ตอนที่ 43【น้ำตาของสหาย】

มุมมองเซคุโด

แปลกจัง

 

โรเอะและฟรันเบลยังไม่กลับมาเลย

 

แม้ว่าจะเข้าวันที่สามแล้ว

 

 

 

「เอ่อ  โรเอะซังและอาจารย์ฟรันเบลยังไม่กลับมาเหรอครับ？」

 

 

 

　ผมสอบถามหญิงสาวที่อยู่บริเวณใกล้เคียงกับ【กำแพงที่ 2】ซึ่งพังพินาศหมด

 

ในที่เกิดเหตุเต็มไปด้วยซากปรักหักพังที่ไม่มีหลังคา พนักงานต้อนรับต่างส่ายหัว

 

 

 

「น่าเสียดายที่ตอนนี้ยังไม่ทราบ ฟรันเบล ฟลัม ได้ยื่นขอระยะเวลาเดินทาง 3 วันค่ะ หากไม่กลับมาภายในวันนี้ จะส่งหน่วยอัศวินช่วยเหลือออกไป」

 

 

 

「งั้นเหรอครับ……」

 

 

 

ผมลุกขึ้นจากโต๊ะตรงเคาน์เตอร์ต้อนรับและเดินกลับมา

 

เมื่อกลับไปตามถนนในเมือง ก็ได้พบกับคาเทียที่กำลังเป็นกังวล

 

 

 

ผมสบตากับเธอและส่ายหัวเบาๆบอกข่าวก่อนหน้านี้

 

 

 

「……อย่างนั้นสินะ ยังไม่กลับมาเลย」

 

 

 

「อืม【แอมบรอเซีย】อาจจะต้องใช้เวลาสักพักในการค้นหา」

 

 

 

「ก็หวังว่าจะให้เป็นแบบนั้น แต่กังวลจังเลยน้า」

 

 

 

「นั่นสินะครับ」

 

 

 

กังวลเกี่ยวกับทั้งสองคนเหมือนกัน แต่น้องสาวของโรเอะก็เหลือเวลาอีกแค่ 3 วันเท่านั้น

 

กังวลทั้งทางนี้และทางนั้นจนอดไม่ได้ที่จะทำใจ

 

ถึงจะไม่ได้ แต่ผมก็ควรจะไปหา

 

ไม่มีการโจมตีของมังกรแรงค์ S ในช่วง 3 วันที่ผ่านมา

 

 

 

　……อย่างไรก็ตาม นั่นก็แค่ผลลัพธ์

 

 

 

「เซคุงโดคุงงงง！เซคุโดคุงงงงงงงงง！」

 

 

 

เอ๋？

 

อะไร？

 

นี่มัน？

 

พนักงานต้อนรับคนเมื่อกี้

 

วิ่งมาทางนี้เต็มกำลังเลยนี่

 

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

 

 

 

「แฮ่ก แฮ่ก เซคุโดคุง！」

 

 

 

「เกิดอะไรขึ้นครับ？」

 

 

 

「โรเอะซังเพิ่งจะกลับมาค่ะ！」

 

 

 

「！　หะ จริงงั้นเหรอครับ！」

 

 

 

「อืม！　แต่ดูเหมือนว่าจะหมดสติไปทันทีด้วยสภาพโทรมอย่างหนัก！」

 

 

 

สภาพทรุดโทรม?

 

อะไรกันเนี่ย !

 

 

 

「แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน！？」

 

 

 

คาเทียที่ฟังอยู่ข้างๆก็พูดเสียงดัง

 

พนักงานต้อนรับตอบกลับทันที

 

 

 

※

 

 

 

『คุณโรเอะ หนีไป !  ฉันจะล่อมันเอาไว้เองค่ะ！』

 

 

 

『ฉันทำไม่ได้่！　อาจารย์ถ้าทำแบบนั้นก็จะ！』

 

 

 

『ไม่！　ได้โปรดกลับไปก่อนเถอะ ! ถ้าทั้งฉันและคุณเจ็บตัวไปพร้อมกันแบบนี้พวกเราสองคนไม่รอดแน่ค่ะ！』

 

 

 

『งั้นฉันจะ！』

 

 

 

『อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิคะ ! อยากจะปล่อยให้น้องสาวอยู่คนเดียวรึไงคะ！』

 

 

 

『แต่ว่า！』

 

 

 

『ลำพังแค่พวกเราเอาชนะมันไม่ได้หรอกค่ะ อยากให้คุณกลับไปตามเซคุโดคุงโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ มีแต่เซคุโดคุงเท่านั้นที่เอาชนะเจ้าบ้านี่ได้！』

 

 

 

『อาจารย์！』

 

 

 

※

 

มุมมองคาเทีย

 

「อาจารย์！」

 

 

 

คาเทียรู้สึกประหลาดใจกับโรเอะที่จู่ๆก็ลุกขึ้นพรวด

 

โรเอะลืมตาขึ้นมาและหันไปมองรอบๆอย่างรวดเร็ว

 

นี่คือโรงพยาบาลใน【อาณาจักรเอลกันดี】

 

เป็นห้องพักห้องหนึ่ง

 

 

 

โรเอะซึ่งเต็มไปด้วยบาดแผลและหมดสติอยู่ถูกนำตัวมาที่นี่ทันที

 

ผ่านไปหลายชั่วโมงนับแต่เวลาในตอนนั้น

 

 

 

「คาเทีย？」

 

 

 

พอเจอคาเทียแล้วโรเอะก็พยายามลงจากเตียง

 

แต่ทันทีที่ลงมาจากเตียงดูเหมือนร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลจะทำให้เธอล้มลง

 

 

 

「อะ โฮ่ย！」

 

 

 

「โรเอะ ! อย่าฝืนตัวเองสิ！」

 

 

 

โรเอะที่ล้มลงก็ยืมไหล่ฉันและนั่งลงบนเตียง

 

คาเทียส่งน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะให้โรเอะ

 

โรเอะดื่มน้ำหมดในรวดเดียว

 

 

 

「ไม่เป็นไรนะโรเอะ？」

 

 

 

「คาเทีย ได้โปรดเรียกหัวหน้าเร็วเข้าค่ะ　อยากให้พาหัวหน้าไปที่【หุบเขากองทัพมังกร】โดยเร็วที่สุด！」

 

 

 

「ใจเย็นๆก่อน ไม่เป็นไรแล้วตอนนี้ หัวหน้าเซคุโดกำลังมุ่งหน้าไปที่【หุบเขากองทัพมังกร】แล้วล่ะ」

 

 

 

「ฮึก จริงๆนะ！？」

 

 

 

「อา มีเพียงเธอคนเดียวที่ได้รับบาดเจ็บหนักกลับมาและอาจารย์ฟรันเบลที่ไม่ได้กลับมาด้วย จุดนั้นเขาพอจะเดาได้และรีบออกไปทันทีเลย」

 

 

 

『ทางเราต้องขอ『อาณาจักรเอลกันดี』โรเอะอยู่กับคาเทีย』

 

 

 

　เซคุโดสั่งคาเทียไว้แบบนี้แล้วไปยัง【หุบเขากองทัพมังกร】ในทันที

 

　ไม่มีเวลาพอที่จะห้าม และไม่มีเหตุผลให้ห้าม ดังนั้นจึงได้แต่「ตกลง」กับคำขอนั่น

 

 

 

「งั้นเหรอ……」

 

 

 

โรเอะหายใจออกราวกับโล่งใจ

 

 

 

「เกิดอะไรขึ้นกันแน่？」

 

 

 

「……มีมังกรดำตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้น」

 

 

 

「มังกรดำงั้นเหรอ！？」

 

 

 

ฉันเองก็เคยได้ยิน

 

มังกรแรงค์ S ที่เหลือที่ได้ยินจากเซคุโด เมื่อไม่นานมานี้ น่าจะมี “มังกรที่ปกคลุมด้วยเกล็ดสีดำ”

 

 

 

「มันแข็งแกร่งมากๆจนฉันและอาจารย์ไม่สามารถเป็นคู่มือให้มันได้เลย ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป อาจารย์จะใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อให้ฉันหนีมา เพื่อให้มาเรียกหัวหน้า……」

 

 

 

「งั้นเหรอ……」

 

 

 

ดังนั้นเลยมีแต่อาจารย์ฟรันเบลที่ล่อมันเอาไว้อยู่ ถึงแบบนั้นทางนี้ก็เจ็บใจไม่แพ้กัน

 

เหนือซึ่งอื่นใดโรเอะที่ต้องทิ้งอาจารย์มาคงจะเจ็บปวดที่สุด

 

 

 

ถ้าอาจารย์ฟรันเบลตายไปในตอนนี้ โรเอะจะยิ้มและมีชีวิตต่อไปได้ไหม?

 

แม้ว่าน้องสาวเธอจะได้รับการช่วยเหลือก็ตาม

 

 

 

ห่วงโซ่ของความโชคร้ายซึ่งไม่ได้สนใจฝ่ายใด

 

เพราะมังกรแรงค์ S ปรากฏตัว และอาจารย์ฟรันเบลก็พยายามทำให้ดีที่สุด

 

 

 

「คาเทีย……」

 

 

 

「หือ？」

 

 

 

「ความอ่อนแอ….มันคือบาปสินะคะ……」

 

 

 

「！」

 

 

 

เป็นคำพูดจากโรเอะที่ก้มหน้าลง

 

 

 

「ถ้าฉันแข็งแกร่งเหมือนเซคุโด มันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้……」

 

 

 

「……อืม」

 

 

 

คาเทียสังเกตว่าโรเอะกำลังร้องไห้ จึงนั่งลงข้างๆเธออย่างเงียบๆ

 

ฉันพยายามที่จะรับฟัง น้อมรับความอ่อนไหวและความอ่อนแอของตัวเธอเช่นเดียวกับฉัน

 

เหมือนที่อาจารย์ฟรันเบลกำลังฝืนตัวเองอยู่

 

 

 

「ถ้าฉันแข็งแกร่งเหมือนเซคุโด มังกรดำแบบนั้นน่ะ จะจัดการมันแล้วเอา【แอมบรอเซีย】กลับมาพร้อมกับช่วยชีวิตรีเน่……！」

 

 

 

「อา ก็คงเป็นแบบนั้นแหละ」

 

 

 

「อ่อนแอจริงๆ…ช่วยเหลือเพื่อนหรือครอบครัวก็ไม่ได้ ปกป้องเอาไว้ไม่ได้….ตัวฉันมันน่าสมเพชเกินไปแล้ว…ถ้าฉันแข็งแกร่งกว่านี้….ฉันก็ไม่จำเป็นต้องทิ้งอาจารย์ไว้ข้างหลัง….ทิ้งคนที่บอกรักตัวเองไว้ข้างหลังแบบนี้มัน เลวที่สุด……！」

 

 

 

「โรเอะ……」

 

 

 

โรเอะตัวสั่นสะท้านพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลออกมา

 

คาเทียทำได้เพียงโอบไหล่ของเธอเอาไว้แน่น