ตอนที่ 37【ทุกคนสุดยอดเกินไปแล้ว】★

มุมมองเซคุโด

 

「ช่วยสอนข้าเกี่ยวกับ【ดาบสังหารมังกร】ที」

 

 

 

 

คาเทียหยุดยืนที่ถนนและพูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง

 

หากมองอย่างใกล้ชิด สีหน้าของเธอกำลังดูเครียดมาก

 

 

 

「【ดาบสังหารมังกร】เหรอครับ？」

 

 

 

「อืม ข้าว่าจะเปลี่ยนไปใช้ดาบแบบเดียวกับเจ้า นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าขอร้อง สอนเทคนิคดาบนั่นให้ข้าหน่อย」

 

 

 

คาเทียโค้งคำนับขณะปรับท่าทางของเธอ

 

ผมสับสนเล็กน้อยเพราะเธอจริงจังมาก

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะสละอาวุธที่คุณถนัด ผมเองก็ไม่รู้ว่ามังกรแรงค์ S จะมาเมื่อไร」

 

 

 

「แต่ข้าเดาว่าคงจะใช้ไม่ได้หากไม่ได้ใช้ดาบยาวหรือดาบใหญ่ใช่ไหม？」

 

 

 

คาเทียเงยหน้าพร้อมตอบอย่างรวดเร็ว

 

ผมส่ายหัวพร้อมกับปฏิเสธ

 

 

 

「ไม่หรอกครับ บัสเตอร์แลนซ์【หอกทะลวงมังกร】ได้เหมือนกัน」

 

 

 

「หะ【หอกทะลวงมังกร】นะ！？　ใช้แบบนั้นได้ด้วยเหรอ！」

 

 

 

「เอ่อจริงๆแล้วมันก็แค่ชื่อเรียกใหม่ของ【ดาบสังหารมังกร】แต่เปลี่ยนเป็นระบบแทงเท่านั้น」

 

 

 

「ดี ไม่เป็นไร สอนข้าเหอะ！」

 

 

 

ดูท่าจะจริงจังสุดๆ

 

ได้ยินว่าเธอดูเหนื่อยล้ามากจากอาจารย์ฟรันเบล แต่ดูเหมือนจะฟื้นตัวแล้วนะ

 

 

 

ในกรณีนี้ขอถามบางอย่างที่สงสัยมานานแล้วบ้าง

 

 

 

「ตกลงครับ เพื่อเป็นการตอบแทน คาเทียซังได้โปรดฟังคำขอของผมด้วย」

 

 

 

「อะไร！？　แกกกกกกก！วางแผนที่จะขอจูบจากข้าเหมือนอาจารย์ฟรันเบลงั้นเหรอ！」

 

 

 

「ไปกันใหญ่แล้วครับ ! คาเทียซังน่ะไว้ผมหางม้าตลอดเวลาเลย ผมเลยคิดว่าอยากจะเห็นคาเทียซังปล่อยผมบ้าง！」

 

 

 

「แล้วจะทำไงเมื่อเห็น！？」

 

 

 

「เอ่อ ถ้าไม่พอใจก็ไม่เป็นไร～？　【หอกทะลวงมังกร】ก็ทำเหมือนว่าเราไม่เคยคุยกันครับ~」

 

 

 

「ระระระรอก่อนนนนนนนนนนนน ! เอออออ ! ก็ได้ เข้าใจแล้ว ! ถ้าอยากให้ทำมากขนาดนั้นจะทำให้ก็ได้！」

 

 

 

　ติดกับแล้วววววววว！

 

ผมบังคับตัวเองพูดออกไป และก็คิดถูกจริงๆ

 

ตามที่คาดไว้ขอให้คาเทียจูบผมน่ะมันยากเกินไป

 

ไม่เป็นไรถ้ารู้ทันมุขผม แต่ก็มีบางอย่างที่คาเทียไม่เข้าใจ

 

เพราะว่านั่นมีเพียงแค่คาเทียเท่านั้นที่ทำได้ใช่ไหมล่ะ สไตล์คาเทีย

 

 

 

คาเทียแก้ริบบิ้นสีดำที่มัดผมหางม้าอย่างไม่เต็มใจ

 

ผมสีแดงยาวเธอร่วงหล่นลงมาจนถึงเอวของเธอ

 

 

 

「……แค่นี้ก็พอใช่ไหม？」

 

 

 

แก้มของคาเทียแดงเล็กน้อย บางทีอาจจะเขิน น่ารักเกินไปแบ้วววววว

 

อย่างไรก็ตามดวงตาอันเฉียบคมอันเป็นเอกลักษณ์ของคาเทียและชุดเกราะสีแดงเข้มผสมผสานกับผมยาวสลวยของเธอ──

 

 

 

　──เอ๋？

 

แบบนี้ดูเหมาะกับเธอมากเลยไม่ใช่เหรอ

 

รู้สึกว่าเหมือนอัศวินจริงๆ

 

 

 

「？　……เฮ้ย ทำไมไม่พูดอะไรสักอย่างเลยล่ะ？」

 

 

 

คาเทียพูดกับผมในขณะที่ผมจ้องมองเธอย่างเงียบๆ

 

ทันใดนั้นผมก็รู้สึกตัวและตื่นตระหนก

 

 

 

「อ่า ขอโทษที พอดีว่ามันดูเท่มากๆเลยล่ะ……」

 

 

 

「เท่ ข้าน่ะเหรอ？」

 

 

 

「ใช่แล้ว เธอสวยยามสวมริบบิ้น แต่ว่ายามถอดริบบิ้นนั้นดูเท่มากเลยล่ะ」

 

 

 

「……เหรอ」

 

 

 

เมื่อผมบอกความในใจ คาเทียก็ทำสีหน้าไร้เดียงสา

 

เธอผูกริบบิ้นกลับเหมือนเดิมและมัดผมหางม้าตามปกติ

 

 

 

「ริบบิ้นนั่นได้มาจากน้องสาวเหรอครับ？」

 

 

 

「ทำไมคิดแบบนั้น？」

 

 

 

「ดูเหมือนว่าคาเทียซังไม่ได้สนใจเรื่องแฟชั่นสักเท่าไร และหากผมยาวจนกลายเป็นอุปสรรคในการติดริบบิ้น ก็ตัดมันออกใช่ไหมล่ะครับ แต่ว่าก็ไม่ทำแบบนั้น ดังนั้นก็เลยไม่สามารถทำอะไรกับริบบิ้นที่น้องสาวมอบให้ได้ ก็เลยผูกมันไว้ตลอดเวลา…」

 

 

 

「……อืม ดูเหมือนจะเข้าใจดีเลยนะ ก็อย่างที่เจ้าพูด พูดตามตรงข้าไม่สนใจแฟชั่น แต่น้องสาวให้ข้ามาเพราะมันดูดีกับข้า」

 

 

 

　ก็นั่นสินะ

 

 

「พวกเธอเป็นน้องสาวที่ดีไปเลยนะครับ」

 

 

 

「อาาา พวกเธอเป็นเด็กดีมากเลยล่ะ นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าต้องแข็งแกร่งขึ้น ข้าไม่อยากจะสูญเสียพวกเธอ」

 

 

 

「ทำไมเหรอครับ？」

 

 

 

「【เวทย์โจมตี】เพราะมีสิ่งนั้นถึงถูกบังคับให้เป็นอัศวิน　มันคงจะดีถ้ามีแค่ข้าล่ะก็นะ แต่ว่าน้องสาวข้าที่เป็นผู้หญิงก็มี【เวทย์โจมตี】ที่ตื่นขึ้นมา」

 

 

 

「น้องสาวทุกคนเลยเหรอครับ？」

 

 

 

　มีความเป็นไปได้แบบนั้นด้วยเหรอ？

 

ไม่อยากจะเชื่อว่าน้องสาวเธอทุกคนจะปลุก【เวทย์โจมตี】ขึ้นมาได้

 

 

 

「พอเถอะ แน่นอนว่าพวกเธอต่างผิดหวัง เพราะรู้ว่าผู้หญิงน่ะไม่สามารถแกร่งกว่าผู้ชายได้…ถ้าข้าพูดแบบนั้นใครๆก็เชื่อถูกไหม? ไม่ว่ายังไงข้าก็อยากเป็นความหวังให้กับพวกน้องๆ แม้แต่ผู้หญิงก็เป็นอัศวินที่เก่งกาจได้ เหมือนกับผู้ชาย」

 

 

 

อืม คาเทียเป็นอัศวินแรงค์ S ดังนั้นเหมือนกับว่าเธอเอาชนะผู้ชายไปแล้วกว่า 90%

 

เดาว่าคงไม่พอใจหากไม่ไปถึงจุดสูงสุด?

 

หรือบางทีอาจจะไม่อยากยอมรับเพราะระดับท็อปมีแต่ผู้ชายที่ไปถึง?

 

 

 

ไม่ มากกว่านั้น

 

 

 

「บอกว่าต้องการที่จะแข็งแกร่งกว่าผู้ชายสินะครับ แต่ก็ยังมาพึ่งพาผู้ชายอย่างผมเพื่อแข็งแกร่งขึ้นงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

ผมอาจจะสะกิดต่อมของเธอ ที่ไม่อยากสะกิดมากที่สุดก็ได้

 

　นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงขอให้สอน【ดาบสังหารมังกร】ด้วยใบหน้าทีดูเครียดนัก

 

 

 

「……อ่า พูดถูกแล้วล่ะ การกระทำของข้ามันดูขัดแย้งกับคำพูดใช่ไหมล่ะ ข้าน่ะคิดว่าจะหาวิธีต่างๆนาๆเพื่อที่ตัวเองจะได้แข็งแกร่งอย่างรวดเร็ว」

 

 

 

คาเทียพูดขณะที่ทำท่าเหมือนเจ็บใจ

 

ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนั้น

 

 

 

「ในการต่อสู้กับมังกรแรงค์ S เมื่อวันก่อน สุดท้ายก็ต้องพึ่งพาเจ้า หากมีภัยคุกความอื่นเข้ามา ข้าก็จะไม่มีประโยชน์อีกต่อไป【กองกำลังล่ามังกร】ก็จะกลายเป็นแค่ของตกแต่งไป ดังนั้นข้าเองก็ไม่สามารถปกป้องน้องสาวตัวเองได้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการให้ความหวังพวกเธอเลย」

 

 

 

จริงๆแล้วคาเทียก็พูดถูก

 

มังกรแรงค์ S ตัวนั้นอ่อนแอ

 

มีความเป็นไปได้ที่จะอ่อนแอสุดในบรรดาทั้งสี่

 

 

 

ถ้ามีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการรับมือกับตัวแค่นั้น คาเทียและคนอื่นๆก็ไม่มีประโยชน์จริงๆ

 

พูดได้แค่ว่าเธอยอมรับจุดอ่อนของตัวเอง ซึ่งน่าชื่นชม

 

 

 

「อัศวินที่ไม่สามารถปกป้องสิ่งสำคัญได้จะต้องทนทุกข์ ไม่แบ่งแยกหรอกว่าจะเป็นชายหรือหญิงใช่ไหมล่ะครับ？」

 

 

 

นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมพอจะพูด

 

สิ่งแรกที่ต้องปกป้องไม่ใช่ความภาคภูมิใจในเพศกำเนิด แต่เป็นน้องสาวที่มีค่าของเธอ

 

เพื่อจะบรรลุเป้าหมายนั่น เธอจึงตัดสินใจจะขอร้องชายคนหนึ่ง เพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้น

 

 

 

ตามคาด คาเทีย นี่สุดยอดไปเลย

 

ไม่ละสายตาจากสิ่งสำคัญ

 

ผมเองก็อยากให้ความร่วมมือกับเธอไม่สนหรอกว่าเธอจะเป็นชายหรือหญิงถ้ามีความตั้งใจแบบนี้

 

 

 

「เข้าใจแล้วครับ ไม่ว่ากรณีไหนผมเองก็ได้รับสั่งจากฝ่าบาทให้ช่วยทำให้พวกคาเทียซังแข็งแกร่งขึ้น ดังนั้นผมจะสอนให้ครับ ถ้างั้นก็เตรียมตัวให้พร้อม？」

 

 

 

「เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะหัวหน้า──」

 

 

 

　──กร๊อออออกกกกกกกก～……

 

 

 

　บ้าเอ้ยมาท้องร้องอะไรตอนนี้！？

 

น่าอายชะมัด！

 

 

 

ยิ่งกว่านั้น

 

วันนี้ไม่ได้กินอาหารเช้าเพราะไม่มีขนมปังขาวมาเสิร์ฟให้อีกแล้ว！

 

 

 

「ฮะฮะฮะฮะ ถ้างั้นก็ไปทานข้าวเช้ากันก่อนดีไหม?」

 

 

 

ผมพยายามกลบเกลื่อน แต่น่าประหลาดใจที่คาเทียก็หัวเราะเหมือนกัน

 

 

 

「หึหึ นั่นสินะ ข้าเองก็ยังไม่ได้ทานข้าวเช้าเลย ถ้างั้นมาทานขนมปังที่โรเอะเอามาให้ดีไหม」

 

 

 

เอ๋！？

 

 

 

「ขนมปังของโรเอะซัง!? ทำไมถึงอยู่กับคาเทียซังล่ะ！？」

 

 

 

「ก็ตรงนั้น『ทานข้าวกับหัวหน้าด้วยนะคะ』ก็โดนบอกมาแบบนั้น ไม่รู้เรื่องเหรอ？」

 

 

 

「อยู่ไหนกัน ไหนฟะ !? บ้าเอ้ยยยยยยยยยยยยย ก่อนที่ผมจะรู้ตัวอีกเหรอออออออออ！？」

 

 

 

　โรเอะซัง แม้ในเวลาแบบนี้ก็อบขนมปังให้ผมมมมมมมมมมมมม！？

 

อาาาาาาาาาาาา ทุกคนสุดยอดเกินไปแล้ววววววววววววว！