[นิยายแปล] Tanin wo Yosetsukenai Buaisouna Joshi ni Sekkyou shitara, Mechakucha Natsukareta - ตอนที่ 2: เพื่อน

สำหรับผมแล้ว การได้ผลสอบกลับคืนมาเป็นช่วงที่ทำให้รู้สึกมีความสุขและไม่มีความสุข

ด้านหนึ่งก็หวังว่าผมจะได้คะแนนดีเพราะติวมาหนักมากแต่อีกด้านหนึ่งก็แอบกังวลว่าผมจะได้คะแนนน้อยถึงจะติวหนักแล้วก็ตาม ถ้าจะให้อธิบายช่วงอารมณ์ของคนอื่นว่ามันเป็นความสุขหรือความเศร้าล่ะก็พูดได้เลยว่ามันเป็นความสุขผสมปนกับความเศร้า

ถึงแม้จะเป็นแบบทดสอบก็ตาม

 

“โอคุซุ”

 

นั่นอาจารย์อังกฤษของผมเอง อาจารย์นิอิยามะกำลังเรียกผมและเมื่อได้รับชีทแบบทดสอบผมจึงดูคะแนนแล้วรู้สึกอธิบายอย่างบอกไม่ถูก

 

95.

 

ผิดไปข้อเดียวเท่านั้นเอง คิดว่าจะได้คะแนนเต็มซะแล้วเลยไม่ค่อยรู้สึกพอใจกับมันสักเท่าไหร่ อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่แย่นักตั้งแต่มีคนบอกล่วงหน้าว่าคะแนนเฉลี่ยเท่ากับ 58

 

“โอคุซุ~ ได้เท่าไหร่?”

 

นั่นไซโตะเพื่อนโอตาคุของผมซึ่งกำลังเดินมาหา พอเห็นคะแนนของผมก็หันหน้าหนีและเดินไปหาเพื่อนผู้ชายอีกคนว่า “ชินโด~” จากนั้นมองดูคะแนนของชินโดแล้วจับไหล่พูดว่า “พวกเรานี่ซี้กันจริงๆนะ”

 

“โอคุซุ ได้คะแนนดีอีกแล้วเหรอ?”

 

ชินโดถามพลางขยับคางอ้วนๆ ผมจึงพยักหน้า

 

“95. อย่างน้อยคะแนนเยอะสุดล่ะนะ”

 

ชินโดถอนหายใจอย่างฉุดเฉียว

ไซโตะหัวเราะคิกคักขณะจับหัวโล้นๆของตัวเองอย่างเขินอาย

 

“ยังไงก็เถอะ คะแนนเรารวมกันได้ 50 เลยนะ อย่ามาถามว่าพวกเราได้เท่าไหร่กัน”

 

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นอาจารย์นิอิยามะก็เขียนคะแนนต่ำสุดบนกระดานดำ คะแนนต่ำสุดคือ 25

 

“ “…………” ”

“……อย่าคิดมากน่า”

“ที่ฉันไม่ได้ตั้งใจทำสอบก็เพราะไม่มีผลต่อเกรดไง”

 

หลังจากเห็นอาจารย์นิอิยามะกระแอมในลำคอพวกเราจึงกลับไปที่นั่งของเรา ไซโตะนั่งเยื้องขวาหลังผมส่วนชินโดนั่งข้างหลัง

ห้องเรียนกลับมาเรียนต่อ มีการทบทวนแบบทดสอบตามทั่วไปแล้วสรุปความว่าเราควรใช้ผลประโยชน์จากการสอบและทำให้ดีที่สุดกับการสอบกลางภาค

 

“นี่….”

 

ผมหันหลังไปครึ่งหนึ่งขณะโดนเย้าแหย่ ไซโตะกำลังคุยกับผมโดยถือกระดาษเล็กๆอยู่ตรงหน้า

 

“มาจากไหนสักที่นี่แหละ คงเป็นของนาย”

 

พอผมเปิดกระดาษที่พับไว้ ก็เห็นข้อความที่เขียนด้วยลายมือน่ารักๆ

 

― สอบเป็นไงบ้างโอคุซุคุง? ฉันได้ 90 แน่ะ

 

มีรูปวาดหน้าสิ้นหวังวาดต่อท้ายข้อความ

ไม่มีชื่อผู้ส่งเขียนไว้แฮะแต่มีอยู่คนเดียวที่กล้าทำแบบนี้ผมจึงหยิบปากกาเขียนตอบกลับโดยไม่ให้อาจารย์เห็น

 

― ฉันได้ 95 ดูเหมือนเราทั้งคู่ได้เกือบเต็มเลยสินะ

 

ผมเขียนส่งให้ไซโตะที่อยู่ข้างหลังผม ผมจึงเหลือบมองไปด้านหลังห้องมีนักเรียนหญิงสังเกตเห็นผมและยิ้มให้

พอหมดคาบคนๆนั้นที่ส่งข้อความให้ก็เดินมาหา

 

“โอคุซุคุง?”

 

ผมเงยหน้ามอง

เป็นนักเรียนหญิงเมื่อก่อนหน้านี้

เธอผมยาวปานกลางไว้ผมเปียด้านข้าง ผมสีดำเงาของเธอช่างสวยระยิบระยับที่ขยับไปตามฝีเท้าทำให้น่ารักอยู่ตลอดเวลา

ชื่อของเธอคือ ชิโอริ ฟูจิซากิ เธอกับผมเป็นหัวหน้าระดับชั้นด้วยกัน

ระหว่างที่ผมได้ที่หนึ่ง ฟูจิซากิก็จะวนเวียนอยู่ที่สองถึงห้าดูเหมือนเธอจะหงุดหงิดที่ไม่ได้ตีตื้นผมเลยสักครั้งและถามคะแนนผมอยู่ตลอด

 

“ครั้งนี้ฉันก็แพ้อีกแล้ว เกือบแล้วเชียว”

 

หน้าของเธอแก้มป่องนิดหน่อย

 

“ความต่างระหว่าง 95 กับ 90 มันก็แค่ความผิดพลาด ฉันแพ้ได้ตลอดนะ”

“อย่าพูดอย่างนั้นสิ ฉันไม่เคยชนะนายมาก่อนเลย”

“แค่เรื่องบังเอิญน่า บางทีอาจจะแพ้สักวันก็ได้”

 

ระหว่างที่พูดอย่างนั้นผมก็เหงื่อแตกพลั่งอยู่ข้างใน

ห่างกันเพียงห้าคะแนนเนี่ยนะ ถ้าผมสอบได้คะแนนเต็มมันก็จะยิ่งห่างเยอะกว่าเดิมแต่ความต่างระหว่างไม่กี่ข้อสองข้อมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

 

“ช่วงนี้คะแนนฟูจิซากิก็กระเตื้องขึ้นมากนะดังนั้นต้องระมัดระวังตัวไง แถมครั้งนี้ฉันไม่ได้ติวมามากพอเลยกลัวว่าอาจจะแพ้ตอนสอบกลางภาคน่ะ”

“แน่ใจเหรอ? นายพูดแบบนั้นตลอดแต่ก็ได้ที่หนึ่งอยู่ดี”

 

แน่นอน ผมโกหกอยู่แล้วผมน่ะเรียนเอาเป็นเอาตายจะตายไป

 

“ก็แค่เรื่องบังเอิญไง ฟูจิซากิก็เรียนเก่งเหมือนกันอีกไม่นานเดิ๋ยวเธอก็แซงแล้ว”

“หืมมม เห็นว่าครั้งนี้นายมั่นใจตัวเองเหมือนกับครั้งหน้าเลยนะ”

 

ใช่แล้ว เหตุผลเดียวที่ผมสามารถปากเบาถึงความเป็นไปได้ที่จะแพ้ก็คือรู้ว่าผมจะแพ้ สอบรอบนี้เป็นการตัดสินใจในนาทีสุดท้ายแต่ก็มีสอบกลางภาคทั้งหมดแปดครั้ง หวังว่าจะไม่พ่ายแพ้ให้กับคะแนนรวม

 

“ว่าแต่โอคุซุคุงติวตอนไหนล่ะ? เหมือนจะไม่ทำตอนอยู่โรงเรียนกับหลังเลิกเรียนเลยนะแถมยังกระตือรือร้นกับชมรมวิทย์ด้วย…ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีเวลาติวเลย”

“ฉันบอกไปก่อนหน้าแล้วไงว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้ติวน่ะ ฉันอาจจะแพ้ครั้งหน้าก็ได้”

“นายแน่ใจนะเดิ๋ยวก็เป็นแบบนั้นทุกทีแถมฉันไม่เคยชนะเลย”

 

คืออาจจะฟังดูเหมือนผมไม่ตั้งใจเรียนแต่ผมตั้งใจนิดหน่อยนะ

ผมไม่เพียงแค่ตัวติวกับโต๊ะอยู่ที่บ้านเท่านั้นแต่ผมก็ท่องจำเนื้อหาในหัวตลอดระหว่างไปโรงเรียนและในห้อง บางครั้งระหว่างกิจกรรมชมรมผมก็แอบดูสมุดคำศัพท์ภาษาอังกฤษ การติวหนังสือน่ะไม่ใช่แค่จับปากกาแล้วอยู่บนโต๊ะหรอกนะ

 

“นี่ เรามาแข่งกันตอนสอบกลางภาคกันเถอะ”

 

ฟูจิซากิเอานิ้วไปจิ้มแก้มแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย

 

“ไม่ใช่ว่าทำอยู่ตลอดรึไง?”

“เอาเป็นว่าครั้งนี้ผู้แพ้ต้องฟังผู้ชนะมั้ยล่ะ?”

 

ผมรู้สึกแปลกใจหน่อยๆที่ฟูจิซากิตั้งใจจะโค่นผมรอบนี้

 

“แล้วคำสั่งแบบไหนล่ะที่พอเราพูดแล้วอีกฝั่งต้องทำตาม?”

“นั่นก็แล้วแต่คนสั่งเลย”

 

ความคิดที่ว่าเด็กหนุ่มม.ปลายสามารถสั่งสาวม.ปลายได้อย่างอิสระเนี่ยฟังดูลามกชะมัดเลย แน่ใจว่าเธอคงคิดเรื่องนี้เหมือนกันก่อนจะมาท้าผม

 

“งั้นเราตัดสินผู้แพ้ผู้ชนะจากอันดับคะแนนรวมดีมั้ย?”

“แน่อยู่แล้วฉันกะจะทำแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ ฉันเอาชนะนายแน่”

 

จากนั้นมา เสียงกริ่งก็ดังขึ้นคาบต่อไปกำลังเริ่มในไม่ช้า

หลังจากคุยกันต่อนิดหน่อยฟูจิซากิก็กลับไปที่ของเธอ

จะเอาชนะผมอย่างงั้นเรอะ ได้สิ เดิ๋ยวผมจะเป็นคู่ต่อสู้ที่แท้จริงให้เอง