ตอน 3

 

ใน “ตึกตักตึกตักรักในสถาบัน สาวน้อยในห้วงรักกับเจ้าชายแห่งความทรงจำ!” หรือที่รู้จักกันทั่วไปในชื่อ “ตึกตักตึกตักรักในสถาบัน” แมรี่ อัลเบิร์ต เป็นคนจากตระกูลขุนนางที่มีอำนาจรองจากราชวงศ์

เธอชอบสวมใส่พวกของประดับราคาแพงเป็นเรื่องปกติ และแน่นอนว่าพวกชุดที่ใส่ต้องเป็นที่มีทันสมัยมีราคาแพงเสมอ ชอบใช้เงินแก้ปัญหา หรือจะใช้เงินและอำนาจทำทุกอย่างที่ตัวเองต้องการก็พอ

ทุกครั้งที่เธอแกล้งคุณนางเอก ที่เป็นคนธรรมดาสามัญชน เธอมักจะแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างของอำนาจและเงินทองที่มีในทุกที่ที่เธอไป ฉากของแมรี่จึงมักเป็น “พวกคนรวยน่ารังเกียจ” อะไรแบบนี้ และอำนาจทางการเงินในการใช้จ่ายของแมรี่ มักจะถูกบอกว่ามหาศาล และใช้ได้ไม่มีวันหมด  

“คุณหนูในเกมนี่เป็น คนที่ชอบอวดรวยหรอครับ?”

“ใช่ๆ ฉันมักจะภูมิใจที่ได้พูดอะไรซักอย่างกับอลิเซีย อย่างเช่นว่า ‘นี่มันกลิ่นของพวกสามัญชนไม่ใช่หรอเนี่ย’ อะไรแบบนี้ล่ะ”

“พูดแบบนั้นเป็นเรื่องปกติ เลยหรอครับ “

แมรี่พยักหน้าให้อาดี้กำลัง ที่ประหลาดใจและถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลย แม้ว่าแม่รี่คนนั้นและแมรี่คนนี้จะคือคนเดียวกันแต่ แมรี่อัลเบิร์ต ที่อยู่ตรงนี้ไม่ได้เป็นคนแบบนั้นเลย

แม้ว่าขุนนางส่วนใหญ่ในโลกนี้จะภูมิใจในเกียรติของตน โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับแมรี่ ที่เป็นลูกสาวของตระกูลอัลเบิร์ต ที่มีอำนาจรองจากราชวงศ์ จะเป็นคนที่มักใช้อำนาจของพ่อแม่ด้วยท่าทางภาคภูมิใจ อย่างเช่น ฉันซื้อรถม้ากี่คัน ฉันเพิ่งสร้างบ้านพักตากอากาศใหม่ในวันเกิดของฉันล่ะ หรืออาจจะชอบกิน ฟัวกราส์และคาเวียร์ เป็นประจำ อาจจะเชิญเชฟชั้นหนึ่งมาที่งานปาร์ตี้ของบ้านตัวเอง  ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

ฉันจึงแน่ใจว่า แมรี่ ของเกมจะเป็นมีความภาคภูมิใจและใช้อำนาจประมาณนี้ ในทางกลับกัน เธอคงจะไม่กล้าอวดอำนาจทางการเงินของเธอแบบนั้นได้ หรือคำพูดที่ว่า “ฉันเป็น! ลูกสาวของตระกูลอัลเบิร์ต ชนชั้นสูงที่มีอำนาจเหนือชนชั้นสูงคนอื่นๆ” ได้หรอกนะ

อย่างไรก็ตาม แมรี่คนนี้ไม่มีความหยิ่งทะนงแบบนั้นเลย และฉันก็มองเห็นการโอ้อวดของอื่นๆเสมอจนเบื่อแล้ว สำหรับฉันรถม้าคันเดียวก็เพียงพอแล้ว และฉันก็หมายถึงแบบนั้นจริง ๆ สำหรับบ้านพักตากอากาศ ที่คุณจะไม่ไปพักที่นั้นเลย ถ้าคุณไม่ได้รู้สึกเบื่อบ้าน แถมปีนึงก็ไปพักแค่สักสองสามวันเองไม่ใช่หรอ?

‘งั้นจากนี้ไปฉันคงต้องทำตัวอวดรวยแบบนั้นสินะ’

 

“แต่คุณหนู คุณไม่เคยโอ้อวดหรือ ซื้อของแพงๆเลยนี่ครับ”

“ฉันก็แค่ซื้อของที่อยากซื้อ กินของที่อยากกินเองนะ”

“ว่าแต่ ตอนนี้คุณหนูต้องการอะไรมากที่สุดหรอครับ”

“จดหมายเลิกจ้างของใครบางคนน่ะ”

“เอ่อ..งั้นอาหารที่ของคุณหนูชอบคืออะไรหรอครับ?”

“มันยากนะที่แจ้งเรื่องจดหมายเลิกจ้างเนี่ย นี่ อาดี้ นายรู้อะไรเกี่ยวกับจดหมายเลิกจ้างบ้างไหม ฉันเขียนมันไว้ฉบับนึงแต่มันไม่อยู่แล้วน่ะสิ”

“ไม่ครับคุณหนูผม ไม่รู้อะไรเลยครับ ผมคิดว่าต้องมีคนแคระอยู่ในห้อง ของคุณหนูและแอบขโมยไปแน่ ๆ เลยครับ”

“ฉันได้คำตอบที่เกินจริงกว่าที่คิดไว้อีกนะ”

“แล้วนอกจากจดหมายเลิกจ้างของใครบางคนที่ไม่ใช่ผม ซึ่งมันไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย อาหารที่คุณหนูชอบคืออะไรหรอครับ”

แมรี่จงใจกระแอมในลำคอ เล็กน้อยและกลับเข้าบทสนทนาต่อ แมรี่ พึมพำเบา ๆ “อาหารที่ฉันชอบหรอ … ” ก่อนสีหน้าของเธอจะค่อยๆสดใสขึ้นมา พร้อมดวงตาเป็นประกาย

“คร็อกเก้ล่ะ!”

“…คุณหนูครับ อย่าไปแสดงกิริยาแบบนี้ให้คนอื่นเห็นนะครับ”

อาดี้พูดพลางมองเมนูก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง

 

ที่อยู่ปัจจุบันในตอนนี้ของทั้งสองคน คือโรงอาหาร ซึ่งตั้งอยู่ที่อาคารเรียนที่สาม แถมตอนนี้ก็เป็นช่วงเที่ยงที่ค่อนข้างคนเยอะ

ในขณะเดียวกัน แมรี่ และ อาดี้ กำลังเข้าแถวรอสั่งอาหารโดยที่กำลัง ดูรายการอาหารกลางวันกันอยู่ ถ้าเป็น แม่รี่ในเกม คงจะไปนั่งรอและสั่งให้อาดี้ ไปสั่งอาหารมาให้เร็วๆอย่าง “รีบๆเข้า อาดี้!” แต่ฉันไม่อยากเป็นแบบ แมรี่ในเกมไง

ในทางตรงกันข้าม เมื่อมองไปรอบๆ โรงอาหารอาหารที่มีผู้คนพลุกพล่านเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ฉันเลยพูดว่า “เราควรรีบหาที่นั่งกัน” เธอไม่เหมือนกับในเกม แมรี่ไม่เคยบังคับว่าจะต้องเว้นที่ไว้ให้เธอหรือสละที่ให้เธอนั่ง

 

“ถึงอย่างนั้นลองคิดไปคิดมา ราคามันแพงไปไหม อาหารของที่นี่น่ะ?”

“นี่คือโรงเรียนที่ขุนนางเข้ามาเรียนนะครับ”

“ในเมนูนั่นมัน ฟัวกราส์ กับ คาเวียร์ นี่ ฉันว่ามันแปลกๆที่มีมันให้กินเป็นเรื่องปกติในโรงอาหารนะ”

อาดี้ พยักหน้าและมองไปที่แมรี่ ที่มองดูเมนูราวกับว่าเธอกำลังแปลกใจ

อย่างที่แมรี่บอก โรงอาหารของ สถาบันเซนต์คาเรเลีย ราคาแพงเกินไป แม้แต่ของหวานก็ยังแพงกว่าค่าอาหารในแต่ละวันของค่าอาหารของบ้านคนทั่วไปทั้งบ้านเลย

รายการอาหารแต่ละอย่างก็ดูหรูหรามากเกินไป การตกแต่งร้านก็เหมือนกับย้ายร้านอาหารชั้นหนึ่งมาวางที่นี่ นอกจากนี้ เชฟที่มาจากหลากหลายสาขาจากหลายๆที่ ก็มาให้บริการที่นี่ นี่มันอยู่เหนือขอบเขตของโรงอาหารไปแล้ว

 

จะยังไงก็ตามในทางกลับกัน การบริการลูกค้าของที่นี่มันแย่มากๆ ความจริงที่ว่าตอนนี้ต้องเข้าแถวแบบนี้ ซึ่งเป็นเรื่องปกติ ของพวกเชฟที่การจัดจานอาหารต้องทำช้าๆอย่างตั้งใจ

แต่มันดันเป็นระบบที่ไม่มีประสิทธิภาพ ต้นเหตุก็มาจากความเรื่องเยอะของพวกขุนนางนั้นแหละ ไอ้ “รวดเร็ว ราคาถูก และอร่อย” เป็นเรื่องปกติของคนธรรมดาเท่านั้น ผู้ที่มีเวลาว่างและมีเงินเหลือใช้จึงมัก เลือกรับประทานอาหารที่ “ช้า แพง อร่อย และมีคุณค่า” ได้อย่างเป็นเรื่องปกติ

“เป็นโรงอาหารที่ต้องรอนานเกินไปจริงๆนะเนี่ย”

“คุณหนูทำตัวไม่สมกับเป็นขุนนางเลยนะครับ ของอร่อยๆ รอนิดหน่อยๆไม่เห็นเป็นอะไรเลยครับ”

“ฟังไว้นะ ฉันคือ แมรี่ อัลเบิร์ต ฉันสามารถกินอะไรก็ได้ที่บ้านได้ตลอดเวลา ใครจะอยากมาที่ที่เสียงดังและคนเยอะแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะอาดี้อยากมา ฉันก็ไม่มาหรอกนะ”

“ผ… ผมก็ไม่ได้อยากกินอาหารแพงๆ ขนาดนั้นห..หรอกนะครับ ผมแค่อยากลองมาหาอะไรกินที่โรงอาหารเท่านั้นเอง”

 

แมรี่ถอนหายใจให้อาดี้ที่กำลังถือถาดเดินตามมาอย่างอารมณ์ดี

มีอย่างที่ไหนที่เจ้านายออกมาหาอะไรกินที่โรงอาหารกับพ่อบ้าน มีอยู่ตรงนี้คนนึงฉันนี่ไง เมื่อ อาดี้เห็นใครบางคน ก็สะกิดไหล่ของ แมรี่เพื่อให้มองไปทางที่เขากำลังมองอยู่

“ดูตรงนั้นสิครับคุณหนู นั่นใช่ อลิเซียจังไหมครับ”

“ตรงไหนๆ !?”

ถ้ามองตามที่อาดี้ชี้ จะเห็น อลิเซียที่อยู่ไม่ไกล

เธอนั่งหลบอยู่ในมุมๆนึง พยายามทำตัวไม่เป็นจุดสนใจ แล้วไหนจะมองไปรอบๆอย่างกลัวๆ นั่นอีก

แถมยังมีกระเป๋าใบเล็กๆที่เหมือนจะใส่กล่องอาหารกลางวันเอาไว้อีก จานเปล่าข้างๆที่ดูเหมือนว่ายังไม่ได้แตะต้องมันนั่นอีก  

แมรี่ยิ้มออกมาเมื่อเธอเห็นแบบนั้น

“อาดี้ นี่เป็นโอกาสที่ดีแล้วล่ะ”

“โอกาสอะไรหรอครับ?”

“ถ้าเป็นไปตามในเกม เธอคงจะไม่มีเงินมากพอที่จะซื้ออาหารที่นี่ เลยเอาข้าวกล่องมากินเอง เห็นนั่นไหมตรงนั้นน่ะ”

“ผมเข้าใจแล้ว คุณหนูกำลังจะเล่นบทเป็นนางร้ายอีกแล้วสินะครับ”

“ใช่แล้วล่ะ ฉันจะไปกินอาหารหรูหรา อวดอลิเซีย แล้วก็จะพูดอะไรซักหน่อยเกี่ยวกับข้าวกล่องของเธอ ไปกันเถอะ อาดี้ ฉันจะแสดงความแตกต่างของอาหารขุนนางกับอาหารสามัญชนให้ดูเอง ด้วยอาหารทะเลสดใหม่ชามนี้ยังล่ะ!”

“…”

“…………”

“คุณหนูผมว่ามันใช้ไม่ได้หรอกนะ”

“อ้าว ทำไมล่ะ”

ฉันที่สงสัยว่าอาหารทะเลชามนี้นี่มันใช้ไม่ได้จริงๆหรอ เลยมองลงไปที่ตั๋วอาหารชัดๆ

มันเขียนว่านี่คือ “อาหารทะเลสดใหม่จากธรรมชาติ”  ใช่มันนั้นน่ารับประทาน แต่คิดไปคิดมามันดันไม่เหมาะกับการนำไปคุยอวดว่าเป็นอาหารแสนอร่อยของพวกคุณหนูนี่สิ เขณะที่ฉันกำลังคิดหนักเรื่องนี้

อาดี้รีบดึงตั๋วของแมรี่ไปและยัดเอาตั๋วของตัวเองไปให้แทน

“อาดี้?”

“จู่ๆผมก็อยากกินอาหารทะเลครับ คุณหนูช่วยแลกกับผมได้ไหมครับ”

เมื่อเขาพูดอย่างนั้น แมรี่ยิ้มให้อาดี้โยไม่ได้ตั้งใจ อาดี้รีบเดินไปโดยไม่ได้รอฟังคำตอบของแมรี่

ช่างเป็นพ่อบ้านที่น่าหงุดหงิดจริงๆ ยังไงก็ตาม ถ้าฉันขอแลกเองเขาคงบอกว่า “ผมมีหน้าที่แค่ทำตามคำสั่งของคุณหนูเท่านั้นครับ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นคงช่วยไม่ได้ ฉันคงต้องกินมันอย่างไม่เต็มใจสินะ”

แมรี่ก้มมองลงไปที่ตั๋วในมือก่อนจะตั้งใจอ่านมันดู

มันก็คล้ายๆตั๋วของเธอเพียงแต่ตั๋วอันนี้มันเป็นอาหารที่ระบุชัดๆ เลยว่า

“สเต็กเนื้อแกะกับฟัวกราส์”

“…อาดี้ ไอ้นี่ที่บ้านฉันนายแค่บอกมาก็กินมันได้อย่างเต็มที่เลยไม่ใช่รึไง “

“ผมไม่อยากรบกวนบ้านของคุณหนูเกินจำเป็นนะครับ!”

“’งั้นก็ช่างมันเถอะวันนี้ ฉันจะแสดงให้อลิเซียได้เห็นถึงความแตกต่างของฐานะเอง”

 

แมรี่ถือถาดเดินตามอาดี้ไปอย่างมั่นใจ

ที่นั่งรอบๆตัว อลิเซีย นั้นไม่มีใครเลย คงเป็นเพราะเธอเป็นสามัญชนที่พึ่งย้ายเข้ามาเรียนรอบๆตัวเธอก็ไม่มีใครค้ลายๆจงใจเว้นไว้เหมือนให้อลิเซียอยู่คนเดียว

อาจจะเพราะความคิดที่ขุนนางไม่นั่งข้างสามัญชน? หลายคนก็มองไปที่เธอแบบแปลกๆ บางคนก็ปิดปากกระซิบกระซาบแอบคุยอะไรกันกันซักอย่าง

แน่นอนบางคนก็เลือกที่จะไม่สนใจ อลิเซียที่พึมพำ ขอโทษ พยายามทำตัวเล็กลง มันยิ่งทำให้รู้สึกสงสาร สำหรับอาดี้ที่มีแมรี่ อยู่ข้างๆที่มีเป้าหมายคืออลิเซีย จึงไม่สามารถมองข้ามเรื่องนี้ได้

 

แมรี่เดินไปหยุดอยู่ข้างๆโดยจ้องมองอลิเซียเล็กน้อย  

“ขอฉันนั่งด้วยได้ไหมคะ” แมรี่พูดด้วยท่าทางที่เหมือนจะข่มขู่คนด้วยคำพูด

ทั้งอลิเซียและอาดี้ต้องหันหน้ากมามองกันเล็กน้อย อลิเซียเลยลุกขึ้นดึงเก้าอี้ออกมาให้แมรี่นั่ง “เชิญเลยค่ะ” และอาดี้เลยนั่งตรงข้ามแมรี่และมองดูท่าทีของเจ้านายของตนอย่างเหนื่อยใจ

“เธอเอาอาหารมากินเองนี่ทำไมถึงยังไม่เริ่มกินซะทีล่ะ”

แมรี่ที่ชำเลืองมองกล่องอาหารกลางวันและจานอาหารที่ว่างเปล่า อลิเซียก็จงทำท่ากระวนกระวาย ก่อนจะมองมาอย่างเขินอายและพึมพำเบาๆ “ฉันไม่รู้ค่ะ”

“ฉันไม่เคยเรียนรู้มารยาทบนโต๊ะอาหารมาก่อนเลย … ดังนั้นฉันเลยกลัวทำพลาดค่ะ”

เพราะไม่รู้มารยาทบนโต๊ะอาหารเลยไม่กล้ากิน อลิเซียที่พูดแบบนั้นออกมาก็รู้สึกจะดูมืดมนเกินไปหน่อย

แต่เป็นความจริงที่เด็กที่เรียนที่นี่มีแต่พวกชนชั้นสูง และทุกคนยังรับประทานอาหารด้วยมารยาทบนโต๊ะอาหารที่สมบูรณ์แบบ แม้แต่นักเรียนหญิงที่ทานอาหารขณะพูดอย่างมีความสุขที่ดูเหมือนนักเรียนธรรมดาๆ ยังสัมผัสได้เลยว่ามันดูสง่างาม

 

การเรียนมารยาทบนโต๊ะอาหารไม่ใช่สิ่งที่สมควรทำที่นี่ แต่เป็นเรื่องปกติที่ยังพอสามารถช่วย อลิเซียได้โดยให้เธอเลียนแบบตามแมรี่ก็พอ

“ก็นะเป็นเรื่องปกติที่สามัญชนจะไม่รู้เรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหาร”

แมรี่หยิบมีดและส้อมขึ้นเพื่อเตรียมทานอาหารหลังจากพูดจาเสียดสีไปเล็กน้อย

ท่าทางที่ค่อย ๆ หั่นสเต็กแล้วตักเข้าปากนั้นสมบูรณ์แบบอย่างแน่นอน แมรี่ที่เป็นถึงลูกสาวของตระกูลอัลเบิร์ต เรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหาร หรือเรื่องอื่นๆ เธอทำมันได้สมบูรณ์แบบและเป็นธรรมชาติ

อลิเซียผู้ที่กำลังหลงใหลในท่าทางอันสง่างามของแมรี่ จึงรีบหยิบอาหารใส่จานและหยิบมีดและส้อมขึ้นมาเตรียมพร้อม และค่อยๆเหลือบมองมาที่แมรี่ เธอก็ค่อยๆ ใช้มีดและส้อม เพื่อเริ่มทานอาหารด้วยท่าทางที่ดูงุ่มง่าม เธอเลียนแบบตามท่าทางของแมรี่ ค่อยๆหั่นอาหารเป็นชิ้นเล็กๆ และตักอาหารใส่ปาก โดยเธอกินมันอย่างมีความสุข

“เอิ่ม… คุณหนู คุณดูไม่เหมือนนางร้ายเลยนะครับ ตอนนี้คุณก็แค่คนที่เป็นแบบอย่างที่ดีให้อลิเซียเองไม่ใช่หรอครับ”

อาดี้ที่กำลังกินอาหารทะเลอยู่ตรงกันข้ามกับสองสาว ได้แต่คิด โดยที่ไม่กล้าพูดมันออกไป