ตอนที่ 14 【ความสุขที่มากล้น】

มุมมองเซคุโด

 

「ถ้างั้นหัวหน้า ไว้เจอกันนะคะ」

 

「ขอให้เป็นวันที่ดี～」

 

 

 

หลังอาหารเช้าผมกล่าวอำลาให้กับโรเอะ ที่ร่วมเดินทางระหว่างไปโรงเรียน

 

เมื่อมาถึงที่นี่ มีนักเรียนหลายคนจ้องมองผมและทำท่าตกใจ

 

 

 

ก็ควรจะเป็นแบบนั้นแหละนะ

 

อัศวินหญิงที่หายากในโรงเรียนอัศวิน

 

นอกจากนี้ยังเป็นโรเอะซังที่งดงามจนหลายคนหมายปอง

 

อีกทั้งยังเป็นถึง【อัศวินแรงค์ S】。

 

ผมที่เดินทางมายังโรงเรียนพร้อมกับสาวสวยแบบนั้น แถมยังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

 

 

 

สำหรับวัยรุ่นสุขภาพดีแบบผมแล้ว ไม่มีใครหรอกที่ไม่อิจฉาผม

 

ในความเป็นจริงผมจะดูเหนือกว่าไอ้พวกสารชั่วก็ไม่น่าแปลกใจอะไร

 

 

 

หลังจากที่แยกกับโรเอะที่น่าประตูโรงเรียน ผมที่กำลังจะไปข้างหน้าก็เจอกับความมืดมิดที่เข้าปกคลุมอีกครั้ง

 

 

 

「อึก~！？」

 

「ดา~เรดะ(ใครเอ่ย)？」

 

 

 

โอ้!!

 

น้ำเสียงที่งดงามและความนุ่มนวลแบบนี้ !!!

 

และมือที่นุ่มนิ่มนี่!!!

 

 

 

「อาจารย์ผู้แสนใจดีของผมฟรันเบลไงละครับ？」

 

「อะฮะฮะ ถูกต้องจ้า ขอบคุณน้าา~」

 

 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างอาจารย์ฟรันเบลก็ปล่อยตัวผมขณะที่พูดอย่างมีความสุข

 

จากนั้นเองอาจารย์ก็เข้ามาใกล้ๆและยิ้มให้

 

 

 

「ดูเหมือนจะสนิทกับคุณโรเอะมากขึ้นแล้วสินะจ้ะ」

 

 

 

「ฮะฮะฮะ~ขอโทษด้วยจริงๆครับ พอดีว่าโรเอะซังมาหาผมที่บ้านแล้วอบขนมปังมาให้ก็เลย」

 

 

 

「อาระอาระ ขนมปังขาวนั่นจากคุณโรเอะงั้นเหรอเนี่ย ดีจังเลยนะเซคุโดคุง」

 

 

 

「ครับ ! แถมเมื่อคืนนี้คาเทียซังเองก็มาหาพร้อมเอา【สเต็กมังกร】มาทำ【เบอร์เกอร์เนื้อมังกร】ให้ทานด้วย่ละครับ！」

 

 

 

「เอ๋คุณคาเทียด้วยเหรอคะ？」

 

 

 

「ครับ ! ผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลย คาเทียซังทำอาหารเก่งมากเลยล่ะครับ！」

 

 

 

เมื่อผมพูดแบบนั้น อาจารย์ฟรันเบลก็หัวเราะออกมาดังๆ

 

ดูรอยยิ้มที่แสนน่ารักนั่นสิ

 

 

 

「ฮะฮะฮะฮะ เซคุโดคุงโดนต้อนถึงขนาดนี้เลยเหรอจ้ะ ดูเหมือนว่าคุณโรเอะและคุณคาเทียจะยอมเปิดใจแล้วสินะคะ？」  

 

 

 

「อ่าครับ น่าจะเป็นแบบนั้นทั้งสองคนนั้นดูจะเสียใจมากๆและรู้สึกตัวว่าผมอยู่ตัวคนเดียวก็เลยมาหาผมน่ะ」

 

 

 

ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนั้นคงไม่ทำอาหารมาให้ทุกวันแน่ๆ

 

 

 

「นั่นก็อาจจะจริงนะคะ แต่อาจารย์ไม่คิดว่านั่นคือทั้งหมดหรอกน้าาา~ เพราะเซคุโดน่ะเท่สุดๆไปเลยนี่น่า~」

 

 

 

ใช่แล้ว ผมนะโครตเจ๋ง!

 

นี่แหละหนึ่งในคำพูดที่อยากโดนผู้หญิงพูดใส่อันดับหนึ่ง『เท่』。

 

อาจารย์ฟรันเบลที่พูดแบบนั้นก็แก้มแดง น่ารักจริงๆเลย！

 

 

 

「เอ่อ อาจารย์ชมผมมากเกินขนาดนี้ผมเองก็เขินตัวลอยนะครับ」

 

 

 

「ถ้าอาจารย์อายุใกล้เคียงกับเซคุโดคุงกว่านี้อีกสักนิด อาจารย์คงจะรุกใส่เซคุโดคุงแล้วล่ะ~♥」

 

 

 

「เอ๋！？」

 

 

 

「อืม ก็เพราะว่าเซคุโดคุงเท่นี่น่า」

 

 

 

ไม่ว่าจะยังไงตอนนี้ก็มีความสุขเกินไปล่ะ !

 

 

 

「เข้าใจแล้วครับ ! ขอบคุณครับ ! แม้ว่าเราจะอายุห่างกันไปหน่อย แต่ว่าก็แค่ 4 ปีเองนะครับ !!!？」

 

 

 

「ใช่แล้วล่ะ」

 

 

 

「ถ้าแค่นั้นก็ไม่เห็นมีอะไรต้องกังวลเลยนี่ครับ?」

 

 

 

「เอ๋…..งั้นหรอกเหรอคะ？」

 

 

 

「ถูกต้อง ท้ายที่สุดแล้วคู่รักนะอย่างมากห่างกันก็ไม่เกิน 10 ปี หรอกนะครับ แค่ 4 ปีจะเป็นอะไรไป？」

 

 

 

「อืมแต่ว่าเป็นความสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียนนะจ้ะ？」

 

 

 

「ไม่สิ ตอนนี้มันเป็นความสัมพันธ์ระหว่างหัวหน้ากับลูกน้องในทีมนะครับ」

 

 

 

「อืม เข้าใจแล้วล่ะ」

 

 

 

「ใช่แล้วครับ ดังนั้นอาจารย์ ได้โปรดอย่าลังเลที่จะรุกใส่ผมด้วยความรัก ผมจะรับรักอาจารย์เองงงงง！」

 

 

 

「อุฮะฮะฮะ ถ้างั้นอาจารย์เองก็เริ่มมีไฟแล้ว ไม่ยอมแพ้คุณโรเอะกับคุณคาเทียหรอกนะคะ」

 

 

 

「ใช่แล้วจิตมุ่งมั่นแบบนั้นแหละครับ！」

 

 

 

「เซคุโดคุง ถ้างั้นเที่ยงนี้ว่างไหมจ้ะ? ไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันไหม？」

 

 

 

「ด้วยความเต็มใจครับ！」

 

 

 

「ขอบคุณนะ อาจารย์มีความสุขที่สุดเลยล่ะ~」

 

 

 

เข้ ทำได้แล้วโว้ย!

 

ยังไงก็ตาม ตอนนี้ก็ได้ไปทานข้าวเที่ยงกับอาจารย์ฟรันเบลแล้ว

 

ตอนกลางคืนก็กับคาเทียซัง ในตอนเช้าก็กับโรเอะซัง และช่วงเที่ยงกับอาจารย์ฟรันเบล

 

 

 

ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย

 

รู้สึกว่าฤดูใบไม้ผลิของผมมาถึงแล้ว

 

ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ทานข้าวกับสาวสวยแบบนี้หลายๆครั้งติดต่อกัน

 

 

 

น่ากลัวจริงๆเลยแหะ

 

มีความสุขมากเกินจนกลัวไปแล้ว

 

 

 

※

 

มุมมองเซคุโด

 

「โย่ว เซคุโด อรุณสวัสดิ์」

 

「อรุณสวัสดิ์กรีต้า」

 

 

 

『ปี 1 ห้อง A』 ในห้องเรียน ผมก็ทักทายกรีต้า

 

สภาพในห้องยังคงเหมือนเดิม แต่วันนี้คือวันที่ต้องพูดแล้วล่ะว่า

 

 

 

「ทุกคน ! ขอโทษด้วย แต่ได้โปรดนั่งประจำที่ให้เรียบร้อย ! ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย！」

 

 

 

「อะไรเหรอ？」

 

「เกิดอะไรขึ้น？」

 

「มีอะไรเกิดขึ้น？」

 

 

 

เพื่อนร่วมชั้นทุกคนลุกจากที่นั่งทันที แถมยังอยากรู้อยากเห็นซะด้วย

 

 

 

「ทุกคน……」

 

 

 

ผมยืนอยู่ตรงโต๊ะของอาจารย์และหันไปมองทุกๆคน

 

เพื่อนร่วมชั้นของผมต่างสัมผัสได้ว่าผมจะพูดอะไรบางอย่างที่ดูจริงจัง ทุกคนต่างรอคอยคำพูดของผม

 

 

 

และผมก็บอกทุกคนไปว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง

 

 

 

「บางทีตัวผมอาจจะตายในเร็วๆนี้！」

 

 

 

「หะ เกิดบ้าอะไรขึ้น！？」