ตอนที่ 51【หลุมฝังศพ】

มุมมองเซคุโด

 

ไมกี่นาทีหลังจากที่ชายสวมฮู้ดำถูกอัศวินจับกุมไป

 

ผมก็ได้เจอกับโรเอะและคาเทียที่อยู่ใกล้ๆบ้านผม

 

 

 

「หัวหน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」

 

 

 

จู่ๆโรเอะก็รีบพุ่งเข้ามาหาผมในทันที

 

ผมที่โดนพุ่งเข้าอย่างแรงก็ล้มลงและโดนจับกดอยู่ตรงนั้น

 

 

 

「เอ่ออ ! โรเอะซัง！」

 

 

 

「คิดถึงจังเลยค่ะ หัวหน้า มีข่าวดีมาบอกค่ะ ! น้องสาวของฉันรีเน่หายดีเป็นปกติแล้วค่ะ！」

 

 

 

อาาา！

 

หายดีแล้วงั้นเหรอ

 

ยาลับได้ผลดีเยี่ยมเลยนะ

 

 

 

「จริงเหรอครับ นั่นเป็นเรื่องที่ดีมากเลยครับ ถ้างั้นก็พาผมไปหาคุณน้องสาวหน่อยสิครับ！」

 

 

 

　ครั้งที่แล้วเธอพูดกับผมว่า『ถ้าแตะต้องน้องสาวของดิฉันแม้แต่เพียงปลายนิ้วเดียวละก็ ไอจะขยี้ยูให้แหลกคึ？』ก็รู้อยู่แล้วล่ะนะเธอคงไม่ให้ผมเข้าพบหรอก

 

 

 

ถึงรู้อยู่แล้วแต่ก็อยากพูดออกไป

 

 

 

「แน่นอน หัวหน้า รีเน่อยากจะเจอหัวหน้ากับอาจารย์ฟรันเบลพอดีเลยล่ะค่ะ !」

 

 

 

　เหะ？

 

　ได้จริงดิ！？

 

　นี่มันเป็นการพัฒนาความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นใช่ไหม！

 

 

 

「เอ เออ จะดีจริงๆงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าเป็นคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้ล่ะก็」

 

 

 

โรเอะพูดแบบนั้นพร้อมกับรอยยิ้มเต็มใบหน้า

 

ไม่น่าเชื่อว่าวันที่จะได้เจอกับน้องสาวของโรเอะจะมาถึง

 

อาจเป็นน้องสาวที่สวยเหมือนกับโรเอะแน่นอนเลยล่ะ

 

ตั้งตารอดเลยล่ะ !

 

 

 

「งั้นก็รีบไปหากันเล──」

 

 

 

「เดี๋ยวก่อน！」

 

 

 

จู่ๆก็โดนคาเทียเบรคกะทันหัน

 

 

 

「โรเอะ เข้าใจนะว่าเธอรู้สึกยังไง แต่รอสักครู่ หัวหน้าโดนฝ่าบาทเรียกพบไม่ใช่เหรอ」

 

 

 

อ่าาาาาาาาาาาาาเกือบจะลืมไปเลย

 

　แต่ว่าอยากไปเจอคุณน้องสาวอะงื้อー。

 

องค์ราชาเรอะー。

 

 

 

「อ๋อ แบบนั้นสินะคะ」

 

 

 

「แล้วก็ที่สำคัญ….หัวหน้าหายไปไหนมา? รู้ไหมว่าการที่เจ้าไม่อยู่บ้านขโมยขึ้นบ้านนะเนี่ย？」

 

 

 

「เอ๊ะ ขโมยงั้นเหรอ เรื่องจริงงั้นเหรอ！？」  

 

 

 

แต่ว่าบ้านผมมีอะไรให้ขโมยงั้นเหรอ!?

 

 

 

「จริงๆนะ ข้ากับโรเอะได้จัดการสำเร็จโทษมันไปเรียบร้อยแล้ว」

 

 

 

「เอ่อ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ？」

 

 

 

เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นชายสวมฮู้ดนั่น?

 

นั่นเป็นโจรทีโรเอะและคาเทียจับได้ใช่ไหม

 

ถ้าอย่างงั้นก็อธิบายได้ว่าทำไมถึงมีอัศวินมารับตัว

 

 

 

「อย่าบอกนะว่าขโมยเข้าไปในบ้านเพราะงั้นต้องรีบซ่อมลูกบิดประตูแล้ว」

 

 

 

「ลูกบิดประตู？」

 

 

 

「อะเอ่อ ไม่มีอะไร」

 

 

 

　เกือบไปแล้วー。

 

คดีลูกบิดประตูพังนั้นเก็บเป็นความลับต่อคาเทีย

 

โรเอะจ้องมาทางนี้แรงมาก

 

อย่าใจร้ายกับผมนักสิ

 

 

 

「──แล้วไปอยู่ที่ไหนมาจนถึงตอนนี้ ? คงไม่ใช่ว่าไปหลับนอนกับอาจารย์ฟรันเบลมาหรอกนะ？」

 

 

 

　ชิบละ！

 

 

 

　……คาเทียจะเซ้นส์ดีเกินไปไหม？

 

　ทำไมถึงรู้ล่ะ？

 

　ลางสังหรณ์ของผู้หญิงงั้นเหรอ？

 

 

 

「เอ่อ เปล่าหรอก ก็แค่ออกไปวิ่งยามเช้าเฉยๆ」

 

 

 

「แต่ว่าดูไม่เห็นมีเหงื่อเลยนะ？」

 

「เหงื่อไม่ออกเลยนะคะ？」

 

 

 

ทำไมทั้งสองคนถึงได้สงสัยผมถึงขนาดนั้น !?

 

ผมไม่สามารถพูดเกี่ยวกับ【คืนนั้น】ประสบการณ์สู่ความเป็นผู้ใหญ่ของผม！

 

 

 

「เอ่อทั้งสองคน ถ้างั้นผมขอไปเข้าเฝ้าองค์ราชาก่อนนะครับ อืม คงไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ คาเทียซัง？」  

 

 

 

「อา เวลานี้องค์ราชาก็ได้บอกว่า ให้ไปหาทันทีที่หัวหน้าตื่นน่ะ」

 

 

 

ฮี้ เกือบไปแล้วเชียวววววววว

 

 

 

「อย่าทำหน้าแบบนั้นเลย หัวหน้า ไม่ใช่ว่าจะโดนประหารชีวิตสักหน่อย เมื่อได้รายงานเรื่องที่ปราบมังกรแรงค์ S ตัวที่สอง พระองค์ทรงพอพระทัยมากเลยนะ？」

 

 

 

「แต่การไปที่【หุบเขากองทัพมังกร】โดยไม่ได้รับอนุญาตล่ะ？」

 

 

 

「ก็คงจะไม่โกรธหรอกมั้ง ถ้าเช่นนั้นให้ข้าไปเป็นเพื่อนดีไหม？」

 

 

 

「ได้โปรดด้วย มากับผมด้วยเถอะครับ！」

 

 

 

「ตอบทันทีเลยนะ……」

 

 

 

「อา ถ้างั้นดิฉันเองก็จะไปด้วย ! ดิฉันเองก็อยากจะทูลฝ่าบาทว่าน้องสาวของดิฉันหายดีแล้ว」

 

 

 

「ถ้าอย่างงั้นโรเอะก็ไปด้วยสินะ แบบนี้ควรไปตามอาจารย์ฟรันเบลมาด้วยดีไหม」

 

 

 

　หากได้รับความช่วยเหลือจากอาจารย์ฟรันเบลกล่าวว่า『ถ้าไม่มีเซคุโดคุงดิฉันคงไม่รอดแน่ค่ะ』แบบนี้ฝ่าบาทก็จะทำอะไรผมไม่ได้

 

 

 

ด้วยสิ่งนี้ก็จะไม่โดนดุ !

 

 

 

「งั้นพวกเราจะไปพร้อมกับทั้งหน่วยเลยเหรอครับ？」

 

 

 

「น่า น่า น่า ดิฉันเองก็อยากเจออาจารย์ฟรันเบลมากเลยล่ะค่ะ และตั้งใจจะพาไปพบน้องสาวของดิฉันด้วย」

 

 

 

「งั้นเหรอครับ」

 

 

 

「ถ้างั้นไปบ้านอาจารย์กันดีไหมครับ！」

 

 

 

ผมพูดแบบนั้นและเดินกลับไปทางเดินที่จากมา

 

　──อาจารย์ จะลุกไหวไหมนะ？

 

 

 

※

 

 

 

จากนั้นพวกเราก็มาถึงบ้านอาจารย์ฟรันเบล

 

เขาเมินคฤหาสน์ที่ตั้งอยู่กลางลานกว้างและมุ่งหน้าไปยังกระท่อมเล็กๆในมุม

 

 

 

「หัวหน้าจะไปไหนน่ะ？」

 

「อาจารย์ไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์งั้นเหรอคะ？」

 

 

 

คาเทียและโรเอะดูงง

 

 

 

「ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ครับ อาจารย์อยู่ตรงกระท่อมตรงนั้น」

 

 

 

「เออออออ๋！？　ให้อยู่ในที่ๆเหมือนกับห้องน้ำแบบนั้นอะนะคะ！？」

 

 

 

โรเอะ

 

นั่นมันเสียมารยาทนะครับ

 

บ้านของผมเองก็ขนาดแบบนั้นแหละ

 

 

 

「อาจารย์เป็นอะไรงั้นเหรอ? ความสัมพันธ์กับครอบครัวไม่ดีงั้นเหรอ？」

 

 

 

「อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เพราะว่าไม่ได้ยินจากเจ้าตัวและคงจะดีกว่าถ้าไม่ไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว」

 

 

 

จากนั้นโรเอะพยักหน้าเล็กน้อย

 

 

 

「ฉลาดสุดๆเลยนะคะหัวหน้า แม้กระทั่งเรื่อง【เวทย์โจมตี】ที่ถูกปลุกในบรรดาผู้หญิงก็ทราบดี」

 

 

 

「ละเอียดอ่อนมากเลยนะ？」คาเทียพูดเสริม

 

 

 

「อ่า นั่นก็เพราะว่าอาจารย์มีพี่สาวอยู่สามคนนี่」

 

 

 

「เหหหหหหห……」ดูเหมือนว่าคาเทียจะเดาได้แล้ว ณ จุดนี้

 

 

 

ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องราวของผมที่เป็นผู้ชายควรจะรู้

 

โชคดีจริงๆที่อ่านบรรยากาศออก

 

 

 

ในขณะที่คิดถึงเรื่องนั้นผมก็เคาะประตูบ้านของอาจารย์ฟรันเบล

 

จากนั้นก็ได้ยินเสียงต่ำๆ「ใครคะ？」ของอาจารย์ฟรันเบล

 

 

 

「อาจารย์ ! เซคุโดเองครับ！」

 

 

 

「เฮะ เอ๋ เซคุโดคุงเหรอ？」

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลเปลี่ยนท่าที จากนั้นก็โผล่ออกมาต้อนรับในทันที

 

 

 

「อาร่า เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอคะ? หรือว่าจะลืมอะไรไว้ในบ้า──……」

 

 

 

เสียงของอาจารย์ฟรันเบลหยุดไปชั่วขณะ

 

ขณะเดียวกัน คาเทียและโรเอะต่างตัวแข็งทื่อ

 

 

 

สาเหตุหนึ่งก็คืออาจารย์ฟรันเบลที่โผล่ออกมาในสภาพชุดนอนที่บางมาก

 

อีกสาเหตุหนึ่งคือการสวมชุดนอนบริเวณด้านบน

 

 

 

หน้าอกของเธอเผยให้เห็นโดยไม่ใส่เสื้อใน

 

บางทีอาจจะคิดว่าผมมาคนเดียวเลยโผล่ออกมาในสภาพแบบนี้

 

 

 

คงไม่คิดว่าจะมีคาเทียและโรเอะมาพร้อมกับผม

 

 

 

「……」

 

「……」「……」「……」

 

 

 

ทุกคนต่างตัวแข็งทื่อ

 

อาจารย์ฟรันเบลปิดประตูเงียบๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

จากนั้นเสียงเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วก็ดังขึ้น

 

 

 

「เอ่อทำเป็นไม่เห็นแล้วกัน」

 

「นั่นสินะคะ」

 

 

 

คาเทียและโรเอะกล่าวเช่นนั้น

 

จากนั้นคาเทียก็จับไหล่ผมอย่างแรง

 

 

 

「ไว่ค่อยมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทีหลังนะ หัวหน้าาาา？」

 

 

 

「ฮี่่ ! ทำไมละครับ！？」

 

 

 

จากนั้นโรเอะเองก็คว้าไหล่ผมด้วย

 

 

 

「ยังจะมาอะไรอีกงั้นเหรอค้าาา !? ทั้งๆที่รู้ว่าเซคุโดมาหาแท้ๆ แต่การแต่งตัววาบหวิวแบบนั้นแสดงว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นสินะค้าาาาา」

 

 

 

โรเอะพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเจตนาซ่อนเร้น

 

ใบหน้าของคาเทียเองก็แฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

 

น่ากลัวจัง

 

 

 

「ทุกคนขอโทษที่ให้รอนะคะ？」

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว !

 

เร็วมาก ！

 

 

 

「วันนี้มีแผนอะไรงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

คาเทียส่ายหัวให้กับอาจารย์ฟรันเบลที่โผล่ออกมาด้วยสีหน้าแดงก่ำ

 

 

 

「เอ่อ..คือ..ไม่มีแผนอะไรเป็นพิเศษ แต่ว่าต้องไปที่ปราสาทครับ」

 

 

 

「เอ๊ะ งั้นเหรอคะ ถ้างั้นก็ออกเดินทางกันเลยดีกว่าค่าา！」

 

 

 

「อะเอ่อ อาจารย์ ? ไม่เป็นไรเหรอครับ？」

 

 

 

「อืม！　สบายหายห่วงฟิตมากเลยล่ะ！」

 

 

 

อาจารย์ อาจารย์ดูรนมากเลยนะครับเก็บอาการหน่อย

 

 

 

「ถึงแม้ว่าจะรู้สึกเหนียวเหนอะหนะตามตัวนิดหน่อยก็เถอะนะคะ！」

 

 

 

「เหนียวเหนอะงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

โรเอะและคาเทียทำหน้าสงสัย

 

 

 

「อะ เอ่อ ไม่ใช่นะคะ ! พอดีดื่มน้ำมากไปหน่อยก็เลยถ่ายหนัก ! เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ！」

 

 

 

「อาจารย์ ช่วยใจเย็นหน่อยเถอะ」

 

「ใช่แล้วอาจารย์ใจเย็นก่อนเถอะค่ะ」

 

 

 

คาเทียและโรเอะกล่าวเช่นนั้น

 

 

 

「ค่ะ ! ขอโทษนะคะ！」

 

 

 

ไม่ได้การแล้ววววว

 

อาจารย์กระวนกระวายจัดเพราะอายมาก

 

 

 

อย่างไรก็ตามคาดไม่ถึงเลย

 

ดื่มน้ำนั่นเข้าไปเยอะท้องยังแบนราบอยู่อีก

 

ยิ่งไปกว่านั้นยังตั้งแต่เช้าเลย

 

นั่นเป็นเคล็บลับความสวยของอาจารย์งั้นเหรอ