บทที่ 1 ตอนที่ 7 การยั่วยวน

 

ชั้นมีชื่อว่า รูจ สมิธ เป็นเมดของตระกูลอาเชอร์เลช

 

ตอนนี้ ชั้นกำลังดันรถเข็นไปตามทางเดินเพื่อมุ่งสู้ห้องทำงาน

 

ชั้นได้ชงชาด้วยบรั่นดีก่อนนอนสำหรับนายท่านสุดที่รักในเดือนที่มีอากาศเย็นๆแบบนี้ เพื่อให้เขาได้นอนหลับอย่างสบาย

 

ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ชั้นจะได้อยู่สองต่อสองกับน่ายท่านที่รักยิ่งของชั้น หลังจากแต่งตัวตามปกติ ชั้นก็ได้เคาะประตูห้องเพื่อขออนุญาตก่อนจะเข้าไปในห้อง

 

“ดิชั้นนำชามาให้ท่านค่ะ”

 

ชั้นเข้าไปใกล้กับนายท่านก่อนจะรินชาใส่แก้วที่ชั้นอุ่นมาก่อนหน้านี้แล้ว หยดละอองบรั่นดีเล็กน้อยก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

 

“อา ขอบใจนะ”

 

นายท่านหันมาขอบคุณชั้นทั้งๆที่ชั้นเป็นคนรับใช้แท้ๆ ชั้นตอบเขากลับโดบการก้มหัวเล็กน้อย นี่เป็นหนึ่งในความวิเศษของสุภาพบุรุษคนนี้

 

ชั้นชอบช่วงเวลานี้มากเลยละ

 

เพราะชั้นสามารถจินตนาการถึงความสำพันธ์อันลึกซึ้งกับนายท่านของชั้นได้ยังไงละ การเสิร์ฟชาให้เขาด้วยตัวเองในช่วงเวลาส่วนตัวก่อนเข้านอนแบบนี้หน่ะ

 

มันเหมือนกับภรรยาที่กำลังดูแลสามีเลยนี่นา!

 

เรือนผมสีฟ้าอ่อนที่ทำให้ชั้นนึกถึงดวงตาสีฟ้าคริสตัลบริสุทธิ์อันสดใสของนายท่าน

 

คนๆนี้ขนาดสีก็ยังงดงามเลย… และชั้นในฐานะภรรยาของเขาก็กำลังชงชาให้อย่างเงียบๆ โอ้ว ช่างเป็นภาพที่สวยงามจริงๆ!

 

ชั้นผลักเรื่องราวแฟนตาซีนั้น — ไม่สิ อีกไม่นานชั้นก็จะทำให้มันกลายเป็นจริงแล้ว — ออกไปจากหัวก่อนที่จะตัดสินใจพูดคุยแรกเปลี่ยนกับเขาตามปกติ

 

“ท่านอยากจะทราบถึงสุขภาพของนายหญิงหรือปล่าวคะ?”

 

“…ได้สิ เล่ามาได้เลย”

 

ใช่แล้ว ระหว่างดื่มชา ชั้นมักจะรายงานนายท่านถึงสภาพของนังนั่น แน่นอนว่า ในเชิงลบหน่ะนะ

 

ชั้นไม่ได้ยึดหน้าที่ชงชาให้กับเขาเพียงคนเดียวหรอกนะ ดังนั้นมันจึงไม่ใช่ทุกวัน แต่ชั้นก็รู้ว่าแบบนั้นจะทำให้ชั้นไม่ถูกสงสัยและมีความน่าเชื่อถือมากกว่า

 

“ภรรยาของท่านออกไปพบกับท่านออดีพัชในตอนที่มีการกันคนออกจากห้องของคุณหนูในตอนเช้าค่ะ จากนั้นเมื่อนายหญิงกลับมา เมดก็ได้บอกเธอถึงเรื่องของคุณหนู ทว่า นายหญิงกลับใจลอยและดูจะไม่สนใจเลยค่ะ… เมดคนนั้นได้พูดคุยกับเธอ แต่เธอกลับเอาแต่เงียบและจ้องมองไปยังความว่างเปล่าค่ะ…”

 

ชั้นทำให้มั่นใจมากขึ้นโดยการแสดงสีหน้าสุดเศร้าหมองขณะที่รายงานกับเขา

 

“……งั้นรึ เอเลนอร์ไปถึงขั้นนั้นแล้ว…”

 

นายท่านเปลี่ยนใบหน้าที่สวยงานของเขาเป็นสีหน้าเจ็บปวดและพึมพำออกมา

 

“นายท่านคะ… ถึงอย่างงั้น หลังจากที่มีการกันคนออกไปแล้ว ห้องของคุณหนูก็ถูกห้ามไม่ให้เข้าไปจนทำให้ทุกคนเป็นห่วงว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นหรือปล่าวหนะค่ะ เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูงั้นหรือคะ?”

 

ใช่ มันมีคำสั่งให้ทุกคนอยู่ห่างจากห้องของอดีตเด็กกำพร้าสกปรกนั่น

 

หลังจากนั้น ห้องนั้นก็ถูกหวงห้าม และเมดที่ประจำอยู่ในห้องก็ถูกถอนออกทั้งหมด ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้เรื่องอะไรข้างในเลย ที่ชั้นเห็นเพียงอย่างเดียวก็คือ ออฟรานซ์ได้เข้าไปทำหน้าที่แทนพวกเมดนั่นเอง

 

นายท่านกับออฟรานซ์ที่ออกมาจากห้องหลังจากกันคนออกไปแล้วนั้น ทั้งคู่มีสีหน้าที่แข็งทื่อและไม่พูดอะไรออกมาเลย

 

จากนั้น นังนั่นที่มักจะไม่ออกจากบ้านก็ยิ่งดูไม่มั่นคงมากกว่าปกติ แล้วก็ขังตัวเองเอาไว้ในห้อง

 

มันเป็นโอกาสเหมาะที่จะทำให้แม่ลูกนั่นจนมุมแล้ว แต่ว่า มันมีข้อมูลรอบๆไม่เพียงพอหน่ะสิ

 

สุขภาพของนังเด็กนั่นแย่ลงรึปล่าว? เธอตายไปแล้วงั้นหรอ? หรือว่าเป็นไปได้ที่เธอจะหายดีแล้วกัน?

 

ชั้นอยากจะรู้เรื่องนั้นให้เร็วที่สุด

 

“ขอโทษนะ แต่ว่าข้าบอกอะไรเจ้าไม่ได้จริงๆ ไปบอกคนอื่นๆเถอะว่าไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมากหรอก”

 

“งั้นหรือคะ… ไม่สิ ดิชั้นต้องขออภัยที่ล่วงเกินไปหน่อย ดิชั้นจะไปบอกให้ทุกคนทราบตามที่ท่านบอกเองค่ะ”

 

ชั้นถอยออกมาไม่ถามอะไรต่อ แต่หัวใจของชั้นยังไม่สงบลงเลย

 

ความปิติยินดีที่อยากจะได้ยินว่าเธอตายไปแล้ว ความคิดอันดำมืดที่กำลังคิดหาทางเก็บงานหากเธอหายป่วย และอาการใจร้อนที่อยากจะได้ข้อมูลเพิ่ม

 

ความรู้สึกเหล่านั้นกำลังวนเวียนอยู่ในหน้าอกของชั้น แต่ชั้นก็ไม่ได้ปล่อยพวกมันออกมา

 

“…ข้ารู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน…”

 

“!!”

 

ชั้นรีบพยายามมองเข้าไปในดวงตาของนายท่าน แต่ก็รีบหันหลบออกมาทันที

 

ชั้นไม่เคยได้ยินเขาบ่นออกมาแบบนี้มาก่อน

 

นายท่านดูเหนื่อยอ่อนก่อนจะเอามือข้างนึงปิดตาแล้วเอนหลังลงบนเก้าอี้ของเขา

 

“นะ-นายท่านคะ…?”

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาจึงดูต่างไปจากปกติ มันเหมือนกับว่าเขากำลังคุยกับชั้นมากกว่าการพูดคนเดียวตามปกติ

 

หัวใจของชั้นกำลังเต็นระบำจากโอกาสในครั้งนี้

 

“…อุ๊ก ลูกสาวของข้าก็เป็นแบบนั้น และภรรยาของข้าก็ถึงขีดจำกันของเธอแล้ว ข้าเหนื่อยกับมันเหลือเกิน… รูจ”

 

!!!

 

เมื่อกี้… ชื่อของชั้นมัน…?

 

นายท่านเรียกชื่อของชั้นอย่างงั้นหรอ…?

 

ชั้นรู้สึกถึงใบหน้าของชั้นที่กลายเป็นสีแดง เสียงเข้มๆอันสง่างามของนายท่านกำลังเรียกชื่อชั้นอย่างงั้นหรอ…?

 

นายท่านเป็นคนที่จำชื่อของคนรับใช้ของเขาได้อย่างยอดเยี่ยม แต่แน่นอนว่ามันเป็นโอกาสหายากที่เขาจะเรียกเหล่าคนรับใช้ด้วยชื่อ เขามักจะเรียกชั้นว่า “เธอ” เท่านั้น

 

ชั้นตัวสั่นเพราะเสียงหวานๆที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากของนายท่าน

 

“อ่าห์… ดิชั้นมั่นใจว่าท่านคงจะมีช่วงเวลาที่ลำบากกับมันแน่เลยค่ะ… ดิชั้นเสียใจที่ได้ยินว่าภรรยาและลูกสาวของท่านต้องมาทนทุกข์ทรมานจากโรคที่โหดร้ายนั่น ดิชั้นต้องขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งค่ะ”

 

โอ้ พระเจ้า ชั้นคิดอะไรดีๆกว่านี้ไม่ได้แล้ว!

 

ชั้นตกใจกับบทสนทนาส่วนตัวที่อยู่ๆก็เกิดขึ้นนี้

 

“โอ้ พี่ชายของภรรยาข้าได้บอกให้ข้าปล่อยนางไป บางทีคงถึงเวลาที่ข้าต้องสะสางเรื่องนี้ซะแล้วสิ… ข้าคงจะทิ้งทุกสิ่งเพื่อที่จะได้สบายใจสักที เพียงแค่ระหว่างเธอกับข้าละนะ”

 

“โอ้! ได้แน่นอนค่ะ นายท่าน…!”

 

การพัฒนาที่ตัวชั้นเฝ้าใฝ่ฝันถึงตลอดมาอยู่ๆก็ปรากฏขึ้นจากไหนไม่รู้ ชั้นรีบขว้ามันและกลืนกินมันทันที

 

ทว่าสิ่งที่ทำให้ชั้นตกใจมากกว่าก็คือ

 

นายท่านได้หันมาทางชั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย้ายวนราวกับว่ากำลังกระซิบ

 

“…มาคิดดูดีๆแล้ว เธอมักจะคอยชงชาให้ชั้นในเวลาที่ข้าเหนื่อยอ่อนแบบนี้ประจำเลยสินะ ข้าคงต้องขอขอบคุณเธอในเรื่องนี้”

 

“โอ๊ะ ไม่ค่ะ มันเป็นหน้าที่ของดิชั้น…”

 

นายท่านยิ้มออกมาและตามด้วยเสียงหัวเราะ

 

“ไม่หรอก ชาที่ชงด้วยความใส่ใจเพื่อข้าหน่ะรสชาติมันแตกต่างมากเลยละ ข้ามั่นใจว่าเธอต้องมีสายเลือดของขุนนางไหลเวียนอยู่ตั้งแต่แรกแน่นอน ตัวเธอมีเสน่ห์แบบนั้นนะ”

 

“ขอบคุณค่ะ” ชั้นตอบกลับด้วยความเขินอาย ชั้นตกอยู่ในห้วงแห่งความสุขจนไม่อาจคิดอะไรอื่นได้

 

มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าชั้นมีสายเลือดของขุนนาง ทว่า นายท่านกับรับรู้ถึงมัน!

 

“เธอมักจะทำอะไรเพื่อข้าเสมอมาเลย… พูดตามตรง พักหลังมานี้ข้ามักจะเฝ้าคอยช่วงเวลาก่อนนอนแบบนี้เสมอเลย”

 

โอ้ แหม นี้มัน… นี้มันเกิดขึ้นจริงๆอย่างนั้นหรอ?

 

ก่อนที่ชั้นจะรู้ตัว นายท่านก็เคลื่อนตัวมาข้างเพื่อเท้าศอกลงบนโต๊ะก่อนจะมองมาที่ใบหน้าของชั้น จากนั้นเขาก็ขยับริมฝีปากอันงดงามนั้น

 

“ชั้นหวังว่าชั้นจะมีช่วงเวลาแบบนี้มากกว่านี้… นี่ รูจ”

 

“อา…นายท่านคะ…?”

 

ชั้นกอดร่างของตัวเองที่เกือบจะล้มลงไปด้วยความปิติยินดี และเฝ้ารอคำพูดถัดไปของนายท่าน

 

โอ้ ดวงตาแบบไหนกันนะที่ตอนนี้นายท่านใช้มันมองมาที่ชั้น? ชั้นเสียดายจริงๆที่ไม่อาจสบตากลับไปได้

 

“ขอแค่เธอยินดี… เธอจะเป็นคนปลอบประโลมข้าได้ไหม?… เธอมาที่ห้องนอนของข้าหลังจากนี้ได้หรือปล่าว?”

 

ชั้นแสร้งทำเป็นเขินอายโดยการเอามือมาปิดปากของตัวเอง

 

“อ่าห์… เรื่องแบบนั้น… มัน…”

 

นายท่านจ้องมองมาที่ชั้นทั้งๆแบบนั้น ก่อนจะกระซิบออกมาอย่างช้าๆด้วยน้ำเสียงเย้ายวน

 

“มอบทุกสิ่งทุกอย่างของเธอให้แก่ข้าเถอะนะ”

 

โอ้ วันนี้มันวันอะไรกันนะ

 

ชั้นกระซิบตอบกลับไปคำน้อยๆว่า ‘ค่ะ’

 

================================================================

TL: อืม งูพิษจริงๆ