ตอนที่ 44【ฟรันเบล】

มุมมองเซคุโด

 

ผมขี่ม้าและวิ่งผ่านทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่

 

　แน่นอนว่าปลายทางคือ【หุบเขากองทัพมังกร】นั่น

 

 

 

「อาจารย์……」

 

 

 

แย่จริงๆ

 

กลัว

 

กลัวชะมัดเลย !

 

 

 

หัวใจของผมเหมือนจะระเบิดออกมา

 

นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกกลัวขนาดนี้

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลอาจจะตายก็ได้

 

อาจจะตายแล้วก็ได้

 

 

 

เรื่องนั้นแค่คิดผมก็กลัว !

 

ผู้หญิงคนนั้นที่พร้อมจะมีความสุขกับผมในอนาคตจะต้องมาตาย !

 

 

 

【อาณาจักรเอลกันดี】มีเพียงแค่โรเอะที่กลับไป

 

นอกจากนี้ยังกลับมาแบบสภาพทรุดโทรม

 

ถูกโจมตีโดยมังกรกลุ่มใหญ่พอตัวหรือจะเพราะมังกรแรงค์ S  

 

 

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เลวร้ายที่สุดนั้นชัดเจนว่าที่ข้างหน้า

 

ต้องรีบไปช่วยอาจารย์ฟรันเบลแม้จะเป็นเวลาเพียงแค่วินาทีเดียวก็ต้องไปให้ทัน

 

 

 

「！」

 

 

 

จากส่วนลึกของทุ่งหญ้า

 

มังกรแรงค์ A ปรากฏตัวอย่างต่อเนื่องเพื่อไม่ให้ไปข้างหน้า

 

มนุษย์มังกรและมังกรเด็กโผล่ออกมา

 

 

 

ผมหยิบดาบยาวขณะที่ขี่ม้า

 

 

 

「หลบไปซะไอ้พวกเวรตะไลเอ้ย！」

 

 

 

เสียงคำรามก้องไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืนกับเหล่ามังกร

 

 

 

โดยที่ไม่ลงจากหลังม้า

 

ฟันฝ่าพวกมันไป

 

 

 

อย่ามาขวางทางกันนะโว้ย ไอ้มังกรเฮงซวย

 

 

 

เขาพ่นคำด่าทั้งหมดออกมาจากใจ

 

 

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกโกรธจัดขนาดนี้

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ไฟลุกท่วมหัวใจของเขา

 

 

 

ความกลัวที่จะสูญเสีย

 

ไม่อยากจะเสียอาจารย์ไป

 

สมองเต็มไปด้วยความต้องการแบบนั้น

 

 

 

ดังนั้นด้านในอกนี้มันช่างร้อนรุ่ม

 

เพราะงั้นหัวใจเลยเต้นแรงขนาดนี้

 

 

 

ความหวาดกลัวที่จะสูญเสียผมลืมมันไปตั้งแต่เมื่อไร

 

มันส่องประกายในใจที่หนาวเหน็บในตอนนี้

 

ผมจำไม่ได้ว่าทำไมจิตใจถึงด้านชาขณะที่วิ่งขี่ม้าต่อไป

 

 

 

※

 

มุมมองฟรันเบล

 

【หุบเขากองทัพมังกร】ด้านในของป่าลึก

 

ต้นไม้ที่ถูกปกคลุมไปด้วยป่าดิบชื้น ดวงอาทิตย์ที่ดับลงและทำให้ฟรันเบลเริ่มเข้าสู่ความมืด

 

 

 

มันเป็นสภาพแวดล้อมเลวร้ายที่สุดสำหรับฟรันเบลที่กำลังเผชิญอันตรายถึงชีวิตในสถานการณ์แบบนี้

 

 

 

เธอตัดกิ่งไม้แห้งและกิ่งไม้เล็กๆที่ขวางกั้นทางข้างหน้าและซ่อนตัวเองไว้ในต้นไม้ใหญ่ขณะที่หอบหายใจ

 

 

 

แม้ว่าจะพยายามกลั้นหายใจในทันที แต่ในวินาทีต่อมา ก็เกิดเสียงระเบิดดังลั่น

 

 

 

「บ้าเอ้ย！」

 

 

 

ภาพตรงหน้าเต็มไปด้วยควันดำ

 

นอกจากนี้แก้วหูที่ถูกกระแทก เสียงรอบข้างจึงค่อยๆไกลออกไปเรื่อยๆ

 

 

 

ฟรันเบลออกวิ่งในทันที

 

บนท้องฟ้า มังกรดำตัวนั้นกำลังเล็งมาทางนี้

 

หลบห่ากระสนเพลิงของมันที่ยิงมาที่นี่อย่างแม่นยำด้วยความกลัวตาย หากหยุดก็จบ

 

 

 

วิ่งไปหลายชั่วโมงแล้วกำลังกายกำลังจะก้าวข้ามขีดจำกัด

 

ทุกย่างก้าวหนักขึ้นเรื่อยๆและหากประมาทก็จะล้มลงในทันที

 

ถ้าล้มทุกอย่างก็จบ

 

มันเป็นการเดินทางสู่ยมโลกหากโดนลูกไฟนั่นเข้า

 

 

 

แม้ว่าฟรันเบลจะแฝงตัวอยู่ในป่า แต่มังกรนั่นก็ยิงลูกไฟราวกับมองเห็นทะลุ

 

มังกรตัวนั้นมันสัตว์ประหลาดดีๆนี่เอง

 

 

 

ปีกบนหลังที่ใหญ่ยักษ์สีดำสนิท มีความสามารถในการบินมากพอที่จะทำให้ร่างใหญ่ๆนั่นลอยขึ้นบนท้องฟ้าและโจมตีกลางอากาศได้

 

ถ้าอย่างนั้นการโจมตีจากภาคพื้นดินคงอ่อนแอ คิดแบบนั้นสินะ แต่ว่ามันไม่ใช่เลย

 

 

 

จากปีกของมันสามารถทำให้เกิดพายุลมโหมกระหน่ำซึ่งจะแย่งชิงการเคลื่อนไหวของฉัน

 

เมื่อเห็นว่าท่าทีของฝั่งนี้พังทลายลง ก็จะโจมตีด้วยลูกบอลไฟและกรงเล็บ

 

ราวกับไม่เปิดช่องว่าง

 

 

 

และอย่างที่คิด การโจมตีนี่ก็สร้างแรงสั่นสะเทือน

 

การโจมตีอย่างรุนแรงโดยค้อนของโรเอะและการยิงธนูของฟรันเบล

 

 

 

มีเพียงพื้นที่เดียวที่สามารถโจมตีใส่มันได้

 

ก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่ดูเหมือนที่ท้องมันจะได้รับบาดเจ็บเป็นอย่างมาก

 

รอยแผลเป็นรอยที่ทำให้นึกถึงวัตถุระเบิด

 

 

 

ถ้าเล็งไปที่ตรงนั้นก็อาจจะโจมตีเข้าแม้ไม่ใช่เซคุโดก็ตาม

 

 

 

อย่างไรก็ตามทางนี้ไม่สามารถตามการเคลื่อนไหวของมันทัน

 

พยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลบและไม่มีเวลาให้สวนกลับ

 

มีการโจมตีไม่กี่ครั้งที่เข้าเป้า

 

เพราะตอนนี้ตัวเองที่เป็นอัศวินแรงค์ S ยังทำบาดแผลให้ได้น้อยนิดช่างน่าสมเพช

 

 

 

「──อึก」

 

 

 

มีบางอย่างสะดุดขาของฟรันเบลที่วิ่งผ่านป่า

 

มันเป็นรากของต้นไม้

 

จะล้มแล้ว──

 

 

 

　──ยิ่งไปกว่านั้นความโชคร้ายได้ถาโถมเข้ามาอีก

 

ไม่มีพื้นดินอยู่ตรงปลายทางที่ล้มลง

 

หน้าผาสูงชัน

 

 

 

「──ฮึก！？」

 

 

 

แม้กระทั่งเสียงกรีดร้องก็เปล่งออกมาไม่ได้ ฟรันเบลตกลงไปตามหน้าผา

 

โชคดีที่ตกลงมาบนแม่น้ำ

 

แถมแม่น้ำนี้ยังลึกมาก

 

 

 

ความโชคร้ายและความโชคดีซ้อนทับกันทำให้ฟรันเบลหนีออกมาได้

 

มังกรดำพลาดเป้าฟรันเบลที่ตกลงไปในน้ำ

 

 

 

『ไม่โผล่ตัวออกมาในทันทีแม้จะตกลงไปในแม่น้ำ』ฟรันเบลที่คิดได้เช่นนั้นก็ประสบความสำเร็จในการหนี

 

 

 

ฟรันเบลที่หนีการไล่ล่าของมังกรดำได้อย่างหวุดหวิด ได้ปีนขึ้นไปบนเนินเขาที่อยู่ใกล้ๆ

 

 

 

「แฮ่ก！　แฮ่ก！　แฮ่ก……แฮ่ก……」

 

 

 

ดำน้ำจนเกือบถึงขีดสุด ก็เลยสำลักน้ำ

 

ต้องขอบคุณจริงๆ

 

ฟรันเบลมองไปรอบๆในขณะที่น้ำตาไหลพราก

 

 

 

เป็นสถานที่ที่ล้อมไปด้วยต้นไม้เหมือนอย่างเคย

 

พื้นดินเป็นหินหรือทรายที่เต็มไปด้วยตะไคร้น้ำ

 

แม่น้ำที่ไหลอยู่ข้างหน้าแพร่กระจายออกไป

 

 

 

ไม่สามารถรู้ตำแหน่งปัจจุบันของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์

 

พระอาทิตย์ก็ใกล้ตกดินเต็มที่

 

ไม่สามารถขยับตัวได้มากกว่านี้อีกแล้ว

 

 

 

ต้องซ่อนตัวที่ไหนสักแห่งจนกว่าจะเช้า

 

 

 

ในช่วงท้ายที่คิดเช่นนั้น มีบางอย่างที่แพร่กระจายตรงเขตแม่น้ำ

 

ไม่มีถนนที่เป็นทาง ไม่มีร่องรอยของมังกรผ่าน

 

เป็นสถานที่พักผ่อนที่ใช้ซ่อนร่างกายได้ดีทีเดียว

 

 

 

หากไม่สามารถกลับไปยังถ้ำแรกได้ ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพักที่นี่

 

 

 

「แค่พักผ่อนสักหน่อยคงไม่เป็นไรใช่ไหม?……」

 

 

 

ฟรันเบลที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวตัดสินใจที่จะนั่งลงพร้อมกับร่างกายที่เปียกชื้นและความหนาวเหน็บ

 

เธอต้องการทำให้ร่างกายอุ่นด้วยการก่อกองไฟ แต่ถ้ามังกรดำเห็นควัน ก็จะถูกฆ่าตายในทันที

 

 

 

หนาวจนแทบจะแข็งตาย แต่เนื่องจากป่านี้เองก็มีอุณหภูมิที่สูงพอควรเลยไม่น่าจะขนาดนั้น

 

　ถึงกระนั้น──

 

 

 

「──หนาววเหลือเกิน……」

 

 

 

โดดเดี่ยว

 

โดดเดี่ยวอยู่ในป่าลึก

 

ไม่เพียงแต่ร่างกายเท่านั้น แต่ตอนนี้ความหนาวก็ได้กัดกินหัวใจ

 

 

 

ถึงอย่างนั้นไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรอ

 

ฟรันเบลที่จะออกเดินทางในตอนเช้าอย่างเงียบๆในขณะที่ป่าถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด

 

 

 

ในขณะที่ก้มหน้าลงบนเข่าทั้งสองข้าง ฟรันเบลก็นึกถึงวันเก่าๆ

 

 

 

ประสบการณ์แบบนี้ในอดีตเองก็เคยมีด้วยสินะ

 

 

 

นั่นคือตอบที่พบกับเซคุโด

 

เป็นช่วงเวลาที่รู้สึกโกรธและหงุดหงิดถึงความเก่งกาจของเขา

 

 

 

ต้องการที่จะเอาชนะเขา ฟรันเบลจึงไปขอฝึกล่ามังกรกับเซคุโด

 

 

 

เมื่อไม่นานมานี้ เซคุโดได้ใช้เวลาน้อยนิดในการเอาชนะฉัน ดังนั้นฉันเลยตั้งใจฝึกฝน

 

 

 

อย่างไรก็ตามฟรันเบลเองก็กระวนกระวายและต้องพ่ายแพ้ให้กับมังกรแรงค์ A

 

 

 

ความใจร้อนที่ไม่จำเป็นก่อให้เกิดเป็นความตึงเครียดที่ไร้ประโยชน์และมีช่องว่าง

 

ในเวลานั้นแน่นอนว่าพยายามเลียนแบบสิ่งที่เซคุโดทำ

 

 

 

แต่ว่าก็ล้มเหลวจนอาวุธพังไม่เป็นท่า ในที่สุดก็ได้รับบาดเจ็บและแม้แต่ใช้เวทมนตร์ก็เอาชนะไม่ได้

 

เกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินร้ายแรง

 

 

 

ที่ที่ฉันหนีไปตอนนั้นก็น่าจะเป็นป่าแบบนี้

 

 

 

มันเป็นอดีตอันน่าอับอาย แต่ก็เป็นอดีตที่ไม่อยากจะลืม

 

ในสถานการณ์ที่สูญเสียอาวุธและบาดเจ็บ ทุกอย่างที่กำลังสิ้นหวัง ก็โดนมังกรแรงค์ A เจอเข้า

 

 

 

ตอนนั้นที่คิดว่าไม่ไหวแล้วนั้นเอง

 

 

 

『อาจารย์！』

 

 

 

เซคุโดก็เข้ามาช่วยฉันเอาไว้

 

 

 

นอกจากนั้นยังโมโหมากอีกด้วย

 

คงหาฉันอย่างเอาเป็นเอาตายเลยล่ะ

 

 

 

ฉันยังจำเสียงหัวใจที่เต้นแรงในเวลานั้นได้อย่างดี

 

เพราะตอนนั้นคือช่วงเวลาที่ฉันคิดจะครอบครองเขาเอาไว้

 

 

 

นั่นเป็นรักแรกของฉัน

 

 

 

　แม้ว่าจะอายุน้อยกว่าฉัน 4 ปี มีความสัมพันธ์ครูนักเรียน แม้ว่าจะยังลังเลอยู่ก็ตาม……

 

 

 

แต่ว่าก็จูบกับเขาไปแล้ว

 

จูบแรกของฉันมันอบอุ่นจนแทบจะละลาย

 

ฉันอยากจะกลับไปกอดเขาและรับรู้อุณหภูมิของร่างกาย

 

 

 

ถ้ามันเป็นแบบนี้ ตอนนั้น ฉันควรจะกอดเขาให้นานที่สุดเท่าที่ทำได้

 

 

 

ตอนนี้มัวแต่ทำอะไรอยู่ พอมานึกแล้วก็มานั่งเสียใจอยู่แบบนี้