ตอนที่ 35【คำขอบคุณที่ไม่คาดคิด】

มุมมองเซคุโด

 

「เฮ้อ เหนื่อยจริงๆ」

 

 

 

ปฏิบัติการช่วยเหลือสิ้นสุดลง และพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน

 

วันนี้เป็นวันหยุดของผมและผมกำลังจะกลับบ้าน

 

 

 

「เหนื่อยหน่อยนะจ้ะ เซคุโดคุง」

 

 

 

จากนั้นอาจารย์ฟรันเบลที่ดูเหมือนจะรออยู่หน้าบ้านก็ทักทายผม

 

 

 

「อาจารย์ เตรียมพร้อมแล้วเหรอครับ？」

 

 

 

「ใช่แล้วสมบูรณ์แบบเลยใช่ม้าา~ ใช่อันนี้ด้วย ได้มาจากคุณคาเทียล่ะ」

 

 

 

สิ่งที่เธอส่งมาให้คือถุงกระดาษอุ่นๆ

 

นี่คือสเต็กมังกรที่คาเทียมักจะเอามาให้เป็นมื้อเย็นอยู่เสมอ

 

 

 

「อ้าวแล้วทำไมอาจารย์ถึงมีมัน？」

 

 

 

「คาเทียฝากมาน่ะ พอดีว่าคุณคาเทียอยากให้ฉันเอามาให้เธอน่ะจ้ะ」

 

 

 

「แม้ว่าจะเป็นในช่วงเวลาลำบากแบบนี้เหรอครับ」

 

 

 

ผมเหนื่อยมากจริงๆเลยมีความสุขกับสเต็กมังกร แต่ผมมั่นใจว่าคาเทียก็เหนื่อยไม่แพ้กัน

 

ผมรู้สึกเศร้าใจจริงๆ

 

 

 

「คาเทียซังเข้มแข็งมากเลยนะจ้ะ」

 

 

 

「เห็นด้วยเลยครับ แต่ว่ามีอะไรถึงขั้นต้องรบกวนอาจารย์เลยเหรครับ？」

 

 

 

「เอ่อไม่หรอก ตอนนี้เธอแค่เหนื่อยกายเหนื่อยใจ」

 

 

 

「เอ๋？เพราะคาเทียซังงั้นเหรอ？」

 

 

 

「อืม เพราะเธอค่อนข้างประทับใจในความแข็งแกร่งของเซคุโดน่ะสิ」

 

 

 

「เอ๋ เพราะผมงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

「จ้ะ ไม่ใช่ความผิดของเซคุโดหรอกนะจ้ะ วันนี้มีโอกาสได้ฟังเรื่องของคุณคาเทีย เลยถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเธอบอกว่าไม่มั่นใจเพราะกลัวตามเซคุโดคุงไม่ทัน นั่นเป็นสาเหตุที่เธอหดหู่」

 

 

 

「งั้นเหรอครับ」

 

 

 

เข้าใจล่ะ

 

ผมแน่ใจว่าผมโดนเธอถามหลายอย่างเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของผม

 

ผมรู้ดีว่าเธอให้ความสำคัญกับความแข็งแกร่งเป็นพิเศา แต่ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะตกใจกับความสามารถของผม

 

 

 

ผมคิดว่าเธอดูมืดมนแปลกๆหลังจากที่ต่อสู้กับมังกรแรงค์ S

 

 

 

「เอ่อเพราะงั้น ถ้าคุณคาเทียพูดอะไรบางอย่าง อย่างน้อยก็ช่วยฟังคำพูดของเธอหน่อยนะจ้ะ」  

 

 

 

「เอ๋？」

 

 

 

「คุณคาเทียน่ะเป็นพี่สาวเพียงคนเดียวของบ้าน และดูเหมือนว่าจะเข้ากับพ่อแม่ไม่ได้เลย ดังนั้นฉันก็ไม่อยากจะพูดอะไรที่มันลึกซึ้งหรอกนะ แต่ว่าถ้าหากเธอขอร้องอะไรเซคุโดคุงก็อยากจะให้ช่วยยอมรับเธอหน่อยนะ」

 

 

 

ก็รู้ว่าเธอมีน้องสาวมากมาย แต่เพราะเธอเข้ากับพ่อแม่ไม่ได้งั้นเหรอ

 

ผมเองก็ไม่รู้เลย

 

 

 

「แค่ยอมรับฟังก็พอเหรอครับ？」

 

 

 

「อื้ม ใช่แล้วจ้ะ สิ่งที่คุณคาเทียต้องการในตอนนี้คือยอมรับในจุดอ่อนของตัวเอง นอกจากนี้ยังเป็นหน้าที่ของหัวหน้าที่จะต้องดูแลลูกทีมด้วยใช่ไหมล่ะ เทเฮะ~？」

 

 

 

「พูดอีกก็ถูกอีก เข้าใจแล้วครับ」

 

 

 

「นอกจากนี้ ขอขอบคุณเรื่องในตอนนั้นด้วยนะเซคุโดคุง」

 

 

 

「เอ๋ ตอนไหนเหรอครับ？」

 

 

 

「ตอนที่สู้กับมังกรแรงค์ S ตอนนั้นฉันคิดว่าน่าจะตายแล้วซะอีก แต่เพราะเซคุโดคุงเลยทำให้ฉันรอดมาได้ ตอนนั้นเธอเท่มากเลยล่ะ」

 

 

 

「อา ! มันก็เรื่องปกติที่ผมต้องเข้าไปช่วยไม่ใช่เหรอครับ โชคดีจริงๆที่ตอนนั้นไปทันเวลา」

 

 

 

「หุหุหุ เซคุโดคุงตอนนั้นน่ะเท่มากเลยรู้รึเปล่า？」

 

 

 

「ถ้างั้นก็ตกหลุมรักผมเข้าแล้วสินะครับ？」

 

 

 

「อ่า ตกหลุมรัก รักเธอมากเลยล่ะ~」

 

 

 

　เข้ ทำได้แล้ววววววววว！

 

ผมแอบชูหมัดขึ้นในใจ

 

 

 

「นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาหาเธอในวันนี้ ทั้งหมดเพราะอยากจะขอบคุณเธอสำหรับเรื่องนั้น」

 

 

 

แค่มาหาผม ผมก็ดีใจจะตายแล้วครับ

 

 

 

「ขอบคุณผมเหรอครับ ถ้าเช่นนั้นก็ช่วยจูบผมหน่อยได้ไหมครับ！」

 

 

 

ชิบหายละปากพาไป

 

ผมมองอาจารย์ฟรันเบลด้วยความกลัว และสงสัยว่าเธอจะโกรธรึไม่

 

ตรงนั้นอาจารย์นั้นแก้มแดงและดูกังวลเล็กน้อย

 

สภาพที่เธอดูหงุดหงิดนั้นน่ารักมากเลย

 

 

 

「……ก็ได้จ้ะ ต่อจากนี้ฉันเองก็ไม่ได้เจอเธอสักพักคงคิดถึงเธอน่าดู ถ้าแค่นั้นล่ะก็ไม่เป็นไร 」

 

 

 

「เอออออออออ๋！？」

 

 

 

　จะทำจริงๆงั้นเหรอ！？

 

 

 

แอบหวังอยู่ก็เหอะ

 

ฟรันเบลเดินตรงมาที่ผม และหน้าเธอก็แดงก่ำด้วยความเขินอายกับสิ่งที่เธอจะทำ

 

ฟรันเบลจ้องมาที่ผม น่ารักมากจนอดไม่ได้ที่ผมอยากจะกอดเธอ

 

 

 

จากนั้นเราทั้งสองก็จ้องตากันกอดกันจนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน

 

 

 

「อาาาาาาอาจารย์ไม่ต้องฝืนทำมันก็ได้นะครับ……」

 

「ไม่หรอกจ้ะ ไม่มีทางที่ฉันจะฝืนอยู่แล้ว? เธอเป็นคนช่วยชีวิตฉันนะ สำหรับฉันแล้ว เซคุโดคุงน่ะ……──」

 

「เอ๋……？」

 

 

 

ฟรันเบลจูบผมอย่างอ่อนโยนโดยไม่พูดจนจบ

 

เป็นการจูบแบบแลกลิ้นที่เร่าร้อนเหมือนคนรักกัน

 

 

 

ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของเธอให้ความรู้สึกที่ดีมาก และกลิ่นความเป็นหญิงของเธอนั้นช่างดีเยี่ยมจนอดไม่ได้ที่จะหลับตาพร้อมกับเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกนี้

 

 

 

ความอยากเพิ่มมากขึ้น จนผมกอดเธอแน่นขึ้น ร่างกายสองเราแนบชิดกันสนิท

 

ฟรันเบลเองก็กอดผมกลับเช่นกัน