[นิยายแปล] The Demon King’s Daughter is the World’s Strongest but a Shut-In! ~Shut Herself in an Abandoned Church to be Revered as the Goddess~ - บทที่ 1 ตอนที่ 5 ขายหญ้าเพื่อ 10 เหรียญทอง

บทที่ 1 ตอนที่ 5: ขายหญ้าเพื่อ 10 เหรียญทอง

 

ในตอนที่เธอเดินทางนั้น ไอริสได้ผ่านเมืองและหมู่บ้านของมนุษย์มามากมาย

 

แน่นอนว่าเธอนั้นไม่อยากเจอพวกเขา เธอเลยแค่ผ่านมันไป

 

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้นั้นแตกต่างออกไป

 

เธอกำลังจะไปตรวจสอบดูว่าหญ้านี้สามารถขายได้หรือเปล่า

 

ถ้าขายได้ เธอก็จะสามารถซื้อชุดนอนใหม่และของกินได้

 

ในฐานะปีศาจ อาหารหลักของเธอก็คือพลังเวทย์ที่อยู่ในอากาศ ทว่าความหนาแน่นของพลังเวทย์บริเวณโบสถ์นั้นไม่เพียงพอต่อความต้องการ

 

ถ้าไม่มีอาหารละก็ เธอจะต้องหิวตายแน่นอน

 

ด้วยเหตุนี้ ไอริสจึงลงจอดที่ใกล้ๆกับเมืองมนุษย์

 

ทว่า………

 

เธอเอาแต่หลบอยู่ด้านหลังอาคารมาสักพักนึงแล้ว และไม่กล้าแม้แต่จะออกมาเลย

 

「อูว……..คนเต็มเลย…….พูดคุยกันอย่างรื่นเริง……ถ้าชั้นออกไปพวกเขาจะต้องเข้ามาคุยกับชั้นแน่เลย…….อา, เห็นไหม, ทุกคนรอบๆเข้าไปทักทายมนุษย์คนนั้นด้วย! นะ-น่ากลัว……」

 

ไอริสกำลังเฝ้ารอจังหวะที่จะออกไปที่ถนนหลัก

 

อย่างไรก็ตาม กลิ่นอายของมนุษย์นั้นไม่ลดลงเลย

 

ได้ยินเสียงพูดคุยของพวกเขาไม่หยุด

 

แน่นอนว่าพวกมนุษย์จะหายไปในตอนกลางคืน

 

ถ้าเป็นถนนโล่งๆละก็ ไอริสสามารถเดินไปรอบๆได้อย่างมั่นใจเลย

 

ทว่า ร้านค้าจะปิดในตอนกลางคืนด้วยนะสิ แบบนั้นเธอจะไม่สามารถตรวจสอบหญ้านี้ได้

 

「น่ารำคาญจัง…..ยุ่งยากชะมัด………」

 

「พุนิ……」

 

พูนิกามิส่งเสียงหงุดหงิดออกมาโดยที่มีไอริสอยู่บนตัวของเขา

 

「อะ-อะไรเล่า!? เป็นครั้งแรกที่ชั้นมาที่เมืองของมนุษย์นี่นา มันช่วยไม่ได้นี่! ยังไง……เมืองนี้ก็ไม่ได้ดูใหญ่มากจากบนฟ้า ทั้งๆที่มีขนาดแต่นี้กลับมีคนมากมายขนาดนี้…… มีเมืองมากมายเลยที่มีขนาดใหญ๋กว่านี้ด้วย……การกวาดล้างมันเป็นไม่ได้สำหรับชั้นจริงๆด้วย อีกอย่าง การตายมันดูเจ็บปวดด้วย……ชั้นไม่อยากทำร้ายพวกเขา พวกเขาน่าสงสารเกินไป」

 

「พุนิ」

 

「นายรู้ว่าความรู้สึกของความตายมันเป็นยังไงเพราะว่านายเองก็เคยเกือบแห้งตายที่ก้นบ่อน้ำงั้นหรอ? ฟุมุฟุมุ อย่างที่คิดเลย มันคงเจ็บปวดมากสินะ……..อืม……..ยอมแพ้เรื่องกวาดล้างแล้วกัน กลับไปโดยที่ไม่ฆ่าใครกันเถอะ」

 

「พุนิ!」

 

「ช่างน่าสมเพช」พูนิกามิร้องออกมาอย่างหงุดหงิด

 

「เอ๊ะ พูนิกามิ ทำไมนายถึงเคลื่อนไหวเองละ อ้า ไม่ได้นะ! ทางนั้นมันถนนหลักนะ ถนนหลักเลยนะ! ยะ-หยุดนะ!」

 

โดยที่ไม่สนเสียงขอร้องอ้อนวอนของเธอ พูนิกามิกระโดดออกไปที่ถนนหลัก

 

ในตอนนั้น เธอก็ได้กลายเป็นเป้าสายตาของทุกๆคนในบริเวณนั้นทันที

 

「โอ้ มีเด็กสาวนั่งอยู่บนสไลม์ด้วย」

 

「ผู้ใช้มอนสเตอร์งั้นหรอ หายากนะเนี้ย」

 

「เธอน่าจะไม่ใช่เด็กในเมืองนี้นะ เป็นนักเดินทางตั้งแต่อายุแค่นี้เลยงั้นหรอเนี้ย?」

 

「ผมสีเงินของเธองดงามมากๆเลย เธอมาจากที่ไหนกันนะ?」

 

เธอได้ยินเสียงมากมาย

 

ไอริสรู้สึกเหมือนกับว่าทุกคนในเมืองนี้กำลังจับจ้องมาที่เธอ

 

ไม่สิ จริงๆแล้วก็ยังมีบางคนที่ไม่ได้สนใจเธอเลยอยู่ตรงถนนหลักเหมือนกัน

 

มีทั้งคนที่มองเธอเพียงแวบเดียวแล้วเลิกสนใจไป รวมไปถึงคนที่ไม่ได้หันมามองเธอเลยด้วยซ้ำด้วยเช่นกัน

 

สำหรับส่วนที่พูดคุยกันเรื่องการปรากฏตัวของไอริสนั้นมีเพียงแค่บางส่วนของฝูงชนเท่านั้น

 

อย่างไรก็ตาม สำหรับไอริสนั้น จำนวนนั้นไม่ได้สำคัญอะไรเลย

 

ในสายตาของเธอ เธอกำลังถูกล้อมรอบโดยคนแปลกหน้าที่กำลังพูดถึงเธออยู่

 

น่าอายชะมัด

 

ชั้นอยากจะออกไปจากที่นี่ในทันที

 

ถ้าไม่งั้นละก็ชั้นตายแน่เลย

 

แต่ถึงยังงั้น–

 

「หนูน้อย เธอเอาสไลม์ที่ค่อนข้างใหญ่มาเป็นพวกพ้องเลยนะจ๊ะ ทั้งๆที่ตัวแค่นี้แท้ๆ เก่งมากเลยจ่ะ เอานี้ ยายให้ลูกอมนะ」

 

คุณยายคนนึงพูดกับไอริส ไม่มีเจตนาใดๆด้านหลังคำพูดพวกนั้น

 

ตามปกติ ควรจะตอบกลับไปอย่างง่ายๆ หรือก็คือ เป็นบทสนทนาไร้สาระนั้นเอง

 

เธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไง

 

ไอริสได้รับรู้ถึงความหวาดกลัว

 

「อะหว่าๆ………ขอบคุณสำหรับลูกอมนะคะ อะหว่าๆๆ」

 

ไอริสเกือบจะพูดขอบคุณออกไปไม่ได้

 

นั่นเป็นลิมิตของเธอแล้ว

 

ควรพูดอะไรต่อไปดี?

 

ใช่แล้ว กินลูกอมดีกว่า

 

แพร่บ แพร่บ

 

อร่อยจัง

 

ไม่ ไม่ใช่สิ

 

ไม่ใช่เวลามามัวเลียลูกอมนะ!

 

ชั้นจะต้องพูดอะไรบางอย่าง

 

คิดอะไรไม่ออกเลย

 

ชั้นตาลายไปหมดแล้ว

 

「พุนิพุนิ!」

 

พูนิกามิให้คำแนะนำในการถามหาสถานที่ที่สามารถขายหญ้าของเธอได้

 

「อะ เออ มีที่ ที่ ที่ ที่ ที่ไหน รับซื้อ สะ-สะ-สะ-สมุนไพรยา หมะ-ไหมคะ?」

 

ไอริสกัดลิ้นตัวเองและไม่สามารถทำความเข้าใจสิ่งที่เธอพุดออกไปเองได้เลย ทว่าคุณยายสามารถเข้าใจสิ่งที่เธอพูดได้อย่างมหัศจรรย์ ก่อนจะบอกกับเธอด้วยรอยยิ้ม

 

「สมุนไพรยางั้นหรือจ๊ะ? มีอยู่ที่นึงจ่ะ งั้นหนูก็เป็นนักเดินทางจริงๆสินะจ๊ะ ช่างน่าชมเชย ยายจะนำทางหนูเอง มาทางนี้สิจ๊ะ」

 

「ขะ-ขะ-ขอบคุณมากเลยค่ะ」

 

ไอริสตามคุณยายไปโดยที่อยู่บนหลังของพูนิกามิ

 

เพราะแบบนั้น พวกเขาก็ได้มาถึงร้านเก่าๆร้านหนึ่ง

 

มันมีป้ายไม้เขียนว่า「พวกเรารับซื้อ」แขวนอยู่ที่หน้าร้าน

 

เป็นตามที่ไอริสต้องการเลย

 

「ที่นี่แหล่ะจ่ะ ร้านข้างๆนี้ก็ขายพวกเสบียงสำหรับเดินทางด้วยนะจ๊ะ」

 

「อา…….ขอบคุณ…….ที่นำทางให้หนูนะคะ……」

 

「ตัวแค่นี้แต่ขอบคุณได้อย่างเหมาะสมด้วย เอานี้ ลูกอมอีกอันจ๊ะ」

 

「ขะ-ขอบคุณมากๆเลยค่ะ」

 

「ทั้งขยันและน่ารัก ยายจะให้หนูอีกชิ้นนะ」

 

「ขอบคุณมากๆเลยค่า」

 

ทั้งคู่วนลูปมอบลูกอมกับพูดขอบคุณอยู่แบบนั้น

 

หลังจากที่ไอริสมีลูกอมประมาณ 20 ชิ้นในมือ ในที่สุดลูกอมของคุณยายก็หมดลง

 

「อาร่า โทษทีนะจ๊ะ ลูกอมหมดซะแล้ว ยายต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะ」

 

「มะ-ไม่หรอกค่ะ หนูดะ-ได้รับมาเยอะแล้ว ขะ-ขะ-ขอบคุณมากเลยค่ะ」

 

「น่ารัก ยายจะลูบหัวหนูแทนลูกอมก็แล้วกันนะจ๊ะ」

 

「ฮี้ยยย……..」

 

หลังจากนั้น ไอริสก็ถูกลูบหัวจนคุณยายพอใจ

 

สำหรับคนที่แค่พูดคุยเล็กๆน้อยๆก็หัวใจจะวายแล้ว การถูกลูบหัวนั้นอันตรายถึงตายเลย

 

ชั้นทำได้ดีมากที่ผ่านมันมาได้ ไอริสชมตัวเองแบบนั้น

 

「ยะ-ยังไงก็เถอะ พวกเรามาถึงร้านที่สามารถตรวจสอบหญ้านี้ได้แล้ว พลังการสนทนาของชั้นนี้ดูถูกไม่ได้จริงๆ」

 

「พุนิ」

 

พูนิกามิเองก็ชมด้วย「ทำได้ดีมาก」เช่นกัน

 

ด้วยความกล้าที่ได้รับมา ไอริสกำหญ้าเอาไว้แน่น ก่อนจะเข้าไปในร้าน

 

「ขะ-ขะ-ขะ-ขอ-ปะ-ปะ-ประทาน ทะ-โทษ นะ-คะ-คะ-คะ-ค่า」

 

「อ่า? เมื่อกี้คุณหนูพูดว่าอะไรนะ?」

 

จังหวะที่เธอเข้าไปในร้าน เธอก็ดึงดูดความสนใจของเจ้าของร้านเคราเฟิ้มจนเขามีมีสีหน้าสงสัยในทันที

 

ความกล้าของไอริสพังทรายลงในเสี้ยววินาทีเลย

 

「ไม่เอาแล้ว ชั้นจะกลับบ้าน」

 

「พุนิพุนิ!」

 

ด้วยความโกรธของพูนิกามิ เธอเลยสามารถตั้งสติขึ้นมาได้นิดหน่อย

 

เธอเผชิญหน้ากับความท้าทายในครั้งนี้อีกครั้ง

 

「ยะ-หญ้านี้……..หนูคิดว่ามันเป็นสมุนไพรน่ะค่ะ หนูอยากจะรู้ว่า…….มันมีราคาเท่าไหร่……..หนูหมายถึง หนูไม่อยากจะรบกวน…………หนูอยากจะให้คุณดูมันถ้าเป็นไปได้…….ประมาณนั้นค่ะ」

 

ถึงจะยังสั่นอยู่ แต่ไอริสก็สามารถพูดธุระของเธอออกไปได้ ก่อนจะวางหญ้าลงบนเคาน์เตอร์

 

「หญ้างั้นหรอ? เป็นสมุนไพรอะไรงั้นสินะ……นี้มัน?!」

 

เจ้าของร้านที่เกือบจะหมดความสนใจไปแล้ว คว้าหญ้านั้นขึ้นมาทันทีที่เขาเหลือบมองมัน

 

ดูเหมือนว่าหญ้านี้จะมีค่าอย่างที่ไอริสคาดไม่ถึง

 

ขณะที่เจ้าของร้านกำลังยุ่งกับการตรวจสอบ ไอริสก็ตัดสินใจที่จะดูรอบๆร้าน

 

มันไม่ได้กว้างขวางอะไร

 

บางทีอาจจะมากพอที่จะวางเตียง 10 เตียงได้

 

บนชั้นวางนั้นมีทั้งขวดโพชั้นน่าสงสัย, ไม้กายสิทธิ์รูปร่างแปลกๆ. มีดสั้น, เนื้อตากแห้ง, เชือก, เทียนไข, แผ่นหนัง, เครื่องครัว, ก้อนคริสตัล, หัวกระโหลก, และสินค้าอื่นๆอีกมากมายเลย

 

นอกจากไอริสแล้วก็ยังมีลูกค้าอยู่อีกหนึ่งคน

 

เป็นชายผอมบางที่มีสีหน้ากังวล

 

ทันทีที่ไอริสเห็นชายคนนั้น「มีลูกค้าคนอื่นด้วย น่ากลัว」เธอก็ตัวสั่น

 

「คุณหนู……สมุนไพรนี้……มันคือหญ้าอีลิกเซอร์สุดหายากไม่ใช่หรือไงกัน! มันดูดพลังเวทย์แบบไหนกันถึงเป็นแบบนั้นไปได้!? โชคร้าย ข้าคนเดียวไม่สามารถตรวจสอบมันได้……」

 

เจ้าของร้านดูจะยุ่งอยู่กับการเปลี่ยนสีหน้าจากปีติยินดีไปเป็นผิดหวังนะ

 

ดูเหมือนหญ้าที่ไอริสนำมาจะเป็นของที่สุดยอดไปเลยละ

 

「อืม นั่น……หญ้าอีลิกเซอร์มันสุดยอดขนาดนั้นเลยหรอคะ……?」

 

「มันต้องสุดยอดแน่นอนอยู่แล้วสิ!」

「ฮี้ย้าา ขอประทานโทษด้วยค่า!」

 

เจ้าของร้านตระโกนออกมาเสียงดังจนไอริสตอบสนองไปเองโดยการขอโทษ

 

เจ้าของร้านเห็นแบบนั้นก็แสดงสีหน้ารู้สึกผิดออกมา

 

「อา ไม่ เป็นความผิดข้าเอง ถึงยังงั้น……หนูไปพบมันที่ไหนงั้นหรอ? ข้าจะบอกให้เพราะดูหนูจะไม่รู้อะไรเลย แต่หญ้าอิลิกเซอร์นั้นมีสรรพคุณมากกว่าสมุนไพรอื่นๆมากๆ มันจะรักษาอาการป่วยเมื่อกินมัน, รักษาบาดแผลถ้าทามัน, ทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นถ้าเอามันไปทำชา……..อะไรประมาณนั้น แน่นอนว่ามันนั้นหายากและมีหมุนเวียนไม่เยอะ ยังไงซะมันก็สามารถเติบโตได้แค่ในดินที่มีพลังเวทย์เท่านั้น และข้ามั่นใจว่าหญ้าอิลิกเซอร์นี้ไม่ได้ดูดพลังเวทย์จากหนูด้วยเช่นกัน ถ้าตาข้าไม่ได้ฝาด ข้าสามารถเห็นพลังเวทย์สีรุ้งที่ปล่อยออกมา แถมยังมีมากถึง 10 ต้นด้วย……..ขอโทษด้วย แต่ร้านของข้าไม่อาจรับซื้อมันเอาไว้ได้จริงๆ」

 

เจ้าของร้านพูดขึ้นอย่างเสียดายในขณะที่ลูบเขาของเขาไป

 

ไอริสเองก็ผิดหวังเช่นกัน

 

เธอรวบรวมความกล้าจนมาถึงร้านแห่งนี้แล้ว การที่ขายมันไม่ได้นั้นเป็นปัญหาอย่างมาก

 

「อะ อาโน……..จะซื้อในราคาถูกก็ไม่เป็นไรค่ะ ได้โปรดรับซื้อมันเอาไว้ได้ไหมคะ………? หนูอยากจะขายหญ้าพวกนี้จริงๆ…….ถ้าหนูขายมันในตอนนี้ไม่ได้ละก็ หนู……」

 

ถ้าเธอไม่สามารถขายมันที่นี่ได้ เธอจะต้องพยายามไปต่อรองกับร้านอื่นๆและตายจากความอาย

 

「หนูดูจะมีเหตุผลเบื้องหลังบางอย่างสินะ……แต่หนูจะโอเคจริงๆงั้นหรอ? ในร้านของข้า หนูจะขายได้ราคาแค่เท้าของหนูเองนะ」

 

「คุณจะซื้อมันถ้าหนูเผยเท้าของหนูให้ดูงั้นหรอคะ……? งั้นหนูก็จะให้ดูค่ะ!」

 

ไอริสที่ยังคงนั่งอยู่บนพูนิกามิถอดรองเท้าของเธอออก ยื่นขาของเธอไป เผยให้เห็นถึงเท้าของเธอ

 

สำหรับเจ้าของร้านแล้ว เขาพูดว่า

 

「น่ารัก……」

 

แล้วก็หน้าแดง

 

「อะ-อะไรนะ!? ท่าทีนั่นมันอะไรกัน!? โรคจิต!」

 

「ขะ-เข้าใจผิดแล้ว! หาว่าคนอื่นโรคจิตทั้งๆที่หนูเป็นคนโชว์ขาสวยๆนั่นเองแท้ๆ!」

 

เจ้าของร้านประท้วง

 

「ปะ-เป็นยังงั้นหรอ……..?」

 

ไอริสไม่มั่นใจ ดังนั้นเธอก็เลยถามกับพูนิกามิ

 

「พุนิ……?」

 

อย่างไรก็ตาม พูนิกามิเองก็ไม่มั่นใจเช่นกัน

 

ถึงยังไง ไม่ว่าเขาจะมีความรู้มากแค่ไหน พูนิกามิก็ยังเป็นสไลม์อยู่ดี

 

ไม่อาจคาดหวังให้เขารู้เกี่ยวกับสามัญสำนึกของมนุษย์ได้หรอก

 

ตัวไอริสเองก็น่าจะมีความรู้ในด้านนั้นมากกว่าซะอีก

 

「อะ-เอาละ……เอาอย่างนี้แล้วกัน……คุณบอกราคาสูงสุดที่คุณสามารถให้ได้สำหรับหญ้าอิลิกเซอร์พวกนี้แล้วกันค่ะ ถ้ามันโน้มน้าวหนูได้ละก็ หนูจะขายมันให้ค่ะ……!」

 

「เข้าใจแล้ว…….ข้าสามารถให้ได้ 1 เหรียญทองต่อต้น หรือก็คือ ทั้งหมด 10 เหรียญทอง」

 

เจ้าของร้านพูดขึ้นอย่างมีชีวิตชีวา

 

อย่างไรก็ตาม ไอริสรู้สึกมีปัญหาแล้ว

 

ต่อให้เขาพูดว่า 10 เหรียญทอง เธอก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามันมากขนาดไหน

 

「10 เหรียญทอง…..ถ้าหนูประหยัด หนูจะใช้ชีวิตตัวคนเดียวด้วยเงินนี้ได้นานขนาดไหนหรอคะ……..? และหนูมีที่พักอยู่แล้ว ดังนั้นคุณไม่ต้องคำนวนเรื่องค่าเช่าหรอกค่ะ」

 

「อืม…..ถ้าหนูไม่ต้องจ่ายค่าเช่า มันก็น่าจะอยู่ได้ประมาณ 2 – 3 เดือน……ไม่สิ ถ้าใช้มันอย่างประหยัดละก็ อาจจะอยู่ได้ถึงครึ่งปีเลยละ」

 

เจ้าของร้านพูดในสิ่งที่เขาคิด

 

「ครึ่งปีหรอคะ! สุดยอด! แต่หนูต้องการชุดใหม่ด้วยสิ……」

 

「งั้นครึ่งปีก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก แต่น่าจะถึง 3 เดือนอยู่ ถ้ามันยังไม่พอละก็…..หนูสามารถนำมันไปขายที่เมืองอื่นได้นะ พวกเขาจะให้มากกว่า 2 เท่าเลย หนูยังอยากจะขายให้กับข้าอยู่ไหม?」

 

「……ขายค่ะ! สำหรับตอนนี้แล้วหนูแค่ต้องการเงิน!」

 

อีกอย่าง การไปเมืองอื่นนั้นยุ่งยากและน่ากลัว

 

「เข้าใจแล้ว! หนูดูจะมีบางอย่างเกิดขึ้นสินะ ข้าจะไม่ถามอะไรมากกว่านี้แล้วกัน! เอานี้ 10 เหรียญทอง! และไม่มีการแบบว่า『หนูเปลี่ยนใจแล้ว』ทีหลังหรอกนะ!」

 

「ค่ะ นั่นเป็นสิ่งที่หนูหวังเอาไว้อยู่แล้ว! หนูขายหญ้าอิลิกเซอร์ในราคา 10 เหรียญทอง!」

 

ไอริสรับถุงที่มี 10 เหรียญทองอยู่ข้างใน

 

เธอรู้สึกดีมากๆที่เธอมีความสามารถในการจบการต่อรองครั้งนี้ได้

 

「ข้าทำได้!」

 

เจ้าของร้านเองก็ยินดีจนน้ำตาไหล

 

ยังไงซะ ไอริสก็ขายหญ้าอิลิกเซอร์ปริศนาของเธอต่ำกว่าราคาจริงมากๆอยู่แล้ว

 

ในฐานะเจ้าของร้าน เขาค่อนข้างพอใจกับเรื่องนี้เลย

 

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเจ้าของร้านไม่ได้ปิดบังเรื่องที่มัน「ไม่คุ้มค่า」แต่ตัวไอริสเองก็ไม่ได้บ่นอะไร

 

เป็นสถานการณ์ win-win ทั้งคู่

 

「ไว้หนูจะนำหญ้าพวกนี้มาอีกในภายหลังนะคะ! แล้วเจอกันนะคะ!」

 

「จริงรึ!? จนกว่าเราจะได้เจอกันครั้งหน้า! ข้าจะสามารถหากำไรได้อย่างมหาศาลด้วย 10 ต้นนี้เลย」

 

เจ้าของร้านนำหญ้าอิลิดเซอร์หายเข้าไปในร้านพร้อมกับเต้นไปมาด้วยความสุข

 

ไอริสเองก็ออกมาตากร้านในขณะที่เต้นไปมาอย่างมีความสุขบนตัวพูนิกามิด้วยเช่นกัน