สุดท้าย มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษ

 

“เออ~ งั้นวันนี้พอแค่เท่านี้ละกัน อาาา…ไม่ต้องกล่าวทำความเคารพนะ”

 

หลังจากอาจารย์โฮมรูมพูดแบบนั้นก็รีบเดินออกนอกห้องเรียนได้อย่างฉับไว และคาบโฮมรูมในตอนเช้าก็จบลงอย่างรวดเร็วแถมยังเหลือเวลาอีกห้านาทีก่อนเริ่มคาบต่อไป

อย่างไรก็ตามนักเรียนชั้นมัธยมปลายปีหนึ่งคลาส B ไม่มีใครสักคนที่ลุกออกจากที่นั่งของตัวเองแล้วเริ่มแอบคุยซุบซิบกัน

มันมีอยู่เพียงเหตุผลเดียวที่อาจารย์เลิกคาบโฮมรูมก่อนเวลาและนักเรียนหลายต่างหลายคนต่างกังวลใจกัน

นั่นก็คือเจ้าหญิงอาเรียกำลังแสดงสีหน้าต่างจากเดิมที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน เธอมีสีหน้าที่บูดบึ้งในขณะที่เธอท้าวคางไปด้วย

 

“(นะ…นี่ เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นเหรอ?)”

“(ไม่รู้สิ…แต่ฉันได้ยินมาบางอย่างว่าคุเซะคุงมีเอี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยนะ)”

“(เห คาดไม่ถึงเลยแฮะการที่อาเรียซังจะไม่พอใจเพราะคุเซะคุงไปทำให้เธอโกรธเข้าน่ะ…..อยากรู้จังว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?)”

“(แต่ฉันได้ยินเจ้าหญิงอาเรียกรี๊ดด้วยนะ รู้ไหม?)”

“(เอ๊ะ? ทำไมล่ะ?)”

“(ใครจะไปรู้ล่ะ? มันเป็นภาษารัสเซียฉันเลยไม่เข้าใจน่ะสิ)”

 

ภายในห้องต่างคาดเดาต่างๆนานาด้วยการกระซิบกัน ทาเคชิจึงลุกออกจากที่นั่งของเขาอย่างเงียบๆ แล้วแอบไปหามาซาจิกะอย่างลับๆ

 

“(นะ…นี่)”

“(อะไรเหรอ)”

 

มาซาจิกะกระซิบตอบกลับไปท่ามกลางบรรยากาศโดยรอบที่ตึงเครียด  และทางทาเคชิก็เอาปากเข้ามาใกล้ที่หูของมาซาจิกะแล้วกระซิบว่า

 

“(การที่นายไปทำให้อาเรียซังโกรธแล้วโดนท่าเอนซุยกิริแบบนั้นน่ะ มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นใช่ป้ะ?)”

“ไหงเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย!?”

 

มาซาจิกะกรีดร้องอย่างลืมตัวแล้วรีบก้มหน้าลงทันทีเมื่อเห็นสายตาของอาริสะกำลังจ้องมองมาทางเขาอยู่

 

เอนซุยกิริคือท่าเตะที่โจมตีด้านหลังศีรษะของคู่ต่อสู้ขณะที่กระโดดไปด้วย

มันเป็นท่าเตะที่แม้แต่เด็กเกเรก็ไม่ควรที่จะลอกเลียนแบบเอาไว้

 

“(ยังไงมันก็ไม่มีทางที่อาเรียซังจะใช้ท่าอันตรายแบบนั้นหรอกนะ)”

“(ฉะ…ฉันก็ว่างั้นแหละ)”

“(อืม ฉันว่าอย่างมากก็คงจะเป็นท่าตีลังกาแล้วเตะเข้าไปที่กรามแค่นั้นนะ)”

“(ไม่มีทาง ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็เกินไปมั้ยล่ะ?)”

 

ทาเคชิยิ้มแหยงๆ พอคิดว่ามันก็แค่เรื่องตลกเท่านั้น แล้วมาซาจิกะก็ยิ้มอย่างคลุมเครือขณะที่กำลังคิดภายในใจอยู่ว่า 

 

(นี่ฉันจริงจังอยู่นะเฟ้ย)

 

“(แล้วทำไมเจ้าหญิงอาเรียถึงทำหน้าบูดบึ้งแบบนั้นล่ะ?)”

“(เออ นั่นมันก็…..)”

“(เป็นเพราะนายไปก่อเรื่องอะไรไว้ใช่ไหม? เอาเถอะน่าพูดออกมาเร็ว)”

“(อืมมม~ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ล่ะมั้ง?)”

 

ถ้าให้พูดตามความจริงกับสิ่งที่เขาทำลงไปนั้น มาซาจิกะจะต้องงานเข้าแน่ๆ

และถ้าหากเขาตอบไปประมาณว่า “ฉันไปจับต้นขาอาเรียแล้วได้เห็นกางเกงในของเธอเข้าน่ะ” มาซาจิกะก็คงจะโดนนำตัวไปขึ้นศาลเพื่อนำไปพิจารณาคดีของเขาในชั้นเรียนทันที และต่างลงมติเป็นเอกฉันท์ให้ประหารชีวิตในที่สาธารณะอย่างแน่นอน

ด้วยเหตุนั้นมาซาจิกะจึงเลี่ยงที่จะตอบคำถามของทาเคชิและใช้สมองอันน้อยนิดของเขาเริ่มหาวิธีให้อาริสะอารมณ์ดีขึ้นยังไง

 

“นี่…อาเรีย?”

 

ก่อนอื่นเขาจะต้องเรียกอาริสะเพื่อจะได้ไถ่โทษเธอ ผู้ซึ่งกำลังเอามือท้าวคางแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่

อาริสะจึงหันไปส่งสายตากับมาซาจิกะแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เฉียบคม

 

“…มีอะไรเหรอ คุเซะคุง” 【ไอ้คนเฟติชขาโสโครก】

 

ทว่าเสียงที่สองที่ได้ยินมาในช่วงท้ายนั้นกลับเป็นภาษารัสเซีย

ถึงมาซาจิกะมีหลายอย่างที่อยากจะพูดกับเธอกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ในฐานะที่เขากำลังแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจภาษารัสเซียมาโดยตลอดนั้น เขาจึงไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกไป

แล้วถ้าหากเขายื่นข้อเสนอปฏิเสธไปว่า “โทษที ฉันมันโง่เอง” ราคาหุ้นของมาซาจิกะก็คงดิ่งต่ำลงอย่างแน่นอน แม้แต่นักเรียนหญิงภายในห้องย่อมยอมขายหุ้นของเขาที้งอย่างไม่ลังเล ดังนั้นทางที่ดีที่สุดก็คือไม่ต้องพูดอะไรออกไปทั้งนั้น

 

(แต่รู้อะไรไหม~ พอมาคิดดูดีๆแล้ว เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ใช่หรือไง?)

 

ความเย็นชาของอาริสะทำให้มาซาจิกะคิดแบบนั้น

 

โดยตั้งแต่แรกเริ่ม อาริสะก็เป็นคนบอกมาซาจิกะเองที่ให้แตะขาของเธอและเธอเองก็เป็นคนที่เตะเขาด้วยความละอายใจ

ทำให้มาซาจิกะเผลอเห็นกางเกงในเข้าอย่างไม่ตั้งใจ เลยเป็นเหตุให้เขาจำเป็นต้องใช้นิ้วเขียนบนพื้นแบบนั้นอย่างช่วยไม่ได้

อย่างไรก็ตาม มาซาจิกะเข้าใจดีว่าในสถานการณ์แบบนี้ บางครั้งผู้ชายก็ต้องอ่อนข้อให้กันบ้าง เขาจึงตัดสินใจขอโทษเธอโดยไม่พูดอะไรให้ผิดแปลกไป

 

“เออ คือฉันขอโทษนะสำหรับหลายๆอย่างก่อนหน้านี้น่ะ”

“….ฉันก็ไม่ได้เก็บมาคิดเป็นพิเศษหรอกนะ? ยังไงฉันเองก็ผิดด้วยเหมือนกัน ตอนนี้ไม่โกรธนายแล้วล่ะ”

 

เสียงภายในใจของมาซาจิกะกำลังพูดว่า “แล้วทำไมเธอถึงดูอารมณ์เสียแบบนั้นกันล่ะ?” และเสียงภายในใจของเพื่อนร่วมชั้นที่แอบฟังก็ต้องพากันพูดว่า “นั่นมันโกหกอยู่แหงๆ…..”

แต่ความจริงแล้วอาริสะไม่ได้โกหกอะไรเลย เธอไม่ได้โกรธมาซาจิกะอีกแล้ว มีอยู่แค่อย่างเดียวที่อยู่ในใจของเธอก็คือความอัปอายที่โดนสัมผัสต้นขาของเธอและโดนเห็นกางเกงในของเธอ

โดยไม่ว่าเธอจะมีปฏิกิริยายังไง เธอก็เป็นคนพูดเองที่ว่า “นายช่วยใส่ถุงเท้าให้ฉันหน่อย” และรู้สึกละอายใจกับสิ่งที่เธอทำลงไป

แล้วอาริสะก็นึกขึ้นได้กับความอัปอายที่เธอกรีดร้องและหลายๆอย่างที่เธอทำลงไป ถ้าหากมีหลุมอยู่หลุมหนึ่งล่ะก็ เธอก็อยากจะกระโจนลงเข้าไปพร้อมกับปิดหลุมแล้วกรี๊ดอยู่ข้างในนั้นไปเลย

ดังนั้นเพื่อที่จะปิดบังความรู้สึกข้างในของเธอ อาริสะจึงแผ่ออร่า “ฉันรู้สึกอารมณ์ไม่ดี” แบบนั้นรอบๆตัว

และในขณะนั้นเสียงกริ่งโรงเรียนก็ได้ดังขึ้น อาจารย์เข้ามาในห้องเรียนและเริ่มเรียนในคาบแรก

 

“เอาล่ะ~ คลาสเริ่มแล้วนะ~…แล้วนักเรียนที่ทำเวรวันนี้…..คุเซะ กล่าวทำความเคารพ”

 

หลังจากดูรายชื่อนักเรียนที่รับผิดชอบเวรโรงเรียนวันนี้ที่กระดานดำแล้ว อาจารย์คณิตก็หันไปทางอาริสะแล้วเรียกมาซาจิกะอย่างเป็นธรรมชาติ

 

(((พวกเราเข้าใจความรู้สึกนายนะ)))

 

ความคิดของคนทั้งห้องต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันยกเว้นอยู่เพียงคนเดียว

 

“….ลุกขึ้น ทำความเคารพ สวัสดีครับอาจารย์~”

“““สวัสดีครับ/ค่ะ อาจารย์~”””

 

หลังจากที่นักเรียนทำความเครารพอย่างเป็นอัธยาศัยแล้ว คาบเรียนก็ได้ดำเนินต่อไปด้วยความรู้สึกตึงเครียดอย่างแปลกๆ

และแน่นอนว่าผลข้างเคียงจากการตื่นนอนก่อนเวลานั้นทำให้มาซาจิกะเริ่มง่วงขึ้น แต่เขาไม่สามารถที่จะหลับในบรรยากาศแบบนี้ได้

มันไม่มีทางเลยที่เขาจะมีสมาธิกับบทเรียนในห้องเรียนได้ ดังนั้นมาซาจิกะจึงคิดหาวิธีแก้ไขอารมณ์ของเจ้าหญิงภายในหัวของเขา

 

“งั้นวันนี้พอแค่เท่านี้นะ…..คุเซะ ทำความเคารพ”

“….ลุกขึ้น ทำความเคารพ ขอบคุณมากครับอาจารย์~”

“““ขอบคุณมากครับ/ค่ะ อาจารย์~”””

 

อาจารย์คณิตเดินออกจากห้องเรียนโดยไม่แม้แต่สบตากับอาริสะตั้งแต่ต้นจนจบคาบเรียน

มาซาจิกะจึงใช้เวลานี้รีบออกไปนอกห้องเรียนทันทีแล้วดิ่งไปที่ตู้หยอดเหรียญที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกันกับทางออกฉุกเฉิน พอหลังจากที่เขาได้สิ่งที่ต้องการแล้ว มาซาจิกะก็รีบกลับไปที่ห้องเรียนและมอบให้เพื่อนบ้านอย่างอาริสะด้วยความเคารพนับถือ

 

“เจ้าหญิงขอรับ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นไปในวันนี้ โปรดยกโทษให้กระผมด้วยขอรับ”

 

สิ่งที่มาซาจิกะมอบให้หลังจากพูดแบบนั้น……มันเป็นเวลา 14 ปีติดต่อกันแล้ว และยังคงเป็นอันดับหนึ่งอย่างงดงามของ ‘ความต้องการสิ่งๆนั้น ณ โรงเรียนเอกชนเซย์เรย์แห่งนี้’ ชื่อของมันก็คือ ‘ซุปถั่วแดงชนิดหว๊านหวาน~’ ที่มีสรรพคุณเป็นเครื่องดื่มดับกระหายรสชาติหวานเจิ๊ยบและมีถั่วแดงเหลวอยู่ข้างในอย่างไม่ต้องสงสัย

 

(((ทำไมถึงเป็นซุปถั่งแดงกันล่ะ)))

 

เพื่อนร่วมชั้นพากันถามในใจว่า “นายจะบ้าเหรอ? นี่นายกำลังหาเรื่องเจ้าหญิงอยู่ใช่ไหม!?” แล้วส่งสายตาไปที่มาซาจิกะ แต่มาซาจิกะเขารู้ เขารู้ว่าอาริสะชอบดื่มเครื่องดื่มที่มีน้ำตาลในเลือดสูงอยู่บ้างในบางครั้ง

 

“….ฉันไม่ใด้บอกไปตะกี้เหรอไง ว่าฉันไม่ได้โกรธนายเป็นพิเศษแล้วน่ะ”

“แฮะๆ มันก็ใช่นะขอรับ แต่นี่ก็เป็นสิ่งเล็กๆน่อยๆที่กระผมสามารถไถ่โทษได้ขอรับ”

“…งั้นฉันขอรับข้อเสนอนายไว้ก็แล้วกัน”

“ฮ่าๆ~”

 

พออาริสะได้รับซุปถั่วแดงกระป๋องจากมือของมาซาจิกะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็เปิดผาแล้วยกดื่มมันในอึกเดียว สายตาในห้องเรียนต่างสั่นเครือไปหมด

 

“ขอบคุณสำหรับเครื่องดื่มนะ”

“อ่า เดิ๋ยวกระผมจะจัดการกระป๋องเปล่านั่นให้ขอรับ”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอก”

“ไม่ๆขอรับ กระผมไม่อยากสร้างปัญหาให้กับเจ้าหญิงนะขอรับ”

“้ถ้าอย่างงั้นนายก็ช่วยหยุดทำท่าทางแปลกๆนั่นทีนะ”

“รับทราบขอรับ”

 

แม้น้ำเสียงของเธอจะยังคงแข็งทื่ออยู่ แต่มาซาจิกะสัมผัสได้ว่าอารมณ์ของอาริสะเริ่มร่าเริงขึ้นมาบ้าง ด้วยความโล่งใจ มาซาจิกะจึงกลับไปที่นั่งของตน….แต่ทว่าเขาได้ตระหนักถึงบางอย่างน่ากลัวค่อยๆคึบคลานเข้ามา

 

(แย่ละ….ไม่มีหนังสือเรียนไว้เรียนคาบหน้า)

 

ถ้าตามปกติเขาจะรบกวนให้อาริสะยื่นหนังสือเรียนไว้ดูด้วยกัน แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเขาพูดอย่างไร้ยางอายไปว่า “ฉันขอดูหนังสือเรียนของเธอด้วยได้ไหม?” จากอารมณ์ที่ร่าเริงขึ้นเล็กน้อยของอาริสะอาจทำให้เธอกลับมาอารมณ์เสียอีกก็เป็นได้

แล้วถ้ามันเป็นอย่างนั้น เขามั่นใจว่าจะโดนทั้งสายชั้นจ้องมองเขาด้วยเสียงนินทาแน่ๆ

 

(ช่วยไม่ได้แฮะ…..)

 

อาริสะส่งสายตาอย่างน่าสงสัยที่หันไปมองมาซาจิกะ ผู้ซึ่งตัวแข็งทื่อหลังจากเช็คใต้โต๊ะและกระเป๋าของเขาแล้ว

มาซาจิกะจึงเบือนหน้าหนีอาริสะราวกับว่าเขากำลังหลบสายตาเธออยู่ และเขาก็เรียกนักเรียนหญิงที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยกัน

 

“โทษนะ ขอดูหนังสือเรียนด้วยได้เปล่า?”

“เอ๊ะ? เอ่อ…..อื้ม ได้สิ”

 

นักเรียนหญิงที่นั่งอยู่ข้างๆยิ้มเจื่อนให้ราวกับว่าเธอพอคาดเดากับสิ่งที่เกิดขึ้นได้และพยักหน้าให้อย่างพอใจ มาซาจิกะรู้สึกขอบคุณเธอแล้วขยับโต๊ะเข้าไปชิดกันและตบหน้าอกของตัวเองเบาๆที่เขาจัดการมันได้อย่างท่วงที…..ทว่าหลังจากนั้น

 

【ไอ้ตาคนหลายใจ】

 

แล้วเสียงพึมพำเป็นภาษารัสเซียของอาริสะทำให้บรรยากาศรอบห้องเรียนกลับมาเยือกเย็นอีกครั้ง

 

(แล้วจะให้ฉันทำยังไงกันเล่า?…..)

 

ถึงมาซาจิกะจะคร่ำครวญอยู่อย่างนั้น แต่การเรียนที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดก็กระจายไปทั่วรอบห้องเรียนชั้นมัธยมปลายปีหนึ่งคลาส B ในวันนั้น

——————————————————————-

สามารถติดตามการอัปเดตได้ทางเพจ : Launchmind & Elaina

https://www.facebook.com/LaunchmindElaina