ชั้นยังไม่อยากที่จะกลับบ้าน… เพราะวันนี้ ชั้นสนุกสุดๆไปเลยละ… นั่นก็เลยเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมชั้นจะไม่มีวันกลับบ้านในชั่วชีวิตนี้อีกเลย! เพราะถ้าเป็นแบบนั้น พวกเราก็จะได้สนุกกันไปตลอดชีวิตของพวกเราเลยใช่มั้ยละ?

 

“วู้วววว อีเว้นต์ระดับเทพละ!”

 

มาสะเริ่มที่จะส่งเสียงแปลกๆออกมาฉลองอยู่ข้างๆผม และเพราะแบบนั้น ความตื่นเต้นที่เอ่อล้นอยู่ของผมก็เริ่มที่จะเหี่ยวเฉา

 

โดยที่ไม่ได้สนใจผมเลยแม้แต่น้อย มาสะเริ่มที่จะเต้นแปลกๆพร้อมกับโทรศัพท์ในมือของเจ้านั่น

 

มันเหมือนกับการเต้นของชนกลุ่มน้อยที่กำลังเฉลิมฉลองกับผลการเก็บเกี่ยวอย่างงาม 

 

“เฮ้ยยูอิจิ ทำไมแกดูไร้อารมณ์แบบนั้นเล่า? ไม่ใช่ว่านี่เป็นอีเว้นต์ของฮีโรอีนตัวโปรดแก องค์หญิงยูนะหรอกเรอะ?!”

“แกตื่นเต้นเกินแล้วมันก็น่าขยะแขยงอยู่น่ะสิ”

 

พวกเรามารวมตัวกันที่ห้องของมาสะ และพวกเราแต่ละคนก็พยายามที่จะหมุนกาชาใน Alice Stageกัน

และหลังจากที่ผมได้ยูนะ SSR มา ผมก็ได้ปลดล็อคตอนพิเศษ

 

นี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนพิเศษ 

 

ผมพายูนะไปเดทที่สวนสนุกซึ่งเต็มไปด้วยเครื่องเล่นเดือดๆมากมาย พร้อมกับการที่ยูนะพยายามจะวางมาดเข้ม

 

พวกเราได้ไปเล่นโรลเลอร์โคสเตอร์ที่เร็วที่สุดในญี่ปุ่น และยูนะ ที่ดูก็รู้ว่าโคตรกลัว พูดขึ้นว่า “ช-ชั้นไหว! ไหวอยู่แล้วน่า!”

 

…สุดท้ายแล้ว เธอก็กรี๊ดออกมาดังจัดๆ 

 

หลังจากที่เราลงจากโรลเลอร์โคสเตอร์แล้ว ยูนะก็ตีผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า 

เพราะแบบนี้ พวกเราก็ได้เพลิดเพลินไปกับการเดทจนตะวันลับขอบฟ้า แล้วเราก็ค่อยๆเดินไปที่ทางออกอย่างช้าๆ 

ยูนะจังจับชายกระโปรงของเธออย่างแน่น พร้อมกับมองผมด้วยดวงตาน่ารักที่ช้อนขึ้น พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า:

 

“ช…ชั้นยังไม่อยากที่จะกลับบ้าน… เพราะวันนี้ ชั้นสนุกสุดๆไปเลยละ… นั่นก็เลยเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมชั้นจะไม่มีวันกลับบ้านในชั่วชีวิตนี้อีกเลย! เพราะถ้าเป็นแบบนั้น พวกเราก็จะได้สนุกกันไปตลอดชีวิตของพวกเราเลยใช่มั้ยละ?

 

ถ้าจะให้บอกง่ายๆละก็… เธอเหมือนเทพธิดาเลยละ

ผมไม่สนหรอกถ้าผมจะต้องติดอยู่ในสวนสนุกไปตลอดชีวิต 

ยูนะจังช่วยให้ใบหน้าของผมมีรอยยิ้มได้จริงๆ

 

“ว่าแล้วเชียว องค์หญิงยูนะคือภรรยาของชั้น!”

 

มาสะดูตื่นเต้นในระหว่างที่เจ้านั่นกำลังพูดอะไรบ้าๆแบบนั้นอยู่ 

ผมรู้สึกขัดใจแล้วก็จ้องไปที่มาสะ

 

“มาสะ ไม่ใช่ว่าฮีโรอินตัวโปรดของแกคือรันมุจังเหรอ?”

“ฮาาาาาา~ท่านรันมุ~”

“แกเป็นเด็กทารกรึไงฟะ?”

“รันมุจังเป็น… หม่าม้าของชั้น! แล้วองค์หญิงยูนะก็เป็นภรรยาชั้นไง!”

“ทุกอย่างที่แกพูดมานี่… รู้มั้ยเนี่ยว่ามันฟังดูน่าขยะแขยงแค่ไหน?”

“เงียบไปเลยน่า! ชั้นน่ะมีชิวิตและหายใจอยู่ก็เพื่อAlice Stage! ชั้นไม่สนเกี่ยวกับความคิดคนอื่นหรอกเฟ้ย!”

 

เจ้านั่นมีความมุ่งมั่นที่น่าเหลือเชื่อ… ในระดับนึงเลยนะเนี่ย

ผมว่าผมก็ประทับใจอยู่…ไม่อะ 

 

“ยังไงก็เถอะ แกจะมาเลือกยูนะจังไม่ได้ เพราะว่ายูนะจังเป็นภรรยาของชั้น”

 

[สวัสดีผู้เล่น Alice Stage ทุกคนค่ะ! ชั้นเป็นนักพากย์ของยูนะจัง อิซูมิ ยูนะเองค่ะ!]

 

ในตอนนั้นเอง มือถือของผมก็เริ่มที่จะเล่นโฆษณาของAlice Stage 

 

ปกติแล้วเธอจะมีผมสีดำที่ถูกจัดแจงอยู่ในทรงโพนี่เทล แต่ตอนนี้เธอมีผมยาวสีน้ำตาล 

เธอคงจะใส่วิกเพื่อแสดงเป็นตัวละครสมมติจะได้ปกป้องตัวเองจากการโดนสะกดรอย

 

เธอใส่เสื้อคลุมสีชมพู กระโปรงลายหมากรุก พร้อมกับถุงเท้าดำยาวถึงเข่า

นี่คงจะเป็นแฟนเซอวิส เพราะทุกอย่างที่เธอใส่มันเหมือนกับยูนะจัง

 

เธอไม่ใช่ว่าวาตานาเอะ ยูกะในตอนนี้

เธอคืออิซูมิ ยูนะ

 

[ทุกคนสนุกกับAlice Stageกันไหมคะ]

 

“สนุกค้าบบบบบ!!!”

 

มาสะตะโกนอยู่ข้างๆผม ผมก็ตบหัวมัน บอกให้มันเงียบลงหน่อย 

จากนั้นเจ้านั้นก็เริ่มที่จะมองมาที่จอของผมซึ่งเธอกำลังพูดต่ออยู่

 

[ยูนะเป็นเด็กที่ไร้เดียงสาแต่ซุกซน แล้วก็เป็นคนซื่อบื้อที่ดูแล้วไม่น่าจะทำอะไรถูกเท่าไหร่ค่ะ… เธอก็เป็นเด็กที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาแบบนั้นแหละค่ะ]

 

เธอยังคงยิ้มอยู่แล้วก็ได้พูดขึ้นต่อ

 

[เพราะฉะนั้นช่วยสนับสนุนชั้นต่อไปด้วยนะคะ! ไม่งั้นยูนะไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”]

 

โฆษณาหายไป แล้วจอก็ได้กลับไปที่เกม

ผมรู้สึกงุนงงเล็กน้อยในระหว่างที่ผมไม่สามารถขยับตัวได้ พร้อมกับยังคงถือโทรศัพท์ไว้อยู่ในมือ

 

“อิซูมิ ยูนะ…”

มาสะดูเหมือนจะตกอยู่ในภวังค์ความคิดตอนที่เขาได้พูดคำเหล่านั้น

 

“ไม่ใช่ว่าเธอเพิ่งจะเดบิวต์ในฐานะ Alice Stage Idol หรอกเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็เป็นนักเรียนมัธยมปลายเหมือนพวกเราด้วย ชั้นมั่นใจเลยว่าเธอฝันอยากที่จะเป็นนักพากย์แล้วก็กำลังพยายามอย่างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยร่างกายที่อ่อนแอและเล็กของเธอแน่ๆ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น เธอก็ไม่เคยลืมที่จะยิ้มอย่างมีความสุข เธอจะน่ารักไปแล้วมั้ยเนี่ย?”

“…งั้นเหรอ?”

 

ผมตอบมาสะอย่างเลาๆในขณะที่สายตาของผมกำลังสาดส่องไปรอบๆ 

 

“แหงอยู่แล้ว ชั้นมั่นใจว่าเธอกำลังพยายามอย่างหนักกับการเป็นนักพากย์แหละ แต่เด็กผู้หญิงแบบแม่นั่นน่ะ ไม่ใช่ว่าพวกเธอมีสองด้านหรอกเหรอ?”

“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่? ชั้นชอบเวลาที่พวกเธอมีgapแบบนั้นนะ!”

[Gap moe]

 

“ความสนใจแกมันกว้างไปแล้วมาสะ… ชั้นขอบอกไว้เลยนะ ว่าแกควรควรตัดใจจากอิซูมิ ยูนะ 100%”

“ทำไมแกถึงโหดร้ายกับเธอจัง? รู้สึกแย่แทนภรรยาของชั้นแล้วเนี่ย…”

“พูดอะไรฟะ?! เธอเป็นภรรยาของชั้นเฟ้ย!”

 

ทันทีที่ผมพูดสิ่งนั้น ผมก็รีบปิดปากลงด้วยความตื่นตระหนก

ไม่นะ… ผมเผลอเรอไปกับความตื่นเต้นของเจ้ามาสะ… ความสัมพันธ์ของพวกเรา สุดท้ายก็กำลังจะโป๊ะแตกแล้วเหรอ..?

เหงื่อเย็นๆไหลไปทั่วร่างกายผม

หัวใจของผมเต้นระรัว

 

ว-เวรเอ๊ย… เจ้านั่นรู้ความจริงเข้าแล้วรึยังนะ?

 

“แก… แกชอบอิซูมิ ยูนะขนาดนั้นเลยเรอะ?”

 

ใช่ การที่เจ้านั่นจะรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเราจริงๆแล้วมันเป็นไปไม่ได้เลย

พอคิดอย่างใจเย็นแล้ว ไม่มีทางที่จะมีใครคิดว่านักพากย์สาวจะมาเป็นนักเรียนมอปลายใกล้ตัว และยิ่งไปกว่านั้นคือแต่งงานแล้วด้วย

 

*

 

“…และนั่นก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้แหละ”

 

ระหว่างที่ผมกำลังทานอาหารเย็นอยู่กับยูกะ ผมได้เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เธอฟัง

ผมก็แค่คุยแบบทั่วไป เป็นแค่การคุยระหว่างเพื่อน 

แต่อยู่ดีๆยูกะก็พูดขึ้นว่า: 

 

“เอเฮะๆ… เค้าบอกว่า “เธอเป็นภรรยาของชั้นเฟ้ย!” ซะด้วยละ… เอเฮะๆ~”

 

 

เธอดูมีความสุขอย่างมาก โดยที่ยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างเคอะเขิน 

จริงๆแล้วเธอดูจะดีใจมากเกินไปหน่อย ผมก็เลยต้องพูดแก้เผื่อว่าเธอเข้าใจผิด

 

“ไม่ คือตอนที่ชั้นหมายถึง ’ภรรยา’ น่ะ ชั้นหมายถึงคนที่เป็น2Dนะ เข้าใจมั้ย?”

“เอเฮะๆ~”

“ชั้นไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดอะไรขนาดนั้นนะรู้มั้ย”

“เอเฮะๆ~”

“เธอไม่ได้ฟังชั้นเลยเหรอเนี่ย?!”

 

เอาเถอะ ผมก็รู้สึกอึดอัดแปลกๆจริงเวลาที่เจ้ามาสะเอาแต่เรียกเธอว่าเป็น ’ภรรยา’ ของเจ้านั่น

แต่ผมจะไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้วละ

 

หายไปนานเลย ติดงานติดสอบ แตกกกก แต่กลับมาละจ้า ถ้าชอบก็ฝากกดไลกฺกดแชร์เพจด้วย

https://www.facebook.com/OnlyhiraR