บทที่ 1 ตอนที่ 9 ภรรยาที่ถูกตามกฎหมาย

 

ชั้นมีนามว่า เอเลนอร์ เซซิเลีย อาเชอร์เลซ เป็นภรรยาที่ถูกตามกฎหมายมาร์ควิสอาเชอร์เลซ

 

แต่ก็สงสัยว่ามันคง… จะจบลงในคืนนี้แล้วสินะ… ชั้นได้แต่ถอนหายใจออกมา

 

***

 

ชั้นถูกเชิญไปยังฤหาสน์ของท่านพี่ในตอนกลางวัน แล้วก็ต้องมาปวดหัวกับการโน้มน้าวเขา มันเริ่มที่จะบ่อยขึ้นในทุกๆวันแล้ว

 

“เห็นไหม เพราะใบหน้าท้อแท้แบบนั้นแหล่ะ… ก่อนหน้านี้ข้าก็ไม่คิดที่จะทำอะไรแบบนี้หรอก”

 

พี่ชายของชั้น ออดีพัส รู้สึกสงสารสภาพครอบครัวของชั้นที่เป็นแบบนี้มา 2 ปีแล้ว เขาพยายามจะพาชั้นกับลูกสาวของชั้น อลิซ กลับไปยังบ้านเกิดของชั้นในทุกครั้งที่มีโอกาส ชั้นก็ดีใจในความปราถนาดีของเขา แต่ว่าตัวชั้นยังอยากแก้ไขความสัมพันธ์กับเขาคนนั้นและยังคงไม่ยอมแพ้

 

และเหนือสิ่งอื่นใด ชั้นอยากจะให้ลูกสาวสุดที่รักของชั้นกลับมาหายดีอีกครั้ง

 

“ท่านพี่ ถึงยังงั้น หนูก็ยังรักครอบครัวของหนูอยู่ หนูไม่อยากทิ้งพวกเขาไป”

 

“ทำไมละ? เจ้าผู้ชายคนนั้นมักจะออกไปข้างนอกและมำให้น้องรู้สึกไม่ปลอดภัยไม่ใช่รึไงกัน?!”

 

อ่าห์ ชั้นหมดคำพูดลงจากที่ดวงตาสีทองของท่านพี่สว่างวาบขึ้นมา แต่ชั้นเองก็รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมานั้นเป็นต้นเหตุที่กำลังทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด

 

“ถึงยังงั้น มันก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะหนูยังคงเป็นภรรยาตามกฎหมายแม้จะหมดหวังในเรื่องทายาทแล้วก็ตาม… หนูไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทนต่อไป…”

 

จากนั้นท่านพี่ก็ทุบโต๊ะอย่างรุณแรงแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้

 

“เอเลนอร์! ในฐานะพี่ชายของเธอ ข้าจะไม่มีทางยอมให้เธอต้องมาอยู่ในครอบครัวแบบนั้น! ถึงมันจะเป็นทางที่ดีที่สุดที่ให้เธอจากตระกูลดยุคแต่งงานเข้าตระกูลมาร์ควิสก็เถอะ แต่ข้าไม่อาจยอมให้พวกนั้นมาทำกับเธอแบบนี้ได้หรอก… ข้าไม่มีวันยอมรับมันเด็ดขาด”

 

ชั้นพูดอะไรไม่ออกจากคำพูดของท่านพี่ที่กำลังตัวสั่นไปด้วยความกังวล ตัวชั้นเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องสถานะของครอบครัวของชั้นเองหรอก ทว่าหัวใจของท่านพี่กับสายตาของทั้งโลกนั้นสนใจมันหน่ะสิ

 

จากนั้นชั้นก็ได้กลับมายังคฤหาสน์อาเชอร์เลซ ชั้นหนีมาจากท่านพี่ที่บอกให้ชั้นตัดสินใจให้แล้วเสร็จในเร็ววันนี้

 

***

 

คำพูดของท่านพี่นั้นราวกับคำพูดประหารชีวิตที่มันกำลังวนเวียนอยู่ในหัวของชั้น มันทำให้ชั้นตะลึงงันจนไม่ได้ยินสิ่งที่เมดที่นำอาหารเย็นมาให้ที่ห้องส่วนตัวของชั้นพูดเลยแม้แต่น้อย

 

จากนั้น ขณะที่ชั้นกำลังสิ้นหวังอยู่ภายในห้องของตัวเองไปซักพัก บางอย่างที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

 

สามีของชั้น ซิกมุนด์ ผู้ที่ไม่เคยมาที่ห้องของชั้นและบางครั้งก็ไม่ได้พูดคุยกับชั้นเลยทั้งวัน ได้แวะมาหาชั้นที่ห้อง

 

ชั้นรู้สึกไม่สบายตัว หัวใจอันอ่อนแอของชั้นกำลังสั่นไหวไปด้วยความหวาดกลัวถึงเหตุการณ์ที่ไม่ปกตินี้

 

“เอเลนอร์”

 

ซิกมุนด์เดินเข้ามาภายในห้องก่อนจะมองมาที่ชั้น จู่ๆเขาก็ยิ้มให้กับชั้นด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

 

ชั้นตกใจมากเพราะไม่ได้เห็นใบหน้าแบบนั้นของเขามานานแสนนานแล้ว

 

“มาทางนี้สิ”

 

สามีของชั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงใจในขณะที่ชั้นเข้าไปใกล้เขา

 

“มันก็นานแล้วนะที่พวกเราไม่ได้พูดคุยกันใกล้ขนาดนี้ ใช่ไหม?”

 

“……”

 

ชั้นไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้เพราะจิตใจที่หวาดกลัว ชั้นจึงทำได้แค่พยักหน้าเล็กน้อยออกไป

 

จากนั้นเขาก็ลูบผมสีเงินของชั้นอย่างอ่อนโยนด้วยสีหน้าเศร้าหมองบนใบหน้า

 

ไหล่ของชั้นกระตุกและสั่นเทา

 

ทำไมเขาถึงใจดีกับชั้น?

 

ทำไมอยู่ๆเขาก็ทำตัวแปลกไปกัน?

 

คำถามพวกนั้นวนเวียนอยู่ในหัวของชั้นอย่างไม่สบายใจ

 

จากนั้นเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หูของชั้นก่อนจะกระซิบออกมา

 

“ข้าจะจบมันในคืนนี้”

 

!!!

 

หัวของชั้นขาวโพลน

 

อะไรที่กำลังจะจบ?

 

เกี่ยวกับชั้นงั้นหรอ? ความสัมพันธ์ของพวกเรางั้นหรอ?

 

หรือว่าเขามีภรรยาคนใหม่งั้นหรอ? หรือว่าเธอเป็นนางสนมกัน?

 

หัวของชั้นเต็มไปด้วยความคิดแย่ๆ แต่สามีของชั้นก็ก็ลูบหัวของชั้นอีกครั้งหนึ่งก่อนจะออกไปจากห้อง

 

ชั้นนั่งอยู่บนเตียง มันก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว ทว่าชั้นยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดนอนเพื่อเข้านอนเลย ดังนั้นชั้นจึงทำเพียงแค่นั่งอยู่ยังนั้นอย่างเหม่อลอย

 

ชั้นไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่ารูจกำลังชงชาอุ่นๆให้กับชั้นอยู่

 

“นายหญิง… ช่างน่าสงสาร…”

 

รูจมองมาที่ชั้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด

 

คิดย้อนกลับไป เมดคนนี้นี่แหล่ะที่คอยบอกสิ่งที่ซิกมุนด์ทำให้กับชั้นมาตลอด

 

ชั้นถามเธอไปว่า “ซิกมุนด์… วันนี้มีอะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปกัน?”

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ไหล่ของรูจก็กระตุกหลังจากที่ได้ยินชั้นถามแบบนั้น มีอะไรผิดปกติอย่างงั้นหรอ?

 

“รูจ?”

 

จากนั้นรูจก็มีสีหน้าเจ็บปวดอย่างมากก่อนจะเอามือป้องปากของตัวเอง

 

“ค่ะนายหญิง เปลี่ยนไปเล็กน้อยจริงๆค่ะ”

 

“เกิดอะไรขึ้น…?”

 

ไม่จริง ชั้นต้องหย่ากับเขาจริงๆงั้นหรอ?

 

รูจถอนหายใจแล้วเอามือปิดหน้าของตัวเองเอาไว้ โดยที่ตัวชั้นที่กำลังสั่นเทา

 

“ค่ะนายหญิง… สามีของท่านเขาข้อร้องชั้น”

 

“……?”

 

ข้อร้อง… ในแบบของความปราถนางั้นหรอ?

 

หัวของชั้นดูจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดออกมา

 

“อ่าาห์! เขาปราถนาตัวของดิชั้นค่ะ ดิชั้นคอยอยู่ดูแลเขามาตลอด ตัวดิชั้นที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอด 2 ปีที่ผ่านมานี้… นั่นแหล่ะทำไมเขาถึงเลือกดิชั้นเป็นคนที่เขาต้องการไงละคะ”

 

“โอ๊ะ—… อ๊ะ—!”

 

รูจเลิกปิดใบหน้าของเธอก่อนที่จะมองมาที่ใบหน้าของชั้นอย่างมีความสุข ชั้นคิดในหัวที่คลุมเครือของชั้นว่ามันแปลกที่ใบหน้าของเรามันใกล้กันขนาดนี้แท้ๆ แต่กลับไม่ได้สบตากันเลย

 

“นายหญิง… ดิชั้นจะไปหาเขาแล้วให้นายหญิงช่วยแบ่งปันความสุขกับนายท่านด้วย แบบนั้นดีไหมคะ?”

 

ท้ายที่สุด รูจก็พูดออกมาแบบนั้นด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม ก่อนจะรีบหันกลับไปแล้วออกไปจากห้อง

 

“………”

 

ชั้นจ้องมองไปยังความว่างเปล่าอย่างหมดคำพูดอยู่ซักพัก และจากนั้นชั้นก็—