[นิยายแปล] Tokidoki Bosotto Russia-go de Dereru Tonari no Alya-san - ตอนที่ 4 - ฉันไม่ได้รังเกียจผู้หญิงที่มีความรักระหว่างพี่น้องหรอกนะ (4)

“แสดงว่าเธอตกหลุมรักเขาแล้วใช่ไหม~ วิเศษจังเลยน้า!”

 

อาริสะถอนหายใจเมื่อมารีญะทำเสียงสูงและปรบมือไปด้วย

 

“ก็ฉันบอกแล้วไง….ว่ามันไม่ใช่อย่างงั้น เธอได้ฟังที่ฉันเล่าบ้างไหมเนี่ย?”

“เหหห~? ไม่ว่าฉันจะฟังยังไง มันก็ดูเหมือนจุดเริ่มต้นความรักของทั้งสองคนเลยเนอะ?”

“อย่างพูดแปลกๆแบบนั้นสิ ก่อนหน้านี้ฉันก็บอกเธอไปแล้วไงว่าพวกเราเป็นแค่เพื่อนกันไม่ใช่รึ?”

“อื้มๆ เพื่อนน่ะเดิ๋ยวก็กลายเป็นคนรักเองแหละ คลาสสิคดีจัง~ เรื่องแบบนั้นก็เกิดขึ้นกับฉันและซาคุงเหมือนกันน้า~ ใช่ไหม?~ ซาคุง”

 

มารีญะหยิบล็อกเกตสีทองออกมาจากรอยแยกที่ล้ำลึกของเธอ แล้วพูดคุยกับรูปถ่ายข้างในด้วยท่าทางผ่อนคลาย

ถ้าภาพนี้กลายเป็นมังงะล่ะก็ เธออาจคงมีรูปหัวใจบินเต็มหัวก็เป็นได้ ส่วนอาริสะก็มองดูอย่างอบอุ่นให้กับพี่สาวของเธอที่อยู่ในโหมดหญิงสาวกับความรัก

 

“แต่ก็นะ….ดูสิ ทั้งความสามารถของเขา….ฉันยังจำได้แม่นเลย แล้วฉัน….ก็ยังเชื่อใจเขาด้วย”

 

ขณะที่กำลังมองรูปถ่ายของคนรักของเธอ มารีญะก็พยักหน้าให้กับอาริสะที่พูดอย่างไม่เต็มใจขณะที่มองไปทางอื่นอยู่

 

“อื้มๆ เด็กผู้ชายที่ทำในสิ่งที่ต้องทำน่ะ….มันเท่ห์มากเลยนะ ซาคุงก็เหมือนกัน แผ่นหลังของซาคุงที่ช่วยฉันไว้ตอนโดนหมากัดเมื่อนานมาแล้วน่ะ! นั่นเป็นเรื่องจริงที่….”

“ถ้าเธอจะสานต่อเรื่องความรักของเธอต่อล่ะก็ ช่วยออกไปจะได้ไหม?”

“หู่ว อาเรียจังเย็นชาอีกแล้ว!”

 

อาริสะมองด้วยสายตาที่เย็นชาให้กับมารีญะที่แก้มป่อง

 

“แล้วอีกอย่าง ฉันชอบคนที่ทำงานหนักเป็นปกติหนิ”

“เธอไม่เข้าใจเหรออาเรียจัง ปกติเขาก็เป็นพวกขี้แพ้อยู่แล้ว แต่ในชั่วพริบตาเดียว เขาก็แสดงให้เห็นด้านลูกผู้ชายได้นะ! ฉันคิดว่านั่นน่ะดีออกจะตายไป~”

“เราสองคนดูมีความคิดต่างกันนะ ฉันน่ะ…ค่องข้างรำคาญคุเซะคุงอย่างจริงจังที่ไม่มีแรงจูงใจเป็นทุนเดิมอ่ะนะ”

 

มันอาจเป็นเพราะเธอยังจำเรื่องราวต่างๆได้ขณะที่เธอเล่ามา อาริสะก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ดูหนักแน่น

 

“จริงสิ เขาชอบลืมของตลอดแถมยังนอนในคาบเรียนด้วย! ไม่ว่าฉันจะเตือนกี่ครั้งเขาก็ไม่สำนึกสักที! แล้วก็ชอบทำตัวสบายใจเฉิบกับขี้เกียจทุกครั้งเลย….นั่นแหละที่ว่าทำไมฉันสามารถพูดอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการโดยไม่ต้องมัวแต่กังวล…..”

“เข้าใจๆ หรือจะพูดง่ายๆ ก็คือมีความสัมพันธ์ที่ไว้ใจกันระหว่างเธอทั้งสองคนใช่ไหม?”

“ไหงกลายเป็นแบบนั้นได้ยังไงกันเนี่ย”

“ก็ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร คุเซะคุงก็ไม่เคยที่จะทิ้งเธอเลยนี่ อาเรียจังเลยสามารถคุยกับเขาได้ก็เพราะเธอรู้ว่าคุเซะคุงจะไม่มีวันทิ้งเธอไปใช่ไหมล่ะ? แล้วคุเซะคุงก็ยอมรับเธอให้ทำแบบนั้นด้วย….นั่นก็เลยเป็นความสัมพันธ์ที่ไว้ใจกันที่ดีเลยไม่ใช่รึไง?”

 

อาริสะรู้สึกหมดคำพูดจากความเห็นที่ไม่คาดฝัน แต่เธอก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็วแล้วโต้ตอบกลับไป

 

“เธอผิดแล้ว คุเซะคุงน่ะก็แค่นักเรียนที่สมควรได้รับการบอกกล่าวกับสิ่งที่เขาทำลงไป ดังนั้นฉันก็ต้องไปเตือนเขาอย่างไม่ลังเลแบบนั้น และแน่นอนว่า….ฉันก็ยอมรับในตัวเขาที่เป็นคนเข้ากับคนง่ายอ่ะนะ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะสามารถตกหลุมรักกับเขาได้ใช่ไหม? ฉันหมายถึงถ้าเธอชอบใครสักคนแล้วอยาก….ทำอะไรด้วยกัน….แบบไปออกเดทหรือจูบ….แบบนั้นที่ควรจะเป็นใช่ไหม? ฉัน….ไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนั้นหรอกแต่ว่า….”

 

มารีญะตบมือของเธอแล้วยิ้มเบาๆให้อาริสะที่กำลังพูดออกมาทุกอย่างด้วยความรู้สึกเขินอาย

 

“อาเรียจังน่ารักดีนะ”

“อะไรกันล่ะนั่น….เธอกำลังล้อฉันอยู่รึไง?”

“เปล่านะ?….รู้ไหมอาเรียจัง มันไม่จำเป็นต้องไปออกเดต จูบ หรืออะไรเป็นพิเศษแบบนั้นหรอก เพราะถ้าเธอชอบใครสักคนเข้าล่ะก็ เพียงแค่ได้คุยแล้วสัมผัสกันและกันก็ทำให้รู้สึกพิเศษแล้ว”

 

มารีญะพูดด้วยใบหน้าที่เหมือนรู้เท่าทันแล้วยืดอกอย่างภาคภูมิใจ ส่วนอาริสะก็ขมวดคิ้วกับคำพูดของเธอ

 

“….อะไรที่พิเศษบ้างล่ะ?”

 

มารีญะกะพริบตาอย่างแปลกใจแล้วมองไปทางอื่น

 

“หืมมม~ ก็….สิ่งที่น่าจะชัดเจนที่สุดก็คงเป็น….การจับมือนะถ้าให้ฉันเดา? แม้เธอจะไม่ได้ไปถึงขั้นนั้นก็เถอะ แต่ได้แค่จับมือกับคนที่เธอชอบก็ทำให้เธอใจเต้นแรงแล้ว และความรู้สึกเขินอายจนอยากกริ๊ดออกมา เลยรู้สึกมีความสุขอยู่บ้าง แล้วก็….”

“….ความรู้สึกเขินอายจนอยากกริ๊ดออกมา…”

 

ขณะที่พูดอยู่ มารีญะก็ตื้นเต้นที่อธิบายเรื่องความรักว่าเป็นยังไงขณะที่ดูรูปถ่ายคนรักของเธอแล้วส่ายหัวไปด้วย

อาริสะก็จ้องไปที่ขาของตัวเองข้างหน้าเธอ แล้วเธอยกขาขวาขึ้นมาต่อหน้ามารีญะ

 

“อะไรเหรอ? เป็นอะไรไป? อาเรียจัง”

“โทษนะ เธอช่วย….ถอดให้หน่อยได้เปล่า?”

“เอ๊ะ? ทำไมล่ะ?”

 

มารีญะกะพริบตาอย่างแปลกใจกับคำขอร้องที่อธิบายไม่ได้อย่างกะทันหัน แต่พอได้เห็นสีหน้าของอาริสะ เธอก็พอสัมผัสได้ถึงบางอย่าง

มาริญะค่อยๆขยับตัวออกจากพรมช้าๆ แล้ววางมือของเธอลงบนขาขวาของอาริสะ

 

“อึก….”

 

มือของมารีญะค่อยๆถอดถุงเท้าคลุมเข่าของอาริสะอย่างลื่นไหล อาริสะก็มองดูสิ่งนั้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อย

 

“โอเค ฉันถอดให้แล้ว แต่…ข้างซ้ายด้วยไหม?”

 

พอมารีญะชี้ไปที่ขาซ้ายของอาริสะด้วยความสงสัย อาริสะก็พูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

 

“….ไม่ต้อง ใส่กลับไปใหม่อีกที”

“เอ๊ะ? หมายความว่ายังไงเนี่ย?”

“อย่าเรื่องเยอะน่า”

“….ก็ได้~”

 

ด้วยท่าทางที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจ มือของมารีญะก็สวมถุงเท้าคลุมเข่าที่ถอดออกมาครั้งหนึ่งกลับไปที่เดิม ส่วนอาริสะที่จ้องมองอยู่ก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียดมากขึ้น

 

“โอเค ฉันใส่กลับแล้ว…ไงต่อล่ะ?”

“…..”

 

มารีญะมองหน้าอาริสะอย่างเฉยเมยราวกับว่าเธอกำลังคาดเดากับสิ่งที่เกิดขึ้น อาริสะก็ไม่สนใจสายตาของมารีญะแล้วมองลงไปที่ขาของเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่ทันใดนั้นเธอก็ถอนหายใจแล้วลุกออกจากที่นั่ง

 

“….ไม่มีอะไรแล้ว ฉันคิดไว้แล้วเชียวว่ามารีญะก็คงช่วยไม่ได้”

“หมายความว่าไงกันแน่เนี่ย? ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่โอเน่จังกำลังเจ็บใจอยู่นะ!”

“ค่ะๆ ไม่มีอะไรแล้วเข้าใจมั้ย? ฉันจะเปลี่ยนชุดแล้วดังนั้นช่วยออกไปทีเถอะ”

“ฮือออ….อาเรียจังอยู่ในช่วงไม่เชื่อฟังแล้วเหรอ? นี่คืออยู่ในช่วงไม่เชื่อฟังแล้วใช่ไหม? ฉันจะทำยังไงดีซาคุง อาเรียจังถึงขั้นไม่เชื่อฟังฉันแล้วน่ะ”

 

หลังจากมารีญะได้ออกจากห้องไปด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อยแล้วไหล่ตก อาริสะก็มองลงไปที่ขาขวาของตัวเองอีกครั้งแล้วค่อยๆไต่นิ้วลงไปที่ต้นขาของเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความรู้สึกเขินอายเล็กน้อยและมีกระจกบานใหญ่อยู่ข้างหน้าเธอ สิ่งที่สะท้อนกลับมาก็คืออาริสะที่มีแก้มที่ย้อมไปด้วยสีแดงเล็กน้อย

 

“หึก….”

 

อาริสะเริ่มทำหน้าบูดบึ้งราวกับจะปฏิเสธตัวเองอย่างไงอย่างงั้น จากนั้นเธอก็พึมพำด้วยสีหน้าเคร่งเครียดกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ผุดขึ้นในหัวของเธอ

 

【มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกนะ】

 

คำพูดภาษารัสเซียที่เธอพูดออกมาเป็นเสียงพึมพำที่ค่อยๆจางหายไปในอากาศในห้องแล้วหายไปโดยไม่มีใครคำนึงถึง

——————————————————————-