บทที่ 2 ตอนที่ 12: การทะเลาะกันของพี่น้อง

 

ชั้นอยากจะจัดปาร์ตี้น้ำชา! ดังนั้นชั้นก็เลยไปยังคฤหาสน์เวอร์จิลพร้อมกับสูตรอาหารที่ได้สัญญาเอาไว้อย่างกระตือรือร้น เพราะแบบนั้น ในตอนนี้ชั้นกำลังถูกต้อนรับด้วยชาสูตรพิเศษของตระกูลเวอร์จิลอยู่

 

“ป้าได้ยินจากวิลล์มาก่อนแล้วก็จริง แต่อลิซนี้เปลี่ยนไปจริงๆนะ หนูคงจะเป็นที่รักของสปิริตจริงๆ… ป้าโล่งใจจริงเลย”

 

คุณป้าเฟลิเซียจิบชาของเธอพร้อมกับพูดแบบนั้น

 

“จริงด้วย นอกจากนี้ หลังจากที่อลิซฟื้นตัวขึ้นแล้ว พี่ก็สนุกกับทุกๆวันมากๆเลยนะ”

 

ชั้นยิ้มให้กับเขาที่พูดแบบนั้นกับชั้น ชั้นเองก็มีความสุขมากจริงๆที่ถูกรายล้อมไปด้วยญาติๆที่ใจดีแบบนี้

 

พวกเราพูดคุยกันไปพร้อมๆกับดื่มด่ำกับชาทั้งๆอย่างนั้น ทว่า ชั้นก็ยังไม่ได้พยายามยกท่านพี่ออลูริสขึ้นมาในบทสนทนาเลย

 

“โอ๊ะ ถ้างั้น คุณป้า, ท่านพี่… หนูก็อยากจะดื่มชากับท่านพี่ออลูริสเหมือนกันนะคะ เมื่อไหร่หนูจะได้พบเขาหรอคะ?”

 

จังหวะที่ชั้นพูดออกไปแบบนั้น บรรยากาศรอบๆก็เปลี่ยนไปโดยสมบูรณ์

 

สีหน้าของท่านพี่วิลล์กลายเป็นหม่นหมองลง และสีหน้าของคุณป้าเฟลิเซียเองก็โศกเศร้าขึ้น

 

“…อลิซ ลืมเรื่องของท่านพี่ไปเถอะ ชายคนนั้นไม่ใช่คนที่อลิซเคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว”

 

“เอ๊ะ… หมายความว่ายังไงหรอคะ?”

 

ชั้นสงสัยจังว่าพวกเขาเข้าใจชั้นผิดได้ยังไง

 

“หนูก็รู้นะ อลิซจัง… ป้าเองก็ไม่อยากจะพูดอย่างนี้กับลูกของตัวเองหรอก แต่ว่า… ออลูริสนั้นเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ หนูไม่ควรจะเข้าใกล้เขานะจ๊ะ”

 

ขนาดแม่ของเขาเองอย่างคุณป้าเฟลิเซียก็ยังคิดว่าท่านพี่ออลูริสเป็นอันตรายต่อตัวชั้นเลย

 

“…มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นหรอคะ?”

 

เมื่อชั้นถามออกไปแบบนั้น ท่านพี่วิลล์ก็ก้มหน้าลงพร้อมกับมีสีหน้าหม่นหมองและโศกเศร้าไปพร้อมๆกัน จากนั้นเขาก็พูดออกมาเพียงไม่กี่คำว่า

 

“…พี่เกือบถูกเขาฆ่าตาย”

 

“อะไรนะคะ?”

 

เมื่อชั้นถามเขากลับด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ ท่านพี่วิลล์ก็ได้เงยหน้าขึ้นราวกับมีอะไรบางอย่างขาดสะบั้น และร้องออกมาด้วยความปวดร้าว

 

“พี่เกือบโดนเขาฆ่าตายเมื่อกลางปีของปีก่อน! ท่านพี่… และพี่… พี่…”

 

ท่านพี่วิลล์กำมือที่สั่นเทาของเขาเอาไว้แน่นในขณะที่เขาพูดแบบนั้น ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆและพูดออกมาอย่างช้าๆ

 

“ท่านพี่ออลูริสหน่ะกลายเป็นคนเก็บตัวเมื่อตอนประมาณเดียวกับที่อลิซป่วย ทว่าในฐานะลูกชายของตระกูลขุนนาง เขาไม่อาจจะทำอย่างนั้นได้ใช่ไหมละ? ครอบครัวของพี่กับตัวพี่เองก็พยายามหาสาเหตุแล้ว พวกเราพยายามถามเขา พยายามเกลี้ยกล่อมเขาแล้ว — ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้แล้ว ทว่าตัวท่านพี่ก็ยิ่งมืดมนขึ้นไปเรื่อยๆ”

 

หืมมมม ดูเหมือนจะยิ่งแย่ลงนะ คิดว่ามันคงจะเหมือนกับการพยายามปลอบคนที่เป็นโรคซึมเศร้าแล้วมันกลายเป็นว่ามันทำให้เรื่องมันแย่ลงสินะ ถึงชั้นเองก็ไม่รู้ว่านั่นมันจะเป็นกรณีเดียวกับของท่านพี่ออลูริสหรือปล่าวก็เถอะ…

 

“ในตอนนั้นออลูริสก็ยังออกมาข้างนอกบ้าง… ทว่าหลังจากเหตุการณ์ในเรือนกระจกครั้งนั้น พวกเราก็ไม่อาจจัดปาร์ตี้น้ำชาได้อีกเลย…”

 

“เหตุการณ์ในเรือนกระจกงั้นหรอคะ?”

 

เมื่อชั้นพึมพำแบบนั้น ในที่สุดท่านพี่ก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับมีสีหน้าเจ็บปวด

 

“อ่าห์ เท่าที่พี่จำได้ ในวันนั้น พี่เข้าไปเรียกตัวของท่านพี่ภายในเรือนกระจก เพราะว่ามันมีงานปาร์ตี้น้ำชาจัดขึ้นที่คฤหาสน์ใกล้เคียง แต่ว่าตัวของท่านพี่ไม่อยากไปแล้วบอกให้ปล่อยเขาอยู่ตัวคนเดียว… พี่หงุดหงิดจนทนไม่ได้แล้วตะโกนใส่เขาไป บอกเขาไปว่าตัวเขาไม่ได้เข้าใจความคิดของครอบครัวเลยซักนิด และจากนั้น…”

 

ท่านพี่พูดต่อไปด้วยน้ำเสียงต่ำๆพร้อมกับตัวที่สั่นเทา

 

“เขานั่งลงไปพร้อมกับเอามือกุมหัว และต้นไม้ที่อยู่ด้านหลังของเขาก็ได้งอกขึ้นมารัดคอของพี่ จากนั้นเกสรพิษจากดอกไม้ที่อยู่ใกล้ๆก็กระจายออกมาล้อมตัวพี่เอาไว้”

 

“…!”

 

แน่นอนว่าแบบนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ถ้าเขาจะคิดว่าเขากำลังจะถูกฆ่าด้วยเวทมนตร์พืชหน่ะ

 

“สามีของป้าไหวตัวทันแล้วรีบทำการประถมพยาบาลทันที วิลล์จึงรอดจากผลข้างเคียงต่างๆมาได้ ทว่า… มันเกินไปสำหรับการทะเลาะกันของพี่น้องแล้ว ตั้งแต่นั้นมา ออลูริสก็กลายเป็นคนที่เก็บตัวมากกว่าเดิม มันก็น่าเศร้าที่ตัวเขาไม่แม้แต่จะคุยกับป้าเลยด้วยซ้ำ”

 

มีน้ำตาเอ่อนองอยู่ในดวงตาของคุณป้าเฟลิเซียในขณะที่เธอพูดขึ้นมาแบบนั้น

 

“โชคยังดี ขอแค่พวกเราไม่ไปกระตุ้นตัวเขา เขาก็จะไม่ทำอะไร เขาจะอยู่แค่ในพื้นที่ส่วนตัวของเขาหรือห้องเก็บของเพื่ออ่านอะไรบางอย่างเท่านั้น ถึงแม้บางครั้งเขาก็จะลงมาที่เรือนกระจกก็เถอะจ่ะ… การสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลนั้นมีผลต่อชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลด้วย ดังนั้นพวกเราก็เลยปล่อยเอาไว้ก่อนเพื่อรอดูท่าที แต่ป้าก็ไม่คิดว่าพ่อของเขาจะอนุญาตในเร็วๆนี้หรอกนะจ๊ะ”

 

“นั่น…”

 

สถานการณ์ดูจะตึงเครียดมากกว่าที่ชั้นคิดเอาไว้ซะอีก ตัวชั้นพูดอะไรไม่ออกเลย

 

================================================================

TL: ตอนที่แล้วมันสั้นเกินไปหน่อย ผมก็เลยแถมให้ 1 ตอนนะครับ