Chapter : 4 เธอหมายความว่าไงนะ?

.

.

.

“ฉันไม่เคยเห็นรินจังมากินข้าวกับเด็กผู้ชายแบบนี้มาก่อนเลย~”

“นี่ก็เป็นครั้งแรกจริงๆนั่นแหละ อันที่จริง ฉันไม่ค่อยถนัดรับมือกับเรื่องผู้ชายเท่าไหร่”

 

คุรุมิซากะซังนั่งลงข้างๆ ถัดจากมิสึกิซัง

อย่าที่คิดไว้ เมื่อไอดอลสุดดังทั้งสองคนมารวมตัวกันอยู่ที่จุดเดียว มันทำให้ดึงดูดความสนใจจากบริเวณโดยรอบเป็นอย่างมาก

ฉันได้ยินเสียงกระซิบกระซาบจากโดยรอบ

ฉันไม่ชอบที่จะเป็นจุดเด่น ฉันจึงเงียบและพยายามมีส่วนร่วมให้น้อยที่สุด

 

“แล้วกับอายาโนะโคจิคุงไม่เป็นไรงั้นหรอ?”

“ไม่หรอก ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันคุยกับเขาในชีวิตจริง แต่ที่จริงแล้วเรารู้จักกันมานานแล้วบนโลกออนไลน์”

“เห~…อ๊ะ หรือว่าคนๆนี้ก็คือคาสึคุงงั้นเหรอ!?”

“ใช่แล้วล่ะ”

“อย่างนั้นเองสินะ! ว้าว ได้คุยกับคาสึคุงตัวเป็นๆด้วย น่าตื่นเต้นจังเลย!”

 

คุรุมิซากะซังที่ดวงตาเป็นประกายแวววาวแสดงความยินดีราวกับว่าเธออยู่ต่อหน้าคนดัง

…อะไรคือการที่เด็กเนิร์ดติดเกมเป็นที่ถูกใจของไอดอล?

เมื่อคิดอย่านั้นฉันก็เริ่มอ้าปากพูด

 

“เธอรู้จักฉันงั้นเหรอ”

“อืม ฉันได้ยินเรื่องของเธอจากรินจังมาหลายอย่างเลยล่ะ เป็นเด็กผู้ชายที่น่าสนใจมากเลยสินะ?”

“ไม่สิ ถึงจะถามฉันแบบนั้นก็เถอะ…”

 

ถ้าฉันพยักหน้าลงไปล่ะก็ มันคงจะน่าอายมากๆเอาแน่ๆ

 

“นานะ อย่าไปรบกวนคาสึโตะคุงมากเกินไปนะ”

“เอ๋? ฉันอยากจะฟังจากคาสึคุงมากกว่านี้จัง ฉันอยากรู้ว่ารินจังจะเป็นยังไงบ้างบนโลกอินเตอร์เน็ต!”

“มันก็ไม่ได้ต่างจากโลกจริงนักหรอกน่า”

 

ไม่! มันต่างกันสุดขั้วเลยต่างหาก!

ถ้าถามว่าตรงไหนล่ะก็ บุคลิคของเธอมันตรงกันข้ามเลยชัดๆ!

 

ฉันคิดว่ารินในโลกอินเตอร์เน็ตเนี่ย เหมือนคุรุมิซากะมากเสียกว่ามิสึกิซังอีก

 

“ดีจังเลยน้าา~ ที่มีเด็กผู้ชายที่เข้ากันได้ดีพอจะแต่งงานกันบนอินเตอร์เน็ตได้เนี่ย”

“นานะเองก็คุยกับพวกผู้ชายได้ด้วยไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันคุยได้ แต่ก็แค่พูดคุยเท่านั้นแหละ ฉันสงสัยจังว่าจะมีเด็กผู้ชายสักคนหนึ่งที่จะสนิทพอจะเป็นเพื่อนกับฉันได้ไหมน้า~”

 

คุรุมิซากะซังพูดออกมาอย่างเศร้าใจและฟุบลงบนโต๊ะ

ถ้าเธอต้องการล่ะก็ เธอคงจะสามารถสร้างฮาเร็มย้อนกลับได้ง่ายๆเลยด้วยซ้ำ คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องเพื่อนหรอก

 

“ฉันเองก็อยากจะได้เพื่อนแบบคาสึคุงบ้างจังเลยน้า”

“คงยากล่ะนะ บนอินเตอร์เน็ตมีแต่คนแปลกๆเต็มไปหมด เหมือนกับโลกจริงนั่นแหละ”

 

หลังพูดจบ มิสึกิซังก็กินอาหารต่อ

คุรุมิซากะซังหันมาแล้วพูดกับฉัน

 

“ถึงในตอนนี้ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีก็เถอะ…แต่ขอบคุณมากนะ คาสึคุง”

“เรื่องอะไร?”

“ที่คอยสนับสนุนรินจังมาตลอด ถึงตอนนี้รินจังจะดีขึ้นแล้วก็เถอะ แต่ในช่วงนึงที่เธอคอยกดดันตัวเองมากจนฉันเป็นห่วงมาก…”

 

อย่างงั้นเองเหรอ

ไม่สิ เมื่อลองนึกย้อนไป ฉันก็นึกอะไรได้บางอย่าง

พูดแย่ๆเลยก็คือ มันมีบางครั้งที่รินอารมณ์ไม่คงที่ขณะเล่นเกมออนไลน์อยู่

 

“นานะ หยุดพูดเรื่องนั้นต่อหน้าเขาได้แล้วน่า มันน่าอายออกจะตาย”

 

ขณะที่มิสึกิซังพึมพำออกมาแก้มของเธอก็ถูกย้อมไปด้วยสีแดงสดใส

…น่ารักชะมัด

ทำไมหน้าที่เขินอายของผู้หญิงถึงดูมีเสน่ห์นักนะ

 

“นี่ๆ ครั้งหน้าฉันขอเล่นเกมด้วยคนสิได้ไหม? อ๊ะ ถ้ามันรบกวนพวกเธอก็ไม่เป็นไร…”

“ฉันไม่รังเกียจหรอก แต่เธอก็เคยชวนฉันมาก่อนใช่ไหม?”

“ก-ก็ ฉันรับมือไม่ไหวนี่ ภาพลักษณ์ของเกมออนไลน์ต่อฉันมันน่ากลัวนี่นา”

“ไม่เป็นไรหรอก ก็จริงที่มีคนมารยาทไม่ดีอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่กับทุกคนหรอกนะ ถึงจะมีอะไรเกิดขึ้นมา ฉันกับคาสึโตะคุงจะปกป้องเธอเอง”

“ขอบคุณนะรินจัง! เอ่อ อย่างแรกเลยฉันควรทำยังไงดี?”

“นั่นสินะ อย่างแรกคงต้องเปิดเว็บไซต์ทางการจากคอมของเธอก่อนและเล่นเกม—-”

 

มิสึกิซังอธิบายอย่างสั้นๆให้ฟัง และคุรุมิซากะซังก็พยักหน้า ควับๆ

ไม่อยากจะเชื่อเลย แต่พวกเราทั้งสามคนจะได้เล่นเกมด้วยกัน?

ไอดอลสองคนและฉันอีกหนึ่ง?

ฉันควรจะทำยังไงดี แค่จินตนาการฉันก็ประหม่าเสียจนจะร้องไห้ออกมาแล้ว

 

“นี่รินจัง แค่พูดเฉยๆฉันยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ คราวหน้ามาที่บ้านของฉันแล้วช่วยสอนให้ทีได้ไหม?”

“ฉันเสียแรงพูดไปตั้งขนาดไหนกันเนี่ย..แต่ก็ช่างเถอะ แบบนั้นก็เร็วกว่าด้วยสิ”

“ฮ่าฮ่า ขอโทษทีนะรินจัง แต่ฉันจะตั้งตารอนะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเราทั้งสามคนจะได้เล่นเกมด้วยกันพร้อมกับคาสึคุงด้วย”

 

แล้วคาสึคุงคนไหนคือคาสึคุง?

อันที่จริงฉันอยากรู้ว่าคิดยังไงกันระหว่างสองคนนี้

แต่ฉันก็ไม่กล้าถามออกไป

หมายถึงว่าฉันไม่สามารถแม้แต่จะเข้าไปแทรกระหว่างบทสนทนาระหว่างพวกเธอได้ด้วยซ้ำ

 

“รินจังกับคาสึคุงเนี่ยเป็นเพื่อนบนเน็ตที่สนิทกันมากเลยใช่ไหม?”

“ใช่แล้วล่ะ เราสนิทกันมากเสียจนคำว่า ‘เพื่อนสนิท’ ก็ไม่พออธิบาย”

“ดีจังน้า พวกเธอก็เลยเข้ากันได้ดีในโลกความเป็นจริงด้วยสินะ”

“ใช่แล้ว”

 

มิสึกิซังพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

จากนั้นเธอก็คลายแก้มออกอย่างมีความสุขและพูดต่อ

 

“—–และจากนี้ไป พวกเราก็จะใช้ชีวิตด้วยกันแม้ในโลกความเป็นจริงด้วย”

 

…

……?

 

เมื่อกี้หมายความว่าไงนะ?

ระหว่างที่ฉันคิดและเอียงหัวในนั้น จู่ๆสายตาของฉันก็สบเข้ากับคุรุมิซากะซัง

เธอดูเหมือนมีเครื่องหมายคำถามอยู่บนหัวของเธอ

มิสึกิซังที่ไม่สังเกตพวกเราเลยและกินข้าวต่อไปอย่างเงียบเชียบ

ทันทีที่ความเงียบเข้าครอบงำสถานที่แห่งนี้ ฉันก็ได้รู้สึกถึงความเร่งรีบและคึกคักในโรงอาหารเข้ามาที่หูของฉัน

 

“อะ เอ่อ…ฉันขอตัวก่อนนะ เพื่อนของฉันกำลังรออยู่ที่ห้องเรียนน่ะ”

 

คุรุมิซากะซังยืนขึ้นด้วยความงุนงง

 

“งั้นเหรอ เจอกันใหม่หลังเลิกเรียนนะ”

“อืม มาพยายามให้ดีที่สุดกับบทเรียนของวันนี้กันนะ”

 

คุรุมิซากะซังพูดจบด้วยรอยยิ้มสดใสและเดินไปที่ทางออกของโรงอาหาร

เธอมองย้อนกลับมาครั้งนึงระหว่างทางเดิน เธอยิ้มเบาๆให้กับพวกเราและจากไป

 

ในเวลานั้น ฉันไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มนั้นสื่อถึงอะไร…

ฉันเองก็ไม่รู้เช่นกัน

.

.

.

*———-จบตอน———-*

TL : ลืมลงในแมวดุ้น…

**แปลจากอิ้ง+เทียบยุ่นนิดหน่อย แปลผิดยังไงก็ขออภัยนะครับ มือใหม่แปล อาจจะมีผิดบ้างทักท้วงกันได้นะครับ

นี่เป็นเวอร์ชั่น WN (เว็บโนเวล) อาจจะมีบางส่วนที่ต่างกับแบบเล่มอยู่บ้างนะครับ