บทที่ 3 ตอนที่ 14

 

* ลูลูช่า *

 

ลูลูช่านั้นไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับออโตมาตรอนตัวนี้มาก่อน – อย่างน้อยๆก็ไม่มีอยู่ในบันทึกข้อมูลเขาวงกตที่คนระดับเธอซึ่งเป็นถึง “หัวหน้าแผนกยึดครองเขาวงกต” นั้นเข้าถึงได้

 

『จงถูกกลืนกินด้วยความกลัว』— เพียงแค่ถ้อยคำนั้นจากออโตมาตรอน ทุกๆคนต่างก็คุกเข่าลงกับพื้น

 

(นะ-นี้มันอะไรกัน…!?)

 

ลูลูช่าตกตะลึง เธอนั้นคิดเพียงแค่ว่ามันเป็นออโตมาตรอนแปลกๆที่มี 4 แขนซึ่งแตกต่างจากตัวอื่น ทว่า ทุกคนกลับถูกบังคับให้หมอบอยู่กับพื้นเพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้น

 

อารมณ์ที่พลุ่งพล่านส่งผลต่อจิตใจของเธอ เธอนั้นรู้สึกเย็นยะเยือกไปจนถึงแก่นของร่างกาย ไม่อาจหยุดสั่นกลัวได้

 

ตีนตะขาบเริ่มขยับและออโตมาตรอนตัวนั้นก็ได้ตรงเข้ามาที่หนึ่งในสมาชิกของทีม มันได้ยกแขนที่เหมือนกับหอกขึ้นเหนือหัวสมาชิกคนนั้นที่คุกเข่าอยู่

 

「ไม่ หยุดนะ…」

 

อัญมณี 3 เม็ดเริ่มกระพริบแบบสุ่มไปมาร่าวกับกำลังส่งสัญญาณ แล้วแทงแขนแหลมเข้าไปที่ท้องของสมาชิกคนนั้น

 

「อั๊ก!? อะ-อ้า… อ๊ากกกก!」

 

เมื่อหอกถูกดึงออก เลือดก็ไหลทะลักออกมา สมาชิกคนนั้นที่เอามือกุมท้องนั้น แม้จะเจ็บปวด แต่ก็เงยหน้ามองกลับไปที่ออโตมาตรอนทั้งน้ำตา เขาคงอยากจะกรีดร้องออกมาสุดเสียง อยากจะร้องไห้ ทว่าเขาก็ยังอดทนเอาไว้แล้วทำเพียงแค่มองกลับไปอย่างสั่นกลัว เธอสงสัยว่าลูกน้องคนนี้ของเธอนั้นกำลังพยายามทำตัวกล้าหาญอยู่หรือเปล่านะ?

 

ออโตมาตรอนตัวนั้นไล่แทงเพื่อนๆของเธอทีละคน ทีละคน ทั้งที่ท้อง, ที่แขน, ที่ต้นขา ทว่าไม่มีที่ใบหน้าหรือจุดตายเลย—ราวกับว่ามันไม่ได้มีเจตนาฆ่าแต่อย่างใด

 

「อะ-อา…」

 

ลูลูช่ารู้สึกตัว

 

(มันกำลังพยายามปลูกฝัง “ความกลัว” อยู่… ถ้าเหยื่อตายไปละก็ มันก็จะไม่เหลืออารมณ์ใดๆทั้งนั้น)

 

แค่ทำให้บาดเจ็บแต่ไม่ถึงตาย เพื่อทำแบบนั้น มันจึงพยายามปลูกฝังความกลัวและยังดึง “ความน่ากลัว” ของดันเจี้ยนนี้ออกมาด้วย

 

อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่รีบช่วยเหลือละก็ พวกเขาคงจะตายจากอาการบาดเจ็บอยู่ดี

 

「อึก!」

 

 

ในโถงที่มีมากกว่า 100 คนแห่งนี้ กว่าครึ่งนั้นได้ถูกแทงไปแล้ว ทั้งเลือดใหลและร้องระงมด้วยความเจ็บปวด และแล้วตอนนี้ ออโตมาตรอนก็ได้มาอยู่ข้างหน้าของลูลูช่าแล้ว

 

อัญมณีที่ฝังอยู่บนตัวของมันนั้นกระพริบ ลูลูช่าไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง

 

และออโตมาตรอนก็ได้แทงหอกไปยังลูลูช่าー

 

「Flame Tornado!」

 

ลูลูช่าได้ยินเสียงนั้น—จากทางเดินด้านหลังของพวกเธอ

 

พายุหมุนแห่งไฟนรกได้กระแทกที่ด้านข้างของออโตมาตรอน

 

ถึงจะเป็นช่วงกระทันหัน ทว่าออโตมาตรอนก็ได้เอียงท่อนบนของมันเพื่อหลบเวทมนตร์นั้น

 

มันเป็นเวทมนตร์ เวทมนตร์ที่เห็นได้ยากในประเทศนี้ อย่างไรก็ตาม ลูลูช่าก็รู้ว่านี้ไม่ใช่เวทมนตร์ธรรมดาๆ แต่เป็นเวทมนตร์ระดับสูง

 

「มันหลบการโจมตีได้ครับ! ระยะห่างมันมากเกินไป!」

 

ถึงยังนั้น เสียงที่เธอได้ยินกลับเป็นเสียงเด็กๆ ไม่เหมือนกับเสียงของนักเวทย์ชั้นสูงเลยสักนิด

 

「พุ่งเข้าไป!!!!」

 

เสียงชายหยาบกร้านดังขึ้น และเธอก็ได้ยินเสียงคนหลายคนเข้ามาในโถงใหญ่แห่งนี้

 

ทว่า ออโตมาตรอนดูจะไม่ได้สนใจอะไรกับการโจมตีทีเผลอนี้เลย อัญมณี 3 เม็ดเริ่มกระพริบตอบสนองกับผู้บุกรุกกลุ่มใหม่

 

「ย-อย่า–」ลูลูช่าพยายามเตือน

 

มีใครกำลังมาช่วย ชั้นขอบคุณจริงๆ แต่ว่าศัตรูตัวนี้นั้นต่างออกไป มันไม่ใช่มอนสเตอร์ธรรมดาแล้ว ถ้าไม่ทำอะไรละก็ พวกคุณก็จะเจอกับชะตากรรมเดียวกันนะ

 

『—จงถูกกลืนกินด้วยความกลัว—』

 

ทว่า เธอก็เตือนไม่ทันเวลา

 

「กลัวๆๆๆอยู่นั่นแหล่ะ! น่ารำคาญจริง!」มนุษย์สัตว์เผ่าแมวพูด

 

เอ๊ะ? ลูลูช่าไม่เชื่อสายตาตัวเอง มนุษย์สัตว์เผ่าแมวคนนั้นได้กระโดดเตะไปยังออโตมาตรอนตัวนั้น ท่อนบนของมันนั้นเอียงไปมาก แต่ด้วยการที่มันมีขาเป็นล้อ ดังนั้นมันจึงค่อยข้างมั่นคงอยู่

 

「โอ้วววววว!」

 

ชายที่สั่งการเมื่อสักครู่ได้สไลด์ไปที่ด้านข้างแล้วเหวียงคทาหน้าตาโหดๆใส่ ออโตมาตรอนพยายามป้องกันด้วยแขนทั้ง 4 ข้าง ทว่าคทาก็ได้บดทำลายแขนทิ้ง

 

「เยี่ยมเลยครับ ดันเต้ซัง!」

 

จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของเด็กหนุ่ม เขาได้วิ่งเข้าหาออโตมาตรอนตัวนั้น—การวิ่งของเขานั้นเงียบเชียบอย่างมาก—ซึ่งกำลังล้มลงจากแรงของคทา และกระโจนเข้าใส่ร่างของออโตมาตรอนด้วยแรงกระโดดที่เหนือมนุษย์ปกติ

 

จากจุดนั้น เขาก็เคลื่อนไหวที่เรียกไม่ได้ว่าเป็นการต่อสู้เลย

 

ด้วยความคล่องแคล่วของมือของเขา เขาได้เสียบปลายมีดเข้าไปในอัญมณีเม็ดนึงแล้วดึงมันออกมาอย่างง่ายดาย

 

คี้คี้คี้คี้คี้———— ………….

 

เสียงแหลมสูงดังขึ้น ก่อนที่ออโตมาตรอนตัวนั้นจะหยุดเคลื่อนไหวไป

 

「พวกเขา… กำจัดมันได้หรอ?」

 

เกิดอะไรขึ้นกัน? คนพวกนั้นดูจะไม่ใช่ชาวเลฟแน่ๆ ดังนั้นพวกเขาเป็นนักผจญภัยงั้นหรอ? — คนพวกนี้เป็นใครกันแน่?

 

「มิมิโนะซัง, น็อนซัง! จบแล้วครับ! รีบรักษาคนเจ็บกันเถอะครับ!」

 

「รับทราบ!」

 

「ได้เลย!」

 

ลูลูช่านั้นทึ่งในการเคลื่อนไหวของพวกเขา

 

「ชะ-ใช่แล้ว! คนที่ยังขยับอยู่ได้ทำการรักษาคนเจ็บ! เร็วเข้าห้ามเลือดซะ!!」ลูลูช่าออกคำสั่ง

 

* * * *

 

ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาทันเวลานะ ถึงจะเกือบไปแล้วก็เถอะ บางคนนั้นหมดสติจากอาการบาดเจ็บไปแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครตาย

 

「พวกคุณช่วยพวกเราเอาไว้ได้พอดีเลย ต้องขอบคุณจริงๆ ไม่ใช่แค่กำจัดออโตมาตรอนตัวนั้นให้ พวกคุณยังรักษาคนเจ็บให้ด้วยแบบนี้」

 

หญิงสาวที่ดูจะเป็นหัวหน้าก้มศีรษะของเธอให้กับพวกเรา

 

เธอนั้นมีนัยน์ตาสีอำพัน ผมยืนยันแล้วว่าตาของเธอนั้นเป็นสีเดียวกับตาแก่ฮินกาแล้วถามออกไป

 

「คุณคือลูลูช่าซังใช่ไหมครับ?」

 

「อืม ใช่แล้วละ ชั้นคือลูลูช่า หัวหน้าแผนกยึดครองเขาวงกตที่ 4 ทว่าเนื่องจากมีคนเจ็บเป็นจำนวนมาก การยึดครองก็คงจะไปต่อไม่ได้แล้วละ… ดังนั้น ครั้งนี้พวกเราจะถอยกันก่อน」

 

อย่างที่คิดเลย คนๆนี้คือลูลูช่า หลานสาวของตาแก่ฮินกาจริงๆด้วย

 

อาาา ใบหน้าของเธอก็ดูคล้ายกับตาแก่นิดหน่อยนะ ー ท่าทางที่ดูเป็นคนมีเหตุผลแบบนี้

 

「อืม จริงๆแล้วผมมีเรื่องที่ต้องคุยกับคุณหน่ะครับ」

 

「ชั้นขอโทษนะ ชั้นเองก็อยากจะถามเธออะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน แต่ว่าชั้นอยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเพื่อรักษาลูกน้องของชั้นหน่ะ」

 

「อา…」

 

ลูลูช่าพูดด้วยสีหน้าขอโทษ …พอคิดดูแล้ว นั่นก็เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ละนะ

 

「หลังจากที่ทุกอย่างสงบลงแล้ว ชั้นจะหาเวลามาพบนะ แบบนั้นได้ใช่ไหม?」

 

「ครับ… ได้แน่นอนครับ ไม่มีปัญหาครับ」ผมพูด

 

「พวกข้าจะช่วยในการถอนกำลังด้วยเช่นกัน」ดันเต้ซังพูด

 

เนื่องจากจำนวนคนในกลุ่มนั้นมีมากกว่า 100 คนแถมยังบาดเจ็บกันด้วย การถอนกำลังจึงต้องใช้เวลาสักหน่อย

 

ในขณะนั้นเอง มูเกะซังก็กำลังต่อรองกับพ่อค้าคนอื่นๆที่พูดว่าพวกเขาอยากจะ “ซื้อ” ออโตมาตรอนที่พวกเราจัดการ — พวกพ่อค้าแทนตัวมูเกะซังว่า “บริษัทโกโรโกโส” เหมือนกับพ่อค้าเมื่อก่อนหน้านี้ด้วย ดังนั้นมูเกะซังจึงเริ่มถกแขนเสื้อราวกับเขากำลังมีไฟ

 

「เอาละ ข้าก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรที่จะขายออโตมาตรอนหรอก ดังนั้นมาประมูลกันดีกว่า」

 

「ไม่เอาหน่า มูเกะซัง พยายามจะขูดรีดพวกเราหรือไง? นายมาทีหลังนะรู้ตัวไหม?」

 

「โอ๊ะ งั้นนายอยากจะให้ข้ารอให้ทุกคนตายก่อนแล้วค่อยมางั้นหรอ?」

 

「อะ-อุ๊ก… เข้าใจแล้ว มาประมูลกันโดยได้แค่โหวตเดียวต่อคนละกัน」

 

「เอางั้นก็ได้ โปรดเขียนราคาใส่กระดาษแล้วส่งมาให้ข้า โอ๊ะและแน่นอนว่า พวกนายไม่สามารถปรึกษาเรื่องราคากันได้! เขียนราคาลงไปตอนนี้เลย! ถ้าไม่เขียนละก็ พวกนายก็หมดสิทธิ์นะ!」

 

มูเกะซังดูจะกลายเป็นพ่อค้าหน้าเลือดไปแล้วยังไงก็ไม่รู้

 

「…อุ๊ก… เป็นแค่บริษัทโกโรโกโสแท้ๆ」

 

「…อดทนไว้ ออโตมาตรอนตัวนั้นมันมีความสามารถเหลือเชื่อมากเลยนะ」

 

「…เป็นมูลค่ามหาศาลเลยละ」

 

หูของผมได้ยินที่พวกเขาพึมพำด้วย【เสริมการได้ยิน】

 

หลังจากนั้นสักพัก ผมก็เห็นหนึ่งในบริษัทพวกนั้นกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ในขณะที่บริษัทอื่นๆทำสีหน้าผิดหวัง ดูเหมือนจะมีบริษัทที่ให้ราคาดี และการชำระเงินนั้นจะทำหลังจากกลับไปที่จักรวรรดิ

 

「นะ-นี้มัน… จะ-จะ-จะดีจริงๆหรอ!? เงินจำนวนมากขนาดนี้เลยนะ!」

 

มูเกะซังที่ทำตัวเท่ก่อนหน้านนี้นั้น ดูจะกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว

 

「ใจเย็นหน่าครับ มูเกะซัง ออโตมาตรอนแบบนั้นก็สมราคาแล้วครับ」

 

「ตะ-ตะ-แต่ว่า 1000 เหรียญทองจักรวรรดิเลยนะ!?」

 

ไหนดูสิ… เหรียญทองจักรวรรดิน่าจะอยู่ราวๆ 300,000 ถึง 500,000 เยนต่อเหรียญ นั่นก็หมายความว่า… มากกว่า 300 ล้านเยน!? ว้าว นั่นมันสุดยอดไปเลยนี้!

 

ออโตมาตรอนที่พวกเราจัดการนั้นตัวเล็กกว่าที่พวกเราพบระหว่างทางมาที่นี่ แต่สภาพของมันนั้นยังสมบูรณ์อยู่ยกเว้นแขนที่เสียหาย ผมได้ยินมาว่านี้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเจอกับออโตมาตรอนที่ใช้ “กับดักอารมณ์” ー เป็นครั้งแรกที่โดนออโตมาตรอนปลูกฝังความกลัวของการ “ถูกกวาดล้าง” ดังนั้นไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกพ่อค้าถึงอยากได้มันไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

 

(แต่ว่า ออโตมาตรอนไม่สามารถควบคุม “อารมณ์” ได้ด้วยตัวมันตัวเดียว)

 

มีวัตถุดิบอยู่ไม่มากที่บรรทุกอยู่บนถาดของเนโกะจัง ดูเหมือนว่าอัญมณีที่เหมือนกับตานั้นสามารถขายได้สูงในฐานนะหินเวทมนตร์ ดังนั้นพวกเราก็เลยเก้บมาทั้งหมดเลย มูเกะซังเป็นคนแยกส่วนอุปกรณ์เวทมนตร์ที่เหลือ ทว่าเขาบอกว่ามันไม่ได้อะไรเท่าไหร่

 

บริษัทที่ซื้อออโตมาตรอนไปนั้นบรรทุกมันด้วยความระมัดระวังอย่างดีที่สุด

 

「ดันเต้ เรย์จิคุง พวกนายควรทานยานี้นะ」

 

「ถึงเวลาแล้วหรอ?」

 

「ยังหรอก แต่มันอาจจะหมดฤทธิ์ตอนขากลับก็ได้ ดังนั้นปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า~」

 

มิมิโนะซังมอบยาที่ชื่อว่า “ปรับสภาพมานา (Mana Neutralizer)” ซึ่งมีผลในการปรับสภาพมานาในร่างกาย ถ้าความคิดที่ว่า “กับดักอารมณ์” ใช้มานาที่ไหลเวียนอยู่ในดันเจี้ยนนั้นถูกต้องละก็ “กับดักอารมณ์” ก็จะใช้ไม่ได้ถ้ามานาในร่างกายถูกทำให้เป็นกลางไปแล้ว และการที่มันเป็นความจริงนั้น มันก็เป็นไปได้ที่จะลบล้าง “กับดักอารมณ์” ที่ปล่อยออกมาจากออโตมาตรอนได้

 

ถึงผมอาจจะต้องหาวิธีอื่นถ้าเจอกับกับดักแบบอื่นๆก็เถอะ

 

อนึ่ง ปรับสภาพมานานั้นมักถูกใช้ในตอนที่เกิดอาการโรคมานาจากการสะสมมานามากเกินไป และมันก็ไม่ใช่ยาที่จะใช้กันทั่วไปด้วย ถึงยังนั้น มิมิโนะซังก็ทำมันขึ้นมาจากสมุนไพรที่เธอมีอยู่ได้

 

สมาชิกปาร์ตี้ของพวกเรานี้มันสุดยอดจริงๆ

 

ไม่มีใครถามถึงเรื่องที่ทำไมพวกเราถึงไม่โดนการโจมตีของออโตมาตรอน บางทีคงเพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือการถอยทัพไปยังที่ที่ปลอดภัยละมั้ง

 

ยาของมิมิโนะซังกับมานาของน็อนซังนั้นมีจำกัด ดังนั้นทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับทุกคนนั้นจึงเป็นสิ่งที่พวกเขาทำได้ในตอนนี้

 

หลังจากจุกนั้นก็ไม่มีการต่อสู้กับออโตมาตรอนอีกเลย แล้วพวกเราก็สามารถออกมาจาก “เขาวงกตแห่งความหวาดกลัว” ได้ ー ดูเหมือนเวลาจะผ่านไปหนึ่งวันแล้ว และคนเจ็บก็ได้ถูกพาลงไปด้วยลิฟต์พร้อมกับอาบแสงอาทิตย์ยามเช้า

 

「ลาก่อน ซิวเวอร์บาลานซ์ ชั้นจะติดต่อไปในเร็วๆนี้นะ พวกคุณช่วยพวกเราเอาไว้จริงๆ」

 

ลูลูช่าก้มหัวให้กับพวกเราก่อนจะจากไปอย่างห้าวหาญ

 

ทว่า เวลาผ่านไปแล้ววันสองวัน ลูลูช่าซังก็ยังไม่ติดต่อพวกเรามาเลย