

 

 

 

 

 

「อ่านั่นสินะอาจารย์ ! ดูยังไงมันก็แปลกจริงๆนั่นแหละค่ะ！」

 

 

 

 

 

 

「หมายความว่าไง？」

 

 

 

 

 

 

「เฮ้อ ปกติถ้าผู้ชายที่อาจารย์สนใจกำลังไปมีสัมพันธ์กับหญิงอื่นอาจารย์ก็น่าจะปวดใจไม่ใช่เหรอคะ？」

 

 

 

 

 

 

「อืม นั่นสินะคะ」

 

 

 

 

 

 

　เอ๊ะ？

 

 

ก็เข้าใจดีนี่

 

 

ก็มีความรู้สึกเหมือนคนปกตินี่

 

 

 

 

 

 

「ใช่ไหมล่ะคะ? อาจารย์เอง──」

 

 

 

 

 

 

「แต่ว่าอีกฝ่ายคือคุณโรเอะนี่คะ? เพราะแบบนั้นฉันมีความสุขมากเลยล่ะ」

 

 

 

 

 

 

「ไม่ไม่ไม่ใช่แล้วววว……」

 

 

 

 

 

 

　──……อืม คนๆนี้ยากที่จะเข้าใจจริงๆ

 

 

ถ้าเป็นผู้หญิงที่เธอไม่ยอมรับ เธอคงจะครอบครองเซคุโดไว้คนเดียว

 

 

ที่จริงแล้วเข้าใจง่ายกว่านั้น

 

 

 

 

 

 

ฮาเร็มใช่ไหม？

 

 

มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ！

 

 

เซคุโดคือคนที่ใช่สำหรับฉัน!

 

 

ฉันน่ะมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นภรรยาของเขา !

 

 

 

 

 

 

ฉันยอมรับเรื่องแบบนั้นไม่ได้

 

 

แต่ผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อฟรันเบลต่างออกไป

 

 

มันน่ากลัวมากที่พวกเรามีวิธีคิดที่แตกต่างกันเพราะสภาพแวดล้อมที่ต่างกัน

 

 

 

 

 

 

แต่ว่า

 

 

อาจารย์ฟรันเบลก็เป็นคนยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยรีเน่เอาไว้

 

 

ไม่ว่าฉันจะชอบเธอหรือไม่ก็ตาม สำหรับฉันแล้ว เธอก็เป็นผู้มีพระคุณของฉัน

 

 

 

 

 

 

นั่นเป็นสาเหตุที่ฉันต้องตอบแทนบุญคุณเธอ

 

 

และเมื่อพูดถึงการตอบแทนบุญคุณ ถ้าความปรารถนาของอาจารย์ฟรันเบลคืออยากให้ฉันเป็นภรรยาร่วมกันของเซคุโดฉันก็ไม่ลังเล

 

 

 

 

 

 

　เฮ้อ….เธอช่างเป็นผู้หญิงที่มีความคิดไร้สาระอะไรแบบนี้……

 

 

 

 

 

 

「ฉันเองก็ชอบคาเทียด้วย เพราะงั้น」

 

 

 

 

 

 

「อาจารย์…คาเทียอาจจะดูเป็นคนไร้เหตุผลก็จริง แต่ไม่มีทางที่ยัยนั่นจะยอมให้เกิดฮาเร็มขึ้นหรอกนะคะ」

 

 

 

 

 

 

「อาระ? คุณโรเอะไม่รู้เหรอคะ ครอบครับคุณคาเทียเองก็มีภรรยาหลายคนเช่นกันนะคะ？」

 

 

 

 

「หะ！？」

 

 

 

 

โกหกน่า นั่นเป็นเรื่องที่ฉันได้ยินครั้งแรกเลยนะ

 

 

ฉันคิดว่าการที่มีน้องสาวเยอะ แต่ฉันก็ไม่เคยคาดคิดว่าเธอจะมีแม่มากกว่าหนึ่ง

 

 

นั่นหมายความว่า !

 

 

คาเทียกับฟรันเบลเองก็ยอมรับในเรื่องฮาเร็มงั้นเหรอ?

 

 

ไม่อยากจะเชื่อเลย!

 

 

ฉันคิดว่าเธอจะมีสามัญสำนึกมากกว่านี้ซะอีก !