ตอนที่ 23【เซคุโดกับโรเอะ】

มุมมองเซคุโด

 

เมื่อการมองเห็นที่พร่ามัวของผมเริ่มชัดเจนขึ้น ก็มี──

 

 

 

「อะ อ่า เอ่อ คือว่า……」

 

 

 

　──โรเอะดูประหม่าเล็กน้อย

 

 

 

เอ๋?

 

ทำไมเธอถึงมาอยู่ในห้องของผม?

 

ผมจำได้ว่าผมล็อคประตูบ้านเสมอนะ?

 

 

 

「เอ่อ โรเอะซัง？」

 

 

 

「คะคะคะค่าาาาา ! ฉันเองค่า！」

 

 

 

โรเอะยืนตัวตรงแน่วเลย

 

 

 

「เอ่อ ทำไมถึงมาอยู่ที่ห้องผมได้ครับ？」

 

 

 

「อ่า มีเหตุผลสำหรับเรื่องนั้นนะคะ！」

 

 

 

เอ่อมันก็แค่คำแก้ตัวทั่วไป

 

เอ่อผมเริ่มกังวลแล้วสิ

 

 

 

「เอ่อ ดิฉันไม่ได้เข้ามาเพื่อขโมยนะคะ ดิฉัน พูดความจริงนะคะ！？」

 

 

 

ใช่ ไม่มีทางที่โรเอะผู้เป็นขุนนางจะมาขโมยของจากบ้านผมหรอก

 

 

 

「เอ่อผมเข้าใจนะแต่ว่า」 ผมพูดขณะที่ลุกขึ้นนั่ง

 

 

 

อาเระ?

 

ทำไมส่วนบนผมถึงเปลือยล่ะ?

 

อ่า เมื่อวานผมจำได้ว่าอากาศร้อนก็เลยถอดเสื้อ

 

 

 

「เอ่อโรเอะซัง ไม่ทราบว่าเข้ามาในบ้านผมได้ยังไงเหรอครับ？」

 

 

 

「เอ๊ะ！？」

 

 

 

「ประตูบ้านผมน่าจะล็อคอยู่นะครับ」

 

 

 

「อ่า เอ่อ กุญแจ ! พะพะพะพะพอดีว่ามีกุญแจรึเปล่านะ……」

 

 

 

「？」

 

 

 

ดูเหมือนว่าโรเอะจะสับสน

 

 

 

「บางทีผมอาจจะลืมล็อคประตูงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

เมื่อผมลงจากเตียงแล้วถาม โรเอะซังก็เกร็งตัวทันที

 

 

 

「ชะชะชะชะชะชะชะชะใช่แล้วค่ะ ! ประตูมัน……──」

 

 

 

จากนั้นโรเอะก็หยุดพูด

 

ดูเหมือนเธอจะไตร่ตรองอะไรบางอย่างและมองลงมาที่ผมราวกับว่าตัดสินใจได้แล้ว

 

 

 

「เอ่อ ขอโทษด้วยนะคะหัวหน้า พอดีว่าฉันพังประตูเข้ามา……」

 

 

 

「เออออออออ๋！？」

 

 

 

「ขอโทษด้วยค่าาา! ก็แบบว่าดิฉันเคาะประตูหลายรอบแต่ว่าเซคุโดก็ไม่ตอบเลย ดิฉันก็เลยเกรงว่าจะเกิดเหตุอะไรขึ้น……」

 

 

 

อา เรื่องเป็นแบบนี้นี่เอง

 

ก็วันนี้ผมหลับลึกเลยนี่น่า

 

ผมไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูของโรเอะซังเลย

 

บางทีผมอาจจะเหนื่อยกว่าที่คิด

 

 

 

「เป็นเช่นนั้นเหรอ……..อืม รอสักครู่นะครับ」

 

 

 

ผมเดินไปที่ทางเข้าประตูและเห็นประตูเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง

 

 

 

　……ลูกบิดประตูพังยับเลย

 

ประตูยังคงเปิดอยู่แม้ว่าผมจะปิดสนิทเลยก็ตาม

 

ถ้าขนาดนี้ก็จำเป็นต้องซ่อมแล้วล่ะ

 

 

 

「อ่า มันพังจริงๆด้วย」

 

 

 

「เอ่อ ขอโทษด้วยจริงๆนะค้าาาาาาาาาา! เดี๋ยวดิฉันจะจ่ายค่าเสียหายให้คะ！」

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้ผมซ่อมได้」

 

 

 

ผมโกหก จริงๆต้องไปถามช่างไม้!

 

 

 

「แต่ว่าหัวหน้า ! ถ้าทำแบบนั้นดิฉันก็ไม่สบายใจสิคะ！」

 

 

 

「เอ่อ แค่โรเอะซังให้ขนมปังผมทุกวัน แถมวันนี้ก็เป็นความผิดของผมเองแหละที่ไม่ยอมตื่นแม้ว่าโรเอะซังจะเรียกแล้วก็ตาม」

 

 

 

「หัวหน้าา……」

 

 

 

「อย่ากังวลไปเลยครับโรเอะซัง ต้องขอบคุณโรเอะซังจริงๆ ทำให้ผมไม่ไปเรียนสาย」

 

 

 

จริงๆผมก็คิดแบบนั้นนะ

 

ผมหลับลึกมาก ดังนั้นหากเป็นแบบนั้น ผมก็คงหลับเกินเวลาแน่นอน

 

 

 

ต้องขอบคุณโรเอะจริงๆ ที่ปลุกให้ผมตื่น

 

อย่างไรก็ตาม มันยังเช้าอยู่ ซึ่งเร็วเกินไปสำหรับการไปโรงเรียน

 

ผมคิดว่ายังอยากจะนอนต่ออีกสักหน่อย

 

 

 

「วันนี้ผมเองก็ค่อนข้างจะหลับลึก ดังนั้นถ้าโรเอะซังไม่มาผมคงจะหลับเกินเลยไปแล้ว」

 

 

 

ผมพูดพร้อมกับหัวเราะ

 

จากนั้นโรเอะก็มีสีหน้าเป็นกังวล

 

 

 

「หัวหน้า….การที่คุณหลับลึกขนาดนี้แปลว่าคงจะเหนื่อยมากเลยสินะคะ แม้ว่าฉันจะปลุกคุณแล้วก็ตาม แต่…ตอนนี้จะนอนต่ออีกสักหน่อยก็ได้นะคะ? ยังมีเวลาก่อนที่จะไปโรงเรียน 」

 

 

 

「หาววววววว~ถ้าผมหลับไปตอนนี้ มีหวังหลับเกินเวลาแน่เลยครับ」

 

 

 

「ไม่ต้องห่วงค่ะ ถ้าถึงเวลาอันสมควรดิฉันจะปลุกเองค่ะ」

 

 

 

โอ้ว ช่างเป็นบริการยามเช้าสุดแสนวิเศษจริงๆเลย !

 

เอ่อการที่ผมได้โรเอะมาปลุกที่เตียงเลยมันจะดีเหรอ? แทนที่จะให้โรเอะเคาะประตูแทน

 

จริงๆแล้วผมยังง่วงอยู่เลยโดนเธอเอาใจมากเกินไปรึเปล่านะ?

 

 

 

「ไม่เป็นไรแน่นะครับ การที่มาช่วยผมแบบนี้？」

 

 

 

「ค่า ดิฉันยินดีที่จะทำ」  

 

 

 

「แต่ว่าแค่ขนมปังขาวที่โรเอะซังนำมามันก็มากเกินไปแล้ว」

 

 

 

「ไว้ค่อยทานระหว่างทางไปโรงเรียนก็ได้นะคะ」

 

 

 

เข้าใจแล้ว ถ้างั้นผมขอนอนต่ออีกหน่อย

 

 

 

※

 

 

 

จากนั้นผมก็กลับไปนอนและพยายามนอนจนถึงเวลาเรียน

 

อย่างไรก็ตาม โรเอะจ้องมองผมจากข้างเตียง

 

แถมยังยิ้มกริ่มอีกต่างหาก

 

 

 

「เอ่อคือว่า โรเอะซัง？」

 

 

 

「ค่าาา？」

 

 

 

「ทำไมถึงจ้องผมแบบนั้นล่ะครับ？」

 

 

 

「ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะคะ ดิฉันก็แค่ทำหน้าที่เฝ้าระวังคุณยามหลับเท่านั้นเอง~」

 

 

 

ไม่ หากเป็นเช่นนั้น ผมก็อยากให้เฝ้าที่ประตูทางเข้ามากกว่านะ เพราะมันเปิดทิ้งไว้

 

 

 

ผมนอนไม่หลับนะถ้าถูกจ้องซะขนาดนั้น

 

ทำไมถึงได้พยายามจ้องมองใบหน้าตอนหลับของผมด้วยล่ะเนี่ย

 

การดูใบหน้าตอนหลับของผู้ชายมันสนุกงั้นเหรอ?

 

 

 

「อืม ถ้าเป็นแบบนี้ผมก็นอนไม่หลับน่ะสิ……」

 

 

 

「อืม ถ้าแบบนั้นก็แย่น่ะสิคะ ก็ใบหน้าตอนหลับของหัวหน้ามันน่ารักน่าฟัดสุดๆไปเลย……」

 

 

 

เอ๊ะ น่ารัก！？

 

ผมน่ะเหรอ！？

 

ค่อนข้างจะตกใจเลยแฮะ

 

 

 

หรือพูดให้ถูกก็คือ นั่นคือเหตุผลที่เอาแต่จ้องมองผมแบบนั้นเหรอ

 

อืม เจอปัญหาแล้วสิ

 

แบบนี้ผมคงหลับไม่ลง

 

อย่างไรก็ตาม ผมก็ไม่กล้าพูดว่า『ช่วยออกไปจากห้องด้วยครับ』ได้หรอก

 

 

 

ผมจะนอนหลับฝันดีและเติมเต็มความคาดหวังของโรเอะยังไงดี…….เออใช่แล้ว !

 

 

 

「เอ่อคือโรเอะซัง」

 

 

 

「มีอะไรงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

「ช่วงนั่งคุกเข่าได้ไหมครับ」

 

 

 

「──────คะ？」

 

 

 

「กรุณานั่งคุกเข่าด้วยครับ」  

 

 

 

ผมพูดสองครั้งเพราะมันสำคัญ

 

ใบหน้าของโรเอะเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที

 

 

 

「เอ๊ะ พูดอะไรแบบนั้นกันคะ ! เอ่อ จะนอนหนุนตักงั้นเหรอคะ ! แบบนั้นพวกเราก็เหมือนคู่รักกันนะสิค้าาาาา！」

 

 

 

เอ่อ แบบนั้นก็แย่สิ

 

ผมคิดว่ามันเป็นความคิดสมบูรณ์แบบที่สามารถตอบสนองความต้องการของทั้งสองฝ่ายได้

 

 

 

「ถ้างั้นก็ช่วยหยุดจ้องหน้าผมตอนหลับด้วยครับ」

 

 

 

「อึกก……」

 

 

 

「ถ้าไม่อย่างงั้นผมจะไปฟ้องคาเทียซัง ว่าคุณทำลูกบิดประตูบ้านผมพังนะ？」

 

 

 

「เออออออออ๋ !? ทำไมต้องไปฟ้องยัยนั่นด้วยล่ะคะ！？」

 

 

 

「ผมจะไปฟ้องคาเทียซังว่าคุณบุกรุกบ้านผม! ผมจะฟ้องคาเทียซังแน่นอน !」

 

 

 

「เอ่อ รอก่อนสิคะหัวหน้า รอก่อนนนนน!  ได้โปรดรอก่อนเถอะค่ะ！」

 

 

 

※

 

 

 

ในตอนท้ายแม้ว่าจะเป็นแผนการกึ่งบังคับ แต่ผมก็ต้องทำ

 

จากนั้นโรเอะซังก็นั่งลงบนเตียงและคุกเข่าลง

 

 

 

「ค่ะ….ถะถะถะถะถะถ้างั้นก็เชิญเลยนะคะหัวหน้า」

 

 

 

ใบหน้าของโรเอะถูกย้อมเป็นสีแดง อาจจะเป็นเพราะอายม้วนต้วน

 

ใบหน้าที่แสนบริสุทธิ์นั่น น่ารักมากเลยจริงๆ

 

 

 

「ขออนุญาตนะครับ」

 

 

 

จากนั้นผมก็ค่อยๆล้มตัวลงนอนบนตักของโรเอะ

 

 

 

「อ่าาาาา……」

 

 

 

พอได้นอนหนุนตักโรเอะแล้วรู้สึกว่าทั้งนุ่ม ทั้งอุ่นและสบายกว่าหมอนที่ผมใช้มากเลย

 

สุดยอดสุดๆไปเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมตอนนี้รู้สึกดีมากแค่ไหน ผมรู้สึกว่ากำลังขึ้นสวรรค์เลย

 

 

 

「ขาอ่อนของโรเอะซัง ช่างยอดเยี่ยมสุดๆไปเลยครับ……」

 

 

 

「เอ่อ ถ้าแบบนั้นก็ดีแล้วล่ะค่ะ……」

 

 

 

เสียงหวานๆของโรเอะ

 

กลิ่นอันหอมหวาน

 

อ่า…..รู้สึกดีฟุดๆไปเลย

 

 

 

※

 

มุมมองโรเอะ

 

 

「โรเอะซัง……ขอบคุณมากเลยครับ」

 

 

 

เซคุโดพึมพำขณะนอนหนุนตักโรเอะ

 

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้รับการขอบคุณแบบนี้

 

 

 

「มันรู้ดีขนาดนั้นเลยเหรอคะ？」

 

 

 

ดูเหมือนว่าจะหลับไปแล้ว

 

เมื่อมองดูใบหน้ายามหลับของเขา

 

เขาหลับได้อย่างง่ายดายมากกว่าก่อนหน้านี้

 

 

 

และเขาดูมีความสุขมากขณะนอนหลับ

 

ใบหน้ายามหลับของเซคุโดนั้นน่ารักน่าฟัดมากจริงๆเลยค่ะ