ตอนที่ 38【ครอบครัวของอาจารย์】

มุมมองโรเอะ

การเดินทางของโรเอะและฟรันเบลเป็นไปอย่างราบรื่น

 

　ระหว่างการเดินทางไป【หุบเขากองทัพมังกร】ไม่เจอมังกรสักตัว แถมมาถึงก่อนพระอาทิตย์ตกดิน

 

 

 

แม้ว่าจะวิ่งผ่านทุ่งหญ้าที่ไร้เส้นทางและให้ม้าได้จอดพักหลายครั้งก็ตาม

 

 

 

　โรเอะและฟรันเบลก็มาตั้งค่ายในถ้ำอยู่ใกล้กับ【หุบเขากองทัพมังกร】

 

อย่างน้อยมังกรแรงค์ A ตัวใหญ่ก็เข้ามาไม่ได้

 

ทางเข้ากว้างพอสำหรับม้าเพียงตัวเดียวเท่านั้น

 

 

 

หากซ่อนทางเข้าด้วยพุ่มไม้ ก็จะสามารถปิดกั้นไม่ให้พวกลูกมังกรหรือมนุษย์มังกรเข้ามาได้

 

ด้านหลังของถ้ำนั้นมีหินก้อนใหญ่มากเมื่อเทียบกับทางเข้า และมันก็เป็นพื้นที่ๆจะใช้หลบภัยได้อย่างดี

 

 

 

โรเอะวางค้อนแม็กนั่มลง ฟรันเบลเองก็วางธนูลงพิงบนก้อนหินขนาดใหญ่

 

 

 

　ทั้งสองก่อกองไฟก่อนพระอาทิตย์ตกดินเพื่อพักผ่อนและจะเริ่มสำรวจ【หุบเขากองทัพมังกร】พรุ่งนี้

 

 

 

「อาจารย์ ต้องขอโทษที่รบกวนนะคะ」

 

 

 

โรเอะพูดกับฟรันเบลที่นั่งตรงข้ามกัน

 

 

 

「ไม่หรอก เรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้ อาจารย์เองก็ปล่อยไว้ไม่ได้หรอกจ้ะ」

 

 

 

ฟรันเบลตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

 

โรเอะยิ้มและตอบกลับว่า「ขอบคุณนะคะ」จากนั้นก็เพิ่มฟืนเข้ากองไฟ

 

 

 

「ถึงแบบนั้นก็แปลกนะคะ」

 

 

 

โรเอะเงยหน้าขึ้นหลังจากฟรันเบลพูด เธอถึงกับ「หืม？」ขึ้นมา

 

 

 

「【หุบเขากองทัพมังกร】อยู่ห่างออกไปไม่ไกล แต่ไม่ได้ยินเสียงพวกมังกรแม้แต่ตัวเดียว」

 

 

 

「อาาานั่นสินะคะ……」

 

 

 

โรเอะก็สังเกตได้จากที่เธอบอก

 

มองดูดาวยามค่ำคืน

 

เป็นเรื่องแปลกจริงๆที่【หุบเขากองทัพมังกร】ไม่มีเสียงร้องของมังกรเลย

 

 

 

มังกรที่นี่น่าจะสู้กันเองเพื่อแย่งชิงอาหาร

 

นอกจากนี้มันยังเป็นพื้นที่ที่เกิดการต่อสู้กันตลอดเวลา จึงแปลกมากที่ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

 

 

 

เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงไม้แตกของกองไฟที่ถูกเผา

 

มันเงียบจนผิดปกติ

 

 

 

「เป็นไปได้ว่าพวกมันจะออกจากที่นี่เพราะการโจมตีเมื่อวันก่อนเหรอคะ？」  

 

 

 

โรเอะกล่าวเช่นนั้น ฟรันเบลพยักหน้าเห็นด้วย

 

 

 

「อืม นั่นสินะคะ น่าจะถูกมังกรแรงค์ S สั่งการ」

 

 

 

「หากไม่มีพวกมันอยู่ใกล้ๆ การค้นหา【แอมบรอเซีย】ก็น่าจะง่ายขึ้น น่ากลัวจังเลยนะคะที่โชคมันจะเข้าข้างเราเรื่อยๆแบบนี้」

 

 

 

มาไกลขนาดนี้โดยไม่เจอมังกรสักตัว

 

【หุบเขากองทัพมังกร】 ที่ไม่มีมังกรอาศัยอยู่เลย

 

มันน่ากลัวเกินไปเพราะทุกอย่างราบรื่นมาก

 

　หวังว่าจะหา【แอมบรอเซีย】เจอในไม่ช้า

 

 

 

「ไม่เป็นอะไรนะคะคุณโรเอะ」

 

 

 

「เอ๋？」

 

 

 

「ไม่ว่าสิ่งต่างๆจะไปในทิศทางที่ดียังไง ก็อย่าได้ละเลยการป้องกันลง หากรับมือได้ถูก ก็สามารถหลีกเลี่ยงสถานการณ์เลวร้ายที่สุดได้นะคะ？」

 

 

 

「……นั่นสินะคะ」

 

 

 

ก็จริงอย่างที่ฟรันเบลพูด

 

สถานการณ์เลยร้ายที่สุดมักเกิดจากความประมาท

 

พรุ่งนี้ต้องระมัดระวังให้มากขึ้น

 

 

 

อย่างไรก็ตามจนถึงตอนนี้รีเน่ น้องสาวของฉันเข้าใกล้ความตายขึ้นทุกที

 

ต้องเอา【แอมบรอเซีย】 กลับไปโดยเร็วที่สุด

 

มันจะเป็นปัญหาเอาได้หากฉันตื่นตระหนกเกินไป

 

 

 

「ยังไงก็ตามคุณโรเอะ ให้อะไรคุณคาเทียก่อนออกเดินทางเหรอคะ？」

 

 

 

「เอ๊ะ？　อ๋อ คือขนมปังที่ฉันมักจะอบให้หัวหน้าอยู่เสมอค่ะ เกือบจะลืมเอาให้ด้วย」

 

 

 

ฉันทำอาหารให้คาเทียที่มาเยี่ยมฉัน แต่ฉันสงสัยว่าเธอจะเอาไปกินกับเขารึเปล่า

 

เอาล่ะ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งแหละนะ?

 

คนที่ฉันชอบน่ะคือเซคุโด

 

 

 

「เข้าใจล่ะ」ฟรันเบลพูดด้วยความพอใจและดื่มเบียร์จากแก้วไม้

 

ฉันเองก็กินไข่ปลาและดื่มเบียร์เช่นกัน

 

จากนั้นฟรันเบลที่ดื่มเสร็จก็พูดออกมา

 

 

 

「พอมาคิดดูแล้ว คุณโรเอะคิดยังไงกับเซคุโดคุงงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

「เอ๊ะ？」

 

 

 

「一ในฐานะผู้ชายแล้ว คิดว่าเซคุโดคุงเป็นยังไงบ้างล่ะ？」

 

 

 

นี่มันน่าสนใจจริงๆ

 

โรเอะตามน้ำอย่างรวดเร็วเพื่อพูดคุยเรื่องนั้นกับฟรันเบล

 

 

 

「นั่นสินะคะ~ เขาน่ะมีใบหน้าที่น่ารักมากๆเลยค่ะ แถมยังมีความสามารถที่เก่งกาจด้วย ถ้าจะแต่งงานล่ะก็ ฉันเองก็อยากได้ผู้ชายแบบเขาค่ะ」

 

 

 

มันคงจะสมบูรณ์แบบถ้าฉันบอกไปว่าฉันหลงเขาหัวปักหัวปำ

 

 

 

「ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอแนะนำนะคะว่าให้คุณโรเอะ ทำ『จูบแห่งพันธสัญญา』โดยเร็วที่สุดค่ะ」

 

 

 

『จูบแห่งพันธสัญญา』……อ่าพอมาคิดดูแล้ว【อาณาจักรเอลกันดี】การจูบมันหมายถึงแบบนั้นนี่นะ

 

โรเอะหัวเราเมื่อนึกมันขึ้นมา

 

ฉันเองก็ทำแบบนั้นได้นี่

 

 

 

「เทเฮะ นั่นสินะคะ เมื่อเธอสองคนจูบกัน หัวหน้าก็ไม่มีทางเลือกนอกจากแต่งงานกับคุณ นั่นเป็นความคิดที่ดี จนฉันอดใจไม่ไหวที่จะได้อยู่ด้วยกัน」

 

 

 

　……เอ๊ะ？

 

เดี๋ยวก่อนนะ

 

เมื่อกี้อาจารย์ฟรันเบลพูดถึงฉันรึเปล่า

 

 

 

「ฉันดีใจนะคะคุณโรเอะ ถ้าคุณได้จูบกับเขา พวกเราก็จะได้กลายเป็นครอบครัวเดียวกัน」

 

 

 

ฟรันเบลพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

 

ไม่ได้ล้อเล่นงั้นเหรอ

 

 

「เอ๊ะ เอ่อ คือ? ครอบครัวเหรอคะ？」

 

 

 

「ใช่ เพราะเมื่อวานฉันน่ะจูบกับเซคุโดคุงไปแล้วล่ะ」

 

 

 

「หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！？」

 

 

 

อดไม่ได้ที่จะกรี๊ดออกมา

 

อย่างไรก็ตามฟรันเบลก็ปิดปากฉัน

 

 

 

「อืมมมมมมมมมมม！？」

 

「เงียบหน่อยสิ！　คะคะคุณโรเอะ！　อย่าเสียงดังในที่แบบนี้สิคะ！」

 

 

 

「ขอโทษค่ะ……」

 

 

 

ไม่ แต่ว่าสิ่งที่ฉันได้ยินฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะ

 

ฉันไม่คิดเลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์ฟรันเบลและเซคุโดคุงจะไปไกลขนาดนั้น

 

 

 

ซึ่งถ้ามองในฐานะผู้หญิงด้วยกันแล้วเธอเฟอร์เฟคไปเลยล่ะ ซึ่งสำหรับเซคุโดคุงแล้ว เขาอาจจะรู้สึกแบบนั้นต่ออาจารย์ฟรันเบลจริงๆก็ได้

 

อย่างไรก็ตามถึงขั้นจูบกันเลยงั้นเหรอ

 

 

 

「ฉันน่ะจูบเขาเพื่อเป็นการขอบคุณที่ช่วยฉันจากมังกรแรงค์ S ในตอนนั้นนะคะ? ตอนนั้นฉันถามเขาว่าเขาอยากได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทน เขาก็เสนอเรื่องจูบขึ้นมาค่ะ」

 

 

 

「พะพะพะเพราะแบบนั้นเลยจูบกันเหรอคะ？」

 

 

 

「อืม ฉันน่ะหลงรักเซคุโดคุงมานานแล้ว ดังนั้นฉันคิดว่าฉันโอเคค่ะ」

 

 

 

อ่า ตอนแรกก็คิดว่าเธอใจดีกับเซคุโดแปลกๆ แต่บางทีอาจจะเพราะรักเขาสินะ

 

ก็ดูสมเหตุสมผลเพราะเธอใส่ใจเขาถึงขนาดนั้น

 

แต่ฉันไม่รู้ลึกอะไรหรอก

 

 

 

「ฉันไม่เคยคิดเลยว่าอาจารย์จะชิงตัดหน้าไปก่อนแล้ว ในกรณีนี้ฉันคงต้องยอมแพ้สินะคะ……」

 

 

 

「เอ๊ะ ทำไมล่ะ？」

 

 

 

「ก็ไม่อะไรหรอกค่ะ เพราะถ้าอาจารย์จูบกับเซคุโดคุงแล้ว ฉันก็ไม่มีโอกาสได้เข้าหาเขาแล้วนี่คะ」

 

 

 

「？」

 

 

 

ฟรันเบลได้แต่『？』ตัวโตๆในหัวของเธอ

 

 

　หืม？

 

สีหน้าแบบนั้นคืออะไร？

 

ทำไมทำเหมือนว่าฉันพูดอะไรแปลกๆ？

 

「บางทีคุณโรเอะจะมีแม่เพียงคนเดียวสินะคะ……..？」

 

「ก็ต้องแบบนั้นสิคะ? อาจารย์กำลังพูดอะไรเนี่ย？」

 

 

「ไม่เลยค่ะ ดิฉันมีแม่ 4 คนนะคะ ถ้าพูดให้ถูกฉันเป็นลูกเมียน้อย ก็น่าจะมีแม่แค่คนเดียวแหละค่ะ」

 

หะ แม่สี่คน

 

「ครอบครัวอาจารย์คือ……」

 

「อืม พ่อของฉันน่ะมีภรรยาสี่คนค่ะ」

 

บ้านนี้มันอะไรกันเนี่ย บ้าบอคอแตกกันใหญ่ล่ะ