บทที่ 1 ตอนที่ 10 ค่ำคืนและน้ำแข็ง

 

มุมมองของรูจ

 

ชั้นเดินผ่านทางเดินยามค่ำคืน

 

สวมใส่ชุดนอนที่ดีที่สุดก่อนจะออกมาจากห้อง

 

คืนนี้จะเป็นคืนที่ชั้นจะได้สมหวัง เป็นคืนที่นายท่านนายท่านจะเลือกตัวชั้นซักที

 

ชั้นใช้เวลาสักพักในการแต่งหน้าและทำผมให้ออกมาดูไม่แย่แม้จะไม่ได้มัดผม

 

ถึงจะเกิดมาในตระกูลบารอน แต่ที่ชั้นต้องมาเป็นเมดก็เพราะว่าตระกูลล่มสลายไปแล้ว อย่างไรก็ตาม ชั้นก็ยังคงมีสายเลือดของขุนนางอยู่ ชั้นไม่อยากให้มันจบลงในฐานะเมดหรอกนะ

 

ชั้นจะต้องทำให้มั่นใจว่าชั้นจะชนะใจของนายท่านในคืนนี้ ไม่สิ บางทีชั้นอาจจะทำมันสำเร็จไปแล้วก็ได้

 

เมื่อชั้นคิดแบบนั้น มันก็ทนไม่ได้จนต้องยิ้มมุมปากขึ้น

 

หลังจากที่ชั้นได้รับคำเชิญของนายท่าน ชั้นก็ได้ไปที่ห้องของนังนั่นแล้วทำการเผด็จศึกเธอด้วยคำพูดขณะที่เสิร์ฟชาให้

 

ขณะที่เธอยังนั่งมึนงงอยู่นั้น ชั้นก็ได้ทำให้เธอเสียความมั่นใจในฐานะผู้หญิงของเธอไปทั้งหมด เธอไม่มีทางฟื้นคืนกลับมาได้อีกแล้วแน่นอน

 

ดังนั้น ในขณะที่หัวเราะคิกคักอยู่นั้น ชั้นก็ได้เดินมาถึงหน้าห้องของนายท่านแล้ว ไม่มีใครอยู่รอบๆบริเวณนี้

 

ชั้นเคาะประตูห้องแล้วเรียกหาเขา

 

“นายท่านคะ ดิชั้นเองค่ะ รูจ”

 

ชั้นเรียกหาเขาด้วยการกระซิบ และเขาก็ตอยกลับมาว่า “ข้ากำลังรออยู่เลย เข้ามาสิ”

 

อ่าาห์ นี้มันไม่ได้ฝันไปสินะ ที่ชั้นถูกเรียกและปราถนาให้เข้าไปในห้องโดยนายท่านแบบนี้

 

ขณะที่ชั้นเข้าไปในห้อง ชั้นก็ได้กลิ่นเครื่องหอมบางๆ

 

ถ้าชั้นจำไม่ผิด มันน่าจะเป็นกลิ่นของดอกเอลเดอฟลาวเวอร์กับแอชวูดสินะ มันเป็นกลิ่นที่ลึกซึ้งราวกับเป็นการผสมผสานระหว่างไวน์กับมัสค์ และชั้นดิใจที่มันเข้ากับอารมณ์ของชั้นในตอนนี้เลยละ

 

ชั้นยังได้ยินมาว่าดอกเอลเดอฟลาวเวอร์นั้นมักจะใช้ในงานแต่งงานในบางพื้นที่ ชั้นรู้สึกร่างกายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นทีละน้อย

 

“ขอบใจที่มานะ”

 

นายท่านกำลังพิงที่หน้าต่างแล้วมองมาที่ชั้น

 

ผมสั้นสีฟ้าอ่อนของเขาส่องประการจากแสงจันทร์ ดวงตาสีฟ้าของเขานั้นยังคงงดงามแม้จะอยู่ในความมืด

 

“ค่ะ… ดิชั้นยินดีจะมาเสมอตราบใดที่นายท่านต้องการดิชั้นค่ะ”

 

ชั้นหัวเราะคิกคักก่อนจะถอนสายบัวให้กับเขา

 

“อืม… งั้นนั่งลงตรงนั้นก่อนสิ”

 

เก้าอี้ที่เขาชี้นั้นอยู่ห่างจากเตียงเล็กน้อย สงสัยเขาคงอยากจะพูดคุยกันก่อนละมั้ง?

 

‘ดูเหมือนว่าเขาอยากจะทะนุถนอมชั้นจริงๆสินะ’ ชั้นคิดแบบนั้นก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนั้น

 

นายท่านเดินไปที่เตียงก่อนจะนั่งลงอย่างสบายๆ เขานั่งไขว่ขาของเขาก่อนจะมองตรงมาที่ชั้น

 

“นี่ รูจ เธอบอกว่าเธอจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับข้าสินะ ใช่ไหม?”

 

“ค่ะ ถ้านั่นเป็นความต้องการของนายท่านละก็”

 

ท่านคงหมายถึงสัญญานั่นสินะ แน่นอน ชั้นยินดีจะเปิดเผยทุกตารางนิ้วบนร่างกายนี้ให้กับท่านเลย

 

“ยังงั้นหรอ? งั้นก็สัญญาแล้วนะ ในเธอจะต้องสัญญากับข้าเพิ่มอีก 1 ข้อ…”

 

สัญญาอื่นยังงั้นหรอ? ชั้นเอียงคอก่อนจะกลืนน้ำลาย

 

ไม่สิ ไม่มีทางหน่า หรือว่าเขาจะถามถึงคำมั่นสัญญาสาหรับอนาคตข้างหน้าในตอนนี้งั้นหรอ?

 

ชั้นมองไปที่นายท่านพร้อมกับแก้มแดงไปด้วย เขาก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนกลับมา

 

“เธอจะต้องเผยทุกอย่างให้กับข้า ข้ามั่นใจว่ามันเป็นอะไรที่เธอจินตนาการเอาไว้แล้วอย่างแน่นอน เธอจะสาบานกับข้าได้ไหม?”

 

อ้า! การแต่งงาน!

 

“นะ-แน่นอนคะ! ดิชั้นสาบาน! ทั้งจากนี้และตลอด—”

 

“—ดี! เธอสาบานกับข้าแล้วนะ!!”

 

ก่อนที่ชั้นจะพูดจบ นายท่านก็ยืนขึ้นในทันที

 

จากนั้นเขาก็พูดเสียงดังขัดชั้น

 

“เธอจะต้องสารภาพทุกอย่างกับข้า! เธอจะต้องเปิดเผยเวทมนตร์ดำที่เธอร่ายใส่ครอบครัวของข้าแล้วคลายมันซะ และจะต้องสาบานว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับตระกูลอาเชอร์เลซอีก!”

 

“?!”

 

จังหวะที่นายท่านประกาศกร้าวออกมาแบบนั้น ก็ปรากฏวงกลมแสงขึ้นที่ใต้เท้าของชั้น จากนั้นมันก็ปรากฏกลายเป็นวงเวทย์ล้อมรอบตัวชั้น

 

ชั้นตกใจจนยืนขึ้นแล้วพยายามจะหนี แต่ในตอนนั้นวงเวทย์ก็ได้ทำงานทันที

 

***

 

มุมมองของอลิซ

 

“ว้าว วุ่นวายกันสุดๆ”

 

ออฟรานซ์ซังกับชั้นรับรู้ได้ถึงสัญญาณของการใช้เวทมนตร์ จึงเข้าไปในห้องนอนของท่านพ่อ

 

นั่นเป็นความประทับใจแรกของชั้นเลย

 

นอกจากนี้ ภาพที่เห็นมันราวกับหลุดออกมาจากหนังสือเลยด้วย

 

อย่างแรกเลย ท่านพ่อของชั้นหัวเราะอย่างชั่วร้ายออกมาในตอนที่กับดักได้ผล ทว่าเขาก็หยุดทันทีที่เขาเห็นพวกเรา

 

ถัดมาก็คือรูจ เธอกำลังเจ็บปวดจากการที่เธอติดอยู่ในวงเวทย์ 3 มิติที่ท่านพ่อเตรียมเอาไว้ ดูเหมือนมันจะมีกลไกที่จะปล่อยกระแสไฟฟ้าใส่ทันทีที่พยายามจะหนี ช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ

 

แล้วก็นะ ตอนนี้ชั้นถูกอุ้มมาโดยออฟรานซ์ซัง ตัวชั้นยังคงเป็นเด็กสาวตัวน้อยๆแสนอ่อนแออยู่ ดังนั้น จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะบุกเข้ามาที่นี่โดยที่ไม่มีใครช่วยหรอก

 

และอย่างสุดท้าย ท่านแม่ของชั้นที่พึ่งเข้ามาในห้องเมื่อกี้นี้โดยการเปิดประตูเข้ามาอย่างรุณแรง ตอนนี้เธอกำลังยืนงุนงงกับสถานการณ์ในห้องอยู่ แล้วด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอพกดาบเอาไว้ที่เอวและถือคทาอะไรบางอย่างมาด้วย มันเหมือนกับว่าเธอกำลังเตรียมตัวจะไปรบเลยละ

 

วุ่นวายกันสุดๆไปเลย

 

ตอนที่ออฟรานซ์ซังกับชั้นยังคงยื่นอยู่เฉยๆโดยที่ไม่รู้จะทำอะไรยังไงต่อ ท่านแม่ก็พึมพำอะไรบางอย่างกับตัวเองราวกับว่าเธออยากจะบิดคอของใครบางคนอยู่

 

“งั้นเขาก็ชอบอะไรแบบนี้งั้นหรอ… BDSM…?”

 

“มะ-ไม่ๆๆๆ ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ?!?!?!”

 

ท่านพ่อรีบปฏิเสธในทันที การพูดคุยกันของคู่รักคู่นี้เหมือนกับรายการตลก คนโง่กับคนตรงๆ เลย (TL: ENGบอกว่ามันคือรายการ Boke and Tsukkomi)

 

“ที่รัก… ถ้ายังงั้น นี้คือ…”

 

“โอ๊ะ เออ อืม ที่ชั้นบอกเธอแล้วใช่ไหมละ? ว่าชั้นจะจบเรื่องทั้งหมดในคืนนี้ อืม… นี้คือสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่… อย่างที่คุณเห็นนะครับ…”

 

ทำไมเขาถึงสุภาพในตอนท้ายละ?

 

ท่านแม่ดูจะไม่รู้เรื่องที่เขาพูดออกมา ใช่แล้ว ชั้นเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

 

“………”

 

“………”

 

ออฟรานซ์ซังกับชั้นทำหน้าเหมือนกับ*จิ้งจอกทิเบตออกมาพร้อมกัน ดูเหมือนว่าท่านพ่อที่ปกติจะสุขุมและอ่อนโยน จะย่ำแย่เรื่องการอธิบายนะ (*TL: มันก็คือการทำหน้าแบบเอือมระอานั่นแหล่ะครับ หน้าแบบหรี่ตาลงแบบในมังงะหรืออนิเมะครับ)

 

“อะแฮ่ม~ ยังไงก็ตาม” เขาพูดขึ้น “สิ่งที่ข้ากำลังจะทำต่อไปก็คือการสอบปากคำ มันไม่ใช่อะไรที่เธอต้องดูหรอก กลับไปที่ห้องของเธอเถอะ”

 

ท่านพ่อพูดออกมาพร้อมกับพยายามที่จะรักษามาดไว้ แต่ท่านแม่ไม่สนใจเรื่องนั้นแล้วโกรธขึ้นมา

 

“ขอโทษนะคะ!? คุณอยากจะให้ชั้นออกไปจากบทสนทนาสำคัญๆแบบนี้เนี้ยนะ?!”

 

น้ำตาได้ไหลออกมาจากดวงตาสีดอกวิสทีเรียของท่านแม่ (TL:น่าจะประมาณสีม่วงนะครับ)

 

ท่านพ่อก็สิ้นหวังหลังจากเห็นน้ำตานั้น ทว่าเขายังคงไม่เปลี่ยนใจแล้วตอบกลับไปว่า

 

“หะ-หัวใจที่ละเอียดอ่อนของเธออาจจะรับมันไม่ไหวนะสิ… ดังนั้นได้โปรดทำตัวว่าง่ายแล้วฟังชั้นเถอะนะ!”

 

“ชั้นไม่เป็นไร! แล้วเหนือสิ่งอื่นได้ ชั้นอยากจะสั่งสอนยัยเมดนั่นให้รู้สำนึก! เดี๋ยวชั้นเริ่มก่อนเอง! ถอยไปนะ!!”

 

นอกจากคู่รักทะเลาะกัน รูจที่ติดอยู่ในวงเวทย์ก็ตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด

 

“นายท่าน ได้โปรดช่วยดิชั้นด้วย! ทำไมท่านถึงทำแบบนี้ละคะ?!”

 

“ทำไมงั้นหรอ?”

 

ท่านพ่อจ้องมองกลับไปที่รูจ

 

ที่ใบหน้าชุ่มเหงื่อจากการเป็นห่วงภรรยาของเขาเมื่อสักครู่ ดวงตาของเขากลับเย็นยะเยือกพร้อมกับสีหน้าของเขาที่ทั้งหนาวเย็นและว่างเปล่า

 

“เธอก็น่าจะรู้ดีที่สุดไม่ใช่รึไง? นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องอธิบายกับข้าในตอนนี้ไม่ใช่รึ?”

 

ขณะที่ท่านพ่อกวาดนิ้วของเขา ลมเย็นยะเยือกก็ก่อตัวขึ้นที่วงเวทย์

 

เมื่อชั้นมองไปที่เท้าของรูจ มันก็เกิดเสียงกึกๆแล้วก็กลายเป็นก้อนน้ำแข็งจับไปที่ขาของเธอ

 

“อั๊ก!”

 

รูจร้องออกมาด้วยอุณหภูมิที่ลดต่ำลงในทันทีและน้ำแข็งที่กำลังกัดกินขาของเธออยู่ จากนั้นเธอก็ตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด

 

“ทำไม? ทำไมกัน?! ท่านพาเด็กกำพร้าน่ารังเกียจนั่นมาแทนที่ลูกของท่านแท้ๆ! ท่านจะมาทำแบบนี้กับดิชั้นไม่ได้! ทำไมถึงต้องเป็นนังนั่น?!?!”

 

ทั่วทั้งห้องต่างหยุดนิ่งในทันที