บทที่ 2 ตอนที่ 18: ด้วยกันกับท่านพ่อ

 

หลังจากที่หยอกล้อกับคอนนี่เล็กน้อย ชั้นก็ได้ตรงไปยังห้องทำงานของท่านพ่อ

 

“ท่านพ่อคะ หนูรู้วัตถุดิบที่ใช้ในการทำถุงบุหงาแล้วค่ะ!”

 

“ไหนขอพ่อดูหน่อย”

 

ชั้นมอบแผ่นหนังที่มีรายชื่อของสมุนไพรที่ชั้นได้ค้นคว้ามา — ซึ่งก็คือดอกดาวเรือง, ดอกสะระแหน่,และดอกโคลท์ฟุต ให้ตามที่เขาขอ

 

จากนั้นดวงตาของท่านพ่อก็เบิกกว้างขึ้น

 

“…นี่ลูกหามาได้จริงๆหรอเนี้ย?”

 

“ค่ะ! หนูทำการค้นคว้าอย่างหนักเลยค่ะ!”

 

การค้นคว้านั้นสนุกมากแถมยังได้เขียนรายละเอียดมากมายเลยด้วย… มันคงจะสุดยอดเกินไปสำหรับเด็กถึงยังไม่ถึงวัยเรียนละมั้งเนี้ย

 

อย่างไรก็ตาม มันเป็นการบ้านที่พี่สาวทูไลท์ให้ชั้นเอาไว้ในฐานะบทเรียนของเด็กนี่นา อืม… คงจะเป็นระดับที่ลูกขุนนางในโลกใบนี้ทำได้… ละมั้ง? บางทีอะนะ

 

“หืมมมม อลิซอาจจะเหมาะกับเป็นนักวิจัยจริงๆก็ได้นะเนี้ย เป็นการค้นคว้าที่ละเอียดมากเลยละ”

 

“อุฟุฟุ”

 

ชั้นยิ้มให้กับคำชมนั้น

 

จากนั้นท่านพ่อก็ได้พูดต่อว่า

 

“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ก็เหลือแค่หาว่ามันเป็นเวทมนตร์อะไรเท่านั้นสินะ”

 

“ค่ะ หนูอยากจะหาตัวอย่างเวทมนตร์ที่ใช้วัตถุดิบพวกนี้น่ะค่ะ ท่านพ่อพอจะมีแหล่งอ้างอิงให้กับหนูหรือปล่าวคะ?”

 

‘หึมม’ ท่านพ่อยืนขึ้นหลังจากที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นแล้ว

 

“พ่อไม่อาจปล่อยให้ลูกอ่านหนังสือเวทมนตร์คนเดียวได้ เพราะมันอันตรายเกินไป พ่อเองทำงานของพ่อเสร็จแล้ว ดังนั้นพ่อจะช่วยลูกด้วยแล้วกัน”

 

“ว้าว! จริงหรอคะ?!”

 

เรียนกับท่านพ่อ!

 

ท่านพ่อดูจะยุ่งมากในทุกๆวันจากกองงานที่ไม่ได้แตะต้องตลอด 2 ปีมานี้ ดังนั้นชั้นจึงดีใจที่สามารถทำอะไรร่วมกับเขาได้

 

ชั้นนำแผ่นหนังติดตัวไปกับชั้นด้วย และจากนั้นท่านพ่อก็อุ้มชั้นขึ้นแล้วออกไปจากห้อง

 

เอาจริงๆนะ… ตอนแรกชั้นก็มีความสุขเพราะความปรารถนาที่อยากจะถูกเอาใจอยู่หรอก แต่ตอนนี้ที่ชั้นใจเย็นลงมาแล้ว ด้วยจิตใจของหญิงสาวอายุ 30 ปีมันทำให้ชั้นรู้สึกอายมากๆ… รวมกับที่ท่านพ่อนั้นเป็นคนหล่อมากๆอีกด้วย

 

“ท่านพ่อคะ หนูหนักหรือเปล่า?”

 

“หืมม? ลูกหมายความถึงอะไรงั้นรึ? ลูกตัวเบายังกับขนนกเลยนะ ฮ่าๆๆ ไม่ต้องกังวลไปหรอก!”

 

ท่านพ่ออุ้มตัวชั้นอย่างมีความสุข

 

“เออ… หนูเองก็เกือบจะ 6 ขวบแล้ว หนูอายนิดหน่อยน่ะค่ะ…”

 

“เป็นอายุเหมาะที่จะทำตัวเอาแต่ใจเลยไม่ใช่รึ? …แต่ 6 ขวบงั้นหรอ? เดือนหน้าแล้วสินะ”

 

ท่านพ่อพึมพำออกมาด้วยความรู้สึกที่ลึกล้ำ

 

“งานเลี้ยงวันเกิดเดือนหน้าจะต้องจัดให้ยิ่งใหญ่เลย พวกเราจะเชิญผู้คนมากมายมาฉลองให้กับอลิซและเอเลนอร์ที่หายดีแล้ว แถมยังเป็นการเปิดตัวตนสู่สังคมอีกด้วย”

 

เป็นน้ำเสียงที่ล่องลอยมากเลยละ แน่นอนว่าพวกเราจะต้องแสดงให้สังคมเห็นว่าท่านแม่กับตัวชั้นหายเป็นปกติแล้ว หรือควรจะบอกว่าเวทมนตร์ดำได้หายไปแล้วดี

 

“ถึงเวลาต้องเลือกผู้ช่วยของอลิซแล้วเหมือนกัน ลูกจะต้องเตรียมตัวเข้าเรียนที่สถาบันในปีหน้า และลูกเองก็ต้องหาเพื่อนดีๆด้วยนะ เข้าใจไหม?”

 

“ค่ะ ท่านพ่อ”

 

ชั้นพยักหน้าให้กับท่านพ่ออย่างเชื่อฟัง

 

อนึ่ง มันก็เกือบจะเหมือนกับการเปิดตัวทางสังคมเล็กๆสำหรับชั้นเลยละ ชั้นจะต้องกระตือรือร้นเข้าไว้

 

ขณะที่พวกเราคุยกันนั้น พวกเราก็ได้เดินทางมาถึงห้องสมุดแล้ว

 

“เอาละ คิดว่าชั้นนี้น่าจะเป็นหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรวิญญาณนะ”

 

หลังจากวางชั้นลง ท่านพ่อก็ได้ตรงไปยังชั้นวางด้านหลังที่ถูกล็อคเอาไว้

 

“สมุนไพรวิญญาณศาสตร์?”

 

ด้วยเสียงอยากรู้อยากเห็นของชั้น ท่านพ่อก็ได้หันกลับมาพร้อมกับอธิบายให้ฟังอย่างง่ายๆ

 

“สมุนไพรวิญญาณศาสตร์นั้น อืม ตรงๆเลยก็คือเวทมนตร์ที่ใช้พืชเป็นหลักหน่ะ ลูกจะได้เรียนเรื่องนี้เป็นบทเรียนแรกในสถาบันโลเวน ดังนั้นพ่อก็เลยขอให้พี่สะใภ้ไฮเมอร์เตรียมมันให้กับลูกด้วย”

 

“โออออ้…!”

 

ขณะที่เขาส่งสายตาเป็นประกายให้กับชั้น ท่านพ่อก็ได้เลือกกุญแจดอกนึงจากพวกกุญแจเล็กๆที่แขวนอยู่ตรงเอวของเขาขึ้นมาปลดล็อคชั้นวาง

 

โดยที่แตกต่างออกไปจากชั้นหนังสือทั่วไป หนังสือเกี่ยวกับเวทมนตร์นั้นจะถูกเก็บเอาไว้ในกล่องกระจกและชั้นวางที่มีประตูทำจากไม้

 

พวกมันถูกล็อคเอาไว้เพื่อกันการถูกขโมยรวมถึงกันให้ห่างจากเด็กๆอย่างตัวชั้นด้วย เพื่อไม่ให้เกิดเกิดอุบัติเหตุจากการใช้งานเวทมนตร์ก่อนเวลาอันควร ชิส์

 

“สมุนไพรวิญญาณ… สมุนไพรวิญญาณ… เจอแล้ว น่าจะเล่มนี้แหล่ะ”

 

หลังจากพูดแบบนั้น ท่านพ่อก็ได้นำหนังสือปกหนังหนักๆออกมา

 

ชื่อหนังสือก็คือ “สมุนไพรวิญญาณและเวทมนตร์แห่งการเปลี่ยนแปลง” ใช่แล้ว ชั้นกำลังน้ำลายไหลเลยละ…

 

ท่านพ่อที่เดิยไปยังโต๊ะอ่านหนังสือพร้อมกับหนังสือที่แสนวิเศษและน่าดึงดูดมากกว่าหนังสือที่ชั้นเคยอ่านนั่น เขานั่งลงที่เก้าอี้แล้วทำการตบตักของเขา

 

“มานี่สิ อลิซ มาตรงนี้ ให้พ่อถือแล้วอ่านมันให้ลูกนะ!”

 

เป็นร้อยยิ้มที่ร่าเริงอย่างมากเลยละ

 

โอออ้ เพราะชั้นได้ปฏิเสธไปเมื่อครั้งก่อน สวิตซ์อยากเอาใจชั้นก็ดันติดขึ้นมาซะงั้น…!

 

“ฮา…ฮาฮา…”

 

ชั้นมีความสุข มีความสุขมากๆเลยละ ทว่าด้วยจิตใจอายุ 30 ปีของชั้น ชั้นจึงรู้สึกอายโคตรๆในเวลาเดียวกันเลย

 

ไม่ แต่ว่า… ชั้นก็ยังมีความสุขอยู่ดี!!

 

ชั้นปีนขึ้นไปบนตักของเขาอย่างลังเล ท่านพ่อกอดชั้นจากด้านหลังก่อนจะเริ่มเปิดหนังสือเล่มนั้น