ตอนที่ 49【อาบน้ำร่วมกันและ……】

มุมมองเซคุโด

 

ตอนนี้ผมฝันอยู่ใช่ไหม

 

ผมมารบกวนบ้านอาจารย์ฟรันเบลก็เกรงใจแล้ว แม้กระทั่งตอนนี้ผมกำลังอาบน้ำอยู่

 

 

 

ได้แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว

 

แต่ยิ่งกว่านั้น

 

ปัญหาคืออาจารย์ฟรันเบลลงแช่น้ำพร้อมกับผมแล้วนั่งข้างๆกัน

 

 

 

แน่นอนว่าเปลือยเปล่าทั้งคู่

 

ไม่มีอะไรที่ปกปิดสองเราเอาไว้ เช่น ผ้าขนหนู

 

เปลือยจริงๆ

 

 

 

น้ำที่ต้มนั้นใสมากแถมสะอาดเกินไปด้วยซ้ำ ดังนั้นหากตั้งใจโฟกัสดีๆก็จะสามารถเห็นหน้าอกของอาจารย์ได้

 

 

 

ไม่ใช่แค่นั้นนะ

 

แถมยังได้เห็นทรวดทรงอันแสนเซ็กซี่

 

อยากจะจ้องมองมันมากซะเหลือเกิน แต่ทำไม่ได้

 

ผมทำได้แต่มองไปข้างหน้าโดยพยายามไม่มองอาจารย์

 

 

 

「ฮาาาา~………รู้สึกดีจังเลยนะคะ……」

 

 

 

「คะคะคะคะครับ รู้สึกดีมากเลย……」

 

 

 

น้ำเสียงที่เหมือนกับจะละลายของอาจารย์น่ารักมาาาากกกกกก

 

และร่างกายของอาจารย์ก็นุ่มนิ่มเหลือเกิน

 

ทำไมถึงรู้งั้นเหรอ?

 

นั่นเป็นเพราะครึ่งล่างของผมและอาจารย์แนบชิดกันเลยน่ะสิ

 

 

 

เพราะมันอยู่ในถังไม้ไง

 

มันแคบมาก

 

 

 

「ขอบคุณที่รับฟังคำขอของฉันแม้ว่าจะเห็นแก่ตัวก็ตามทีนะคะ」

 

 

 

「คะคะคะครับ！」

 

 

 

ลืมไปเลยว่าเหนื่อยเพราะตอนนี้เครียดสุดๆ

 

 

 

「อยากจะอาบน้ำด้วยกันแบบนี้มานานแล้วล่ะค่ะ」

 

 

 

ผมเองก็อยากอาบด้วยเหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

 

 

 

「แบบนั้นเองเหรอครับ?」

 

 

 

「อืม~」

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลคิดอะไรอยู่สักพักจากนั้นก็เอาใบหน้ามาแนบไหล่ผม

 

ผมสีครีมของเธอแตะแก้มผม

 

สัมผัสที่แก้มนุ่มๆของอาจารย์ผ่านไหล่ผม

 

 

 

พวกเราเหมือนกับเป็นคนรักกันจริงๆ

 

ไม่ใช่ แบบนี้ต้องคิดว่าเราเป็นคนรักกันแล้วต่างหาก

 

ถึงจะแบบนั้น แต่ใจเต้นตึกตึกน่าดูเลย !

 

ผมเองก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นจากหน้าอกอันแสนอวบอิ่มของอาจารย์ อาจจะเพราะรู้สึกเหมือนกันรึเปล่า?

 

 

 

「อุฮะฮะฮะฮะ เสียงหัวใจเต้นดังมากเลยนะเซคุโดคุง」

 

 

 

「อาจารย์เองก็เหมือนกันไม่ใช่รึไงครับ？」

 

 

 

「เอ๊ะ งั้นเหรอคะ? ฉันเองก็ตื่นเต้นมากจนแทบจะทนไม่ไหวเหมือนกัน」

 

 

 

อาจารย์หัวเราะทั้งๆที่ยังซบไหล่ผม

 

อาจารย์เองก็ตื่นเต้นเหมือนกันสินะ

 

รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่เราความคิดตรงกัน

 

 

 

「……เซคุโดคุง」

 

 

 

「ครับ？」

 

 

 

「ขอโทษนะ ที่ช่วงนี้ฉันทำให้นายเป็นห่วงอยู่เสมอเลย」

 

 

 

จู่ๆก็พูดอะไรออกมา

 

ผมหันไปมองอาจารย์ที่ซบไหล่ผม

 

 

 

「ในตอนที่สู้กับมังกรแรงค์ S  ฉันเองก็เป็นได้แค่ตัวถ่วงของเซคุโดคุง ฉันได้แต่คิดว่าตัวเองไร้ประโยชน์ อัศวินแรงค์ S บ้าบออะไรกัน หน่วยรบที่เก่งกาจอะไรนั่น แค่คิดฉันก็ปวดใจมากๆ……」

 

 

 

「อาจารย์……」

 

 

 

「แต่ว่านั่นเป็นเหตุผลที่ฉันคิดว่าโชคดีและทำให้กลับมาหัวเราะได้อีกครั้ง」

 

 

 

「เอ๊ะ？」

 

 

 

「ตอนนี้ที่พวกเรายังมีชีวิตอยู่ก็เพราะเซคุโดคุงที่เป็นอัจฉริยะ ถ้าไม่มีเซคุโดคุงฉันคงจะตายไปแล้ว ตั้งแต่ศึกครั้งแรก ตั้งแต่มังกรแรงคS ตัวสีน้ำเงินนั่น แม้แต่ในคราวนี้ก็เกือบตายเพราะมังกรดำนั่น……」

 

 

 

ตอนนั้นเหรอ?

 

นี่มันเรื่องอะไรกัน

 

 

 

「ตอนนี้เองเซคุโดคุงก็เป็นถึงอัจฉริยะที่ช่วยทั้งฉันและ【อาณาจักรเอลกันดี】เอาไว้เลยนะคะ」

 

 

 

「พูดเกินไปครับ」

 

 

 

「จริงๆนะ พ่อของนายฟอเร้ด นายน่ะเหมือนกับเขามากๆเลยล่ะ เป็นอัจฉริยะเช่นเดียวกับนายเลยจริงๆ」

 

 

 

สมแล้วที่เป็นพ่อของผม

 

 

 

「มังกรแรงค์ S ที่กำเนิดขึ้น ก็เกิดมาพร้อมกับวีรชนผู้แข็งแกร่ง มนุษย์ในตอนนี้น่ะคิดว่านายเป็นวีรชนที่ช่วยเหลือมวลมนุษย์นะ」

 

 

ตัวผมไม่ได้วิเศษอะไรขนาดนั้นหรอก

 

อัจฉริยะที่ปรากกฏตัวเมื่อ 10 ปี ที่แล้วและสังหารมังกรแรงค์ S ลงได้

 

ในเวลานั้น【อาณาจักรเอลกันดี】ก็ต้องเสียอัศวินแรงค์ S คนนั้นไป

 

เพราะแบบนั้นมนุษย์ถึงได้รอดมา

 

 

 

「ดังนั้นผมเคยคิดว่าผมโชคดีมากและคิดว่า..」

 

 

 

รู้สึกเหมือนกันจริงๆสินะ

 

 

 

「ขอบคุณจริงๆนะเซคุโดคุง ขอบคุณที่นายเกิดมาและอยู่ที่นี่」

 

 

 

「ไม่หรอกครับ ไม่ใช่……」

 

 

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินแบบนั้น

 

ดีใจจนพูดไม่ถูกเลย

 

 

 

「วันนี้เป็นเพราะนายแท้ๆฉันจึงมีชีวิตรอดกลับมาได้ ต้องขอบคุณเซคุโดจริงๆ」

 

 

 

「ผมเองก็ดีใจนะที่ได้ยินแบบนั้น แต่ถึงแม้จะเป็นเรื่องแบบนั้นก็ไม่เห็นจำเป็นต้องพูดในห้องอาบน้ำก็ได้นี่」

 

 

 

「นี่เป็นรางวัลสำหรับที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้แค่อาบน้ำด้วยกันไม่ได้มากมายอะไร……」

 

 

 

「เฮ้อ…แบบนั้นสินะครับ」

 

 

 

เพราะว่าจูบกันไปแล้ว เลยอาบน้ำด้วยกันได้ว่างั้น

 

เป็นการขอบคุณที่แสนกล้าหาญอะไรเช่นนี้

 

แม้ว่าจะขยับตัวไม่ได้เพราะใจเต้นรัวก็เถอะ

 

 

 

「ฉันน่ะไม่อยากจะเสียใจอีกแล้ว……」

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลพูดแบบนั้นและเอามือลูบหน้าอกผม

 

ผมรู้สึกได้ถึงหน้าอกอันใหญ่โตของเธอกำลังกดทับแขนของผมและร่างกายของผมก็ร้อนผ่าวจนเลือดกำเดาจะไหล รู้สึกว่าท่อนเอ็นของผมมันกำลังขยายใหญ่ขึ้น

 

 

 

「ตอนที่โดนมังกรดำโจมตี น่ากลัวมากเลยล่ะ แต่ตอนนั้นฉันไม่คิดว่าแค่กลัวตายเท่านั้น แต่ฉันกลัวตายเพราะคิดว่าจะไม่เหลือสิ่งใดร่วมไว้กับเซคุโดคุงต่างหากล่ะ」

 

 

 

「เอ๊ะ อาจารย์หมายถึงอะไร？」

 

 

 

เมื่อถามแบบนั้นอาจารย์ก็หน้าแดงแสดงท่าทีลำบากใจออกมา

 

เอ่อก็น่าอายจริงๆแหละ

 

 

 

「เซคุโดคุงละก็เรื่องแค่นี้ยังต้องให้พูดอีกเหรอ………..ก็หมายถึงลูกของเราสองคนไง？」

 

 

 

　หะ！

 

 

 

「ลูกของเรางั้นเหรอครับ！？」

 

 

 

「อืม ฉันลังเลมาตลอดเลยล่ะ ในที่สุดตอนที่ใกล้ตายฉันเสียใจมากที่จะไม่มีลูกกับเซคุโด ก่อนที่ฉันจะตายอย่างน้อยฉันก็อยากจะมีลูกกับเซคุโดและได้อุ้มดูหน้าลูกของเราสองคน」

 

 

 

　เอ๊ะ！？

 

　เหหหหหหห！？

 

　หะ！？

 

อาจารย์พูดบ้าอะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย！？

 

 

 

「เอิ่ม……อาจารย์……พูดอะไรกันครับเนี่ย……」

 

 

 

ความคิดเริ่มแตกกระจายจนไม่รู้จะพูดอะไรดี

 

แค่คำพูดต่อไปก็ได้ตัดสินชะตาของสองเรา

 

 

 

「เซคุโดคุงถ้าคืนนี้ไม่ว่าอะไร……จะ・ช่วย・อยู่・นอน・กับ・ฉัน・จน・ถึง・เช้า・ได้・ไหม・คะ・?」

 

 

คำพูดแค่นั้นแม้แต่ผมที่อายุ 15 ปีก็รู้ได้

 

ที่พูดนั่นอาจจะหมายถึง

 

『ทำได้ใช่ไหม？』

 

『จะได้ทำจริงๆใช่ไหม？』

 

『แล้วมันทำยังไงนี่มันครั้งแรก？』

 

จู่ๆก็เกิดความวิตกกังวลขึ้นมา

 

 

 

แต่ในที่สุดผมก็เริ่มจะมีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น

 

หากใช้เวลาในยามค่ำคืนกับอาจารย์ฟรันเบลในคืนนี้ ผมจะต้องได้ประสบการณ์สุดแสนล้ำค่ามาแน่นอน จะมัวลังเลอยู่ทำไม

 

 

 

「อาจารย์」

 

 

 

「เซคุโดคุง….จะอยู่ด้วยกันใช่ไหมคะ？」

 

 

 

「อืม ผมจะอยู่กับอาจารย์ตลอดไปเลยล่ะ」

 

 

 

เมื่อคิดแบบนั้นอาจารย์ฟรันเบลก็หัวเราะด้วยความดีใจ

 

 

 

และเธอก็พูด「ขอบคุณนะ」อาจารย์ก็ได้โอบกอดร่างของผมไว้ตราบชั่วค่ำคืนนี้