บทที่ 2 ตอนที่ 20: การศึกษาของตระกูลเวอร์จิล

 

— หลังจากวันที่ค้นพบความสามารถของถุงบุหงาริบบิ้นสีเขียวหนึ่งวัน —

 

“เอาละ เรามาเริ่มคาบเรียนแรกกันเลยดีไหม?”

 

“ค่ะ! ขอบคุณค่ะ!”

 

ท่านพี่วิลล์กับชั้นนั่งตรงข้ามกันแล้วหันหน้าเข้าหากันภายในห้องสมุดของตระกูลเวอร์จิล

 

อนึ่ง ถุงบุหงานั้นได้มอบให้เขาไปแล้ว ชั้นบอกเขาไปว่า “หนูทำเอง มันเป็นเครื่องราง ดังนั้นพกมักติดตัวไปด้วยนะคะ!” เขามองมาที่ชั้นอย่างสงสัยซักพัก แต่ท่านพี่วิลล์ก็รับมันไปอย่างยินดี

 

“พี่ได้ยินว่าน้องขอให้คุณไฮเมอร์สอนพื้นฐานให้งั้นหรอ?”

 

“ค่ะ ใช่แล้วค่ะ ดังนั้นหนูจึงได้เรียนพื้นฐานของสมุนไพรวิญญาณเพื่อใช้เป็นเทคนิคทางเวทมนตร์จากพี่สาวทูไลท์มาแล้วค่ะ”

 

“งั้นพี่จะสอนเพิ่มเติมเกี่ยวกับวัตถุดิบที่ต้องใช้กับวิธีใช้งานมัน รวมถึงคำแนะนำต่างๆในฐานะรุ่นพี่ที่โรงเรียน… กับข้อมูลเชิงลึกบางอย่างด้วยแล้วกัน โชคดีที่มีวัตถุดิบให้เลือกใช้ได้อยู่เยอะแยะเลยละ”

 

“ค่ะ!… โอ้ว หนูจะตั้งตารอเลยค่ะ”

 

ชั้นเอามือจับแก้มของตัวเองอย่างหน้ามืดตามัว แล้วท่านพี่วิลล์ก็หัวเราะคิกคักออกมา

 

“หายากที่จะเห็นน้องเตรียมตัวเรียนนะเนี้ย ตอนที่พี่ยังอายุประมาณอลิซหน่ะนะ พี่ยังสนใจการเคลื่อนไหวร่างกายมากกว่าอีก”

 

พร้อมกันนั้น เขาก็ได้ลุกขึ้นไปหยิบหนังสือออกมาจากชั้น

 

เขากลับมานั่งที่เดิมก่อนจะวางมันลงตรงหน้าของชั้น

 

“นี้เป็นหนังสือภาพที่ดีที่สุดในบ้านพี่เลย เรามาดูไปพร้อมๆกันนะ”

 

หลังจากที่เขาพูดแบบนั้น ท่านพี่วิลล์ก็ได้เปิดหนังสือภาพ พื้นฐานยาและสมุนไพรวิญญาณ ขึ้น

 

“ว้าว…!”

 

ชั้นประหลาดใจกับหนังสือที่ถูกเปิดขึ้นนี้

 

ข้างในนั้นมีภาพวาดสีสดใสของพืชและดอกไม้อยู่เต็มไปหมดเลย ข้างๆภาพพวกนั้นได้มีคำอธิบาย 4 บรรทัดเขียนกำกับเอาไว้ด้วย — ทั้งหมดสองภาพต่อหนึ่งหน้า

 

“ฮ่าๆ เป็นภาพที่สวยงามและน่าสนุกดีใช่ไหมละ เอาละ เรามาเรียนพวกมันให้หมดเล่มนี่กัน”

 

“ค่ะ! เดี๋ยวนะคะ……”

 

หืมมม? ชั้นมองไปยังท่านพี่วิลล์

 

“หืมม?”

 

ท่านพี่วิลล์ก็มองตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม

 

“ทั้งหมดหรอคะ…?”

 

“ใช่แล้ว”

 

“เอ๊ะ?!”

 

“เออ คือท่านพี่คะ… หนังสือภาพนี้มีทั้งหมดกี่หน้าหรอคะ?”

 

“อืมมมม ประมาณ 200 หน้าละมั้ง?”

 

“200…”

 

หรือก็คือ 200 หน้าคูณหน้าละ 2 ชนิด

 

“400… ท่านพี่หมายความว่ามันมี 400 ชนิดรวมถึงลักษณะของมัน… ให้จำหรอคะ?”

 

“ใช่แล้วละ พวกเราจะเริ่มไม่ได้ถ้าหนูจำพวกมันไม่ได้ทั้งหมดนะ ใช่ไหมละ?”

 

“หา”

 

มีเสียงโง่ๆออกมาจากปากของชั้น

 

ชั้นก็คิดมาซักพักตั้งแต่ตอนพี่สาวทูไลท์แล้วก็จริง แต่หรือว่าบางทีการศึกษาบนโลกใบนี้จะสูงมากๆกันนะ…?

 

ลูกขุนนางจะต้องเจอแบบนี้เหมือนกันหมดเลยหรอ…?

 

หรือว่าบางที นอกจากจะห่างไกลจากความโกงแล้ว ตัวชั้นยังห่างชั้นกับคนอื่นๆอีกหรอ…?

 

“ไม่ต้องกังวลไปนะ อลิซ ประมาณนี้ถือเป็นเรื่องปกติของตระกูลเวอร์จิลเลยนะ! ขนาดพี่ยังทำได้ คนที่ฉลาดๆอย่างอลิซก็ต้องจำมันได้หมดภายใน 1 ปีแน่นอน!”

 

ถ้าเขายังยิ้มแล้วพูดแบบนั้นกับชั้น งั้นชั้นก็จะปฏิเสธว่าทำไม่ได้ไม่ได้แล้วสิ

 

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าแค่นี้ชั้นยังทำไมได้ละก็ ชั้นก็จะไม่มีทางเรียนรู้วิธีทำสมุนไพนวิญญาณกับโพชั่นได้หน่ะสิ ความมุ่งมั่นนี้ได้กลายเป็นแรงพลักดันให้กับชั้น

 

ชั้นจะต้องเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ให้ได้! ชั้นตะโกนออกไปว่า “เข้าใจแล้วค่ะ!!” ด้วยความฮึกเหิม เมื่อเห็นถึงความกระตือรือร้นของชั้น ท่านพี่วิลล์ก็ได้พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสยิ่งกว่าเดิม