Chapter : 19 มิสึกิ คาสุมิ 2

.

.

.

“ไหนๆแล้วก็อยู่ค้างเลยก็ได้นี่ ไม่เห็นเป็นไรเลย~”

“อย่างที่คิดแหละครับ นั่นมันออกจะ…”

“อะฮะฮ่า ล้อเล่นน่า ล้อเล่น”

 

คาสุมิซังที่นั่งอยู่บนที่นั่งคนขับจับพวงมาลัยและยิ้มอย่างซุกซน

ไม่เห็นจะดูว่าล้อเล่นสักนิด

ขณะที่ฉันนั่งอยู่บนที่นั่งผู้โดยสาร ฉันจ้องมองทิวทัศน์ของเมืองยามค่ำคืนที่ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปจากทางหน้าต่าง

นึกถึงเรื่องที่เกิดเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

 

หลังจากเสร็จสิ้นมื้อเย็นอันเปี่ยมชีวิตชีวาของครอบครัวมิสึกิ

มันก็เป็นเวลาที่ดึกเกินไปสำหรับนักเรียนที่จะเดินเตร็ดเตร่

ครอบครัวมิสึกิที่เป็นห่วงถึงความปลอดภัยของฉันจึงแนะนำให้ค้างคืน แต่ฉันก็ปฎิเสธไปอย่างสุภาพ

พรุ่งนี้เป็นวันจันทร์และต้องมีเรียนตามปกติ

…ถึงจะเป็นวันหยุดฉันก็คงไม่กล้าค้างอยู่ดี

เมื่อฉันบอกไปว่าำลังจะกลับบ้าน คาสุมิซังจึงบอกว่าจะขับรถไปส่งให้

ส่วนรินกะนั้นอยู่บ้านดูแลโนโนอะจังและแม่ของเธอ

 

“นี่แหละ ฉันอยากจะลองคุยกับแฟนหนุ่มของน้องสาวเป็นส่วนตัวสักหน่อยน้า~”

“แม้จะยังไม่ใช่แฟนก็เถอะนะครับ”

“โหว? ‘ยัง’ สินะ”

“…ไม่ได้หมายความแบบนั้นครับ”

 

รถค่อยๆหยุดลงเมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนไป

อาจจะหยาบคายไปสักหน่อย แต่ฉันคิดว่าคาสุมิซังเป็นคนประเภทไม่สนใจไฟจราจรเสียอีก

ก็นะ มันเป็นการละเมิดกฎหมายนี่ ดังนั้นเธอคงไม่ทำหรอก

 

“นี่ คาสึโตะคุง”

“อะไรงั้นเหรอครับ?”

“ถ้าเธอข้ามเส้นกับรินกะเมื่อไหร่ก็อย่าลืมป้องกันด้วยล่ะ”

“พรู่ด! พ-พูดเรื่องอะไรอยู่น่ะครับ!?”

“เรื่องวุ่นวายหลังตั้งท้องเนี่ยมันปัญหาใหญ่ใช่ไหมล่ะ? นั่นไง รินกะเป็นไอดอลชื่อดังด้วยนี่”

“ก-ก็ใช่อยู่หรอกครับ…”

 

ไหงคาสุมิซังถึงพูดคำพวกนั้นออกมาตรงๆมาได้อย่างใจเย็นกันล่ะเนี่ย!

หรือความรู้สึกทางเพศของคนเรามันจะเปลี่ยนไปเมื่อเข้ามหาลัยกันนะ…?

ฉันแค่ไม่ชินกับมันงั้นเหรอ?

หรือมันเป็นแค่เพราะบุคลิกของคาสุมิซังกันนะ

 

“อ๊ะ ฉันยังสาวใสไร้ประสบการณ์นะบอกให้”

“ม-ไม่ได้ถามสักหน่อยนี่ครับ…”

“จริงเร้อ? หน้าเธอมันกำลังบอกว่าคิดอะไรอยู่แหนะ?”

“…เราหยุดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้กันได้ไหมครับ? ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงแล้ว”

“อะฮ่าฮ่า ใสซื่อจริงน้า”

“…ขอโทษครับ”

 

ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันขอโทษไปทำไม

ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว รถเริ่มวิ่งต่ออีกครั้ง

อธิบายไม่ค่อยถูก แต่การขับรถตอนกลางคืนช่างให้ความรู้สึกลึกลับ

ภายในรถถูกห่อหุ้มไปด้วยบรรยากาศอันเงียบสงบ ได้ยินเพียงเสียงวิ่งของรถผ่านห้องโดยสาร

 

“คาสึโตะคุงเนี่ย มีคนอื่นที่ชอบอยู่บ้างรึเปล่า?”

“ไม่มีหรอกครับ…ถามทำไมเหรอครับ?”

“ไม่มีอะไรหรอก ก็เธอสามารถคงเหตุผลอยู่ได้ ทั้งๆที่รินกะรุกเธอย่างหนักนี่นา? ก็เลยสงสัยว่ามีคนอื่นที่ชอบอยู่จริงๆรึเปล่าน้าา~น่ะ”

“…ไม่มีหรอกครับคนที่ชอบน่ะ”

“หืมม งั้นเธอก็เป็นที่นิยมมากสินะ? แบบว่าเนื้อหอมมากเสียจนไม่พอใจกับแค่รินกะ”

“ผมไม่ได้เป็นที่นิยมสักนิดเลยนะครับ”

 

“นั่นไม่ใช่ว่าเพราะคาสึโตะคุงไม่ได้สังเกตรึเปล่า? ถ้าฉันอยู่ชั้นเรียนเดียวกับคาสึโตะคุงล่ะก็ ฉันคงไม่ปล่อยเธอไว้คนเดียวหรอก”

“ดีใจนะครับที่คาสุมิซังพูดแบบนั้น ถึงจะแค่ล้อเล่นก็เถอะ”

“อะฮ่าฮ่า ไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อย ฉันล่ะแอบอิจฉารินกะนิดๆจริงๆ”

“…”

 

ฉันล่ะแอบอิจฉารินกะนิดๆจริงๆ

ฉันรู้สึกได้ว่าคำพูดนั้นมีความหมายหลายอย่าง

 

…ฉันควรจะตอบไปยังไงดีนะ

ฉันไม่มั่นใจในทักษะการสื่อสารเอาเสียเลย คิดคำพูดดีๆไม่ออกสักนิด

ถ้างั้นทำไมไม่ลองกระโดดลงจากรถแบบหนังแอ็คชั่นดูสักหน่อยล่ะ? เพื่อหวังให้เธอขำออกมา

…ต้องไปหาหมอแล้วแหละหัวฉันเนี่ย

คิดบ้าอะไรอยู่นะ

 

“ถึงวันนี้ฉันจะพูดไปหลายครั้งแล้วก็ตามที แต่ถ้าเธอไม่ชอบรินกะจริงๆล่ะก็บอกฉันมาตรงๆนะ ฉันจะจัดการให้เอง”

“…ไม่ได้เกลียดรินกะหรอกครับ แค่ยังตัดสินใจอะไรไม่ได้เท่านั้นเอง”

“งั้นเหรอ…งั้นก็ลองคิดให้รอบคอบดูนะ ฉันดีใจนะ ที่เธอไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ยุ่งกับผู้หญิงโดยไม่คิดอะไรไว้น่ะ”

คาสุมิซังยิ้มให้ฉันอย่างโล่งอก

เธอมักทำตัวขี้เล่น แต่ฉันคิดว่าลึกๆในใจแล้วเธอจริงจรัง

ฉันคิดว่าฉันสามารถเข้าใจบุคลิกของคาสุมิซังได้มากขึ้นเล็กน้อย ผ่านช่วงเวลาสั้นๆที่เราอยู่ด้วยกัน

 

ไม่กี่นาทีต่อมา ฉันพูดคุยกับคาสุมิซังต่อไปในบรรยากาศอันเงียบสงบ

และรถก็มาถึงสี่แยกใกล้สถานี

 

“แน่ใจนะว่าจะลงตรงนี้ ให้ฉันไปส่งที่หน้าบ้านเลยก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรครับ จากตรงนี้เดินไปนิดเดียวก็ถึงบ้านแล้วครับ”

“งั้นเหรอ? ไม่ต้องเกรงใจก็ได้นะ”

“แค่รู้สึกอยากเดินนิดหน่อยน่ะครับ ขอบคุณมากนะครับ”

 

ฉันลงจากรถแล้วโค้งคำนับให้คาสุมิซัง

คาสุมิซังเปิดกระจกรถและพูดกับฉัน

 

“ฉันรู้ดีว่าฉันตื้อ แต่รินกะกับคาสึโตะคุงดูเข้ากันได้ดีออก ดังนั้นฉันมั่นใจเลยว่าทั้งสองคนไปด้วยกันได้รอดแน่”

“ขอบคุณครับ ผมจะพยายามเป็นผู้ชายที่เหมาะสมกับรินกะ”

“อะฮ่าฮ่า คาสึโตะคุงเป็นเหมือนเดิมนั่นแหละดีแล้ว มั่นใจในตัวเองให้มากขึ้นหน่อยนะ”

“ค-ครับ”

 

คาสุมิซังยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กำลังใจฉัน

นี่คือสเน่ห์ของสาวใหญ่สินะ

รู้สึกใจเต้นนิดๆเลยแฮะ

 

“งั้นไว้เจอกันน้า คาสึโตะคุง ราตรีสวัสดิ์”

“ครับ ราตรีสวัสดิ์”

 

หลังโบกมือให้ทางนี้เบาๆ คาสุมิซังก็สตาร์ทรถแล้วขับจากไป

 

“…”

 

เป็นเพราะการสนทนากับคาสุมิซังยังคงก้องอยู่ในอกรึเปล่านะ

หัวใจของฉันเต้นแรงและอิ่มเอม

 

“สาวมหาลัยเนี่ยสุดยอดในหลายๆด้านเลยแฮะ”

[[ TL Note : ( ͡° ͜ʖ ͡°) รสนิยมดีนี่พ่อหนุ่ม ]]

 

ราวกับเด็กป.1 ที่มองไปยังเด็กป.6 และได้รับรู้ถึงความแตกต่างระหว่างกัน

 

“เอาล่ะ กลับดีกว่า”

 

การเดินชมทิวทัศน์ของเมืองยามค่ำคืนพร้อมกับมองย้อนกลับไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ ช่างเป็นเรื่องที่สนุกอย่างน่าประหลาดใจ

ฉันเดินกลับบ้านด้วยความคิดเช่นนั้น

 

และวันพรุ่งนี้ จะเป็นการเริ่มต้นวันอันแสนพิเศษร่วมกับไอดอลยอดนิยมอีกหนึ่งวัน ฉันคิดพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มเล็กน้อยบนใบหน้าของฉัน———

.

.

.

*———-จบตอน———-*

TL : ของโผมมมมมมม คาสุมิของโผม คนพี่โครตงานดีย์( ͡° ͜ʖ ͡°) คาสึโตะคนน้อง ส่วนผมขอคนพี่ ดีล

 

**แปลจากอิ้ง+เทียบยุ่น แปลผิดยังไงก็ขออภัยนะครับ มือใหม่(ตลอดกาล)แปล อาจจะมีผิดบ้างทักท้วงกันได้นะครับ

นี่เป็นเวอร์ชั่น WN (เว็บโนเวล) อาจจะมีบางส่วนที่ต่างกับแบบเล่มอยู่บ้างนะครับ

 

ถ้าชอบก็อย่าลืมกดไลก์และกดติดตามเพจเพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยนะครับ อ่านตอนใหม่ๆได้ก่อนใครที่เพจเลย ตอนใหม่จะลงหลังจากเพจไม่รู้กี่วันนะครับ แล้วแต่อารมณ์เพราะขี้เกียจปรับย่อหน้าใหม่ในแมวดุ้น

แปลแบบคนเหงาและง่วง | Facebook