บทที่ 2 ตอนที่ 22: อาเธม

 

“ชั้นกลับมาแล้ว อลิซจัง!”

 

“ยินดีต้อนรับกลับนะคะ พี่สาวทูไลท์!”

 

หนึ่งวันหลังจากคาบเรียนของชั้นกับท่านพี่วิลล์ พี่สาวทูไลท์ก็กลับมาจากการเลือกสื่อการสอนภายในดินแดนของเธอ

 

…เธอกลับมาพร้อมกับกองหนังสือและวัตถุดิบจำนวนมากเลยด้วย

 

“พี่ พี่เตรียมมาเยอะแยะเลยเนี้ย…”

 

“อุฟุฟุ นี่คัดมาแล้วนะ รู้ไหม?”

 

ท่านพ่อมาต้อนรับพี่สาวด้วยสีหน้าตกตะลึงอันหาได้ยากบนใบหน้าของเขา

 

ก็ควรจะเป็นอย่างนั้นละนะ ก็เธอกลับมาพร้อมกับรถม้าที่เต็มไปด้วยสัมภาระทั้งคันเลยนี่นา

 

อนึ่ง ตัวรถม้านั้นไม่ได้สวยงามเหมือนกับที่ขุนนางคนอื่นๆนั่งกัน แต่เป็นรถม้าสำหรับขนส่งสิ้นค้าแทน

 

เหล่าคนรับใช้ต่างพากันขนย้ายสัมภาระพวกนั้นไปไว้ในห้องรับแขกอันต่ออัน ท่านแม่ที่กำลังมองดูพวกเขาอยู่นั้นก็ได้ตะโกนขึ้นมา

 

“น่าคิดถึงจัง! ดูนี่สิ อาเธม(Athame)เล่มนี้ที่ชั้นเคยใช้ฝึกละ”

 

ท่านแม่หยิบมีดสั้นเล่มนึงขึ้นมาพร้อมกับพูดแบบนั้น

 

“โอ๊ะ เล่มที่เธอพกตอนเข้าโรงเรียนนี่นา น่าคิดถึงจริงๆ”

 

ดวงตาของท่านพ่อแคบลงด้วยความคิดถึง

 

“อาเธมคืออะไรหรอคะ ท่านแม่?”

 

เรดาห์จับเรื่องแฟนตาซีของชั้นร้องเตือนออกมา เหมือนชั้นจะเคยได้ยินชื่อนั้นที่ไหนมาก่อนเลย… ท่านแม่ถือมีสั้นเล่มเล็กๆนั้นด้วยสองมือราวกับว่ามันเป็นของสำคัญมากๆ ก่อนที่เธอจะอธิบายพร้อมกับยื่นมันมาให้

 

“อาเธมก็คือสิ่งที่พวกเราใช้เป็นสื่อกลางในการใช้เวทมนตร์หน่ะจ่ะ มันยังถูกใช้เป็นมีดในตอนที่ทำการสร้างเครื่องรางหรืออุปกรณ์ต่างๆด้วยนะ”

 

งั้นพูดอีกอย่างก็คือ… เป็นทั้งคทาเวทย์กับมีดสำหรับใช้จัดการวัตถุดิบสินะ! โว้ว! เหมือนกับจอมเวทย์เลย!

 

จากนั้นชั้นก็จำได้แล้วว่าเจ้าอาเธมนี้ถูกใช้โดยแม่มดในชาติก่อนของชั้นด้วย ตามที่หนังสือ ‘ไสยศาสตร์แดงเดือด’ เขียนไว้อะนะ

 

“ถึงพ่อจะวางมันเอาไว้เฉยๆในตอนที่ไม่ได้ต่อสู้แล้วใช้อย่างอื่นเป็นสื่อกลางแทนก็เถอะ เอเลนอร์นั้นใช้เป็นไม้เท้า ส่วนของพ่อเป็นแหวนหน่ะ”

 

“แต่เมื่อถึงเวลา ขุนนางทุกคนก็จะต้องสร้างอาเธมพวกนี้ที่โรงเรียนอยู่แล้วละจ่ะ มันเป็นหลักฐานว่าพวกเขานั้นเป็นชนชั้นสูงน่ะจ่ะ”

 

“งั้นหรอคะ…!”

 

ว้าวๆ! ชั้นเองก็อยากจะสร้างอาเธมของตัวเองเร็วๆแล้ว!

 

“ที่โลเวนตอนชั้นปีที่ 5 หนูจะได้ใช้เวลาส่วนมากไปกับการสร้างอาเธมเลยละ หนูจะต้องคิดเรื่องดีไซน์ของมันก่อนจะถึงตอนนั้นด้วยนะ”

 

พี่สาวทูไลท์ที่กำลังหัวเราะคิกคักในตอนที่เห็นชั้นตื่นเต้นพูดขึ้นมาแบบนั้น โอ๊ะ ใช่แล้ว ชั้นปีที่ 5 งั้นสินะ!

 

“จนกว่าจะถึงตอนนั้น พวกเราจะใช้มีดสั้นที่สืบทอดกันมาในตระกูลสำหรับฝึกซ้อมหน่ะ… ซิกมุนด์ ชั้นคิดว่ามีดสั้นของตระกูลอาเชอร์เลซมันใหญ่เกินไปซักหน่อย ดังนั้นให้เธอใช้ของตระกูลไฮเมอร์จะดีกว่านะ”

 

เมื่อพี่สาวแนะนำอย่างนั้น ท่านพ่อก็พยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง

 

“ก็จริงนะที่มีดสั้นของอาเชอร์เลซนั้นใหญ่เกินไปเล็กน้อยสำหรับอลิซ ถ้าเป็นมีดสั้นของไฮเมอร์ละก็ งั้นมันก็คือเล่มที่เอเลนอร์ใช้สินะ เอาสิข้าเห็นด้วย”

 

“ชั้นเองก็เห็นด้วยน อลิซ ลูกคิดว่าไงจ๊ะที่จะได้ใช้อันเดียวกับแม่?”

 

“ค่ะ หนูเห็นด้วย!”

 

ชั้นยิ้มและเห็นด้วย อันเดียวกันกับท่านแม่ละ!

 

หลังจากที่ตกลงกันได้ พี่สาวทูไลท์กับครอบครัวของชั้นก็เริ่มปรึกษากันเรื่องแผนการในอนาคต ชั้นจ้องมองไปยังมีดสั้นที่อยู่ในมือของชั้น

 

มันมีความยาวประมาณ 25 เซนติเมตร เป็นมีดสั้นที่ให้ความรู้สึกที่เก่าแก่เล็กน้อย

 

ตัวด้ามจับนั้นทำจากไม้สีน้ำตาลเข้มที่จางลงไป ตัวฝักนั้นเองก็ทำจากไม้สีเดียวกันด้วยพร้อมทั้งตกแต่งด้วยลวดลายสีทองกับสีเงินบางๆที่พันกันไปมา

 

มันมีอัญมณีสีแดงฝังอยู่ที่หัวของด้ามจับกับฝักมีด ตัวด้ามและฝักนั้นถูกมัดเข้าด้วยกันอย่างหลวมๆโดยเชือกสีเดียวกับอัญมณี บางทีคงเพื่อเอาไว้สำหรับพกพาด้วยซินะ

 

เมื่อชั้นคายปมออกแล้วชักมีดออกมา ใบมีดสองคมก็ได้ปรากฏขึ้น มีใบหน้าของชั้นสะท้อนอยู่บนใบมีดอันสวยงามนั้น

 

“มันคมมากๆเลยนะจ๊ะ ดังนั้นลูกจะต้องระมัดระวังให้ดีด้วยนะ”

 

“ค่ะ ท่านแม่”

 

ชั้นพยักหน้าอย่างเขินอายก่อนจะเก็บมีดเข้าไปในฝัก

 

“ท่านพ่อคะ ท่านแม่คะ หนูเองก็อยากจะเห็นอาเธมของท่านพ่อกับท่านแม่ด้วยเหมือนกันค่ะ… จะได้หรือเปล่าคะ?”

 

“ได้แน่นอนอยู่แล้วละจ๊ะ เดี่ยวแม่จะเอาให้ดูตอนที่พวกเราเก็บสัมภาระกันเรียบร้อยแล้วนะจ๊ะ”

 

“ฟุฟุ พวกเธอทั้งคู่เป็นประเภทที่เก็บพวกมันเอาไว้ใกล้ตัวสุดๆไปเลยนี่นะ”

 

พี่สาวทูไลท์หัวเราะออกมา และแก้มของท่านแม่ก็แดงขึ้น

 

“โธ่ท่านพี่นี่ละก็…”

 

หืมม? เมื่อชั้นทำสีหน้าสงสัยออกมา พี่สาวทูไลท์ก็ได้หัวเราคิกคักแล้วบอกชั้นว่า

 

“เมื่อผู้คนหมั้นหมายหรือแต่งงานกันแล้ว เกือบทั้งหมดนั้นจะแลกเปลี่ยนอาเธมกันด้วยนะ พวกเขาจะฝากฝังดาบเพียงหนึ่งเดียวที่เก็บพลังวิญญาณของพวกเขาเอาไว้ให้กับอีกฝ่าย จากนั้นพวกเขาก็จะดูแลมันเป็นอย่างดีราวกับเป็นตัวแทนของอีกฝ่ายด้วย พวกเขาจะไม่ยอมให้ใครได้เห็นมันหรือมอบมันให้กับใครเด็ดขาดเลยละ”

 

ท่านแม่กับท่านพ่อทั้งคู่ดูเขินอายเล็กน้อยจากคำอธิบายของท่านพี่ทูไลท์ น่ารักจริงๆ

 

“ของพี่สาวต่างออกไปงั้นหรอคะ?”

 

อนึ่ง ชั้นถามเธอก็เพราะว่าเธอมักจะพกมีดสั้นไปไหนมาไหนตลอด เธอยกมันขึ้นด้วยรอยยิ้มกว้าง

 

“ชั้นเป็นประเภทที่ชอบอวดสมบัติของตัวเองให้คนอื่นดูหน่ะ! นอกจากนี้ ชั้นอยากจะทำให้แน่ใจว่าใครเป็นเจ้าที่แท้จริงของมันด้วย”

 

อา โอ้ งั้นหรอ เข้าใจละ

 

คือ เธอพยายามจะโชว์ให้ทุกคนเห็นว่าคุณลุงออดิพัสเป็นของๆเธอสินะ ชั้นเข้าใจแล้ว ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆเลยใช่ไหมคะ พี่สาวทูไลท์?

 

“ชั้นหวังว่าสักวันอลิซเองก็จะหาใครสักคนที่จะแลกอาเธมด้วยได้นะจ๊ะ”

 

ท่านแม่หัวเราะออกมาเบาๆ ในทางกลับกัน ท่านพ่อนั้นทำหน้าเหมือนกับเขากำลังจะตายออกมาในทันทีเลยละ

 

“อลิซ ถ้ามีคนแบบนั้นโพล่มาละก็ ลูกสามารถมาบอกพ่อได้เลยนะ… คือแบบ… อืม ใช่แล้ว… พ่อจะไม่ปล่อยให้เขาไปรบกวนลูกเลยนะ”

 

……ชั้นสัญญากับตัวเองเลยว่าถ้ามีคนแบบนั้นปรากฏตัวขึ้นมาละก็ ท่านพ่อจะเป็นคนสุดท้ายที่ชั้นจะบอกเลย