ตอนที่ 42【เซคุโดVSคาเทีย】

มุมมองเซคุโด

 

【ทริคเกอร์เวพ่อน】อาวุธที่สามารถจุดระเบิดได้ ซึ่งก็คือบัสเตอร์แลนซ์ ทำให้เกิดการพุ่งตัวด้วยความเร็วสูง

 

คาเทียที่ลอยมาด้วยความเร็วสูงเพราะใช้ทริคเกอร์ฟาดหอกออกมาเป็นเส้นโค้ง

 

 

 

「ฮ่าาาาาาาาาห์！」

 

 

 

เหล่าผู้ชมต่างส่งเสียงโห่ร้องออกมา

 

 

 

จากนั้นเธอที่พุ่งเข้ามาก็ใช้โล่ขนาดใหญ่ดันเข้ามาทางด้านหน้า

 

หากโดนโล่นั่นกระแทกเข้าใส่ด้วยความเร็วขนาดนี้ น็อคในทีเดียวเลยล่ะ

 

 

 

นอกจากนี้โล่นั่นยังทำจากมิลธิล

 

แค่โดนก็น่าจะตายได้เลยล่ะ

 

สมกับเป็นคาเทียจริงจังซะไม่มี

 

 

 

「โอ๊สโต๊ะ！」

 

 

 

หลังจากหลบ ชีลด์ แบช(โล่กระแทก) ที่กำลังเข้ามาได้อย่างง่ายดาย ก็ใช้ดาบยาวของผมฟันสวนกลับไป

 

แน่นอนว่าเพิ่มพลังไปที่มือ

 

เธอบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ แต่ผมเองก็จะทำให้คาเทียบาดเจ็บไม่ได้

 

 

 

ปลายทางของการฟันดาบยาวที่กวาดออกไปโดนไหล่คาเทีย

 

การปะทะของดาบและเกราะไหล่ที่เป็นส่วนหนึ่งของชุดเกราะทำให้หมวกเกราะปลิวไป

 

 

 

「อึก！」

 

 

 

คาเทียกัดฟันด้วยความเจ็บปวดและกดทริคเกอร์ที่บัสเตอร์แลนซ์ถอยไปด้านข้าง

 

 

 

สุดยอดเลย

 

ผมกะจะเล็งเป้าไปตอนที่หยุดลงในการโจมตีเดียวแท้ๆแล้วเชียว

 

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะกันได้

 

บัสเตอร์แลนซ์เองก็ใช้แบบนั้นได้ด้วยสินะ

 

 

 

แม้ว่าจะยากมากที่จะควบคุม แต่คาเทียก็ควบคุมการระเบิดได้อย่างสมบูรณ์แบบ

 

การควบคุมให้มันไปในทิศทางที่ต้องการมันยากมาก แต่ก็สมกับเป็นคาเทียจริงๆ

 

 

 

คาเทียที่สไลด์ออกไปด้วยทริคเกอร์หลายรอบก็หยุดอยู่ตรงหน้าผม

 

เมื่อเธอแทงบัสเตอร์แลนซ์ลงพื้น ก็ยื่นมือข้างหนึ่งมาหาผม

 

 

 

「『เฟรม』！」

 

 

 

「หะ！」

 

 

 

เวทย์โจมตีงั้นเหรอ

 

คาเทียนั้นปล่อย『เฟรม』ออกมาจากมือข้างหนึ่งของเธอ

 

 

 

「เวทย์โจมตีงั้นเหรอ！？」

 

 

 

「ไม่ได้บอกว่าห้ามใช้นี่！　『โพรมิแนนซ์』！」

 

 

 

นี่มันแม้กระทั่งเวทย์ขั้นสูงด้วยเหรอ

 

ตอนที่『เฟรม』เข้ามาปะทะก็ทำให้เกิดควันดำตรงหน้า

 

 

 

แบบนี้เองสินะ

 

นั่นคือเหตุผลที่เล็ง『เฟรม』มาที่เท้าของผม

 

 

 

วินาทีต่อมาก็เข้าใจสิ่งที่คาเทียกระทำ

 

พายุเพลิงสีแดงโหมกระหน่ำเข้าหาผมพร้อมกับควันดำ

 

ต้องหลบเจ้านั่นแล้ว

 

 

 

ในชั่วพริบตา โพรมิแนนซ์ก็โจมตีใส่กำแพงหินรอบๆโรงฝึก

 

เสียงกระแทกดังก้องกังวาลและเสียงของเหล่าอัศวินที่โหยหวน

 

 

 

「อ๊ากกกกกกกกกกกก！」

 

「โนโออออออออออออ！？」

 

「อาาาาาาาชิบล่ะ！」

 

「อย่าใช้เวทย์ในสถานที่แบบนี้สิ！」

 

「ใช้แบล็คโฮลกันมันสิฟะ！」

 

 

 

เห้ย ไอ้คนสุดท้ายน่ะ ขอโทษจริงๆลืม

 

ก็ไม่ได้คิดว่าจะใช้เวทย์ซัดใส่กันนี่น่า ก็เลยไม่ได้เตรียมตัว

 

 

 

ขอโทษจริงๆด้วยครับ แต่คาเทียเองก็จริงจังเกินนนน

 

พวกเราสบตากันระยะหนึ่ง

 

คาเทียไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดรอดกดทริคเกอร์ของบัสเตอร์แลนซ์สร้างความปั่นป่วน

 

 

 

「อ๊าาาาาาาาาาาาาห์！」

 

 

 

『แทง』และ『ระเบิด』การโจมตีต่อเนื่องใส่เข้ามาไม่หยุดยั้ง

 

ช่างยอดเยี่ยมเสียกระไรนี่

 

『ระเบิด』สร้างควันดำขึ้นมาจากนั้นก็『แทง』ตอนที่ศัตรูกำลังมองไม่เห็นเพราะระเบิด

 

 

 

อย่างไรก็ตามหากมองกลับกันแล้ว การมองไม่เห็นทางฝั่งนี้จะเป็นอุปสรรคซึ่งแม้แต่คาเทียก็ด้วย

 

『ระเบิด』จะถูกสร้างโดยทันทีที่เห็นคาเทีย ทำให้ตัวผมถูกปกคลุมด้วยควันดำ

 

 

 

หากทำแบบนี้เข้าทางด้านหลังก็จบ !

 

 

 

「รุกฆาตแล้วนะครับ คาเทียซัง」

 

 

 

ผมจับไปที่หลังของคาเทียและยื่นดาบยาวไปที่หลังของเธอ

 

วินาทีถัดมาที่ผมคิดว่าจะจบลงด้วยดี

 

คาเทียหันกลับและฟาดบัสเตอร์แลนซ์และพุ่งตัวออกไป

 

 

 

「แค่ก！」

 

 

 

หลบไม่ได้เลย แต่ว่าเมื่อกี้คาเทียนี่

 

 

 

「เอ่อ คาเทียซัง！　ทำไมกัน！？」

 

 

 

「ลืมกฏการแพ้ชนะในเกมนี้แล้วงั้นเหรอ？　จนกระทั่งใครคนหนึ่งล้มลงไปไม่ใช่เหรอไง？」

 

 

 

บ้าเอ้ย

 

ไม่ว่าจะทำยังไงก็ต้องโจมตีใส่คาเทียจริงๆเหรอ

 

ไม่ชอบเลย ที่ต้องทำแบบนี้

 

ผมชอบคาเทีย และผมก็ไม่อยากทำร้ายเธอ

 

 

 

ต้องทำให้อุปกรณ์ทั้งหมดเสียหายจนสิ้นสภาพต่อสู้ไปเลยดีไหม?

 

ดูเหมือนคาเทียเองก็โกรธเอาเรื่องด้วยตอนนี้

 

อืมมมม นี่เราจะทำตัวน่าสมเพชไปถึงไหน

 

 

 

「เอ่อ คาเทียซัง รู้ใช่ไหมว่าผมมีกฏเหล็กสามข้อ【เงิน・ผู้หญิง・กล้ามเนื้อ】？」

 

 

 

「อา」

 

 

 

「ดังนั้นเอ่อ~การจะให้ผมหันดาบใส่คาเทียซังนั้น ผมทำไม่ได้หรอกครับ……」  

 

 

 

「อย่ามาพูดในตอนนี้นะ นั่นมันก็แค่ข้ออ้างที่นายจะใช้จบเรื่องนี้เฉยๆ ข้าน่ะรู้เรื่องของเจ้าดี ดังนั้นข้าก็ได้ยื่นข้อเสนอไปแล้วไงล่ะ ว่าจะยอมทำตามคำสั่งทุกอย่าง เพราะงั้นช่วยเอาจริงได้แล้ว」

 

 

 

　อย่างงั้นสินะ！

 

　ก็ลืมไปเลยว่าเคยตกลงอะไรแบบนั้น！

 

　เพียงแต่เงื่อนไขในการได้รางวัลนั่นทำให้ผมคิ้วขมวด！

 

 

 

「ถ้างั้นขอเสนอนั่นจะให้ทำได้ถึงขนาดไหนกันล่ะ？」

 

 

 

「อืมม……」

 

 

 

ขณะนั้นเองดวงตาสีฟ้าอ่อนก็วูบดับไปชั่วครู่ และคาเทียก็มองมาที่ผมขณะคิดอยู่ครู่หนึ่ง

 

 

 

「……『คู่นอนยามค่ำ』จะสั่งถึงขั้นนั้นข้าก็ไม่ว่าหรอกนะ」

 

 

 

「「「หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！？」」」

 

 

 

เหล่าอัศวินต่างส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ

 

แน่นอนว่าเป็นผมเองก็ตัวสั่น

 

『คู่นอนยามค่ำ』มันคือรางวัลสูงสุดที่ผู้ชายใฝ่หา！

 

ไม่ต้องพูดอะไรมากกว่านั้น !

 

 

 

「คะคะคะคาเทียซัง! ไม่ใช่ว่าเรื่องแบบนั้น ต้องเอาไว้ทำหลังจากแต่งงานแล้วเหรอครับ！」

 

 

 

　นั่นสินะ！

 

ตื่นเต้นจนเสียงสั่นเลยโว้ย

 

 

 

「ถ้างั้นเจ้าจะบอกว่าชอบข้าถึงขนาดนั้นและจะตีความเป็นแบบนั้นก็ได้  ข้าจะเตรียมความพร้อมสู่การเป็นภรรยาของเจ้า หากเจ้าต้องการถึงเช่นนั้นละก็ เพราะงั้นข้าก็แสดงความจริงใจแล้วช่วยแสดงความจริงใจและต่อสู้กับข้าอย่างสุดกำลังที」

 

 

 

เอาจริง?

 

 

 

「แม้ว่าข้าจะสามารถเรียนรู้【หอกทะลวงมังกร】แต่มันก็ไม่มีความหมายอะไรหากข้าไม่ตามความแข็งแกร่งของเจ้าไม่ทัน」

 

 

 

「คาเทียซัง……」

 

 

 

「เพราะต่อให้ข้าเกิดแพ้ขึ้นมาข้าก็ยังคงได้ติดตามความเคลื่อนไหวของเจ้าได้ แม้กระนั้นก็ตาม ได้โปรดแสดงความจริงใจกับข้าด้วย หัวหน้า ช่วยเตรียมใจที่เอาชนะข้าเหมือนที่เอาชนะมังกรแรงค์ S ด้วย！」

 

 

 

คาเทียตะโกนและดึงบัสเตอร์แลนซ์ขึ้นมาพร้อมกับโล่ในมือ

 

รู้สึกได้ถึงแรงกดดันอันหนักหน่วง

 

เธอตัดสินใจอย่างแน่วแน่และเด็ดเดี่ยว

 

 

 

「อย่าได้แสดงความเมตตาต่อข้า เพราะนั่นจะทำให้ข้าปวดใจมากขึ้นกว่าเดิม หัวหน้าข้าพร้อมที่จะเจ็บตัวเพราะงั้นใส่มาสุดแรงเลย」

 

 

 

ไม่ว่าจะเป็นแรงจูงใจหรือเพราะอะไรก็ตาม คาเทียในตอนนี้สุดยอดมาก

 

อย่างไรก็ตามเธอใจร้อนเกินไปเพราะอยากจะแข็งแกร่งขึ้น

 

หากได้รับบาดเจ็บหนัก ก็แข็งแกร่งขึ้นไม่ได้หรอกนะ

 

 

 

เมื่อวานก็เห็นพูดว่าอยากจะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อปกป้องน้องสาว

 

 

 

ความสามารถในการต่อสู้คือประสบการณ์ที่ต้องสั่งสมในทุกๆวัน

 

หากเปรียบเทียบกับบันได การปีนขึ้นไปหนึ่งขั้นจะไม่เหนื่อยมาก แต่หากฝืนก้าวหลายๆขั้นจะทำให้เหนื่อยจนหายใจไม่ออก

 

เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ไม่สามารถที่จะแข็งแกร่งขึ้นได้

 

การจะขึ้นบันไดแต่ละขั้นต้องมีความพร้อมในการก้าวเดินทุกๆขั้น

 

 

 

ดังนั้นตอนนี้ไม่มีทางเลือก

 

คาเทียเองก็จำเป็นที่จะต้องมีคู่ต่อสู้ที่จะเคียงข้างไปอย่างมั่นคง

 

 

 

「ทราบแล้วครับ」

 

 

 

ในขณะที่ผมพูดและวางดาบยาวไปด้านหน้า

 

 

 

「ถ้างั้นผมจะเอาจริง สำหรับการเตรียมใจที่ยอดเยี่ยมนั่น คาเทียซังเตรียมพร้อมรับมือให้ดีนะครับ？」

 

 

 

「อาาา  มันต้องแบบนี้สิหัวหน้า」

 

 

 

　พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน หลังจากจ้องกันไม่กี่วินาที──

 

 

 

※

 

มุมมองคาเทีย

 

　──ไม่กี่วินาทีต่อมาเซคุโดที่อยู่หน้าคาเทียก็หายไป！

 

 

 

「หะ！」

 

 

 

ความเร็วนี้มัน !

 

ความเร็วเดียวกับตอนที่สู้กับมังกรแรงค์ S !

 

 

 

ไม่ว่าจะตั้งสมาธิแค่ไหนก็มองไม่เห็นเลย !

 

อย่าบอกนะว่าจะเข้าทางด้านหลัง !?

 

 

 

อย่างไรก็ตาม เซคุโดไม่ได้เข้าด้านหลัง

 

ด้านหน้าก็รู้สึกได้เพียงเล็กน้อย

 

 

 

เข้าหาโดยไร้ซึ่งเสียง

 

ไม่ ไม่ใช่

 

ไม่ใช่ไม่มีเสียง

 

 

 

แต่แค่ฉันไม่ได้ยินมันเลย

 

เหมือนกับว่าฉันตามความเร็วนั้นไม่ทัน

 

 

 

เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว เซคุโดก็เข้าถึงบริเวณอ้อมแขนของคาเทียเรียบร้อย

 

 

 

「อึก…！」

 

 

 

「【มังกรพลิกผัน】！」

 

 

 

เซคุโดปล่อยลมแรงออกมาในระยะประชิด

 

เมื่อรู้สึกตัว ก็รับลมแรงและร่างกายของฉันก็ลอยอยู่

 

ด้วยร่างกายที่ลอยอยู่เลยทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว คาเทียถูกซัดไปยังส่วนที่บอบบางของโรงฝึก จนในที่สุดก็กระแทกเข้ากับกำแพงหิน

 

 

 

「อั่ก แค่ก！」

 

 

 

ชนกับกำแพงหิน จนกระอักออกมา

 

ทั้งอุปกรณ์ป้องกันและอาวุธต่างถูกทิ้งลงกับพื้น

 

 

 

「อึก……」อัศวินรอบๆที่ดูก็ได้แต่หน้าถอดสี

 

 

 

อย่างไรก็ตามคาเทียสังเกตเห็นสิ่งแปลกๆได้

 

　ถึงจะโดนซัดด้วย【มังกรพลิกผัน】แต่ก็ไม่มีรอยขีดข่วนตามร่างกาย

 

 

 

พายุนั่นไม่ได้แรงขนาดนั้นเหรอ?

 

เด็กคนนั้นอ่อนไหวง่ายจังเลยนะ……

 

 

 

ถึงกระนั้นฉันเองก็รู้สึกจะเบื่อสภาพซอมซ่อของตัวเอง

 

มองไม่เห็นเลย

 

เพ่งสมาธิจากทุกประสาทสัมผัสแต่ก็ยังมองไม่เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว

 

 

 

อย่างที่คิด ฉันนี่มันอ่อนแอจริงๆ

 

อัศวินแรงค์ S บ้าบออะไรกัน

 

 

 

「คาเทียซัง」

 

 

 

เซคุโดมาตรงนี้พร้อมกับเอาดาบยาวพาดหลัง

 

 

 

「……ออมมือให้งั้นเหรอ？」

 

 

 

「【มังกรพลิกผัน】ก็จริงที่ตอนแรกว่ากะจะใส่สุดแต่ผมก็ยั้งมือเอาไว้」

 

 

 

ไม่ใช่เสียงที่พูดโกหก

 

คาเทียโล่งใจเล็กน้อยกับคำพูดนั้น และพบว่าตัวเองคุกเข่าอยู่กับพื้น

 

 

 

「ถ้างั้นการต่อสู้นี้ก็จบลงแล้วสินะครับ？」

 

 

 

「……อ่าแน่นอน」

 

 

 

ผลลัพธ์ออกมาในสภาพที่ตัวเองทำอะไรเซคุโดไม่ได้เลยสักนิด แต่ช่างมันเถอะ

 

ครั้งต่อไปจะชนะ

 

 

 

「คาเทียซัง」

 

 

 

「？」

 

 

 

「ยังจำเรื่องสัญญาที่ให้ไว้ได้ไหมครับ？」

 

 

 

「อาาา……ข้าบอกว่าจะทำทุกอย่างงั้นสินะ? อยากได้อะไรพูดมาสิ」

 

 

 

『คู่นอนยามค่ำ』หรือ『จูบ』จะอะไรก็ช่างเถอะ

 

เพราะฉันเสนอไปเองนี่

 

ฉันพร้อมที่จะตอบรับข้อเสนอโดยไม่เกี่ยงว่าจะเป็นอะไร

 

 

 

　──ยิ่งไปกว่านั้นหากฝ่ายตรงข้ามคือเซคุโด ฉันเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไร

 

 

 

「คาเทียซัง ถ้างั้นก็ช่วยติดตามผมต่อไปอย่างใกล้ชิดด้วยนะครับ」

 

 

 

「──หะ อะไรนะ？」

 

 

 

「ผมจะทำให้คาเทียซังแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน ดังนั้นอย่าใจร้อนไปเลยครับ ตอนนี้ขอให้เชื่อใจผมและปฏิบัติตามคำสอนของผม นี่คือคำขอสำหรับเรื่องในครั้งนี้」

 

 

 

ร้อนรนงั้นเหรอ?

 

ฉันเนี่ยนะ?

 

ไม่ แต่……

 

 

 

จากนั้นก็มองหน้าเซคุโดที่จริงจังกว่าที่เคย

 

ใบหน้านั้นดูน่าเชื่อถือและดูเป็นใบหน้าของผู้ชายที่ไว้วางใจได้

 

　一ฉันเองรู้สึกได้ถึงความเป็นชายของเขาและหัวใจก็เริ่มเต้นแรง

 

 

「อะ นาย……」

 

 

 

นี่เป็นการโจมตีโดยไม่ให้ทันตั้งตัวงั้นเหรอ สำหรับคาเทียที่คิดว่าจะโดนให้ทำเรื่องน่าเบื่ออะไรแบบนี้

 

 

 

「一มาพยายามด้วยกันเถอะครับคาเทียซัง」

 

 

 

ในขณะเดียวกันเขาก็หัวเราะและเซคุโดก็ยื่นมือมาให้ฉัน

 

คาเทียกำมือนั้นไว้แน่น

 

มือของผู้ชายที่เธอรู้สึกได้ว่านี่เป็นเหมือนรักแรก

 

 

 

「……อา ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ」