ตอนที่ 36【คำขอของคาเทีย】

มุมมองเซคุโด

 

ผมได้จูบกับอาจารย์ที่ผมชอบมาก

 

มันเป็นช่วงเวลาที่เหมือนกับฝัน

 

 

 

พวกเราสองคนต่างจูบกันแบบดูดดื่ม จูบเหมือนคนรัก จูบแห่งความเป็นผู้ใหญ่

 

 

 

ขณะนี้ผมกำลังนอนบนเตียงที่บ้าน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างร่างกายผมรู้สึกชูชัน

 

มันเป็นเพียงความรู้สึกแต่ผมก็มีความสุขมากจนคิดอะไรไม่ออก

 

 

 

ความรู้สึกจากริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของอาจารย์ฟรันเบลยังคงติดอยู่ในความทรงจำ

 

สมองของผมยังจดจำเหตุการณ์ในตอนนั้นได้เป็นอย่างดี

 

 

 

ร่างกายของอาจารย์ฟรันเบลนิ่มมากจนสามารถมองทะลุผ่านอุปกรณ์ที่เธอสวมอยู่

 

ความนุ่มนวลและกลิ่นหอมอันอ่อนโยนเฉพาะตัวของหญิงสาว

 

ร่างกายที่เปรียบดั่งแม่พระของอาจารย์ฟรันเบลทำให้รู้สึกโล่งใจมากกว่าที่จะตื่นเต้น ความอบอุ่นที่ได้รับนั่น

 

 

 

หลังจากสัมผัสประสบการณ์จูบครั้งแรกในชีวิตก็ยากที่จะลืมเลือน รู้สึกเหมือนจะได้เดินขึ้นบันไดสู่ความเป็นผู้ใหญ่ในไม่ช้า

 

 

 

แต่ว่าอาจารย์ฟรันเบลมาจูบกับคนอย่างผมจะดีเหรอ?

 

ผมแอบกังวลเล็กน้อย

 

 

 

『สำหรับฉันแล้ว……เซคุโดคุงน่ะ……』  

 

 

 

สุดท้ายก็ไม่ได้ยินคำพูดเต็มๆของเธอก่อนที่เราจะจูบกัน

 

แต่ผมก็ไม่ได้อ่อนต่อโลกจนถึงขั้นคิดไม่ออกว่าเธอจะพูดอะไรต่อจากนั้น

 

 

 

เหนือสิ่งอื่นใด อาจารย์ยอมรับความปรารถนาของผม

 

ถ้าผมขอจูบเธอก็จะจูบผม

 

ตอนที่ผมกอดเธอ เธอก็กอดกลับ

 

 

 

ผมไม่ได้โง่จนถึงขั้นไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไง

 

ผมค่อนข้างมั่นใจ

 

 

 

「อาจารย์……อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา……」

 

 

 

ผมเองก็รักอาจารย์ฟรันเบลเหมือนกัน

 

เธอเป็นผู้หญิงแบบที่ผมใฝ่ฝันมาโดยตลอด

 

เมื่อผมโตพอที่จะแต่งงาน ผมจะเตรียมแหวนไปรับอาจารย์เป็นเจ้าสาวแน่นอน

 

 

 

ผมอยากจะทำให้เธอมีความสุข

 

เพราะนั่นคือสิ่งที่ผมคิด

 

 

 

ท้ายที่สุดแล้วการจูบของสองเราก็มีความหมายแบบนั้นตั้งแต่แรก

 

 

 

※

 

 

 

ณ เช้าของวันถัดไป

 

อากาศแจ่มใส ทัศนวิสัยดีเยี่ยม

 

 

 

ผมมาที่【กำแพงเมืองที่หนึ่ง】กับคาเทีย

 

เหตุผลก็คือมาส่งอาจารย์ฟรันเบลกับโรเอะ

 

 

 

「ถ้างั้นจะไปแล้วนะคะ」

 

 

 

「โรเอะ อย่าฝืนตัวเองล่ะเข้าใจไหม」

 

 

 

คาเทียพูดแบบนั้น โรเอะก็เอามือเท้าเอว

 

 

 

「อืม เข้าใจแล้ว」

 

 

 

「ถ้าแบบนั้นก็ดี」

 

 

 

คามที่คาดไว้โรเอะเดินออกประตูเมืองไป

 

เธอเดินค่อนข้างเร็ว

 

ดูเหมือนว่ากำลังกังวลอย่างมาก

 

แน่นอนเพราะว่าตอนนี้น้องสาวของเธอเหลือเวลาแค่ 6 วันเท่านั้น

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลก็ตามเธอไป

 

อาจารย์โบกมือให้คาเทีย จากนั้นก็มองมาที่ผมพร้อมกับโบกมือมาด้วยรอยยิ้ม

 

เมื่อวานพวกเราเพิ่งจะจูบกัน ผมก็เลยโบกมือกลับ แต่กลับรู้สึกอายแปลกๆ

 

 

 

「ระวังตัวด้วยนะครับทั้งสองคน！」

 

 

 

ผมพูดแบบนั้นกับพวกเธอ

 

ทั้งสองคนที่รีบขึ้นมาหน้าประตูเมืองก็ออกไป

 

 

 

「……ไปแล้วสินะ」

 

 

 

หลังจากเห็นพวกเธอจากไป ผมก็พูดกับคาเทียที่อยู่กับผม

 

 

 

「อา อย่างไรก็ตาม ผมยังกังวลเกี่ยวกับโรเอะซัง」

 

 

 

ขณะพูดแบบนั้นผมก็เดินกลับเข้าเมือง

 

จากนั้นเราสองคนก็เดินกลับด้วยกัน

 

 

 

「เห็นด้วยเลย แต่ถ้าอาจารย์ฟรันเบลไปด้วยแล้วก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงครับ」

 

 

 

「ถูกต้อง แต่ว่านะหัวหน้า」

 

 

 

「ครับ？」

 

 

 

「วันนี้ดูอารมณ์ดีน่าดูเลยนะ เกิดอะไรดีๆขึ้นงั้นเหรอ？」

 

 

 

　อาเระ？

 

มันเห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ

 

คาเทียมองมาที่ผมด้วยความตกใจ

 

 

 

「อ่าาาฮะฮะฮะ ? จริงๆแล้วมีเรื่องน่ายินดีเกิดขึ้นเมื่อวานครับ」

 

 

 

「อืมท่าทางมีความสุขแบบนั้น? อืมยังไงก็ต้องเรื่องเกี่ยวกับนายอยู่แล้ว ถ้าให้เดาก็คือคงได้จูบกับอาจารย์ฟรันเบลแบบดูดดื่มล่ะสิท่า？」

 

 

 

「เอ๊ะ！？รู้ได้ยังไงครับ！」

 

 

 

「──เหะ？」

 

 

 

「อะ เอ่อ……」

 

 

 

อ๊ะ

 

ชิบหายล่ะ……

 

 

 

「เฮ้ย……」

 

 

 

「คะครับ！」

 

 

 

「เรื่องจริงงั้นเหรอ？」

 

 

 

「อะไรงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

ชิ้งงงงงงงงง ! ปลายของบัสเตอร์แลนซ์ถูกจ่อมาที่ค้นคอผม

 

ชิบล่ะ！

 

 

 

「เอ่อ มันคือเรื่องจริง ! เพราะงั้นอย่าแทงผมเลยนะครับ！」

 

 

 

「……ตอนนี้อายุเท่าไรแล้ว？」

 

 

 

「อืม 15 ปีบริบูรณ์ครับผมมมมมมมมม」

 

 

 

「ไม่ว่าจะดูยังไงก็เร็วเกินไปไม่ใช่เหรอไง !!! จูบน่ะ」

 

 

 

「ไม่เลยครับ ! ไม่จริงเลยนะคาเทียซัง เธอถามผมว่าอยากได้อะไรเป็นคำขอบคุณ ? ผมก็เลยถามเธอประมาณว่าขอจูบได้ไหม และเธอก็จูบผมเลยนะครับ！」

 

 

 

「มันแปลกตั้งแต่ที่แกขอจูบแล้วโว้ย！」

 

 

 

「เอ๊ะ แปลกงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

「เออ ไอบ้านี่！」

 

 

 

อืม ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องปกตินะที่ผู้ชายอยากจะจูบกับสาวสวยน่ะ

 

 

 

หรือเพราะมันโจ่งแจ้งเกินไปเลยไม่ค่อยได้รับความนิยมในเมือง

 

แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

 

มันก็น่าอายจริงๆนั่นแหละหากมีใครรู้เข้า

 

 

 

「น่าจะขออย่างอื่นแทนคำขอบคุณ แล้วทำไมต้องจูบปากด้วย? ไอ้งี่เง่านี่！」

 

 

 

คาเทียโกรธมาก

 

ไม่เคยคิดว่าจะโกรธขนาดนี้

 

 

 

「แกคงจะรู้ใช่ไหมว่าใน【อาณาจักรเอลกันดี】การจูบแบบปากต่อปากหมายความว่าไง？」

 

 

 

「อ๋อ เข้าใจแล้วครับ」

 

 

 

「อะไร！？」

 

 

 

「『สัญญาที่ว่าจะทำให้เธอมีความสุข』สินะครับ　ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ผมทำได้แน่」

 

 

 

「นี่แกไม่รู้จริงๆงั้นเหรอ？」

 

 

 

「ครับ ถ้าแค่อยากให้อาจารย์ฟรันเบลมีความสุข คือสิ่งที่คาเทียซังต้องการละก็ ผมขอสาบานว่าจะทำให้เธอมีความสุขอย่างแน่นอนครับ」

 

 

 

「……」

 

 

 

คาเทียจ้องผมแรงมาก

 

ท้ายที่สุดแล้วคำพูดก็ไม่มีค่าพอให้เชื่อสินะ

 

ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางเลือกนอกจากทำให้เห็น

 

 

 

「……เฮ้อ ถ้าเป็นแกก็อาจจะจริง」

 

 

 

「เอ๋？」

 

 

 

「เฮ้อ ข้าเองก็ไม่มีสิทธิ์ไปบ่นเรื่องราวรักๆใคร่ๆของแกหรอก ถ้าแกพร้อมจะรับผิดชอบก็ไม่เป็นไร」

 

 

 

「คาเทียซัง……」

 

 

 

「วุ้ย……..พอแล้วฟังแล้วหงุดหงิด มันเป็นปัญหาระหว่างแกกับอาจารย์ หัวหน้า ข้ามีเรื่องจะขอหน่อย」

 

 

 

「อะไรงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

「ช่วยสอนข้าเกี่ยวกับ【ดาบสังหารมังกร】ที」