ตอนที่ 11 【วิชาดาบของหัวหน้า】★

มุมมองคาเทีย

 

มังกรที่บุกทุ่งราบในยามเช้าถูกกำจัดไปแล้ว

 

ไม่มีความเสียหายที่ก่อเกิดกับกองกำลังพันธมิตร ดังนั้นเรียกได้ว่าการล่าครั้งนี้สมบูรณ์แบบ

 

อย่างน้อยคาเทียเองก็คิดแบบนั้น

 

 

 

หากมีปัญหาเกิดขึ้น ก็คงต้องถึงมือ【กองกำลังล่ามังกร】จริงๆ

 

พวกเธอนั้นทำได้หลายอย่างโดยเฉพาะคาเทียกับโรเอะ แต่สำหรับเซคุโดและอาจารย์ฟรันเบลนั้นยังขาดเรื่องประสบการณ์การต่อสู้เป็นกลุ่ม

 

 

 

ไม่สิ ต้องบอกว่าอาจารย์ฟรันเบลนั้นเข้าขากับทุกคนได้มากกว่าเพราะงั้นเลยสนับสนุนได้อย่างดี

 

พูดตามตรงในตอนสุดท้ายที่เธอช่วยยิงปิดฉาก ทำให้มันโจมตีพลาดเป้าโรเอะที่กำลังอยู่ในแนวหน้า

 

 

 

「ขอบคุณสำหรับการพยายามอย่างหนัก ทั้งโรเอะและคาเทีย ทำได้ดีมากเลยจ้า」

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลพูดแบบนั้นพร้อมกับเก็บธนูไว้บนหลังของเธอ

 

จากนั้นโรเอะก็ลูบผมสีบลอนด์อันแสนภาคภูมิใจของเธอแล้วสยายมัน

 

 

 

「ฮุฮุฮุ เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้วค่ะ อาจารย์ฟรันเบลเองก็สนับสนุนได้อย่างยอดเยี่ยมเช่นกันค่ะ หวังว่าคาเทียจะเอาดิฉันเป็นตัวอย่างนะคะ」

 

 

 

คาเทียเองก็ไม่ได้อยากได้ยินคำพูดจากปากเธอคนนี้

 

อยากจะตบหน้ายัยนี่ชะมัด

 

 

 

「อย่ามาพูดจาบ้าๆน่า ทำได้แค่นี้อวดเบ่งไปได้ ดูการเคลื่อนไหวของหัวหน้าเซคุโดสิ เมื่อเทียบกับเขาแล้วพวกเราขาดประสบการณ์กว่าเยอะเลยนะ」

 

 

 

คาเทียชี้ไปยังศพที่เซคุโดจัดการ

 

ลำตัวของมังถูกผ่าครึ่งและหมดลมหายใจในดาบเดียว

 

 

 

「ดูสิหมอนั่นตัดเกล็ดมังกรและกระดูกงูออกได้หน้าตาเฉยเลยนะ……」

 

 

 

คาเทียพึมพำขณะดูศพของมังกร

 

แม้แต่โรเอะกับฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อภาพตรงหน้า

 

นั่นเป็นเพราะว่าโรเอะกับฉันทำอะไรแบบนั้นไม่ไหวหรอก

 

 

 

「อาระ อาจารย์ลืมบอกไปสินะวิชาดาบของเซคุโดเป็น【วิชาดาบริวคิ(ดาบสังหารมังกร)】นี่」

 

 

 

จู่ๆอาจารย์ฟรันเบลก็พูดเหมือนกับนึกขึ้นได้

 

 

 

「【วิชาดาบสังหารมังกร】！？」

 

 

 

คาเทียและโรเอะต่างตกใจ

 

 

 

「นั่นมันวิชาดาบของวีรชนเมื่อ 10 ปีที่แล้วนี่คะ！」

 

 

 

โรเอะพูดเช่นนั้นอาจารย์ฟรันเบลก็พยักหน้า

 

 

 

「ใช่แล้วล่ะ นี่คือวิชาดาบของ『วีรชนฟอเร็ด(フォレッド)』ที่ใช้จัดการ【มังกรแรงค์ S】เมื่อ 10 ปีที่แล้ว และวิชาดาบนั่นไม่ใช้การฟันเพียงอย่างเดียวหรอกนะคะ」

 

 

 

ทำไมเขาถึงได้เชี่ยวชาญวิชาดาบแบบนั้น

 

ไม่สิ รอก่อนนะ

 

ชื่อเต็มของวีรชนที่กอบกู้เมื่อ 10 ปีที่แล้ว『ฟอเร็ด・ฟ・อ・ร์・ส・』

 

 

 

「ถ้างั้นหัวหน้าเซคุโดก็เป็นลูกชายของวีรชนฟอเร็ดงั้นเหรอ！」

 

 

 

คาเทียที่สังเกตเห็นถึงเรื่องนั้นก็ถามออกไป

 

เซคุโดที่กำลังยืนคุยกับอัศวินของอาณาจักรอยู่นั่น

 

 

 

「อย่างนี้นี่เอง เป็นลูกชายของวีรชนผู้กล้าแกร่ง」

 

「ขอบคุณนะครับ」

 

「คราวหน้าช่วยสอน【วิชาดาบสังหารมังกร】ให้หน่อยได้ไหม」

 

「เอ่อ คงไม่ว่างขนาดนั้นหรอกมั้งครับ มีหลายอย่างที่ผมยังฝึกไม่ช่ำเลย」

 

「งั้นเหรอเนี่ย？」

 

 

 

หัวหน้าของฉันโดนพวกอัศวินติดอาวุธหนักรายล้อม และได้รับการยกย่อง

 

เขาดูมีความสุขมาก

 

 

 

「ก็ถ้าไม่ได้ใช้นามสกุลเดียวกันก็ไม่รู้เลยนะเนี่ย」

 

 

 

「ถูกต้อง ดูเหมือนว่าเขาจะเรียนวิชาดาบมาจากพ่อของเขา ความแข็งแกร่งก็เลยเป็นที่เข้าใจได้」

 

 

 

「……แต่คาเทีย เมื่อสิบปีที่แล้ว เซคุโดพึ่งอายุ 5 ขวบเองนะคะ？」

 

 

 

「！」

 

 

 

นั่นน่ะสิ

 

ดูเหมือนว่า『วีรชนฟอเร็ด』ที่เป็นคนจัดการ【มังกรแรงค์ S】จะไม่ได้มีชีวิตรอดกลับมา

 

มันยากที่จะจินตนาการเลยว่าเซคุโดฝึกหนักแค่ไหน

 

 

 

หากเป็นแบบนั้นเขาแข็งแกร่งขนาดนั้นได้ยังไง?

 

มีเทคนิคในการฝึกวิชาดาบนั้นให้สัมฤทธิ์ผลอย่างงั้นเหรอ

 

 

 

「แล้วเซคุโดคุงไม่มีแม่งั้นเหรอคะ？」

 

 

 

「หืมมม？」

 

 

 

「ก็ดิฉันเคยไปบ้านเขามาตั้งสองครั้งแล้วแต่ไม่เคยพบเจอแม่ของเขาเลยสักครั้งเลยนะคะ แถมดิฉันก็ไปแต่เช้าครู่คิดว่า คุณแม่เซคุโดคงไม่ออกไปทำงานเช้าแบบนั้นหรอกนะคะ」

 

 

 

อันที่จริงตอนที่ฉันไปหาเขาเองก็ไม่เจอเหมือนกัน

 

เป็นบ้านหลังเล็กๆแต่ก็ใหญ่พ่อที่อาศัยกันเป็นครอบครัว

 

 

 

คาเทียและโรเอะต่างหันไปมองอาจารย์ฟรันเบลเพื่อหาคำตอบ

 

จากนั้นอาจารย์ฟรันเบลก็พูดด้วยสีหน้าลำบากใจ

 

 

 

「เอ่อคงจะดีกว่านี้นะจ้ะ ถ้าพวกเธอทั้งสองคนไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขาไปมากกว่านี้ แม้แต่ฉันที่เป็นอาจารย์ก็มีเรื่องที่ถามไม่ได้เหมือนกันนะ」

 

 

 

「เข้าใจแล้วค่ะ」

 

「เข้าใจแล้ว」

 

 

 

อย่างที่อาจารย์พูดเลย

 

นี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกเราควรถามออกไปง่ายๆ

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอกนะทั้งคู่เองก็พยายามแทนในส่วนที่เขาขาดหายไปดีกว่านะ ดังนั้นก็ช่วยเอ็นดูเซคุโดคุงหน่อยนะจ้ะ」

 

 

 

เธอคงจะพูดแบบนั้นเพราะเห็นว่าเซคุโดไม่เหลือใครแล้วนั่นเอง

 

 

 

 

เอ็นดูหน่อยงั้นเหรอ

 

ถ้าตอนที่ยังเด็กขนาดนั้นจะไม่มีคนอุปการะเขาเลยเหรอ?

 

แล้วฉันควรจะปฏิบัติตัวกับเขาแบบไหนดีล่ะ?

 

 

 

อย่าไปลงลึกเรื่องรายละเอียดของครอบครัว ฉันอยากจะรู้ว่าเขาแข็งแกร่งได้ยังไง

 

 

 

ฉันจะตามหาความแข็งแกร่งภายใต้ความเอ็นดูที่ฉันมีต่อเซคุโดได้หรือไม่?

 

 

 

※

 

มุมมองเซคุโด

 

　ก๊อกก๊อก……

 

 

 

วันนี้เป็นรอบที่สองแล้วนะที่มีคนมาเคาะบ้านเนี่ย

 

พระอาทิตย์เองก็ตกดินแล้วใครกันนะมาในเวลาแบบนี้?

 

 

 

เป็นเสียงเคาะที่เบามาก บางทีคงจะเป็นอาจารย์ฟรันเบลรึเปล่า?

 

 

 

「ครับ? ไม่ทราบว่าใครเหรอครับ？」

 

 

 

　เมื่อพูดแบบนั้นก็ได้ยินเสียงตอบกลับ

 

 

 

「คาเทีย・รูจ」

 

 

 

คาเทียซังงั้นเหรอ

 

มาทำอะไรดึกดื่นแบบนี้

 

ผมเองก็กำลังจะเตรียมอาหารเย็นพอดี

 

อ่า ผมควรจะเชิญคาเทียเข้ามาในบ้านใช่ไหม?

 

 

 

ผมเปิดประตูหน้าด้วยจุดประสงค์แปลกๆที่ซ่อนอยู่ในใจ

 

จากนั้นคาเทียซังก็อยู่ตรงหน้าโดยที่ยังสวมชุดเกราะของเธอ

 

เอ๋ มาทั้งแบบนี้เลยเหรอ

 

 

 

「สายัณห์สวัสดิ์คาเทียซังว่าแต่มาตอนนี้มีธุระอะไรงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

จากนั้นคาเทียซังก็ยื่นถุงกระดาษออกมาด้วยมือข้างหนึ่ง

 

 

 

「【สเต็กเนื้อมังกร】พอดีข้าซื้อมาน่ะ แต่มันเยอะเกินกว่าที่ข้าจะกินคนเดียวไหว เพราะงั้นช่วยข้ากินหน่อยได้ไหม？」

 

 

 

เอ๋！？

 

โกหกน่า！？

 

ก็ไม่ได้คิดเลยนะว่าคาเทียซังจะมาทานมื้อเย็นกับผมแบบนี้

 

 

 

อะไรนะวันนี้ผมจะตายแล้วงั้นเหรอ ?

 

 

 

　ดูเหมือนว่าคาเทียซังเองก็ไม่คุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้แก้มของเธอแดงเล็กน้อยขณะถือ【สเต๊กเนื้อมังกร】

 

อาจเป็นเพราะรูปลักษณ์สุดเท่บวกกับท่าทางเคอะเขินนั่นพลังทำลายล้างมันจะสูงเกินไปแล้ววววว!!!!

 

 

 

「นะนะนะนนะนะนะนะแน่นอนครับคาเทียซัง ! ถ้าไม่รังเกียจผมละก็เชิญเลยครับ！」

 

 

 

「ถ้าเช่นนั้น ก็ขอรบกวนด้วยนะ」

 

 

 

「เชิญเลยครับ！」

 

 

 

นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมพาผู้หญิงเข้าบ้านของตัวเอง