คู่หมั้นสาวเรียบของผมแอบน่ารัก LN11 WN17 [โดนเชิญจากพวกสดใสมา จะปฎิเสธยังไงดี?? 1/2]

[เอเฮ– วันนี้ก็ได้ไปโรงเรียนกับยูคุงด้วยย]

ยูกะพูดอย่างอ่อนโยนแล้วก็ยิ้มเป็นลูกแมวเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า

[เช้าแล้วสินะคะ]

ที่กำลังพูดจาเย็นชาเหมือนหุ่นยนต์ไร้ความรู้สึก คือยูกะในตอนนี้

ยูกะที่บ้านกับยูกะที่โรงเรียน แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงไม่เปลี่ยนเลยน้า

ถึงเป็นคนละคนกัน แต่ปกติตัวเลือกคำพูดเวอร์ชั่นโรงเรียนอย่าง [เช้าแล้วสินะคะ] มันแปลก [ควรจะเป็นอรุณสวัสดิ์] ไม่ใช่รึไง?

[โคตรน่ากลัวไม่เปลี่ยนเลย… ยูกะซังเนี่ย]

มาสะซุบซิบออกมาจากที่นั่งข้างๆ

ก็ใช่ละนะ ถ้าตัดสินจากที่โรงเรียนอย่างเดียว

เห็นเป็นเด็กผู้หญิงบอกบุญไม่รับแบบนี้ แต่พออยู่บ้านแล้วสดใสร่าเริงเชียวละ

ถ้าคิดตามปกติ– ก็คงไม่มีใครคาดถึงสินะ

[อ้าวว ทุกคน! นั่งที่ นั่งที่!!!]

ระหว่างที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่นั้นเอง

อาจารย์โกวซากิก็เปิดประตูแกร๊กเข้าห้องเรียนมาอย่างครึกครื้น

โกวซากิ อะซึโกะ อายุ29 โสด

เป็นครูประจำชั้นห้อง a ปี2 ของพวกผม– เป็นอาจารย์ที่ออกจะพลังงานล้นเหลือเกินไปหน่อย

[ยังสดใสไม่พอ ทุกคน!! นี่ ส่งเสียงออกมาให้ดังกว่านี้หน่อย! ถ้าเป็นกันซะแบบนี้ตั้งแต่โฮมรูมตอนเช้า ทั้งวันมันจะน่าเบื่อเอานะ!]

[วันนี้โกวซากิก็เต็มที่เหมือนเดิมเลยเนอะ ยูอิจิ]

[จริงด้วยนะ…]

ผมรับมืออาจารย์โกวซากิไม่ค่อยไหวเท่าไหร่

ไม่ใช่เพราะว่าเป็นอาจารย์ที่แย่หรอก ก็แค่เพราะอาจารย์ต่างกับผมแล้วก็เพื่อนร่วมห้องเกินไปหน่อย

น้ำใจนักกีฬาทั้งหลายแหล่อย่าง [ทีมเพลย์] หรือ [เป็นอันหนึ่งอันเดียว] สำหรับคนมืดมนแบบผมมันมากเกินไป

[มีความสุขกับทุกคน สนุกกับทุกคนนะ! แน่นอนว่าการเรียนเองก็สำคัญอยู่หรอกน้า แต่ที่สำคัญกว่านั้นก็คือการหาสิ่งที่เรียกว่า[พวกพ้อง]! เพราะถ้าทำอย่างนั้น ชีวิตของทุกคนจะต้องมีสีสันเติมเต็มขึ้นอย่างแน่นอน!]

ผมมองไปที่ดวงตาสดใสส่องประกายระยิบระยับของอาจารย์โกวซากิด้วยดวงตาเย็นเฉียบ

ก็ไม่ได้ว่าอะไรที่อาจารย์คิดว่าพวกพ้องหรือเพื่อนเป็นสิ่งที่สำคัญหรอก

ก็แค่– ผมคิดไปแล้วน่ะว่าผมเป็นคนที่อยู่คนละโลกกับคนอื่น

[นี่ นี่นี่ สะคาตะ?]

เด็กสาวผมสีน้ำตาลที่อยู่ในที่นั่งเยี้องข้างหน้าหันกลับมาหาผมที่เป็นแบบนั้นแล้วก็ยิ้มระรื่นอยู่

นิฮาระ โมโมะโนะ สาวแกลสดใส

[สะคาตะเนี่ยย คิดอะไรอย่าง[อยู่คนละโลกกับคนอื่น] อยู่ใช่มะ?]

[เป็นเอสเปอร์หรืออะไรเนี่ย นิฮาระซัง]

อะไรกันเนี่ย สาวแกลเป็นผู้อ่านใจคนได้ด้วยเรอะ?

[ก็สะคาตะอ่านออกง่ายจะตายนี่? แค่มองหน้าก็รู้เกือบหมดละ]

[อา จริงด้วย เพราะยูอิจิคิดอะไรก็ออกหน้าเลยละนะ]

มาสะยิ้มเย้ยร่วมผสมโรงกับนิฮาระซัง

[ใช่ใช่! ก็ออกมาทางหน้าทั้งหมดเลยเนอะ? น่ารักเหมือนเด็กเลยเน้อ]

นิฮาระซังขำจนตัวเอนมาข้างหน้า

พอก้มมาข้างหน้าก็แอบเห็นเนินอกจากเสื้อเบลเซอร์ที่ใส่ไว้แบบไม่เรียบร้อย อันตรายต่อดวงตาซะจริง

[นี่นี่ สะคาตะ? ถ้าทำตามที่โกวซากิบอกบ้าง จะว่าไงล่า?]

[ว่าไงนี่… อะไร?]

[ก็นี่ไงล่า…]

นิฮาระซังยิ้มกริ่มออกมา

ริมฝีปากแดงเรื่อนั่นดูมันงามจัง

คนแบบผมเอง ก็ยังเผลอใจเต้นไปโดยไม่รู้ตัว

นิฮาระซังหันมาทางผม แล้วก็ชี้ปลายนิ้วมา

[จะเอายังไงกับ วันนี้… หลัง・เลิก・เรียน☆]

***

[เพราะแบบนั้นนน คาราโอเกะวันนี้ก็เลยมีแขกรับเชิญเป็นสะคาตะค่า! แล้วก็คุราอิด้วย]

[ทำไมต้องพูดเหมือนฉันเป็นของแถมด้วยเล่า!!]

นิฮาระซังตบมือเปาะแปะแล้วก็ยิ้ม แล้วมาสะก็พูดแทรก

ที่อยู่รอบพวกเรานั้น คือเหล่าชายหญิงเพื่อนร่วมห้อง7คนที่มารวมกัน

ตามปกติผมไม่เคยยุ่งด้วยเลยแม้แต่น้อย ถ้าเอาตามตรงขนาดชื่อก็ยังไม่รู้เลย

[เห็นสะคาตะเป็นแบบนี้ แต่ตลกใช้ได้เลยนะ? ทุกคนโอเคที่ให้เข้าร่วมมั้ย? โอเคสินะ!]

[แต่ยังไม่มีใครพูดไรเลยนะ?!]

ถึงอยู่ๆจะเสนอขึ้นมา แต่รอบๆก็ได้แต่ยิ้มแห้ง

เดี๋ยว เดี๊ยว

ใครก็ได้หยุดนิฮาระซังไว้ที! แล้วก็อย่าเอาพวกเราไปรวมด้วย!

[ก็… ถ้าโมโมะโนะซังพูดอย่างนั้นละก็ นะ]

สาวผมทรงชอร์ตคัทที่ไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามได้แต่เกาแก้มแกร็ก

[ถ้าโมโมะพูดออกมาก็ต้องฟังละเนอะ]

[เป็นคนวางแผนเที่ยวตลอดด้วยนี่นา]

[แต่คุระมาสะ*ออกจะแปลกๆนิดนึงเนอะ]

[เฮ้ย! ได้ยินนะเฟ้ย!! อย่ามาเรียกชั้นว่าคุระมาสะ*นะเฟ้ย!!]

คุราอิ มาสะฮารุ ถ้าให้เรียกสั้นๆก็คุระมาสะ

『倉井』กับ『暗い』มันเสียงเหมือนกัน มาสะก็เลยไม่ชอบการเรียกแบบนั้นซักเท่าไหร่

(TLN: คุระมาสะเป็นการเล่นเสียงกับคันจิ Kurai 暗い ที่แปลว่ามืดมน กับชื่อตลค.ที่อ่านว่าคุราอิ倉井เหมือนกัน)

—แต่ว่า เรื่องมาสะน่ะช่างมันก่อน ช่างมัน!!!

[งั้น ตามนั้นจ้า! วันนี้หลังเลิกเรียนทุกคนไปสนุกกับคาราโอเกะกัน!☆]

ได้ยินเสียงปรบมือของทุกคนดังใช้ได้เลย

เอ๊ะ ทำไมทุกคนถึงยอมรับง่ายขนาดนั้นกัน?

โคตรเจ๋งเลยแฮะ ความยืดหยุ่นของเจ้าพวกสุขสันต์พวกนี้

[เดี๋ยวก่อนๆ นิฮาระซัง กับเรื่องแบบนี้ ฉันไม่ค่อยจะ…]

[อาจารย์โกวซากิก็พูดไว้น้า ว่าให้หาสิ่งที่เรียกว่า [พวกพ้อง] เพิ่มดู!]

ถึงผมจะปฎิเสธไปเบาๆ แต่นิฮาระซังก็ยังไล่ต้อนไม่หยุด

มู้ดรอบๆเองก็เริ่มที่จะเปลี่ยนไปเป็นการต้อนรับแล้ว

แย่แล้ว แย่แบบไม่มีอะไรฉุดอยู่เลย

–บุรุบุรุ ♪

[อ้ะ นิฮาระซัง รอแป๊บนึงนะ!]

ผมรีบหยิบสมาร์ทโฟนออกมา แล้วก็หันหน้าจอไปทางด้านที่นิฮาระซังเห็นไม่ได้ แล้วก็เปิด LINE ขึ้น

เป็นอย่างที่คิดเลย ข้อความจากยูกะส่งมานี่เอง

[ดูน่าสนุกเนอะ ดีจังน้า ฉันเองก็อยากคุยกับยูคุงอ้ะ บู้]

[พูดว่าคาราโอเกะ? เอ๋ จะไปคาราโอเกะเหรอยูคุง?]

[บู้ บู้ บู้]

TLN: นึกถึงเวลาแลบลิ้นน่ารักๆอะ เดี๋ยวแปะในเม้นละกัน

[เอ๋? อะไรกันอะไรกาน? น่าสงสัยจังน้า น่าสงสัยจริงๆเลย!]

เพราะนิฮาระซังพร้อมที่จะมาส่องหน้าจอโทรศัพท์ผมได้ทุกเมื่อ ผมก็เลยรีบเก็บสมาร์ทโฟนไป

[มะ ไม่มีอะไรน่าสงสัยเลย ก็แค่เช็คว่าว่างรึเปล่าน้า แค่นั้นแหละ…]

[โอ๊ะ! สนใจอยากจะไปแล้วเหรอ! แจ่มเลยๆ ว่างใช่มะ? งั้นจากนี้ก็เล็ตซ์โกคาราโอเกะกัน!!]

เฮ้อ… แบบนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้แล้วสินะ

ช่วยไม่ได้ ผมพยักหน้า

ไม่อยากจะไปเลย ไม่อยากให้ยูกะอารมณ์เสียด้วย ถ้าเอาตามจริงก็คงจะปฏิเสธแล้วกลับบ้านไปแล้ว

เฮ้อ– อาจารย์โกวซากิ พูดอะไรเกินจำเป็นซะจริงเลยนะ

ระหว่างที่ผมถอนหายใจ ผมก็พยายามที่จะตามกลุ่มไป–

[เดี๋ยว–]