*****กรุณาอ่านก่อนเพื่อทำความเข้าใจบทพูดตัวละครนั้นๆ*****

“…” หมายถึงพูดคุยกันตามปกติ

“(…)” หมาถึงการกระซิบพูดคุยกัน

【…】 หมายถึงพูดเป็นภาษารัสเซีย

(…) หมายถึงบทพูดภายในใจของตัวละคร

*************************************************************

 

โรงเรียนเอกชนเซย์เรย์

ในอดีตนั้นเคยเป็นโรงเรียนเก่าแก่ของขุนนางมาก่อน และมีบัณฑิตมากมายที่จบจากที่นี่ บ้างก็อยู่ในแวดวงธุรกิจ บ้างก็ไปมีบทบาททางด้านการเมืองด้วยเกียรติประวัติอันยาวนาน ทำให้ปัจจุบันกลายเป็นโรงเรียนที่มุ่งเน้นไปที่การผลิตบุคลากรคุณภาพสูง ที่มีเกรดเฉลี่ยที่สูงลิ่ว ทำให้โรงเรียนนี้กลายเป็นสถาบันการศึกษาชั้นนำของประเทศอย่างไม่ต้องสงสัย

ถ้ามองดูจากบนตึกโรงเรียน จะสามารถมองเห็นนักเรียนเดินไปมาบนถนนที่มีต้นไม้เรียงเป็นแนวยาว พร้อมพูดคุยสนทนากับเพื่อนของตนอยู่

บรรยากาศอันเงียบสงบนั้นดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งก็มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งเดินผ่านรั้วโรงเรียนเข้ามาทำให้บรรยากาศโดยรอบดูเปลี่ยนไปโดยทันที

แทบทุกสายตาในบริเวณนั้นต่างเต็มไปด้วยความตกตะลึงและอัศจรรย์ใจ ไม่ว่าผู้ใดก็มิอาจลดสายตาจากเธอลงได้

 

“ว้าว…เธอคนนั้นใครอ่ะ สวยจังเลย”

“นี่ไม่รู้จักหรอกหรอ? ก็ตอนพิธีเปิดโรงเรียนครั้งล่าสุดไง ที่เธอได้เป็นตัวแทนนักเรียนใหม่กล่าวทักทายน่ะ และดูเหมือนว่าจะเป็นน้องสาวของมารียาซังด้วยละมั้ง”

“จริงดิ ตอนนั้นฉันนั่งอยู่ไกลเลยไม่ได้สังเกต ว่าแต่ พอมองใกล้ๆแล้วเธอเหมือนเทพธิดาเลยเนอะ”

 

หญิงสาวผู้ที่มี ผิวขาวใสของเธอซึ่งไม่มีทางที่จะเป็นสีผิวของคนญี่ปุ่นรวมถึงดวงตาสีฟ้าที่สวยงดงามราวกับเพชรไพลิน และผมสีเงินยาวประบ่าที่เปร่งประกายภายใต้แสงอาทิตย์ยามเช้า

รูปลักษณ์ที่ได้สืบทอดมาจากพ่อชาวรัสเซียของเธอนั้นราวกับว่าถูกแกะสลักออกมาอย่างประณีต อีกทั้งใบหน้าอันงดงาม ตามแบบฉบับญี่ปุ่นแท้ที่ได้รับมาจากแม่ของเธอ

นอกจากรูปร่างอันเป็นเอกลักษณ์แล้ว เธอยังมีความสูงที่นับว่าสูงสำหรับเพศหญิง แขนขาที่เรียวยาวตามแบบฉบับของฝรั่ง ทำให้เธอและรูปลักษณ์ในอุดมคติของเธอเป็นที่หมายปองของผู้หญิงทั้งโลก

เมื่อนำที่กล่าวมาทั้งหมดมารวมกัน จนกลายเป็นหญิงสาวผู้ที่ความสวยอยู่ในระดับที่ไม่ว่าใครๆก็ต้องตะลึง นามว่า ‘อาริสะ มิคาอิลอฟนา คุโจว’ นักเรียนหญิง ที่ย้ายเข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ตอนมัธยมต้นปี 3 ซึ่งตั้งแต่ที่เธอเข้ามาผลสอบของเธอนั้นก็เป็น ที่หนึ่งมาโดยตลอด นอกจากมีความสามารถด้านการเรียนที่โดดเด่นแล้วเธอยังมีความสามารถทางด้านกีฬาที่ดีเยี่ยม แถมยังดำรงตำแหน่งเป็นฝ่ายบัญชีในสภานักเรียนปีนี้อีกด้วย เรียกได้ว่า เป็นตัวตนที่ไม่ห่างไกลเกินกว่าคำว่า เพอร์เฟกต์ เลย

 

“เห้ยๆ…ดูนั่นๆ”

“ไหนๆ?…เฮ้ย นั่นมันคุโจวซังไม่ใช่หรอนั่น เช้านี้โชคดีจังแฮะ”

“ทำไมพวกเราไม่ลองไปทักทายเธอสักหน่อยหล่ะ”

“ไม่ไหวๆ ฉันไม่กล้าเข้าไปทักทายเธอหรอก”

“โห่ ไม่ใช่ว่าแกทักผู้หญิงน่ารักๆไปทั่ว เป็นประจำหรอกหรอ ทีแบบนี้ทำมาเป็นกลัวไปได้”

“ไอ้บ้า…จะไปทักทายได้ที่ไหนเล่า ตัวตนของเธอคนนั้นน่ะอยู่คนละมิติกับพวกเราไปแล้วเฟ่ย ทำไมแกไม่ลองไปทักเธอเองหล่ะ”

“เออๆ ฉันก็ไม่อยากเหมือนกัน ถ้าผิดพลาดขึ้นมาล่ะก็ ได้ถูกตกเป็นเป้าสายตาผู้ชายทั้งโรงเรียนแน่”

 

จากสภาพแวดล้อมโดยรอบ ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนชายหรือหญิง ทุกคนต่างสนใจไปที่เธอที่กำลังค่อยๆเดินราวกับว่าสถานการณ์รอบข้างเป็นปกติ

 

“โย่ว อรุณสวัสดิ์ เป็นเช้าที่สดใสจังเลยนะครับ”

 

จู่ๆมีชายรูปหล่อคนหนึ่งเข้าไปทักทายด้วยรอยยิ้มอันสดใส แต่แล้วอาริสะก็ไม่ได้หยุดเดินแต่อย่างใด เพียงแค่เหลือบมองชายคนนั้นจึงรู้ว่าเป็นรุ่นพี่ จากสีของเนกไทด์ แล้วเธอก็กล่าวทักทายกลับไป

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

“อื้มๆ อรุณสวัสดิ์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ เราอันโดอยู่ชั้นปี 2 นะ เป็นเพื่อนร่วมชั้นของพี่สาวเธอน่ะ”

“งั้นหรอคะ”

 

โดยนักเรียนชายผู้ที่แนะนำตัวเองว่า อันโด นั้นมีผมสีน้ำตาลอ่อน แต่งตัวค่อนข้างไม่สุภาพ มีเครื่องประดับสีเงินที่คอโผล่ออกมาให้เห็น เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีตามพิมพ์นิยมเลยทีเดียว แต่ว่าการตอบกลับของอาริสะนั้นกลับเย็นชา

ขณะที่บรรยากาศรอบๆรายล้อมไปด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าสาวๆที่ได้เห็นรอยยิ้มของรุ่นพี่อันโด อาริสะกลับไม่แสดงท่าทีอะไรราวกับว่าเธอไม่สนใจรุ่นพี่แม้แต่นิดเดียว

 

“ก่อนที่จะได้เจอเธอ…ฉันเคยได้ยินเรื่องของเธอจากพี่สาวเธออยู่บ่อยๆน่ะ ฉันอยากเจอเธอมาตลอดเลย ถ้าเธอไม่รังเกียจ คาบพักกลางวันนี้ เราไปกินข้าวด้วยกันมั้ย?”

“ไม่ค่ะ ขอบคุณที่ชวนนะคะ”

 

อาริสะตอบกลับโดยไม่ลังเล ทำให้อันโดหลุดหัวเราะออกมา

 

“ฮ่าฮ่า…เธอนี่เย็นชาจังเลยน้า ถ้างั้นอย่างน้อย เรามาแลกเบอร์ติดต่อกันไว้มั้ย คือฉันอยากจะรู้จักเธอมากกว่านี้น่ะ”

“ขอโทษด้วยค่ะ แต่ฉันไม่ได้สนใจรุ่นพี่ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอทางด้วย อาา…แล้วก็อีกอย่างค่ะ… ”

 

จากนั้นอาริสะก็หันไป พร้อมชี้นิ้วไปที่บริเวณใต้คอของอันโด นั่นทำให้อันโดหุบยิ้มโดยไม่รู้ตัวพร้อมมองตามทิศทางของนิ้วที่อาริสะชี้ออกไป เมื่อเขาสังเกตเห็นดวงตาของเขาจึงค่อยๆเบิกโตแสดงถึงอาการตกใจพร้อมกับถอยห่างออกมา

 

“นั่นมันผิดกฎของโรงเรียนค่ะ”

 

อาริสะที่กำลังเมินเฉยต่อการทักทายของรุ่นพี่และชี้ไปที่เครื่องประดับสีเงินที่ใต้คอของเขา จากนั้นเธอก็เปล่งคำพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเย็นชาออกมา

 

“ถ้าอย่างนั้น…ขอตัวก่อนนะคะ”

 

หลังจากที่เธอนั้นกล่าวตักเตือนในฐานะของสภานักเรียนเสร็จ เธอก็เดินจากไป ท่ามกลางฝูงชนที่รายล้อมอยู่ และแล้วบรรยากาศโดยรอบก็กลับมาเป็นปกติเช่นเดิมอีกครั้ง

 

“บะ…บ้าน่า นั่นมันรุ่นพี่อันโดเชียวนะ ไม่ใช่ว่าเป็นชายผู้เป็นที่หมายปองของเหล่านักเรียนหญิงปีสอง หรอกหรอ คนระดับนั้นกลับถูกเจ้าหญิงสันโดษปฏิเสธอย่างหน้าตาเฉยเนี่ยนะ!?”

“ก็นั่นแหละ ที่แสดงว่าเธออยู่ในระดับที่สูงส่งขนาดไหนน่ะ แล้วทีนี้จะมีผู้ชายคนไหนในโลกที่เหมาะสมจะเป็นคู่ของเธออีกละเนี่ย”

“เดี๋ยวก่อนนะ ความจริงเธออาจจะไม่ได้สนใจเพศชายก็ได้ ใช่ไหมละ? น่าเสียดายเนอะ เธอออกจะสวยซะขนาดนี้”

“เห้ยๆ ไม่หรอกจะไปฟันธงอย่างนั้นไม่ได้ แต่ที่แน่ๆน่ะคือเธอคนนั้น ไม่ได้เป็นของใครอย่างแน่นอน! ”

“ฉันว่านะ ตัวตนของเธอน่ะ เป็นเหมือนไอดอลซะมากกว่า เป็นไอดอลที่เหนือกว่าไอดอลคนไหนๆอีก เราสามารถแอบดูเธอได้ตลอดเวลาเลยนะ เพราะงั้นเราถึงควร ‘สรรเสริญ’ เธอยังไงล่ะ!”

“เอ่อ, ฉันว่าความคิดนายมันเริ่มน่าขยะแขยงละ ถึงแม้ว่าฉันจะคิดแบบเดียวกับนายก็เถอะ”

 

ดูเหมือนว่าสถานการณ์ก่อนหน้านี้ จะกลายเป็นเรื่องปกติในทุกๆเช้าของเธอไปซะแล้ว เนื่องจากเธอไม่อยากสนใจและจดจำเหตุการณ์เหล่านั้นที่เกิดขึ้นแทบจะทุกวี่ทุกวันไว้ในสมอง เธอจึงเลือกที่จะใช้คำพูดที่เย็นชาเพื่อให้ปัญหาเหล่านั้นจบลง

อาริสะเดินเข้าไปในอาคารเรียน เธอเปลี่ยนรองเท้าในล็อกเกอร์ แล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องเรียนประจำชั้นของเธอโดยทันที

เมื่อเธอเดินมาถึงหน้าห้องเรียนทันทีที่เธอเปิดประตู ความสนใจของเพื่อนแทบทุกคนในห้องก็จะมาอยู่ที่เธอ ซึ่งนี่ก็เป็นเรื่องปกติสำหรับเธอที่ต้องพบเจอในทุกๆวันเช่นกัน แน่นอนว่าอาริสะไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด เธอเดินไปยังโต๊ะเรียนของเธอแถวสุดท้ายที่อยู่ชิดกับริมหน้าต่าง

หลังจากที่เธอแขวนกระเป๋าไว้ที่ข้างโต๊ะเรียนด้วยท่าทีตามปกติของเธอแล้ว

ทางด้านขวาของที่นั่งของเธอ มีนักเรียนชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆเธอเป็นเวลากว่า 1 ปีเต็ม เพียงเพราะว่านามสกุลของพวกเขาอยู่ใกล้กัน ชายผู้โชคดีที่ได้โอกาสในการครองที่นั่งที่นักเรียนชายหลายต่อหลายคน ใฝ่ฝันอยากได้ไปครอง มีชื่อว่า ‘คุเซะ มาซาจิกะ’ และในตอนนี้

 

“………..”

 

มาซาจิกะที่กำลังฟุบโต๊ะและกำลังงีบหลับแต่หัววันนั้น ทำให้อาริสะที่ยังไม่เปลี่ยนท่าทีจนกระทั่งตอนนี้ เริ่มหรี่ตาลงและจ้องมองร่างของชายผู้ที่ทำตัวไม่เหมาะสมกับโรงเรียนที่เก่าแก่และทรงเกียรตินี้เอาเสียเลย

 

“อรุณสวัสดิ์… คุเซะคุง”

“………….”

 

มาซาจิกะที่กำลังฟุบโต๊ะโดยใช้แขนทั้งสองข้างแทนหมอนนั้นไม่ได้ตอบรับคำทักทายของอาริสะ ทำให้รู้ได้เลยว่าเขานั้นไม่ใช่แค่กำลังฟุบโต๊ะแต่กำลังตกอยู่ในห้วงนิทราโดยสมบูรณ์ไปเสียแล้ว

ทำให้อาริสะหรี่ตาแคบลงกว่าเดิมเมื่อคำทักทายของเธอถูกเมิน เมื่อเพื่อนที่นั่งเยื้องทางขวาสังเกตเห็น จึงส่งเสียงเรียกเขาด้วยท่าทีแบ่งรับแบ่งสู้ “เห้ย! คุเซะ? ตื่นได้แล้ว!” แต่แล้วมาซาจิกะนั้นได้ตื่นก่อนที่จะรับรู้ถึงเสียงของเพื่อนที่ตะโกนปลุกเขาเสียอีก

 

ปังงง!

 

“อูกุฟูซุ!?”

 

จู่ๆทันใดนั้น ก็มีเสียงโต๊ะดังลั่นห้อง !!

นั่นคือเสียงที่เกิดจาก อาริสะที่เตะโต๊ะของมาซาจิกะจนไถลไปด้านข้างอย่างรุนแรง จนทำให้เจ้าตัวตกใจจนผุดเสียงสุดแปลกประหลาดออกมา

เมื่อได้เห็น นักเรียนที่อยู่ในห้องต่างเบือนหน้าหนีด้วยสีหน้าราวกับจะพูดว่า ‘อ่าาาา’

เธอที่เป็นถึงนักเรียนกิตติมศักดิ์ที่มีผลการเรียนและความประพฤติที่ดีเยี่ยมนั้น โดยปกติแล้วเธอจะไม่แยแสหรือสนใจใยดีว่าผู้อื่นจะมีสารทุกข์สุกดิบยังไง แต่กระนั้นแล้วเป็นที่รู้กันทั่วว่ามาซาจิกะที่นั่งอยู่ข้างๆเธอนั้นต่างออกไป เขาเป็นเพียงแค่คนเดียวที่อาริสะจะเข้มงวดด้วย ทุกคนในห้องนั้นต่างคุ้นชินกับการที่อาริสะพูดจาเสียดสีและดูถูก ใส่มาซาจิกะที่จะทำตัวหูทวนลมในทุกๆครั้งไป

 

“อรุณสวัสดิ์…คุเซะคุง เมื่อคืนคงดูอนิเมะดึกอีกแล้วสินะ”

 

อาริสะกล่าวทักทายกับมาซาจิกะอีกครั้งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงนั้นแล้ว มาซาจิกะกะพริบตาถี่ด้วยความประหลาดใจพร้อมหันไปทางด้านซ้ายของเขา หลังจากที่พอจะเดาสถานการณ์ได้แล้ว มาซาจิกะก็ตอบกลับเธอพร้อมเกาหัวไปด้วย

 

“อ่า…อรุณสวัสดิ์นะ อาเรีย ก็ประมาณนั้นแหละ”

 

อาเรีย เป็นชื่อที่มาซาจิกะใช้เรียกเธอ หรือก็คือชื่อเล่นของอาริสะในภาษารัสเซียนั่นเอง เขาคงเป็นเพียงผู้ชายคนเดียวในโรงเรียนที่กล้าเรียกเธอด้วยชื่อเล่นต่อหน้าเจ้าตัว แต่นักเรียนส่วนใหญ่จะใช้ชื่อนี้ลับหลังเธอกันหมด 

นั่นอาจเป็นเพราะความประมาทเลินเล่อของเจ้าตัว หรือเป็นเพราะความอดทนของอาริสะที่มีต่อเขาก็ไม่ทราบได้

แม้ว่าเขาจะพึ่งหลุดออกจากห้วงนิทราและอีกทั้งยังถูกจ้องมองลงมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยแรงกดดันสุดเยือกแข็งนั้น มาซาจิกะก็ไม่แสดงออกถึงความเกรงกลัวแต่อย่างใด

ด้วยความไร้แก่นสารของมาซาจิกะ ทำให้เพื่อนที่เห็นเหตุการณ์โดยรอบช็อกไปตามๆกัน แต่กระนั้นแล้ว มาซาจิกะก็ยังไม่ได้เอะใจว่าเขานั้นทำอะไรผิด จนในที่สุด เขาก็รู้ตัวจนได้

 

(ทำไมฉันถึงเผลอหลุดพูดไปว่า ‘อูกุฟูซุ!?’ กันหล่ะ? หรือเราจะอุทานว่า ‘ฟูฟูววว~’ กันแน่?)

 

ถึงกระนั้นแล้วภายในดวงตาของอาริสะนั้นปราศจากความรู้สึกน่ารังเกียจหรือขยะแขยงแต่อย่างใด แต่กลับมีรอยยิ้มภายใต้ดวงตาคู่นั้นแทน!?

แท้จริงแล้ว อาริสะ เธอกำลังเพลิดเพลินอย่างมากที่ได้เห็นเขาทำหน้าตกใจจนส่งเสียงอันแปลกประหลาดนั้นออกมา

อย่างไรก็ตาม อาริสะนั้นดูเหมือนจะไม่ได้คิดว่าความรู้สึกของเธอนั้นจะถูกเปิดโปงออกมาแต่อย่างใด พร้อมเดินไปนั่งที่ของเธอแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ต่างออกไป

 

“นายไม่เคยจำเป็นบทเรียนเลยสินะว่า…การที่นายอดหลับอดนอนดูอนิเมะน่ะ มันจะทำให้นายต้องมางีบหลับที่โรงเรียนแบบนี้เนี่ย”

“ถึงเธอจะพูดอย่างงั้นก็เถอะ…แต่เมื่อคืนอนิเมะที่ดูอยู่พึ่งจบไปด้วยสิ ก็เลยต้องระบายความรู้สึกหลังดูจบอีกนานเลยกว่าที่จะได้นอนน่ะ”

“ระบายความรู้สึก? อ่า…ที่นายไปบ่นอะไรไร้สาระผ่านอินเทอร์เน็ตน่ะนะ”

“เปล่าๆ ฉันโทรคุยกับเพื่อนที่เป็นโอตาคุเหมือนกันน่ะ ประมาณ 2 ชั่วโมงได้หล่ะมั้ง?”

“นี่ นายจะบ้าหรอ!?”

 

อาริสะส่งสายตาดูถูกไปยังคำพูดของมาซาจิกะ เมื่อเขาเห็นดังนั้นจึงเผลอหลุดยิ้มออกมา

 

“อ่าาา…‘บ้า’ งั้นหรอ, นั่นสินะ การที่เรารักที่จะทำอะไรซักอย่างโดยไม่เกี่ยงเวลากับสถานที่ให้กับมันน่ะ ถ้าเรียกการกระทำเหล่านั้นว่า‘บ้า’ มันก็สมควรแล้วล่ะนะ ”

“ฉันขอโทษละกัน ดูเหมือนนายจะไม่ใช่แค่บ้าแต่นายนี่บ้าจนกู่ไม่กลับแล้วสินะ”

“อาเรียซังวันนี้เธอท็อปฟอร์มจังแฮะ”

 

แม้ได้รับคำพูดที่หยาบคายและไร้ความปราณีของอาริสะเข้าไป มาซาจิกะก็ยังคงยักไหล่และพูดติดตลกราวกับว่าไม่มีความเกรงกลัวต่อเธอ

ขณะที่อาริสะกำลังส่ายหัวให้กับข้ออ้างของมาซาจิกะนั้น กริ่งก่อนเริ่มคาบโฮมรูมอีกสามนาทีก็ดังขึ้น

นักเรียนต่างเดินกลับไปที่ที่นั่งของตนเอง อาริสะหันไปทางด้านหน้าห้องเรียนพร้อมหยิบหนังสือเรียนกับสมุดจดจากกระเป๋าออกมาวางไว้บนโต๊ะของเธอ

ในขณะที่บรรดานักเรียนกำลังรอครูประจำชั้นอย่างเงียบสงบ มาซาจิกะกลับบิดขี้เกียจจนน้ำตาไหลและหาวในคราวเดียวกัน

อาริสะที่เห็นเช่นนั้นก็หันไปทางหน้าต่างพร้อมกับรอยยิ้มเล็กน้อยแล้วพึมพัมคำนึงออกมาในภาษารัสเซีย

 

【Милашка (น่ารัก)】

“อ่าา…เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ”

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่พูดว่า ‘น่าไม่อาย’ เท่านั้นเอง”

 

อาริสะตอบกลับมาซาจิกะที่ได้ยินเสียงพึมพัมของเธอด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย มาซาจิกะดูจะเชื่อว่าเธอหมายถึงที่เขาหาวจึงตอบกลับไปว่า “ขอโทษที” แล้วจึงหาวอีกครั้งโดยเอามือปิดปากไปด้วย

เมื่อเห็นอย่างนั้นอาริสะแสดงสีหน้าออกมาราวกับว่าหมดคำจะพูด แล้วหันไปทางหน้าต่างแล้วจึงยิ้มออกมาอีกครั้ง ขณะที่เธอซ่อนสีหน้าจากมาซาจิกะ เธอก็เปล่งเสียงขึ้นมาในใจ

 

(ตาบ้าา ไม่ได้เอะใจอะไรเลยสินะ ฟู่ฟูวว~)

 

อาริสะพยายามซ่อนรอยยิ้ม โดยการวางมือไปที่คาง เพื่อไม่ให้มาซาจิกะที่กำลังมองมาทางนี้รู้ถึงสีหน้าที่แท้จริงของเธอ

 

(หึหึ…อย่างนั้นเองสินะ)

 

อาริสะไม่รู้ว่าที่จริงแล้ว มาซาจิกะนั้นเข้าใจภาษารัสเซียด้วย !!

คำพูดหวานๆทั้งหลาย ที่เธอเผลอหลุดปากออกมาในภาษารัสเซียเป็นบางครั้ง นั้น กลับถูกเปิดเผยเข้าให้ซะแล้ว

เบื้องหลังบทสนทนาที่ดูจะไม่มีเศษเสี้ยวแห่งความหวานเลยแม้แต่นิดเดียวนั้น แท้จริงแล้วไม่มีใครรู้ได้เลยว่ามีการแลกเปลี่ยนความสนุกสนานและความเขินอายเล็กน้อยของทั้งสองฝ่ายนั้นเกิดขึ้นไปหมดเรียบร้อยแล้ว

——————————————————————-

สวัสดีครับ Launchmind ครับ ก็เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่ผมเริ่มลองแปล ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ 55 ส่วนชื่อเรื่องนิยายเรื่องนี้คือ ‘Tokidoki Bosotto Russia-go de Dereru Tonari no Aalya-san’ หรือในชื่อไทยว่า ‘คุณอาเรียที่นั่งอยู่ข้างๆ บางครั้งก็ชอบบ่นพึมพัมออกมาเป็นภาษารัสเซีย’ โดยเรื่องนี้มี Fan-Translator อยู่ด้วยกัน 2 คน คือผมกับเพื่อนอีกคนนึง (Elaina) ทุกคนสามารถแสดงความคิดเห็น ติชมต่างๆได้นะครับ สุดท้ายก็ช่วยกันติดตามด้วยนะ โดยบทต่อไปน่าจะใช้เวลาประมาณ 1 อาทิตย์หรือมากกว่านั้นครับ

สามารถติดตามการอัปเดตได้ทางเพจ : Launchmind & Elaina

https://www.facebook.com/LaunchmindElaina