ตอนที่ 12 【ความโศกเศร้าของคาเทีย-ต่อ】

มุมมองคาเทีย

 

「……คาเทียซัง ใจดีจังเลยนะครับ」

 

 

 

นั่นคือวินาทีที่เซคุโดพูดออกมาด้วยท่าทางมีความสุข

 

 

 

 

ตึกตัก……

 

 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างหัวใจของคาเทียก็เต้นเร็วขึ้นเมื่อได้เห็นรอยยิ้มอันน่ารักของเขา

 

นี่คือสิ่งที่เธอรู้สึกได้ในตอนนี้ แตกต่างจากตอนนั้นรึเปล่า

 

เสียงกรีดร้องแห่งความสิ้นหวังกำลังร่ำร้อง

 

เหมือนกับตอนนั้นรึเปล่า

 

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

 

 

 

หัวใจจะเต้นแรงอะไรเบอร์นี้?

 

นี่คือความสิ้นหวังยังงั้นเหรอ?

 

ฉันรู้สึกยังไงกับเขากันแน่ เขาทำให้ฉันใจเต้นรัวแบบนี้?

 

ไม่เข้าใจเลย……

 

 

 

「ใจดียังงั้นเหรอ……ข้าดูเป็นแบบนั้นเหรอ……」

 

 

 

「ใช่แล้วล่ะครับ ถ้าหากไม่ใช่ก็คงไม่เป็นห่วงและทำเพื่อผมขนาดนี้」

 

 

 

「งั้นเหรอ……」

 

 

 

ครั้งนี้ไม่ใช่แค่ใบหน้าของฉันแต่ทั้งร่างกายก็ร้อนผ่าว

 

หัวใจฉันเต้นรัวมากขึ้นไปอีก

 

นี่เป็นครั้งแรกที่บอกว่าฉันเป็นคนดีมากแค่ไหน

 

แถมอีกฝ่ายยังเป็นผู้ชาย

 

 

 

เดี๋ยวก่อนสิ

 

ใจเย็นๆเอาไว้

 

เขาเป็นเด็กที่อายุน้อยกว่าฉันนะ

 

 

 

　……ถึงกระนั้นเขาก็แข็งแกร่งกว่าฉันและยังมีรอยยิ้มที่แสนน่ารัก

 

 

 

ห้ามใจไว้ตัวฉัน

 

ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย !

 

รู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก

 

 

 

「แต่ว่าคาเทียซัง」

 

 

 

「อะไรงั้นเหรอ！？」

 

 

 

「ผมดีใจนะครับที่คาเทียซังเป็นห่วงผม แต่ว่าผมอยากจะยืนยันให้แน่ใจ เวลาพูดให้ใส่ใจเรื่องคำพูดสักนิดนะครับ ไม่อย่างงั้นผมได้เข้าใจผิดและมองคาเทียซังไปในทางแปลกๆแน่ครับ」

 

 

 

「เข้าใจผิดๆ? เจ้าจะเข้าใจอะไรผิดงั้นเหรอ！」

 

 

 

「เพราะถ้าคาเทียซังใช้คำพูดแบบนั้นและห่วงผมขนาดนี้ ผมอาจจะเข้าใจผิดว่าคาเทียซังชอบผมน่ะสิครับ」

 

 

 

เลือดในร่างกายนั้นเดือดพล่าน

 

 

 

「บากะบากะบากะบากะบากะ ! คิดแบบนั้นเองเหรอเจ้าน่ะ! ข้าไม่สนใจเด็กหรอกนะ！」

 

 

 

「งั้นเหรอครับ มุแง้ว～」

 

 

 

ไอ้หมอนี่!

 

เลิกล้อเลียนฉันได้แล้วนะ!

 

 

 

「เรื่องที่ข้าทำไปก็เพราะว่าข้าอยากรู้ว่าเจ้าแข็งแกร่งขนาดนั้นได้ยังไง ข้าไม่ได้มีความคิดแบบนั้นกับเจ้าหรอกนะ ข้าน่ะ ก็แค่อยากรู้เรื่องนั้น แค่นั้นแหละ！」

 

 

 

ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้และชี้ไปที่เซคุโด

 

เซคุโดเองก็เบิกตากว้าง

 

 

 

「ความลับความแข็งแกร่งของผมงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

「ใช่ ! เจ้าน่ะแข็งแกร่งผิดมนุษย์มนาไปไกลโขเลยแถมยังอายุแค่นี้อีก! เจ้าทำบ้าอะไรกันแน่ถึงได้กลายเป็นแบบนี้！」

 

 

 

「ไม่ว่าจะพูดอะไรก็เถอะครับ…ผมก็แค่ไปโรงเรียนแล้วไปล่าสัตว์กับเพื่อนตามปกติ」

 

 

 

「แล้วกิจวัตรประจำวันของเจ้าล่ะ？」

 

 

 

「เอ่อ~ของแบบนั้นไม่มีครับ……」

 

 

 

บ้าน่า

 

แต่ดูจากการที่มาหาเมื่อเช้าครั้งที่แล้วเขาก็ไม่ได้ฝึกตอนเช้าจริงๆ

 

ตอนที่มาครั้งนั้นเขายังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย

 

 

 

「แล้ว【วิชาดาบสังหารมังกร】ล่ะ? ไปเรียนวิชานั้นมาจากไหน？」

 

 

 

「ก็เรียนมาจากพ่อของผมนี่ครับ」

 

 

 

「เอ๋? ไม่ แต่ว่าพ่อเจ้าเสียไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว……」

 

 

 

นี่ฉันล้ำเส้นเกินไปรึเปล่านะ

 

คาเทียอดไม่ได้ที่จะถาม

 

 

 

「เอ๋ รู้เรื่องราวของพ่อผมด้วยงั้นเหรอครับ」

 

 

 

รู้อยู่แล้วล่ะ

 

เพราะเขาคือวีรชน

 

 

 

「ผมเริ่มเรียนวิชาดาบจากพ่อตอนอายุ 4 ขวบ」

 

 

 

「หะ…. 4 ขวบ !? เดี๋ยวๆๆๆๆ!!! พูดอะไรน่ะ เป็นไปไม่ได้ ! ตอนอายุ 4 ขวบฉันยังจำความไม่ได้เลย！？」

 

 

 

「มีอย่างหนึ่งที่ผมจำได้เป็นอย่างดี พ่อจะพูดสิ่งนี้ก่อนเสมอยามที่สอนวิชาดาบให้ผม」

 

 

 

「คำพูดงั้นเหรอ？」

 

 

 

เซคุโดพยักหน้า

 

 

 

「『ดูสิเซคุโด หากต้องการเนื้อหอมในหมู่สาวๆล่ะก็ แกก็จงแข็งแกร่งขึ้นซะ อย่ากลายเป็นผู้ชายที่อ่อนปวกเปียกและเลิกมองโลกในแง่ลบ อย่าให้ใครมาดูถูกว่าแกน่ะอ่อนแอและทำอะไรไม่ได้เลย！』」

 

 

 

วีรชนคนนั้นสอนอะไรเด็กอายุ 4 ขวบเนี่ย

 

 

 

「ผมน่ะเชื่อในคำที่พ่อสอนและฝึกฝนวิชาดาบ แล้วก่อนที่ผมจะรู้ตัวก็ได้เรียน『วิชาดาบสังหารมังกร』จนชำนาญแล้วล่ะครับ」

 

 

 

「ไม่เข้าใจเลยสักนิด」

 

 

 

「เอ๋ !? ไม่เข้าใจงั้นเหรอครับ！？」

 

 

 

「จะให้เข้าใจได้ยังไง ก็วิชาดาบ『ดาบสังหารมังกร』มันเป็นวิชาไว้สำหรับฆ่ามังกรเลยนะ แต่ว่าเจ้าน่ะเรียนวิชาดาบจากวีรชนคนนั้นเพียงเพราะเหตุผลแค่นั้นเนี่ยนะ มันทำเหมือนกับข้าที่อยากรู้ก็ดูโง่ไปเลยสิ！」

 

 

 

「แต่ว่าผมก็ทำมันสำเร็จจริงๆนะครับ～」

 

 

 

「หุบปากไปเลย นี่เจ้า เจ้าน่ะ…………แค่อยากจะเนื้อหอมกับสาวแค่นั้นงั้นเหรอ？」

 

 

 

「ใช่แล้ว เพราะความกล้าของผมน่ะใช้ได้กับแค่เรื่อง เงิน กล้ามเนื้อ และสาวๆไงล่ะ」

 

 

 

「อย่ามาเรียกตัวเองว่าอัศวินนะเห้ย……10ปีที่แล้ว【มังกรแรงค์ S】 เจ้าไม่อยากจัดการมันเพื่อล้างแค้นให้พ่อแม่ของตัวเองเลยรึไง？」

 

 

 

「ถึงจะบอกว่าแก้แค้นก็เถอะ อดีต 【มังกรแรงค์ S】 ตัวนั้นก็ไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว……」

 

 

 

「……ความปรารถนาที่จะปกป้องผู้คนจากมังกรล่ะ？」

 

 

 

「อ่าเรื่องนั้นผมก็ทำจริงๆนะครับ แต่ผมเลือกนะแค่เฉพาะผู้หญิงเท่านั้นครับ !」

 

 

 

ปึก！

 

 

 

「โอ้ยยยยยยเจ็บนะครับ！」

 

 

 

「อัศวินน่ะมีหน้าที่เป็นโล่สำหรับปกป้องคนอ่อนแอ ต้องปกป้องชายและหญิงอย่างเท่าเทียมกันสิ」

 

 

 

「เอ๋ ผมก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง ผมเข้าใจดีนะครับ」

 

 

 

เซคุโดยิ้มอย่างขมขื่นขณะลูบหัวที่เจ็บอยู่

 

ต่อหน้าเขา คาเทียหายใจเข้าลึกๆและนั่งลงบนเก้าอี้

 

ตกใจซะจนพูดอะไรไม่ออก

 

 

 

ฉันส่ายหัวขณะเอามือทั้งสองข้างปิดหน้า

 

และคิดว่า

 

ยังไงซะหมอนี่มันก็แค่สูตรโกงเดินได้

 

 

 

หากสามารถแข็งแกร่งได้ด้วยความคิดโง่ๆแบบนั้น ผู้ชายทุกคนก็เป็นเสือผู้หญิงกันหมดแล้ว

 

รู้ไหมว่าฉันต้องทำงานหนักแค่ไหนจนกว่าจะกลายเป็น【อัศวินแรงค์ S】

 

ไม่ว่าจะฝึกมากแค่ไหน ร่างกายของผู้หญิงก็ไม่สามารถเอาชนะผู้ชายได้ เว้นแต่ว่าจะฝึกหนักกว่าผู้ชายหลายเท่า

 

 

 

　ต้องใช้เวลาเท่าไรในการปิดช่องว่างความสามารถระหว่างเพศ……。

 

 

 

เฮ้อ หยุดคิดซะเถอะ

 

ไม่ใช่ว่าเซคุโดเป็นคนไม่ดีหรอกนะ

 

มันอาจเป็นแค่ความผิดของฉันที่ไปตำหนิเขาหรือดูถูกเขา

 

 

 

「เอ่อ คาเทียซัง? ขอโทษนะครับที่ทำให้ผิดหวัง？」

 

 

 

「ไม่น่าแปลกใจเลยจริงๆ」

 

 

 

ไม่มีทางที่จะยกย่องแรงจูงใจบ้าๆเพราะอยากเนื้อหอมในหมู่สาวๆได้หรอก

 

เพราะฉันเองก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน

 

เป็นไปไม่ได้ที่จะขอให้ผู้ชายเข้าใจความคิดทางเพศของตนเอง

 

 

 

「ขอโทษด้วยนะ แต่สำหรับผมแล้ว แรงจูงใจนั้นถือเป็นจุดสูงสุดที่ช่วยกระตุ้นผมให้ดีที่สุด」

 

 

 

หมอนี่ซื่อตรงดี

 

ฉันเองก็ชอบในความตรงไปตรงมา แต่ว่าหมอนี่มันเกินเยียวยา

 

อยากเนื้อหอมในหมู่สาวๆ เฮ้อ

 

 

 

「……เข้าใจล่ะ พอแค่นี้แหละ」

 

 

 

「เอ๋？」

 

 

 

「วันนี้ข้าจะกลับแล้ว เหนื่อยมากเลยด้วย」  

 

 

 

「เอ่อ ขอโทษจริงๆนะครับ……」

 

 

 

「อืม」

 

 

 

คาเทียลุกขึ้นจากเก้าอี้และมุ่งหน้าไปยังทางเข้า

 

เซคุโดเองก็มาส่งเธอที่หน้าบ้าน

 

เมื่อฉันเปิดประตูและออกไปหน้าบ้าน ก็บอกกับเขา

 

 

 

「พอมาคิดดูแล้วเกือบลืมถามเลยนะ เซคุโด」

 

 

 

「ครับ？」

 

 

 

「พรุ่งนี้อยากจะกินอะไรล่ะ？」

 

 

 

「เอ๋ !? พรุ่งนี้จะมาอีกงั้นเหรอครับ！」

 

 

 

「ก็ไม่ได้รังเกียจข้าไม่ใช่เหรอ? ข้ามาที่นี่อีกไม่ได้เหรอ？」

 

 

 

「เปล่า คือผมแค่ตกใจมาก……」

 

 

 

「อืม ก็ดีนี่ ยังไงข้าเองก็ต้องหารือเกี่ยวกับอนาคตเรื่องทีมของพวกเรา ยังไงก็ต้องมาหาเจ้าทุกคืนอยู่แล้ว」

 

 

 

「เอ๊ะ ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ? ถ้าแบบนั้นผมไม่กลายเป็นเด็กนิสัยเสียเหรอครับเนี่ย？」

 

 

 

「ก็เป็นคนบอกเองว่าไม่รังเกียจนี่ อย่าอายไปหน่อยเลยเจ้าน่ะเปรียบเสมือนน้องชายข้า แม้ว่าจะอ้อนนิดอ้อนหน่อยข้าก็ไม่ว่าหรอกนะ」

 

 

 

คาเทียนั้นอยากเห็นรอยยิ้มอันแสนน่ารักของเขาอีกครั้ง

 

ถ้าได้ทานอาหารของฉันแล้วยิ้มอย่างมีความสุข แค่นี้ก็「ไม่เป็นไร」