บทที่ 1 ตอนที่ 5 หายดีดั่งปาฏิหาริย์

 

ข้ามีนามว่า ซิกมุนด์ สเตฟาน อาเชอร์เลช

 

เป็นมาร์ควิสและเป็นลอร์ดของตระกูลอาเชอร์เลชร่วมกับภรรยาและลูกสาว ข้ามักจะทำงานเพื่อผู้คนและประเทศอยู่เสมอ กลับกัน ข้าก็ยังคอยตั้งใจปกป้องภรรยาและลูกสาวของข้าอีกด้วย

 

ทว่า ‘ตั้งใจ’ นั้น… กลายเป็นอดีตไปแล้ว

 

ข้าพยายามอย่างเต็มที่ในการจัดการกับบรรยากาศหนาวเย็นภายในครอบครัว ข้าหาหนทางทำอะไรกับมันทุกวิถีทาง ทว่า ไม่ว่าข้าจะทำอะไร ภาวะซึมเศร้าของพวกเธอก็ยิ่งแยาลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งข้าจนปัญญาในการแก้ปัญหากับภรรยาของข้า เอเลนอร์ คนที่ข้ารักมากๆ ดังนั้นข้าจึงเสีย 2 ปีไปอย่างไร้ค่า

 

สุดท้าย เมื่อไม่กี่วันก่อน พี่ชายของ เอเลนอร์ อาดีพัส ประกาศออกมาอย่างชัดเจนว่าจะพาเอเลนอร์กับอลิซกลับบ้านไปกับเขา แต่ ข้าก็ยังรักพวกเธอทั้งคู่มากไม่ว่าพวกนางจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน ดังนั้น ข้าจึงขอให้เขารอก่อนและให้ของขอโทษเล็กๆน้อยๆไป

 

ข้าขอร้องอ้อนวอนเขาไปว่าตอนนี้อลิซนั้นป่วยติดเตียงมานานแล้ว แล้วถ้าเขาพาเธอไปในตอนนี้ อาจจะทำให้เธอตายจากสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปก็ได้

 

เมื่อ ออร์ดีพัส ได้ยินแบบนั้นก็แสดงสีหน้าปั้นยากและเจ็บปวดออกมา

 

เพราะแบบนั้น ข้าจึงทำได้แต่นั่งอยู่ในห้องทำงานพร้อมกับเอามือกุมหัวอยู่แบบนี้ข้าได้แต่นั่งกังวลถึงวันที่ข้ากลัวที่สุดที่กำลังใกล้เข้ามา อยู่ๆเมด คอนนี่ ก็ได้พุ่งเข้ามาในห้องโดยที่ลืมเคาะประตู

 

“นายท่านคะ! คุณหนูเขา!”

 

“กะ-เกิดอะไรขึ้นกับอลิซงั้นเรอะ?!”

 

ไม่มีทาง ไม่มีทางหน่า ต้องไม่เป็นแบบนี้สิ

 

มันปุ๊บปั๊บเกินไปจนทำให้ข้าคิดถึงแต่เรื่องเลวร้าย แต่ คอนนี่ได้ร้องออกมาด้วยสีหน้าปิติยินดีบนใบหน้า

 

“คุณหนูฟื้นแล้วค่ะ! คุณหนูถึงกับลุกออกมาจากเตียงเลย…!”

 

จังหวะที่ข้าได้ยินแบบนั้น ข้าก็วิ่งออกจากห้องทำงานทันที ออฟรานซ์ที่เป็นพ่อบ้านก็ตามข้ามาด้วย

 

ถ้าข้าจะทำตามที่ข้าสัญญาเอาไว้กับ ออร์ดีพัส ละก็ ตอนนี้แหล่ะอาจจะถึงเวลาที่ข้าจะต้องบอกลาภรรยาและลูกสาวของข้าแล้วเมื่ออลิซมีอาการดีขึ้น ถึงยังงั้น ข้าก็ไม่อาจห้ามตัวเองไม่ให้วิ่งไปหาเธอได้หลังจากได้ยินว่าเธอสามารถลุกออกจากเตียงได้แล้ว

 

ดังนั้นเมื่อข้ามาถึงห้องของลูกสาวของข้า ข้าก็ได้ประหลาดใจกับรูปลักษณ์ของเธอ เพราะว่าจนถึงตอนนี้ ตัวเธอมักจะมีสีหน้าขาวซีด,มืดมน,และหวาดกลัวอยู่บนใบหน้าเสมอ

 

ทว่า เมื่อข้าเข้าไปในห้อง ใบหน้าของลูกสาวข้านั้นยังคงสงบนิ่งและอ่อนโยน แถมยังมีแก้มที่มีสีสันเหมือนเด็กทั่วไปอยู่บนใบหน้าของเธออีกด้วย

 

“อลิซ…!”

 

ข้าวิ่งเข้าไปกุมมือลูกสาวของข้าที่กำลังนอนอยู่บนเตียง มือของเธอนั้นมันทั้งบอบบางและอบอุ่นมาก

 

“พ่อคิดว่าลูกจะไม่ตื่นขี้นมาอีกแล้วซะอีก!!”

 

ไม่กี่วันก่อนหน้านี้อาการของเธอเลวร้ายมาก เธอนอนติดเตียงมาหลายวันและบางครั้งที่เธอตื่นขี้นมา เธอก็ไม่ตอบสนองอะไรแล้วเอาแต่จ้องมองไปยังความว่างเปล่า สัมผัสการคงอยู่ของเธอนั้นอ่อนแอมากราวกับว่าเธอจะตายได้ทุกเมื่อเลย

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมข้าถึงตกใจ

 

ลูกสาวของข้าหันหัวของเธอมาทางข้าเล็กน้อยก่อนจะสบตากับข้าตรงๆ

 

“!!”

 

ข้าได้ลืมเลือนสีของดวงตาของลูกสาวข้าไปตังแต่เมื่อไหร่กันนะ? ตอนนี้เธอนั้นมีดวงตาที่แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก

 

ดวงตาของเธอตามปกติแล้วจะเป็นสีทองบริสุทธิ์ที่สวยงามมาก ทว่า บัดนี้พวกมันได้มีทั้งความอ่อนโยนและความรอบรู้อยู่ภายในอีกด้วย มันได้กลายเป็นสีที่แวววาววิบวับและหรูหราราวกับน้ำผึ้ง

 

ข้าตัวสั่นไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

 

จากนั้นบางอย่างที่ยิ่งกว่ามหัศจรรย์ก็ได้เกิดขึ้น

 

เธอกำลังส่งยิ้มให้กับข้าดั่งนางฟ้า!

 

มันเหมือนกับว่าเธอกำลังให้กำลังใจข้าด้วยความรู้สึกที่เปราะบางแต่อบอุ่นจากใบหน้าของเธอ

 

ข้าร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่อาจทำเป็นอย่างอื่นได้ ด้านหลังของข้า ออฟรานซ์เองก็สะอื้นออกมาเช่นกัน

 

ทว่า พรจากพระเจ้าก็ไม่ได้หยุดอยู่เพียงแค่นั้น

 

“……ท่าน…พ่อ”

 

เสียงโซปราโนอ่อนๆได้ลอยเข้าไปในหูของข้าและข้าก็ได้หันไปทางลูกสาวของข้าอย่างรวดเร็ว เมื่อกี้เธอเป็นคนพูดออกมางั้นหรอ?

 

“อลิซ…? เมื่อกี้… เสียงนั่น…?”

 

เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

 

“ได้โปรด หนูมีเรื่องจะขอ… ต้องการกันคนอื่นๆออกไป… และบอกกับเมดของหนู คอนนี่ ไม่ให้พูดเรื่องอาการของหนู…”

 

ข้าไม่อาจเก็บซ่อนความตกใจได้อีกต่อไปแล้ว แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือเรื่องที่เธอหายป่วย ขั้าสงสัยถึงอะไรบางอย่างที่สำคัญในการพูดคุยกันครั้งนี้

 

“ดะ-ได้สิ… ออฟรานซ์ รบกวนด้วย!”

 

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกระผมเองครับ!”

 

ออฟรานซ์เองก็หวั่นไหวเช่นกันเพราะเขาเองก็รักอลิซมาก พี่เขยของข้าเองก็รักเธอเหมือนกัน แต่เสียงของข้าก็ได้นำเขากลับมาจากภวังค์และเขาก็ได้เคลื่อนไหวทันที

 

“อลิซ… โอ้ อลิซลูกรัก ในที่สุดลูกก็หายดีแล้วสินะ ใช่ไหม?”

 

ข้าดูให้มั่นใจแล้วว่าประตูนั้นปิดสนิทก่อนจะหันมาทางลูกสาวของข้าแล้วกล่าวแบบนั้นออกมา ข้าได้ลูบไปที่แก้มของเธอ เธอไม่ได้กลัวหรือปฏิเสธที่ข้าทำแบบนั้นเลย เธอยังคงยิ้มและยอมรับมัน มันก็เป็นเวลา 2 ปีแล้วที่ข้าไม่ได้ทำแบบนี้

 

ข้าสัมผัสได้ถึงความรักที่ไม่รู้จบ

 

“ท่านพ่อ หนูขอโทษค่ะ… หนูขอโทษที่ท่านแม่กับท่านพ่อต้องมาลำบากเพราะหนู…”

 

น่าตกใจมากที่เธอดูจะรับรู้ถึงสภาพภายในคฤหาสน์หลังนี้ด้วย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของลูกหรอกนะ เป็นความผิดของข้าเองที่ไม่อาจรักษาลูกหรือดูแลอะไรได้เลย

 

“ไม่— ไม่เลย ไม่เป็นไรหรอกนะ อลิซ…! ขอแค่ลูกหายดี ขอแค่ลูกยังมีชีวิตอยู่ พ่อก็ยินดีมากแล้ว!”

 

ข้าไม่อาจหยุดร้องไห้ได้เพราะเธอกลับมาหายดีดั่งปาฏิหาริย์เช่นนี้ได้ ข้าไม่เคยร้องไห้ในที่สาธารณะมากก่อน แต่ข้าได้หลงลืมวิธีหยุดน้ำตาไปแล้ว และแล้วแก้มของข้าก็ได้เปียกชื้น

 

“ขอบคุณค่ะ ท่านพ่อ… แต่ได้โปรดอย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับท่านแม่เลยนะคะ”

 

ข้ามั่นใจว่าเรื่องนี้มันต้องเกี่ยวกับเรื่องที่ให้กันคนออกไปสินะ แต่ว่าทำไมถึงบอกเอเลนอร์ไม่ได้กันละ?

 

“แต่ว่าทำไมละลูก? เธออาจจะเป็นคนที่เป็นทุกข์ที่สุดจากอาการป่วยของลูกเลยนะ พวกเราต้องบอกเธอให้เร็วที่สุดสิ”

 

ข้าถามออกไป

 

จากนั้นลูกสาวของข้าก็ได้เล่าเรื่องราวความจริงอันน่าขนลุกของสิ่งที่เกิดขึ้นให้กับข้าฟัง