Chapter : 3 ไอดอลสุดคูลและโรงอาหาร

.

.

.

เมื่อเรามาถึงโรงอาหาร พวกเราก็เลือกสั่งอาหารเซ็ต A กัน

มีโต๊ะว่างอยู่ที่หัวมุม ฉันจึงนั่งลงด้านหน้าของมิสึกิซัง

 

ฉันคิดว่ามันจะดึงดูดสายตาคนรอบข้างเสียอีก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มากเหมือนที่คิดนัก

คงเพราะว่ามันยากที่จะเด่นในโรงอาหารที่เต็มไปด้วยคนจำนวนมาก

ในบางครั้งฉันก็รู้สึกได้ถึงสายตาเป็นครั้งคราว แต่มันก็ไม่ถึงกับทำให้วุ่นวาย

บางทีฉันคงคิดมากไปหน่อย

 

“ไม่น่าเชื่อเลยว่าคาสึก็คือคาสึโตะคุง ฉันตกใจมากเลยล่ะ”

“ฉันเองก็ตกใจเหมือนกัน”

 

บางที ฉันอาจจะตกใจมากกว่ามิสึกิซังสักร้อยเท่าได้มั้ง

ฉันรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อถูกเธอเรียกด้วยชื่อต้น

ก็อาจจะสมเหตุผล เมื่อนึกถึงความสนิทของพวกเราเมื่ออยู่ในเกม

 

…

ไม่ไหว ไม่มีทางหรอก

ถ้าฉันมีความกล้าพอที่จะทำอย่างงั้นล่ะก็ ฉันคงสามารถสร้างเพื่อนผู้หญิงได้เป็นร้อยคนไปแล้ว

 

“ที่ใช้ชื่อว่า ‘คาสึ’ ก็เพราะว่าชื่อ ‘คาสึโตะ’ สินะคะ ฉันว่าตั้งชื่อง่ายเกินไปรึเปล่าคะเนี่ย”

“มิสึกิซังเองก็ว่าคนอื่นไม่ได้หรอกนะ เพราะว่าชื่อ ‘รินกะ’ ชื่อในเกมเลยเป็น ‘ริน’ สินะ”

“นั่นสินะ…ฉันว่านะ พวกเราเนี่ยเข้ากันได้ดีจริงๆนั่นแหละ ขนาดการตั้งชื่อยังเหมือนกันเลย”

“ค-คงงั้นแหละ”

 

ให้ตายสิ มันรุนแรงเกินไปแล้ว

ฉันมีความสุขมากที่ได้ยินมิสึกิซังบอกว่าเราเข้ากันได้ดี

ฉันฉีกและคีบปลาย่างด้วยตะเกียบและนำเข้าปาก

 

…ไม่รู้รสชาติเลย

ฉันประหม่าเกินไปจนลิ้นไม่รับรสแล้ว

 

“ได้มากินข้าวกับคาสึแบบนี้เหมือนฝันไปเลย”

“ง-งั้นหรอ? ขอโทษด้วยนะที่ได้คนอย่างฉันเป็นเพื่อน”

“อย่าดูถูกตัวเองแบบนั้นเลย ฉันเองก็รู้สึกโล่งใจที่คาสึคืออายาโนะโคจิ คาสึโตะคุง”

“โล่งใจ?”

“ใช่ค่ะ ฉันดีใจที่เป็นคนดีกว่าที่คิด”

“…”

 

ฉันตายตอนนี้เลยได้ไหมนะ?

ถึงมันจะเป็นแค่การยกยอเฉยๆก็ตาม แต่ฉันก็รู้สึกประทับใจเสียจนน้ำตาแทบไหล

ฉันไม่มีอะไรที่จะเสียใจในชีวิตอีกแล้ว!

ฉันคิดแบบนั้น แต่ฉันก็ยังอยากเล่นเกมออนไลน์ต่ออยู่

ฉันนี่มันโลภมากจริงๆ

 

“ฉันคิดว่าจะมีโอกาสสักแค่ไหนกันเชียว ที่เราจะได้แต่งงานกับเพื่อนร่วมห้องกันน่ะ”

“ฉันว่าโอกาสมันก็คงพอๆกับที่ฝนอุกกาบาตจะตกลงมาล่ะนะ เอาเถอะ ถึงจะบอกว่าแต่งงาน แต่มันก็แค่ในออนไลน์ล่ะนะ”

 

เมื่อฉันพูดแบบนั้นออกไป มิสึกิซังก็วางตะเกียบลงอย่างเงียบๆ

 

“คาสึโตะคุง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการแต่งงานในออนไลน์ แต่ก็ใช่ว่ามันจะด้อยกว่าของจริงหรอกนะ”

“เอ๋?”

“นี่เป็นความคิดของฉันเอง แต่…ฉันคิดว่าหัวใจที่แท้จริงของบุคคลนั้นๆ จะแสดงเด่นออกมา เพราะในเน็ตที่เราพูดคุยกันนั้นเป็นสถานที่ที่ไม่ต้องสนรูปลักษณ์หรือตัวตนของคนนั้นๆ”

“อ-อ๋อ ฉันเข้าใจแล้ว”

“ฉันบอกความจริงเลยว่า ในบรรดาผู้เล่นที่ฉันเคยพบมา คาสึเป็นคนที่ซื่อสัตย์และบริสุทธิ์ที่สุดแล้ว”

“…อ-อย่างงั้นเหรอ?”

 

ไม่ว่าฉันจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ฉันก็แน่ใจว่าฉันสนุกกับการเล่นเกมออนไลน์ด้วยใจบริสุทธิ์

ฉันไม่ได้มีความรู้สึกไม่บริสุทธิ์เมื่อเล่นกับรินเลยแม้แต่น้อย

 

“ในหลายๆครั้ง ฉันได้รับกำลังใจจากคาสึทำให้ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากเมื่องานไอดอลเป็นไปได้ไม่ดี”

“อ๊ะ…จะว่าไป ก็มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นจริงๆสินะ”

 

ณ จุดๆนึง รินเองก็เคยมีช่วงเวลาที่ยากลำบากเหมือนกัน

มันสามารถรู้ได้อย่างชัดเจน แม้จะผ่านแชทก็ตาม

 

ฉันคิดว่าคงเกิดอะไรไม่ดีขึ้นในชีวิตจริงของเธอ แต่ฉันก็จะไม่พยายามถามมากและคอยรับฟัง

 

“ถ้าฉันไม่ได้เจอกับคาสึโตะคุงในออนไลน์ล่ะก็ ฉันคงจะจบการศึกษาจากไอดอลก่อนที่จะได้ขึ้นม.ปลายเสียอีก”

“พูดเกินจริงไปแล้ว”

“มันไม่ได้เกินจริงเลย อันที่จริง มันเพิ่งจะตอนเริ่มขึ้นม.ปลายปีหนึ่งนี่เองที่วง Star ☆ Mines ของเราเริ่มได้รับความนิยม มันลำบากมากจริงๆกว่าจะมาถึงตอนนั้นได้”

 

แม้ว่ามันก็เริ่มขายออกแล้วก็ตามมันก็ยังลำบากมากอยู่ดี มิสึกิซังกล่าวเสริม

 

ตามข้อมูลในเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของ Star ☆ Mines วงถูกจัดตั้งขึ้นเมื่อสมาชิกของวงอยู่ม.ต้นปีสอง

อย่างไรก็ตาม ความนิยมของวงก็เริ่มซบเซาลงมาเป็นเวลาหลายเดือนตั้งแต่จัดตั้งขึ้น และถูกพิจารณาว่าจะถูกยุบไปอยู่ช่วงนึง

 

จากสถานการณ์ในตอนนั้น ทำให้พวกเธอเติบโตขึ้นจนเป็นไอดอลที่ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากในวันนี้

มันต้องมีความพยายามเลือดตาแทบกระเด็นและหยาดเหงื่อของพวกเธอ คนอย่างฉันที่โดดเดี่ยวและเป็นเด็กเนิร์ดติดเกมไม่สามารถจินตนาการได้แน่นอน

ถ้าฉันสนับสนุนมิสึกิซังได้แม้สักนิดล่ะก็ ฉันก็คงยินดีเป็นอย่างยิ่ง

 

“อันที่จริง มีผู้คนจำนวนมากเข้าหาฉันโดยมีแรงจูงใจแฝง และผู้เล่นในออนไลน์ชายส่วนใหญ่เองก็เปลี่ยนท่าทีทันทีเมื่อรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง”

“นั่นมันเป็นปัญหามากเลยสินะ”

ฉันไม่เคยได้รับความนิยมในหมู่ใครๆ แต่พอฉันได้เห็นมิสึกิซังพูดออกมาอย่างขมขื่น ฉันก็รู้สึกเห็นใจเธอเล็กน้อย

“ในสถานการณ์แบบนั้น คาสึเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็เข้าหาฉันอย่างจริงใจเสมอ”

 

มิสึกิซังยิ้มด้วยความคิดถึงราวกกับต้องการที่จะถนอมความทรงจำอันล้ำค่าของเธอ

เมื่อมองดูเธอ ฉันก็นึกถึงช่วงเวลาที่ได้พบกับรินครั้งแรก

 

“ฉันชื่อรินค่ะ เป็นมือใหม่ แต่ก็ขอฝากตัวไว้ด้วยนะคะ”

“เข้าใจแล้ว เอาเถอะ ยังไงเสียมันก็เป็นเกม ไม่ต้องเกร็งแล้วมาสนุกกันดีกว่า”

 

–อาทิตย์ต่อมา

 

“คาสึซัง ถ้าไม่เป็นอะไร วันนี้เราไปลงดันเจี้ยนด้วยกันไหมคะ”

“เอาสิ”

“จะรู้สึกขอบคุณมากถ้าช่วยสอนอะไรหลายๆอย่างให้ฉันด้วยค่ะ”

“เข้าใจแล้ว ถ้างั้นหลังจากลงดันเจี้ยนแล้วไปขุดเหมืองกันไหม”

“ขอบคุณมากค่ะ”

 

–หนึ่งเดือนต่อมา

 

“คาสึ วันนี้เราจะทำอะไรกันดี? อะไรก็ได้น้า~”

“อืมม~ งั้นวันนี้เราไปขุดเหมืองกันไหม?”

“อืม!”

 

และครึ่งปีผ่านไป…

 

“ไปตกปลากันเถอะ!”

“เอ๊ วันนี้ฉันอยากลงเหมืองอ่า”

“ไปตกปลากันเถอะ!”

“เอิ่มมม”

“ไปตกปลากันเถอะ!”

“บังคับกันชัดๆ!”

 

…

 

แต่ที่เปลี่ยนไปมันคือรินต่างหากไม่ใช่เรอะ!

เธอเริ่มกล้าและแสดงออกมากขึ้นเรื่อยๆ

 

“คาสึโตะคุง ได้ฟังที่ฉันพูดอยู่รึเปล่าเนี่ย?”

“เอ๊ะ อา แน่นอนสิ”

 

เมื่อถูกเธอถามด้วยความสงสัย ฉันก็รีบพยักหน้าอย่างแรง

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเธอจะดูออกว่าฉันไม่ได้ฟังอยู่ และมิสึกิซังก็มุ่ยริมฝีปากไม่พอใจ

 

“เฮ้อ~…เอาเถอะ ที่จะพูดก็คือ ฉันไม่ได้แต่งงานกับใครทั้งนั้น แม้ว่าจะบนอินเตอร์เน็ตก็ตาม ไม่สิ เพราะเป็นในอินเตอร์เน็ต ฉันจึงคิดว่ามันสำคัญจิตใจของบุคคลนั้นๆ มากกว่าการลุ่มหลงในข้อมูลบ้าๆบอๆในเน็ต”

“ฮะ-ฮ่าฮ่า…”

“หรือคาสึโตะคุงไม่คิดแบบนั้นหรอ?”

“ไม่หรอก ฉันก็คิดเหมือนกันว่าการแต่งงานในเกมมันก็เป็นเหตุการณ์ที่สำคัญเหมือนกัน”

 

ในตอนนี้ฉันพยายามไล่ตามบทสนทนา แต่ฉันคิดว่าทุกคนมีวิธีคิดในแบบของตัวเองเกี่ยวกับการแต่งงานในเกม

ฉันคิดว่าการแต่งงานเพื่อหวังผลประโยชน์ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร และฉันก็คิดว่ามันยอดเยี่ยมเช่นกันที่ได้แต่งงานด้วยความรู้สึกอันพิเศษอย่างมิสึกิซัง

 

“โล่งอกไปที คาสึโตะคุงเองก็คิดแบบเดียวกับฉัน”

“อะ อืม”

 

มิสึกิซังลูบหน้าอกของเธอราวกับว่าเธอโล่งใจ

…ฉันรู้สึกสงสัยว่าความรู้สึกวุ่นวายนี่มันคืออะไรกัน

 

ฉันรู้สึกว่าเธอมีบางอย่างแปลกไป

ฉันตีความว่าฉันเป็น ‘เพื่อนที่ดี’ กับมิสึกิซังมากจนพอที่จะแต่งงานในเกมได้

อย่างไรก็ตาม ในกรณีของมิสึกิซัง ฉันรู้สึกว่าเธอคิดออกมาในทิศทางที่ต่างออกไป…?

 

“อ๊ะ รินจัง! หายากนะเนี่ยที่เธอจะมากินที่โรงอาหารแบบนี้”

 

ฉันได้ยินเสียงน่ารักๆของหญิงสาวที่ดูจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความร่าเริง

แล้วเด็กผู้หญิงที่เป็นเจ้าของเสียงนั้นก็ตรงมาหามิสึกิซัง

 

“แหม นานะนี่เอง วันนี้ก็ร่าเริงดีนะ”

“ก็นะ ฉันกินข้าวไปเยอะเลยล่ะ!”

 

เธอมีผมสั้น ยาวไม่มาก และดูเหมือนว่าเธอจะชื่อนานะ

ท่าทางที่ร่าเริงและดูเป็นมิตร ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความน่ารักสดใส ซึ่งดูห่างไหลจากคนธรรมดา

 

—–ไม่สิ เดี๋ยวก่อนนะ

อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนี้คือ…!

 

“หืม? เด็กผู้ชายคนนี้คนรู้จักของรินจังหรอ?”

“ใช่แล้วล่ะ เขาคืออายาโนะโคจิ คาสึโตะคุงล่ะ”

 

“งั้นเหรอ ฉันชื่อคุรุมิซากะ นานะค่า! ฉันเป็นหนึ่งในสมาชิกของวง Star ☆ Mines เหมือนกับรินจัง ยินดีที่ได้รู้จักน้า~!”

 

เธอยื่นขอจับมือฉัน—–ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอันไร้ซึ่งกังวล

 

เธอก็คือไอดอลยอดนิยมที่เป็นเซ็นเตอร์ของวง Star ☆ Mines ผู้ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมิสึกิ รินกะ

.

.

.

*———-จบตอน———-*