Chapter : 7 ไอดอลสุดคูลผู้เกลียดผู้ชาย

.

.

.

ไม่กี่วันผ่านไปอย่างรวดเร็วตั้งแต่ที่ฉันรู้ว่าตัวจริงของรินคือมิสึกิซัง

และวันนี้คือวันพฤหัสบดี

ในวันมะรืนนี้พวกเรากับคุรุมิซากะซังวางแผนจะเล่นเกมออนไลน์ด้วยกันสามคน

 

“โฮ่ยๆ อายาโนะโคจิ ร่าเริงหน่อยซี่ น่า?”

“ใช่แล้วล่ะ อายาโนะโคจิคุง นายควรจะรู้สึกขอบคุณเทพเจ้านะ ที่ให้โอกาสนายได้ไปโรงอาหารพร้อมกันกับมิสึกิซัง แม้จะเพียงครั้งเดียวก็ตามน่ะ”

“…ฉันไม่ได้หดหู่อะไรสักหน่อยนะ”

 

ในเวลาพักกลางวัน ณ ห้องเรียนที่เต็มไปด้วยบรรยากาศอันเงียบสงบ

ฉันกำลังทานอาหารเที่ยงร่วมกับเพื่อนสองคนนี้ตามปกติ

ฉันไม่ได้พูดคุยกับมิสึกิซังที่โรงเรียนเลยตั้งแต่วันจันทร์

เหตุผลก็คือหลังจากที่ฉันไปโรงอาหารกับมิสึกิซัง ทำให้เริ่มมีข่าวลือเล็กๆน้อยๆ แพร่กระจายไปทั่วโรงเรียน

 

เมื่อพิจารณาถึงงานไอดอลของเธอแล้ว มันจะดีกว่าถ้าเราไม่ไปข้องเกี่ยวกันในที่สาธารณะ

สุดท้ายแล้ว เราจึงได้ใช้เวลาพักกลางวันด้วยกันเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นเอง

 

“ช่วงเนื้อหอมของอายาโนะโคจิคงมาได้เท่านี้สิน้า~”

“เนื้อหอมเนี่ยนะ…ฉันบอกพวกนายไปแล้วไง ว่าก็แค่เพื่อนของฉันเป็นไอดอลคนดังเท่านั้นเอง”

“แค่เนี่ยนะ ฉันว่ามันเป็นเรื่องที่สุดยอดออกจะตายไป”

 

ทาจิบานะพูดขณะกัดขนมปังยากิโซบะ

…อ๊ะ ไอ้หำนี่มันทำเศษยากิโซบะหกลงบนโต๊ะของฉัน

 

“แต่ว่านายก็ยังแชทกับมิสึกิซังในช่วงพักอยู่ใช่ไหม?”

“ก็นะ”

 

อย่างที่ไซโตะพูด ในช่วงพักฉันก็คุยกับมิสิกิซังผ่านสมาร์ทโฟนของตัวเอง

อย่างไรก็ตาม วิธีพูดคุยของมิสึกิซังก็คือรินนั่นเอง

เธอเปลี่ยนคาแรคเตอร์ผ่านข้อความเป็นเป็นธรรมชาติเลยงั้นเหรอเนี่ย?

 

“คร้าบๆ อายาโนะโคจิ”

“อะไรฟะ ทาจิบานะ ต่อไปถ้านายทำอาหารหกใส่โต๊ะฉันอีก ฉันจะโมโหจริงๆแล้วนะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดี๋ยวฉันเลียให้หมดเอง”

“ลองทำดูสิ เราขาดกันตรงนี้แหละ”

 

ฉันรู้สึกขยะแขยงทันทีเมื่อนึกภาพทาจิบานะกำลังเลียโต๊ะของฉัน

 

“ฮ่าฮ่า ล้อเล่นหรอกน่า แล้วทำไมอายาโนะโคจิถึงไม่เรียกมิสิกิด้วยชื่อล่ะ”

“จ-จู่ๆก็ถามอะไรเนี่ย ฉันจะไปมีความกล้าพอจะเรียกอย่างงั้นได้ยังไงกันเล่า”

“แต่มิสึกิเรียกนายว่าคาสึโตะคุงไม่ใช่รึไง?”

“ก็…อืม”

 

พอมานึกดูแล้วก็ถูกเธอเรียกด้วยชื่อตั้งแต่แรกเลยสินะ

ถึงจะคิดว่ามันเป็นเพราะบุคลิกของมิสึกิซังก็เถอะ แต่…

 

“มันไม่ใช่เรื่องปกติหรอกนะที่มิสึกิจะเรียกผู้ชายด้วยชื่อน่ะ”

“อย่างงั้นหรอกเหรอ?”

“ใช่แล้ว เป็นเรื่องที่ฉันได้ยินมาเมื่อครึ่งปีก่อน…เหมือนว่าจะมีหนุ่มรูปหล่อคนนึงเรียกมิสึกิด้วยชื่อ เพื่อที่พยายามจะเข้าใกล้เธอน่ะ”

“เห แล้วไงต่อ?”

 

“ฉันได้ยินว่าเขาโดนปฏิบัติอย่างเย็นชาเลยเชียวล่ะ”

“…ภาพฉากนั้นลอยเข้าหัวมาเลยแฮะ”

“แต่เจ้ารูปหล่อนั่นเข้าใจผิด เขาเข้าใจผิดไปว่ามิสึกิกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ แล้วเข้าไปกอดเธอเบาๆจากข้างหลัง”

“ล-แล้วเป็นไง”

“เธอเหวี่ยงเขาจากด้านหลังแล้วกระแทกเขาลงกับพื้น…!”

“ย-ยอดเลยแฮะ…!”

 

เอาเถอะ ฉันบอกได้เลยว่าผู้ชายคนนั้นนั่นแหละที่ผิด

มันเป็นการล่วงละเมิดทางเพศครั้งใหญ่เลยชัดๆที่จู่ๆไปเรียกคนอื่นด้วยชื่อแล้วเข้าไปกอดจากข้างหลังเนี่ย

 

“โชคยังดีที่ชายคนนั้นได้แค่รอยฟกช้ำเท่านั้น แต่…นั่นก็เป็นข้อพิสูจน์อย่างดีแล้วว่ามิสึกิคนนั้นไม่ชอบผู้ชาย”

“เกลียดผู้ชายงั้นเหรอ ไม่ใช่ว่ามันก็แค่การป้องกันตัวรึไง?”

“แต่มิสึกิคนนั้นเรียกอายาโนะโคจิด้วยชื่อเลยนะ?”

 

ทาจิบานะยังคงดำเนินบทสนทนาต่อไปโดยไม่สนใจคำพูดของฉัน

 

“…อยากจะพูดอะไรกันแน่”

“ก็นายนั่นแหละ ไอ้นั่นไง”

 

ทาจิบานะพูดด้วยบรรยากาศปริศนา

ไซโตะที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มออกมา

 

“จากการคำนวณของผมแล้ว มีโอกาส 84% ที่มิสึกิซังจะตกหลุมรักอายาโนะโคจิคุง!”

“ห-หาา~า!? พ-พ-พูดเรื่องอะไรของนายอยู่น่ะ!?”

 

ไซโตะพูดออกมาด้วยความมั่นใจมาก ทำให้ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วตะโกนเสียงดังออกมา

ในขณะนั้นเอง ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาจากทั่วทั้งห้องเรียน

 

“……”

 

หน้าของฉันร้อนผ่าวราวกับจะเดือด

ฉันรีบกลับนั่งลงบนเก้าอี้ทันที

 

“พุฟฟ! อายาโนะโคจิคุงร้อนรนเกินไปแล้วใช่ไหมล่ะ”

“ก-ก็นายพูดอะไรแปลกๆนั่นแหละ! ม-มิสึกิซังคนนั้นเนี่ยนะจะมาตกหลุมรักคนอย่างฉัน…!”

“ไม่หรอกน่าอายาโนะโคจิคุง ผมคิดว่ามันเป็นไปได้ค่อนข้างมากเลยล่ะ”

“ไม่ใช่แล้ว ฉันกับมิสึกิซังเป็นแค่เพื่อนในเกม ไม่มีอะไรมากหรือน้อยไปกว่านั้นแล้ว”

“จะใช่งั้นแน่เหรอ? ช่วงนี้ผมสังเกตเห็นมิสึกิซัง และดูเหมือนเธอจะค่อนข้างสนใจอายาโนะโคจิคุงนะ”

“ทำอะไรไม่เข้าเรื่องอีกแล้ว…”

 

ฉันพูดด้วยความประหลาดใจและยื่นตะเกียบไปคีบข้าวสีขาวในกล่องอาหารกลางวัน

อ๊ะ เวรล่ะ มือฉันสั่นจนคีบข้าวไม่ขึ้นเลย…!

ฉันยังอารมณ์เสียไม่หายเลย!

 

“ดูเหมือนอายาโนะโคจิคุงจะไม่ได้สังเกตนะ แต่มิสึกิซังก็มองมาที่อายาโนะโคจิคุงทุกครั้งที่เธอมีโอกาสเลย”

“อ๊ะ เรื่องนั้นข้าเองเห็นด้วยเหมือนกัน ไม่ผิดแน่นอน”

“…ม-ไม่มีทางหรอกน่า”

[[ TL : ทาจิบานะมันแทนตัวเองด้วย 俺様 (โอเระซามะ) อะ ]]

 

ไอดอลคนดัง มิสึกิ รินกะคนนั้นเนี่ยนะจะมาตกหลุมรักคนอย่างฉัน คนที่ถูกเรียกว่าเด็กเนิร์ดติดเกมออนไลน์เนี่ยนะ…?

มันไม่ใช่เรื่องที่น่าเชื่อถือเลยสักนิด

 

“ถ้าพูดไปแบบนั้น นายจะทำยังไง?”

“โกหกกันหรอกเรอะ! ฉันเผลอดีใจนิดหน่อยเลยเนี่ย!”

“ไม่หรอก มันคือความจริงนั่นแหละ”

“อะไรฟะนั่นน่ะ…!”

 

แย่แล้วแฮะ โดนไซโตะกับทาจิบานะเล่นเอาแล้วไง

ฉันต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วคืนสติของฉันกลับมา

 

“ถ้านายสงสัยนัก ทำไมไม่ลองเรียกมิสึกิด้วยชื่อดูล่ะ”

“…ถ้าเธอเมินหรือเหวี่ยงฉัน ฉันคงฟื้นกลับมาไม่ไหวแน่ๆ”

“นี่ไซโตะ ความน่าจะเป็นที่อายาโนะโคจิจะเรียกเธอด้วยชื่อสำเร็จมีเท่าไหร่”

“จากการคำนวณของผม คงมีประมาณ 70% ล่ะมั้งครับ”

“ช่างเป็นความน่าจะเป็นที่น่ากลัวเกินกว่าที่ฉันจะกล้าลอง แล้วมันก็ต่ำเกินกว่าที่เธอจะมาตกหลุมรักฉันด้วย”

 

การคำนวณของไซโตะยังคงไม่สมเหตุสมผลต่อฉัน

ฉันยิ้มกริ่มแล้วนำออมเล็ตของไซโตะเข้าปากของฉัน

 

――โอ้ย ฉันกัดโดนลิ้นตัวเอง

 

มิสึกิซังกำลังตกหลุมรักฉันอยู่

เมื่อฉันกำลังจินตนาการราวกับเทพนิยาย ในหัวมันก็สับสนไปหมด

 

“นี่ นายคืออายาโนะโคจิ คาสึโตะคุงใช่ไหม?”

“เอ๊ะ——?”

 

ฉันหันหน้าไปตามเสียกเรียกนั้น

ตรงนั้นมีนักเรียนหญิงที่ไม่คุ้นตากำลังยืนอยู่

เธอไม่ใช่เพื่อนร่วมห้อง

แต่จากสีของผ้าที่คอแล้ว เธอคงจะอยู่ปีเดียวกันกับฉัน

 

“ช่วยออกไปกับฉันสักครู่ได้รึเปล่า?”

“เอ่อคือ ฉันกำลังกินข้าวอยู่น่ะ…”

“อ๊ะ โทษที ยอมเถอะนะ ฉันจะมีปัญหาเอาถ้าไม่ใช่ตอนนี้น่ะ”

 

นักเรียนหญิงคนนั้นไม่ยอมแพ้และข้อร้องต่อไป แม้เธอจะโค้งคำนับและพูดขอโทษก็ตาม

เธอมีบรรยากาศที่อ่อนโยน แต่เธอดูเหมือนจะไม่มีความต้องการให้ฉันปฏิเสธได้เลย

 

“ฮ-เฮ้ย เฮ้ย…! ว่าแล้วเชียวอายาโนะโคจิกำลังเข้าช่วงเนื้อหอมจริงๆ…!”

“อ๊ะ ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกค่ะ แล้วฉันก็มีแฟนแล้วน่ะ”

 

เด็กผู้หญิงพูดออกมาเป็นธรรมชาติกับทาจิบานะที่ตะโกนออกมาอย่างเกินจริง

ฉันวางตะเกียบลงแล้วถามเธอ

 

“ฉันน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่บอกได้ไหมว่ามีธุระอะไรงั้นเหรอ”

“ฉันพูดดังมากไม่ได้ แต่นานะจังเป็นคนเรียกน่ะ”

“คุรุมิซากะซังน่ะเหรอ?”

 

มีธุระอะไรกันนะ?

อย่างไรก็ตาม ถ้าอีกฝ่ายเป็นคุรุมิซากะซัง ฉันคงไม่สามารถเมินเธอได้

ฉันเก็บกล่องอาหารกลางวันอย่างรวดเร็วแล้วลุกขึ้น

 

“งั้นไปกันเลยเถอะ”

“เข้าใจแล้ว”

 

เมื่อฉันพยายามเดินตามเธอไป ทาจิบานะและไซโตะก็เบิกตากว้างและใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

 

“ก-โกหกใช่ไหมเนี่ย หลังจากมิสึกิก็ตามด้วยนานะจัง!? แกเป็นสัตว์ประหลาดรึไงกันเนี่ย…!”

“จ-จากการคำนวณของผมแล้ว มีโอกาสที่อายาโนะโคจิคุงจะเริ่มเป็นที่นิยมคือ…100%!”

 

……

พูดเรื่องอะไรกันอยู่เนี่ย เจ้าพวกนั้น

ฉันกำลังเดินออกจากห้องเรียนโดยรู้สึกถึงสายตาของพวกเขาที่กำลังจ้องมองมาที่หลังของฉัน

.

.

.

*———-จบตอน———-*