ตอนที่ 32 【ย่ำแย่】

มุมมองคาเทีย

 

คาเทียหยุดพักหลังจากได้รับหน้าที่ช่วยเหลือพลเมืองร่วมกับอัศวินของอาณาจักรคนอื่นๆ

 

เธอนั่งลงบนม้านั่งไม้บนจัตุรัสกลางเมืองพร้อมกับถอนหายใจยาว

 

 

 

「คุณคาเทียไม่เป็นไรนะคะ？」

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลที่หยุดพักเช่นกัน ก็มองมาที่ใบหน้าของคาเทีย

 

 

 

「อืม ไม่เป็นไรหรอก สบายมาก」

 

 

 

นอนไม่หลับเลยตั้งแต่การต่อสู้กับมังกรแรงค์ S เมื่อวานนี้

 

อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเธอก็ไม่ได้รับบาดเจ็บหนักจนถึงขนาดอ่อนแอ

 

 

 

「อืม? ถ้าเหนื่อยก็ควรพัก──」

 

 

 

「เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก ข้าสบายดี แค่……」

 

 

 

ตัวฉันที่ลืมไปก็นึกถึงเซคุโดขึ้นมา

 

ผู้ชายคนนั้น สุดยอดจริงๆ

 

แม้ว่าพวกเราจะอยู่ด้วยกันก็เอาชนะมังกรแรงค์ S ไม่ได้ แต่เพราะเขา พวกเราเลยเอาชนะมันได้

 

 

 

ในฐานะอัศวิน เป็นความจริงที่ไม่อาจยอมรับ

 

ดูเหมือนว่าตัวตนของพวกเราจะไม่มีความหมาย

 

 

 

「……」

 

 

 

「เอ่อเพราะเรื่องของเซคุโดคุงงงั้นเหรอจ้ะ？」

 

 

 

「เอ๋ ทำไมถึงรู้！？」

 

 

 

ทำไมถึงรู้ได้ล่ะ

 

ความรู้สึกเหล่านั้นมาก่อนสิ่งอื่นใด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะตอบไปเช่นนั้น

 

อาจารย์ฟรันเบลยิ้มและพูดออกมา

 

 

 

「อืม ฉันรู้นะคะว่าคุณคาเทียให้ความสำคัญกับความแข็งแกร่งมากแค่ไหน ก็เลยคิดว่าคุณคาเทียน่าจะประทับใจกับความแข็งแกร่งของเซคุโดคุงแน่ๆเลยล่ะ」

 

 

 

อืมก็มันเรื่องจริง

 

 

 

「เอ่อคือ….มันก็จริงอยู่……」

 

 

 

ไม่มีประโยชน์ที่จะโกหกเธอ ดังนั้นเลยพูดตามตรง

 

 

 

「สุดท้ายก็เป็นแบบนั้นเองสินะคะ เอ่อ คุณคาเทีย ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ？」

 

 

 

「เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก……」

 

 

 

「ไม่ใช่สิ เดี๋ยวก่อนนะ คุณคาเทีย ฉันเองก็เข้าใจความรู้สึกของเธอนะ แน่นอนว่าฉันเองก็เคยอิจฉาตัวเซคุโดคุงเหมือนกัน……」

 

 

 

「อาจารย์น่ะเหรอ？」

 

 

 

ฉันตกใจมากเลยถามซ้ำ

 

อาจารย์ก็ยิ้มแล้วพยักหน้า

 

 

 

「ใช่ คิดว่าทำงานอย่างหนักเพื่อเป็นอัศวินแรงค์ S แต่ว่า ก็ไม่เก่งเท่าเซคุโดคุงเลยใช่ไหมล่ะทั้งๆที่พวกเราแรงค์เท่ากัน……」

 

 

 

「！」

 

 

 

「โลกที่ฉันสร้างขึ้นใช้เวลา 13 ปีกว่าจะมาถึงจุดนี้ แต่เด็กคนนั้นก็แทรงหน้าฉันไปเสียแล้ว น่าเสียดายแต่ว่าเขาน่ะคืออัจฉริยะ」

 

 

 

「อาจารย์……」

 

 

 

「เอ่อ ขอโทษนะคะ ที่จู่ๆก็บ่นอะไรไม่เข้าท่า……」

 

 

 

「ไม่หรอก อันที่จริงข้าเองก็ดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น ข้าเองก็อิจฉาเขา ข้ามาไกลขนาดนี้เพราะต้องการพิสูจน์ว่าแม้ว่าจะเป็นผู้หญิงก็สามารถไต่เต้าไปถึงจุดสูงสุดได้เช่นกัน อย่างไรก็ตามพอมองที่เซคุโดแล้ว……」

 

 

 

พวกเราต่างกันเกินไป

 

 

 

「มันไม่เกี่ยวหรอกว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงน่ะ」

 

 

 

คาเทียพยักหน้ารับคำพูดของฟรันเบล

 

 

 

「อืม นึกไม่ถึงว่าจะตามเขาทัน แม้แต่ในการต่อสู้ครั้งนี้ สุดท้ายแล้วถ้าเซคุโดอยู่แต่แรกมันก็น่าจะจบ」

 

 

 

「อืม แม้ว่าพวกเราสามคนจะรวมพลังกันก็ยังไม่ไหวเลยค่ะ」

 

 

 

「นั่นสินะ พอมองมาที่เซคุโดแล้ว ข้าเองก็รู้สึกอายที่เรียกตัวเองว่าเป็นอัศวินแรงค์ S」

 

 

 

「อืม….นั่นสินะคะ」

 

 

 

「ขอโทษนะที่พูดอะไรงี่เง่าแบบนี้……」

 

 

 

「ไม่หรอก ดีใจที่ได้ยินนะคะ คุณคาเทียเองก็มีเหล่าน้องสาวมากมายเลยนี่? แต่ถึงยังงั้นคาเทียก็ยังเป็นผู้นำครอบครัวเลยไม่มีใครให้คุยด้วยสินะคะ」

 

 

 

「อืมเห็นด้วยล่ะ แน่นอนเลย……」

 

 

 

ไม่มีทางที่จะไปบ่นกับเหล่าน้องสาว

 

ไม่มีความคิดเช่นนั้นเลย

 

มันเป็นตัวฉันที่ผิดเอง

 

 

 

แต่ตอนนี้อาจารย์ฟรันเบลที่รับฟังฉันและเข้าใจตอนนี้ก็มีความสุขแล้ว

 

 

 

แปลกที่อาจารย์ฟรันเบลกำลังนั่งฟังฉันด้วยสีหน้าแบบนั้น

 

 

 

「เอ่อแล้วจะเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้คุณโรเอะดีไหมคะ？」

 

 

 

「หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ทำไมต้องเป็นยัยนั่นด้วย ไม่มีทางที่ยัยนั่นจะฟังเรื่องของข้าหรอก？」

 

 

 

「อืม !ไม่ใช่แบบนั้นเลยนะคะ？」

 

 

 

「เอ๋！？」

 

 

 

ทันใดนั้นคาเทียก็ได้ยินเสียงของโรเอะ

 

เมื่อเธอปรากฏตัวขึ้นจากเงามืดของบ้าน นี่แอบฟังตั้งแต่แรกเลย

 

 

 

「ถ้าเล่าให้ดิฉัน ดิฉันก็รับฟังค่ะ เพราะดิฉันมีเวลาสำหรับเรื่องแบบนี้เลย」

 

 

 

โรเอะยิ้มขณะลูบผมสีบลอนด์อย่างภาคภูมิใจ

 

 

 

「นี่แอบฟังตั้งแต่เมื่อไร！」

 

 

 

「ตั้งแต่แรกเลยค่ะ」

 

 

 

「หนอยยย！？」

 

 

 

ลางสังหรณ์ไม่ดีของฉันเป็นจริงและฉันก็ได้แต่เจ็บใจ

 

ยัยนี่!

 

 

 

「ฮะฮะฮะ คุณโรเอะก็กังวลเกี่ยวกับคุณคาเทียงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

「ล้อฉันเล่นสินะคะ ทำไมฉันจะต้องแคร์คาเทียด้วย」

 

 

 

「เอ้าแหม่ ก็เห็นคุณจ้องมองสีหน้าของคาเทียที่เศร้าๆด้วยความเป็นห่วงเลย」

 

 

 

「ดิฉันไม่ได้เป็นห่วงสักหน่อยค่ะ！」

 

 

 

「คุณคาเทียดูเหมือนว่าคุณโรเอะพยายามหาเวลาจะคุยกับเธอนานแล้วนะคะ」

 

 

 

「ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ ! ก็แค่บังเอิญมาเห็น ไม่ได้เป็นห่วงอะไรหรอก！」

 

 

 

「แต่ว่าก็แอบฟังแต่แรกเลยนี่ค่ะ？」

 

 

 

「ไม่ ไม่ใช่ซะหน่อยค่ะ！」

 

 

 

โรเอะอารมณ์เสียหลังจากได้ยินอาจารย์ฟรันเบลแกล้ง

 

 

 

จากสิ่งที่ได้ยินดูเหมือนว่าฉันจะหดหู่เกินไปสินะ

 

ดูเหมือนว่าอาจารย์ฟรันเบลและโรเอะจะกังวล

 

 

 

「โรเอะ」

 

 

 

「ว่าไงคะ？」

 

 

 

「……ไม่ต้องห่วงหรอก ข้าสบายดี」

 

 

 

「！」

 

 

 

โรเอะประหลาดใจกับคำพูดของฉันและเบิกตากว้าง

 

จากนั้นเธอก็ยักไหล่

 

 

 

「……อืม ถ้าสีหน้าแบบนั้นก็คงจะดีขึ้นจริงๆแล้วล่ะค่ะ」

 

 

 

โรเอะพูดด้วยน้ำเสียงโล่งใจ

 

 

 

「ยังไงก็ต้องการชิ้นส่วนใช่ไหมล่ะ กรงเล็บของมังกรแรงค์ S ที่เซคุโดตัดออกมาน่ะ？」

 

 

 

คาเทียถามแบบนั้นออกไป

 

จากนั้นใบหน้าของโรเอะก็ซีดลง

 

 

 

「วัตถุดิบที่อยู่ในอาณาจักรเอลกันดีได้รับผลกระทบจากน้ำแข็ง ส่วนนักเล่นแร่แปรธาตุเองก็ได้รับบาดเจ็บหนัก」

 

 

 

「บ้าเอ้ย……เสียชีวิตและบาดเจ็บหนักกันหมดเลยงั้นเหรอ？」

 

 

 

「เอ่อ ก็ช่วยไม่ได้ ตอนนี้พวกเราเองก็ทำอะไรไม่ได้สิ่งที่ทำได้ก็คือรอคนที่บาดเจ็บกลับมาทำยาให้แค่นั้น」

 

 

 

หลังจากที่โรเอะกล่าวเช่นนั้น เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังขึ้น

 

จากนั้นก็เข้ามาหาเรา

 

 

 

 

 

「คูณหนูโรเอะครับ！」

 

 

 

คนที่เข้ามาคือชายสูงอายุที่สวมชุดพ่อบ้าน

 

 

 

「มีอะไรงั้นเหรอคะ！」

 

 

 

「เซลดิส(セルディス)? เกิดอะไรขึ้น？」

 

 

 

ชายในชุดพ่อบ้านเซลดิสสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเช็ดเหงื่ออกจากหน้าผากและยืดตัวตรง

 

 

 

ดูเหมือนว่าจะพยายามอย่างหนักเพื่อตามหาโรเอะ

 

เพียงเท่านี้ คาเทียและฟรันเบลก็พอจะเข้าใจเหตุการณ์ได้

 

 

เซลดิสหายใจเข้าและอ้าปากพูด

 

「ระระรีเน่อาการแย่ลงครับคุณหนู！」