[นิยายแปล WN] Ｓ級騎士の俺が精鋭部隊の隊長に任命されたが、部下がみんな年上のＳ級女騎士だった - ตอนที่ 54【การตอบแทนของโรเอะ】★

ตอนที่ 54【การตอบแทนของโรเอะ】★

「รีเน่จัง ขอฟังเรื่องราวแบบละเอียดที！」

 

 

 

「หัวหน้า ! หยุดเลยนะคะจะทำแบบนั้นไม่ได้นะ！」

 

 

 

「ผมอยากรู้เกี่ยวกับรายละเอียดเรื่องนั้นมากเลยล่ะ รีเน่จัง！」

 

 

 

「จริงๆแล้ว──」

 

 

 

「เน่ เน่ เน่ เน่ รีเน่ ! หยุดเลยนะ ! จะพูดอะไรนะ ! คิดจะพูดเรื่องอะไรกันค้าาาาาาา！？」

 

 

 

「อืมพี่สาวมันคงจะดีกว่านี้นะคะ ถ้าพวกเราเล่าเรื่องนี้ให้คุณเซคุโดฟัง」

 

 

 

「เอ๊ะ？」

 

 

 

โรเอะทำตัวน่าสงสัย

 

รีเน่หันมามองผมโดยไม่สนใจเธอ

 

 

 

「คุณเซคุโด คือว่าพี่สาวดิฉันอยากจะตอบแทนคุณเซคุโด ที่ทำให้เธอยิ้มได้แบบนี้ค่ะ」

 

 

 

「！」

 

 

 

「เอ๊ะ ตอบแทนผมเหรอ？」  

 

 

 

「ใช่ค่ะ เธอบอกว่าถ้าอาจารย์ฟรันเบลเสียไปในขณะนั้นเธอคงไม่สามารถหัวเราะหรือยิ้มไปได้อีกตลอดชีวิตแน่ค่ะ」

 

 

 

เมื่อผมได้ยินแบบนั้นก็มองไปทางโรเอะ

 

แก้มของโรเอะเปลี่ยนเป็นสีแดงและหันไปมองทางอื่น

 

แน่นอนว่าอาจารย์ฟรันเบลก็จ้องตาเป็นมันเลย

 

 

 

「ฉันเองก็คิดแบบนั้นเช่นกัน แม้ว่าจะมีชีวิตรอดมาได้ แต่ถ้ามีคนต้องถูกสังเวยเพราะฉันไป ฉันเลือกที่จะตายดีกว่าค่ะ ดังนั้นฉันเองก็อยากจะแสดงความขอบคุณต่อคุณเซคุโดอีกครั้ง ในฐานะทั้งน้องสาวและขอบคุณแทนพี่สาวของฉันด้วย ขอบคุณมากๆเลยค่ะ」

 

 

 

รีเน่ก้มศีรษะให้กับผม

 

 

 

งั้นเหรอ

 

นั่นเป็นเรื่องจริงเหรอ

 

ถ้าอาจารย์ฟรันเบลเสียชีวิตไป ไม่ใช่แค่ผม แต่คนอื่นๆคงไม่มีความสุขแน่

 

 

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ผมก็ดีใจที่ไปช่วยเธอได้ทันเวลา

 

ดีจริงๆที่ไม่ต้องเสียใครไป

 

 

 

「ดิฉันจะต้องตอบแทนบุญคุณนี้อย่างแน่นอนค่ะ」

 

 

 

「ไม่หรอก รีเน่จัง แค่คำพูดเดียวก็เพียงพอแล้ว และก็นะพี่สาวเธอ โรเอะซัง ทำให้ผมมามากเกินพอแล้วล่ะครับ ถ้าจะให้ผมรับอีกคงเกรงใจแย่？」

 

 

 

เมื่อผมพูดแบบนั้นขณะมองไปที่โรเอะ โรเอะก็ยิ้มให้ผมราวกับเป็นเรื่องธรรมดา

 

 

 

「แน่นอนหัวหน้าเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีเถอะค่ะ」

 

 

 

โรเอะขยิบตาให้ผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

 

น่ารักชะมัดเลยวุ้ย……。

 

เป็นไปได้ไหมที่จะคาดหวังเรื่องแบบนั้น?

 

 

 

ชักสงสัยแล้วสิว่าจะตอบแทนผมแบบไหน

 

　……โดยไม่คาดคิดว่าเรื่องซ่อมลูกบิดประตูนั้น

 

คงเป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง

 

 

 

※

 

 

 

「โปรดดูนี่หน่อยค่ะหัวหน้า พวกเราทำลูกบิดประตูให้ใหม่แล้วนะคะ！」

 

 

 

「……」

 

 

 

เหตุเกิดที่หน้าบ้านผม

 

สิ่งที่ผมคาดการณ์ว่าการตอบแทนของเธอคือ『ซ่อมลูกบิดประตู』ดันเป็นจริง

 

 

อ่า ลูกบิดประตูใสกริ๊งเลยล่ะ

 

ผมก็บอกไปแล้วว่าจะซ่อมเอง ไม่นะ ผมอุตสาห์จะให้ช่างไม้มาซ่อมอยู่แล้วเชียวววววววววว

 

 

 

「ก็ดีเลยนะหัวหน้า」

 

「ดีจังเลยเนอะเซคุโดคุง」

 

 

 

คาเทียและฟรันเบลพูดพร้อมกัน

 

ดูเหมือนว่าพวกเธอสองคนเองก็ตกใจกับการตอบแทนเรื่องนี้ ดังนั้นพวกเธอเองก็ยิ้มเจื่อนๆ

 

 

 

「แล้วทำไมลูกบิดประตูถึงหักไปล่ะ？」

 

 

 

จากนั้นอาจารย์ฟรันเบลก็พุ่งเป้าไปที่สิ่งน่าสงสัยสุดๆทันที

 

คาเทียเองก็ด้วย

 

 

 

「อันที่จริงมีโจรบุกเข้าบ้านหัวหน้าเมื่อเช้านี้ ผู้ชายคนนั้นพังลูกบิดประตู」

 

 

 

「เอ๊ะ？　แบบนั้นเหรอเซคุโดคุง？」

 

 

 

「เอิ่ม~….อ่านั่นสินะครับ」

 

 

 

จริงๆแล้วคือโรเอะบ่นว่าทำมันพัง

 

 

 

「มีอะไรถูกขโมยหรือเปล่า? ไม่เป็นไรนะ？」

 

 

 

「มันก็โอเค ดูเหมือนว่าคาเทียซังและโรเอะซังจะจับมันได้แล้ว ดังนั้นจึงไม่มีความเสียหายใดๆ」

 

 

 

ดูเหมือนว่าภายในบ้านถูกทำลาย แต่โรเอะและคาเทียก็ทำความสะอาดแล้ว

 

ขอบคุณจริงๆ

 

 

 

「แบบนี้ก็น่าจะโอเค」

 

 

 

「วันนี้จะเอายังไงดีล่ะหัวหน้า ยังคงเหนื่อยอยู่ใช่ไหมล่ะ？」

 

 

 

เมื่อคาเทียถามผม ผมก็พยักหน้า

 

 

 

「นั่นสินะ บอกตามตรงผมยังง่วงอยู่เลยอยากกลับไปนอนแล้วครับ」

 

 

 

「หากเป็นเช่นนั้นก็สลายโต๋กันเถอะวันนี้」

 

 

 

「ใช่ งั้นวันนี้ฉันเองก็จะพักผ่อนเยอะๆเหมือนกันค่ะ」

 

 

 

※

 

 

 

หลังจากพบกับลูกน้องในทีมทั้งหมดและมุ่งหน้ากลับบ้าน ผมก็วางมือลงบนลูกบิดประตูอันใหม่และเข้าไปในบ้าน

 

หมุนง่าย ล็อคง่าย

 

อย่างที่คิดดีจริงๆ(บ้าเอ้ยยยย)。

 

 

 

พอคิดว่าคาดหวังอย่างอื่นก็ดันได้อีกอย่าง

 

คิดว่าโรเอะจะมอบคำขอบคุณอันแสนล้ำค่ากว่านี้เพราะเธอรวยมาก

 

 

 

ผมถอดชุดเกราะอุปกรณ์ออก เปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านแล้วนอนลงบนเตียง

 

ไปนอนกันเถอะ

 

 

 

　ก๊อก ก๊อก ก๊อก……

 

 

 

　เอ๊ะ？

 

　เสียงเคาะ？

 

ใคร？

 

 

 

「หัวหน้า…ดิฉันโรเอะค่ะ」

 

 

เอ่อออ โรเอะ

 

กลับมาทำไมนี่

 

 

 

「ครับครับ เชิญเข้ามาเลยครับ～」

 

 

 

ผมไขกุญแจลูกบิดประตูและเปิดประตูช้าๆ

 

จากนั้นโรเอะก็ยืนอยู่ตรงหน้าผมตามปกติ

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง สภาพของเธอดูหงุดหงิดและหน้าแดงอย่างมาก

 

 

 

「โรเอะซัง มีอะไรงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

「อืม คาเทียและคนอื่นๆไม่ได้มาใช่ไหมค่ะ？」

 

 

 

「เอ๋？อ๋อ คงกลับถึงบ้านกันหมดแล้วครับ」

 

 

 

「อืม….ถ้างั้นดิฉันขอรบกวนหน่อยได้ไหมคะ？」

 

 

 

「อะครับ เชิญเลยครับ」

 

 

 

　เป็นอะไรไปงั้นเหรอโรเอะ？

 

 

 

「ขอรบกวนหน่อยนะคะ」โรเอะพูดแบบนั้นแล้วเข้ามาด้านใน

 

หลังจากปิดประตูหน้า โรเอะก็ล็อคประตูทันที

 

ราวกับว่าไม่อยากให้ใครเข้ามาทั้งนั้น

 

 

 

「ขออภัยด้วยนะคะกับเรื่องก่อนหน้านี้ แต่ฉันไม่คิดว่าแค่เรื่องซ่อมประตูจะทำให้หัวหน้าพึ่งพอใจได้หรอกค่ะ」

 

 

 

「เอ๊ะ？」เมื่อผมมองไปที่โรเอะก็เห็นโรเอะยืนก้มหน้า แต่แก้มแดงแจ๋เลย

 

 

 

「คิดมากเลยล่ะค่ะเรื่องรางวัล ? แต่ดิฉันก็พยายามหาสิ่งที่ทำให้หัวหน้ามีความสุขได้ ดังนั้นฉันก็เลยไม่รู้ว่าจะมอบของขวัญอะไรให้หัวหน้าจริงๆค่ะ」

 

 

 

「โอ๊ะ เรื่องนั้นผมต้องขอโทษจริงๆ」

 

 

 

「เอ่อ ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ ! อย่างไรก็ตาม เนื่องจากหัวหน้าเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยรีเน่และอาจารย์ ฉันคิดว่าฉันก็ควรจะเสี่ยงชีวิตด้วยเช่นกัน」

 

 

 

　เอ๊ะ หมายความว่าไง……。

 

 

 

「เอาล่ะหัวหน้า รางวัลสำหรับคุณงามความดีที่คุณได้ทำให้กับฉันและน้องสาวแถมยังช่วยอาจารย์ฟรันเบลคือ『ตัวฉันเอง』ค่ะ！」

 

 

 

เธอกล้าพูดแบบนั้นได้เช่นไร

 

ยิ่งไปกว่านั้นหน้าของเธอแดงแจ๋สุดๆ และร่างกายก็สั่นเทาไปด้วยความกังวลใจ

 

 

 

ผมเองก็เหงื่อซกเลย

 

ดูเหมือนว่าเธอจะอายกับสิ่งที่พูดมากๆ และแม้แต่ใบหน้าของเธอยังเหมือนมีไอน้ำผุดขึ้นมาเลยล่ะ

 

เห็นแล้วผมก็ตื่นเต้นสุดๆ

 

 

 

「ฉัน ฉันน่ะ ตราบใดที่โอเคกับคนอย่างฉัน หัวหน้าจะทำอะไรทุกอย่างที่ต้องการกับฉันก็ได้ค่ะ โอเคไหมค่ะ? แต่ว่า แค่วันนี้เท่านั้นนะ！」

 

 

 

อย่างไรก็ตาม ผมก็รู้สึกว่าโรเอะเป็นคนที่สวยงามมากและยอดเยี่ยมที่จะพยายามตอบแทนบุญคุณที่เธอได้รับมา แม้จะต่อให้ต้องทำสิ่งที่ไม่ชอบก็ตามที

 

 

 

「เอ่อ คือว่าโรเอะซัง」

 

 

 

「คะ ค่ะ！　อยากได้อะไรงั้นเหรอคะ！」

 

 

 

「ผมง่วงมากเลยล่ะครับ ผมอยากนอนหนุนตักโรเอะซังอีกสักครั้งครั？」

 

 

 

「เอ๊ะ！？」

 

 

 

「พอดีว่าหนอนหนุนตักโรเอะ มันให้ความรู้สึกที่ดีมากเลยล่ะครับ」

 

 

 

「──……ถ้าแค่นั้นละก็ไม่เป็นไรค่ะ？」

 

 

 

「ขอบคุณครับ ถ้างั้นรบกวนด้วยนะครับ」

 

 

 

เมื่อผมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ คุณโรเอะก็ลูบอกอย่างโล่งใจ

 

 

 

「เข้าใจแล้วค่ะหัวหน้า หลับฝันดีนะคะ」