—มุมมองเซคุโด

เกิดอะไรขึ้น?

 

เพื่อนร่วมชั้นต่างถามผม ผมก็เลยตอบพร้อมเล่าเรื่องราวอย่างละเอียด

 

 

 

　อาหารเย็นสุดหรูฝีมือคาเทีย【เบอร์เกอร์เนื้อมังกร】

 

　อาหารเช้าสุดแจ่มขนมปังขาวอบใหม่กับเนยฝีมือโรเอะซัง

 

　มื้อกลางวันสุดแซ่บกับอาจารย์ที่แซ่บที่สุดในโรงเรียนอาจารย์ฟรันเบล

 

 

 

ผมเล่าทุกอย่างให้ฟัง

 

แล้วก็มีบางอย่างเกิดขึ้น……..มีลูกศรจากกรีต้าตรงมาทางผม!

 

 

 

「ไปตายซะเหอะไอ้เวร！」

 

 

 

「อย่าหลบสิวะ！」

 

 

 

「เห้ยยังไงก็ต้องหลบดิ แล้วนี่ทำอะไรฟะเนี่ย！」

 

 

 

「ก็แกมาคุยอวดทำซากอะไรฟะ！」

 

 

 

「ก็มันเรื่องจริง ผมภูมิใจนี่หว่า มีไรจะบ่นเหรอ！」

 

 

 

「แกกกกกกกกกกกกกก！」

 

 

 

「ก็มันเป็นเรื่องจริงที่ผมโชคดีจนน่ากลัวอะไรเบอร์นี้！」

 

 

 

「ความกลัวของแกมันถูกต้องแล้วล่ะ เซคุโด เพราะวันนี้เป็นวันตายของแก แกจะต้องลงนรกวันนี้แหละ！」

 

 

 

「หา ว่าไงนะ！？」

 

 

 

ก่อนที่จะรู้ตัวเพื่อนร่วมชั้นก็ล้อมผมทุกทิศทางด้วยความโกรธขั้นสุด

 

ควงตาของมันเปล่งประกาย

 

เป็นดวงตาสุดแสนอันตรายที่เต็มไปด้วยไฟริษยาของวัยรุ่น

 

 

 

「ลุยเลยพวกกกกกกกกกกกกกกกกก！」

 

「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก！」

 

 

 

เพื่อนร่วมชั้นที่มีกรีต้าเป็นผู้นำ ตะโกนแล้วเดินทัพเข้ามา

 

แย่แล้ว แย่แล้ว แย่แล้ว แย่แล้ว แย่แล้ว！

 

อย่างที่คิด 29 ต่อ 1 อันตรายโครตๆ！

 

นี่มันเกินคำว่าแกล้งแล้วนะเห้ย นี่มันรุมประชาทัณฑ์！

 

 

 

「หนอย รอก่อนเหอะไอ้สารชั่ว！」

 

 

 

「ยอมแพ้ทำไมฟะ ยังไม่ได้อัดสักหมัดเลยไอ้เวร！」

 

 

 

「ไม่ใช่โว้ย ถ้าพวกแกทำผมแล้วใครจะไปจัดการ【มังกรแรงค์ S 】พวกแกสู้มันได้งั้นเรอะ พวกแกมันไม่มีน้ำยาด้วยซ้ำาาาาาาาาาาาา！」

 

 

 

「เหอะ ! แค่ขาดเอ็งไปคนเดียวพวกอาจารย์ฟรันเบลเอาอยู่ๆแล้ว！」

 

 

 

　ไอ้พวกงี่เง่านี่！  

 

 

 

「แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกอาจารย์ฟรันเบลรับมือไม่ไหว！」

 

 

 

「ถ้าแค่นั้นก็ทิ้งประเทศนี้และหนีไปก็จบแล้ว！」

 

 

 

「พวกแกมันแย่ที่สุด พวกแกนี่ไม่มีคุณสมบัติเป็นอัศวินด้วยซ้ำ！」

 

 

 

「หุบปาก！」

 

「ไม่ต้องมาย้อน！」

 

「จัดการมัน！」

 

「โอ้ววววววววววววว！」

 

 

 

เพื่อนร่วมชั้นกระโดดเข้าหาผมทันที

 

 

 

「เห้ยถ้า【แรงค์ S】ตายไป【แรงค์ C】ทำแทนก็ได้ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！」

 

 

 

ณ ตอนเช้าเองก็เกิดการต่อสู้ระหว่างผมกับคนในห้องอีก 29 คน

 

 

 

※

 

 

ไม่กี่นาทีต่อมา

 

 

 

「แฮ่ก…แฮ่ก….อ่อนแอชะมัด……」

 

 

 

ต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นตรงหน้า ผมบ่นออกไปด้วยความหงุดหงิด

 

ทันใดนั้นอาจารย์ฟรันเบลก็เข้ามาในห้อง

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลตกใจมากที่เห็นสภาพตรงหน้า

 

 

 

「อะอะอะเออออออออออออออ๋ !? เกิดอะไรขึ้นคะทุกคน！？」

 

 

 

「พอดีผมก็แค่พยายามเพลิดเพลินกับความสุขวัยเยาว์ของผม」

 

 

 

「เอออออออ๋！？　เล่นแรงกันขนาดนี้！？　ทุกคนยังสบายดีกันใช่ไหม！？ ถ้าบาดเจ็บหนักขนาดนี้ไปห้องพยาบาลกันดีกว่านะคะทุกคน！」

 

 

 

บางทีเพื่อตอบสนองคำพูดของอาจารย์ฟรันเบลทุกคนพยายามลุกขึ้น

 

 

 

「เอ่อไม่มีอะไรหรอกครับอาจารย์」

 

「ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยครับ」

 

「ได้โปรดเริ่มชั้นเรียนเถอะครับ」

 

 

 

หนอย พวกแก !

 

อาจารย์ฟรันเบลไม่ต้องสนใจพวกมันนักก็ได้ !

 

ยังไงพวกมันก็เป็นลูกผู้ชายนะครับ !

 

พวกมันก็แค่แกล้งสำออยแค่นั้นเอง !

 

 

 

※

 

 

 

หลังจากคาบ 4 สิ้นสุดลง ตอนนี้เป็นช่วงมื้อเที่ยง

 

สถานที่ๆอาจารย์ฟรันเบลพามาหรือสวนหลังโรงเรียนที่ไม่ได้รับความนิยมมากนัก

 

 

 

ตามที่คาดไว้ ผมกับอาจารย์ฟรันเบลในตอนนี้มีความสัมพันธ์ครูและนักเรียนที่โรงเรียน ดังนั้นมันจึงค่อนข้างน่าอายที่จะทานข้าวเที่ยงด้วยกันแบบนี้ต่อหน้าสาธารณะ

 

 

 

เมื่อนั่งลงไปในสนามหญ้าหลังโรงเรียน อาจารย์ฟรันเบลเองก็นั่งใกล้ๆผม

 

ลมที่พัดผ่านเบาๆทำให้ได้กลิ่นหอมหวานมาจากตัวของอาจารย์ฟรันเบล

 

เป็นกลิ่นของสาวสวยผู้สงบและอ่อนโยน

 

ช่างอัศจรรย์ยิ่งนัก

 

 

 

「เซคุโดคุง ทำไมทุกคนถึงอยู่ในสภาพแบบนั้นละคะ？」

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลถามเรื่องเมื่อเช้าขณะที่แกะกล่องอาหารกลางวันที่นำมาด้วย

 

ดูเหมือนว่าอยากจะรู้เหตุผลแท้จริง

 

 

 

ผมคิดว่าเป็นแบบนั้น

 

ก็เพราะเธอเป็นอาจารย์ประจำชั้น

 

แต่ผมไม่สามารถพูดได้ว่า『การกินข้าวเที่ยงของเรา』 เป็นสาเหตุ

 

 

 

「เอ่อ ก็พวกนั้นมันก็พยายามตามปกติแค่นั้นเองครับ」

 

 

 

「พยายามงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

「ครับ เพราะได้ยินข่าวเรื่อง【มังกรแรงค์ S】พวกเขาก็เลยกังวลว่าอาจารย์ฟรันเบลจะเป็นห่วง พวกนั้นก็เลยพยายามฝึกอย่างหนักและขอให้ผมช่วยฝึกให้ครับ」

 

 

 

「อาระ เพราะแบบนั้นเองทุกคนเลยนอนจมเป็นกองแบบนั้นสินะคะ แต่เซคุโดคุงคนเดียวก็รับมือคนทั้งห้องได้แบบนี้ เท่จังเลยนะคะ」

 

 

 

มันไม่ใช่ชัยชนะที่ขาวสะอาดขนาดนั้นน่ะสิ แต่จัดการไปแค่ไม่กี่หมัดเท่านั้นเอง

 

พวกนั้นทำให้ผมต้องใช้เกาะมิลธิลเพราะงั้นเจ็บชะมัด

 

 

 

「ครับ เพราะพวกนั้นเองก็พยายามอย่างหนัก ผมเลยต้องเต็มที่กับพวกนั้นด้วย」

 

 

 

「แบบนั้นก็ดีอยู่หรอกนะคะ ถ้าหากการต่อสู้ครั้งใหญ่เกิดขึ้นทุกคนจะได้ปกป้องตัวเองได้」

 

 

 

「พวกนั้นน่ะไม่เป็นไรหรอกครับ」

 

 

 

ผมตอบทั้งๆที่หัวเราะ

 

อาจารย์ฟรันเบลเองก็ดูโล่งใจ ขณะที่เธอเอาส้อมแทงสิ่งที่อยู่ในอาหารกลางวันเข้าปากของเธอ

 

 

 

คงจะเป็นผักแหละนะ

 

เพราะสิ่งที่อยู่ในกล่องอาหารของอาจารย์น่ะเต็มไปด้วยผัก

 

ก็รู้อยู่ว่าอาจารย์ชอบกินผัก แต่มันไม่เยอะเกินไปหน่อยเหรอ

 

มีเนื้อน้อยมาก ตรงกันข้ามกับผมเลย

 

 

 

หากใครเห็นกล่องอาหารของผมก็คงจะบอกว่าผมไม่ชอบผักแน่นอน

 

เอ่อวันนี้แค่เน้นเนื้อเป็นพิเศษ

 

มันเป็นเนื้อที่เหลือจาก【สเต็กมังกร】เมื่อวานนี้

 

 

 

「อาระ？」ตาดที่คาดไว้อาจารย์มองมาที่กล่องอาหารของผม

 

โดนจับได้แล้ว

 

 

 

「เซคุโดคุงกินเนื้ออย่างเดียวไม่ดีต่อสุขภาพนะจ้ะ」

 

 

 

「ฮะฮะฮะ พอดีผมชอบกินเนื้อครับ」

 

 

 

「ก็รู้อยู่หรอกนะว่าชอบเนื้อ แต่ว่าก็ต้องทานผักในปริมาณที่ทานเนื้อไปด้วยนะจ้ะ」

 

 

 

「คะครับผม……」

 

 

 

อย่างที่คิดเลย อาจารย์โกรธ

 

ผมเคยคิดว่าถ้ากินผักคนเดียวมันคงไม่อร่อย

 

แต่ว่าถ้าเป็นผักผสมเนื้อก็โอเคอยู่

 

อีกประการผักมันเก็บรักษายาก

 

 

 

แต่ว่าเนื้อมังกรนั้นเก็บรักษาง่ายอยู่ได้นาน

 

ไม่เน่าเสียง่ายด้วย

 

อร่อยและเก็บรักษาได้ง่าย ข้อดีหลายอย่าง

 

 

 

「ใช่แล้วอาจารย์นึกอะไรดีๆออกแล้วค่ะ เซคุโดคุง อ้ามมมมมม」

 

 

 

「เอ๋？」

 

 

 

เมื่อผมหันไปทางอาจารย์ฟรันเบล เธอก็ตักผักเข้าปากผมด้วยส้อมที่อยู่ในมือ

 

ผมตกใจที่เธอทำโดยไม่บอกผม แล้วผักก็เข้าไปในปาก อร่อยมาก

 

อร่อยเกินไปแล้ว !

 

 

 

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่รู้สึกว่าผักอร่อยขนาดนี้

 

 

 

　──ไม่สิ เดี๋ยวก่อนนะ！

 

อาจารย์เองก็เพิ่งจะบอกชอบผมเมื่อเช้าเองนะครับ？

 

ผมทำสำเร็จแล้วจริงๆ？

 

ไม่ มันกะทันหันเกินไปจนไม่รู้สึกสมจริง

 

 

 

「อร่อยไหมคะ？」

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลจ้องหน้าผมด้วยรอยยิ้ม

 

เมื่อผมเห็นรอยยิ้มนั่นใจผมก็ละลาย

 

 

 

「อะ อึก อร่อยมากเลยล่ะครับ!……」

 

 

 

「ฮุฮุ ดีแล้วล่ะค่ะ จะทานเนื้อเยอะเกินไปไม่ได้นะคะ ถ้างั้นก็ อ้ามมมมมมมค่ะ~」

 

 

 

เป็นอีกครั้งที่อาจารย์ฟรันเบลป้อนผักใส่ปากผมโดยไม่ลังเล

 

นี่มันอะไรกันทานข้าวแบบคู่รักงั้นเหรอ?

 

ไม่ ตอนนี้ผมมีความสุขมากจนรับรู้รสอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ

 

 

 

「อืมให้ผมกินเยอะขนาดนี้จะดีเหรอครับ？」

 

 

 

ตอนนี้ผมทานของอาจารย์ฟรันเบลไปครึ่งหนึ่งแล้ว

 

เอ่อรู้สึกว่าผมจะเป็นฝ่ายรับอยู่ฝ่ายเดียวเลยนี่มันจะมากเกินไปแล้ว

 

 

 

「ดีแล้วค่ะ ทานเยอะๆยิ่งไปกว่านั้นฉันเองก็สอนในชั้นเรียนแล้วนะคะว่าถ้าทานเนื้อสัตว์มากเกินไปจะอ้วนน่ะ? เพราะงั้นจากนี้ช่วยทานผักเยอะๆด้วยนะคะ」

 

 

 

「ง่ำ ง่ำ ง่ำ จะลองคิดดูนะครับ……」

 

 

 

「อืมดูจากปฏิกิริยาของเซคุโดคุงแล้ว อาจารย์ไม่ไว้ใจค่ะ」

 

 

 

ความแตกซะแล้ว！

 

เป็นไปตามที่อาจารย์คิด

 

 

 

「ถ้างั้นฉันเองก็ต้องรับหน้าที่ต่อจากคุณโรเอะและคุณคาเทียสินะคะเกี่ยวกับเรื่องอาหารจานผัก」

 

 

 

「เอ๋ เอาจริงงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

「เอาจริงสิคะ เซคุโดคุง เธอเป็นหัวหน้าของพวกเราตั้งแต่นี้ไปแล้วนะคะ ถ้าทานอาหารที่ไม่ดีต่อสุขภาพแบบนี้ ร่างกายจะแย่เอานะคะ？」

 

 

 

「ไม่นะ คือว่า……」

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอกนะคะเซคุโดคุง เซคุโดคุงก็สามารถเตรียมอาหารจานเนื้อมาได้ตามปกติ แต่แค่ฉันจะเอาผักมาให้เซคุโดคุงทานทุกวันค่ะ」

 

 

 

ไม่จริงน่า

 

คาเทียซัง โรเอะซัง แล้วก็อาจารย์ฟรันเบล

 

ผมไม่ต้องกังวลเรื่อง มื้อ เช้า เที่ยง เย็น แล้ว

 

นี่มันจะดีจริงๆเหรอ

 

นี่ก็หมายความว่าผมจะได้ทานข้าวเที่ยงกับอาจารย์ฟรันเบลผู้น่ารักทุกวันเลยน่ะสิ

 

 

 

ชีวิตที่มีความสุขขนาดนี้ผมจะตายตอนสู้กับ【มังกรแรงค์ S】สินะ？

 

ผมเริ่มจะกลัวจริงๆแล้วนะชีวิตที่มากไปด้วยความสุขเช่นนี้

 

 

 

「เซคุโดคุง？」

 

「อะครับ！？」

 

 

 

เผลอส่งเสียงแปลกๆเพราะคิดฟุ้งซ่าน

 

 

 

「เอ่อ ถ้าไม่อยากทานข้าวกล่องของฉัน ฉันเองก็ไม่บังคับหรอกนะคะ？」

 

 

 

「ผมไม่กล้าทำแบบนั้นหรอกครับ ! ผมอยากทานผักที่อร่อยแบบนี้ทุกวันเลย！」

 

 

 

「ฮุฮุ งั้นเหรอจ้ะ~」

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลที่ได้ยินเช่นนั้นก็โล่งใจพร้อมกับตักผักที่เหลือเข้าปาก

 

ส้อมพันอยู่รอบริมฝีปากของอาจารย์ฟรันเบล

 

 

 

ภาพนั้นทำให้ผมหัวใจเต้นรัวมากกว่าที่เคย !

 

 

 

นั่นมันแบบนั้น!

 

ส้อมอันนั้น……..อันที่อาจารย์ป้อนใส่ปากผมนี่?

 

ไม่ อาจารย์มีส้อมแค่อันเดียวนี่

 

 

 

「อืม อร่อยจังเลยค่ะ~」 เธอพูดแบบนั้นพร้อมกับอมส้อมไว้ในปาก

 

 

 

เป็นอีกครั้งที่ผมรู้สึกช็อคกับภาพตรงหน้า

 

 

 

นี่มันจูบทางอ้อมไม่ใช่เหรอไงครับ?

 

อาจารย์ฟรันเบลไม่ได้สังเกตถึงเรื่องนั้น แต่ว่ามันคือความจริง

 

จะจะจะจะจะจูบทางอ้อม！？

 

 

 

หลังจากที่ได้รู้เรื่องนี้หัวใจผมก็เต้นแรง

 

ผมรู้สึกว่าเหมือนกำลังปีนขึ้นสู่บันไดความเป็นผู้ใหญ่ทีละน้อย

 

ใบหน้าเองก็ร้อนผ่าว

 

เลือดจำนวนมากกระจุกตรงใบหน้า!

 

เห็นได้ชัดว่าหน้าของผมกำลังแดงสุดๆ

 

 

 

จากนั้นอาจารย์ฟรันเบลก็ทำแบบนั้นหลายต่อหลายครั้งก่อนจะหยุดกะทันหัน

 

ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกตัวแล้ว

 

 

 

ในชั่วพริบตานั้นหน้าของอาจารย์ฟรันเบลก็แดงแจ๋

 

นั่นทำให้ลุคที่ดูสงบเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

 

น่ารักโครตๆ

 

 

 

「เอ่อ อาจารย์」

 

「ว่าไงคะ！？」

 

 

 

แม้แต่น้ำเสียงเองก็ฟังดูแปลกๆ อาจเป็นเพราะพูดกับเธอโดยไม่ระวัง

 

นี่เองก็พลังทำลายล้างสูงมาก

 

 

 

「ขอบคุณสำหรับมื้ออาหาร จริงๆนะครับ」

 

 

 

「อะ—อะอ่าอืม……」

 

 

 

「ถ้าอย่างงั้นผมขอตัวนะครับ」

 

 

 

「อืม ไว้พบกันใหม่ค่ะ……」

 

 

เราสองคนต่างหน้าแดงด้วยกันทั้งคู่และเดินจากกันไป

ผมจะไม่พูดเรื่องจูบทางอ้อมละกัน

เราทั้งสองแสร้งทำเป็นว่าไม่สังเกตเห็นและเดินจากไป

 

 

จากผู้แปล

 

 

ตอนนี้พอเริ่มกลับมาแปลคีย์บอร์ดก็เริ่มจะไปอีกแล้วครับผม

สงสัยต้องหาคีย์บอร์ดสำหรับเล่มเกมและคีย์บอร์ดสำหรับแปลนิยายแยกกันแล้วล่ะครับ 

ที่เห็นว่าพิมพ์ตกหล่นไปเยอะเพราะคีย์บอร์ดเล่นเกมกับคีย์บอร์ดแปลนิยายใช้ร่วมกัน T_T

หาเงินไปซื้อคีย์บอร์ดใหม่แปป